Wat een rare wereld

Sharon en Arafat zijn een bewijs van de vreemdheid van onze wereld. Arafat werd eerst als terrorist beschouwd, om nadat Clinton zijn hand te hebben geschud, als zijn hoogheid de president aangesproken te worden, wat tot een Nobelprijs voor de vrede leed. De werkelijkheid wordt niet bepaald door je misdaden maar door een handdruk van een andere misdadiger. Sharon een oorlogmisdadiger wordt nu door de media als een verlies voor het vredesproces beschreven.

Maar laten we eerlijk zijn. Deze mensen Arafat, Sharon en Clinton hebben andere mensen vermoord. Deze acceptatie van moorden berust op een drogreden: we denken namelijk dat de wereld zo is zoals het is, en daardoor ook zo moet blijven. Het is de naturalistische drogredenen weer. Deze gedachtegang kan slechts op twee manieren verklaard worden.

De tweede verklaring is de verklaring van het accepteren van een situatie, ondanks het feit dat de situatie immoreel is, omdat men van die situatie profiteert. De Westerling weet dat zijn welvaart in stand wordt gehouden door andere mensen elders te vermoorden, in slavernij te drijven of te roven.

De redenen dat we de doden van Arafat, Sharon en Clinton accepteren zijn in iedere geval geen redenen die we zouden accepteren als wij de doden zouden moeten zijn. Daardoor moeten we stoppen met het beschouwen van dit soort mensen alsof ze normale mensen zouden zijn. Onze taalgebruik is totaal fout want ze zijn en blijven ordinaire moordenaars.