VS kopen veiligheidsraad om

De Verenigde Staten kopen de leden van de VN Veiligheidsraad om, concluderen de Harvard-economen Ilyana Kuziemko en Eric Werker in het oktobernummer van het blad “Journal of Political Economy”.

In de jaren dat een land in de Veiligheidsraad plaats neemt ontvangt dat land gemiddeld 59% meer ontwikkelingshulp van de VS dan in andere jaren. (Elk land neemt, om de beurt, deel aan de veiligheidsraad voor twee jaar.) In de jaren waarin er over controversiële resoluties wordt gestemd, neemt deze hulp zelfs met 170% toe. Bijvoorbeeld in de jaren waarin er gestemd werd over de Koreaoorlog, het Suezkanaal, de Falklandeilanden en Kosovo.

De Amerikaanse invloed op de veiligheidraadsleden gaat ook via steun, die een land van de V.N. ontvangt, vooral van UNICEF en UNDP, hulp die in dezelfde periode met 8% toeneemt. In jaren met belangrijke resoluties stijgt deze hulp met maar liefst 63%. UNICEF en UNDP staan namelijk onder een grote Amerikaanse controle. Elke UNICEF chef sinds 1947 is bijvoorbeeld Amerikaans. “[T]he findings are suggesting that the United States is using UNICEF, and possibly the UNDP, as a vehicle in the conduct of its foreign policy,”schrijven de wetenschappers.

Een specifiek voorbeeld

Niet aanwezig in het bovengenoemde artikel, maar handig om als voorbeeld onder de loep te nemen is de VN-resolutie 678, die toestemming tot de eerste Golf-Oorlog in 1991 gaf.

Om Irak aan te mogen vallen hadden de VS negen uit vijftien ja-stemmen nodig. In het begin waren slechts twee landen voor: Spanje and Bulgarije.  Frankrijk, Rusland en China waren aanvankelijk op dat moment tegen de oorlog, terwijl Syrië er volledig tegen was.  Uiteindelijk kregen de VS het benodigde aantal stemmen, gevolg was dat de pro- en contrastemmers rijkelijk werden beloond, respectievelijk bestraft:

Jemen stemde tegen de invasie en kreeg van de Amerikaanse ambassadeur het volgende te horen: “That will be the most expensive ‘no’ vote you ever cast." Drie dagen later stopten de VS alle ontwikkelingshulp aan Jemen.

China onthield zich van stemming. Een dag later ontmoette de Chinese minister van Buitenlandse Zaken George Bush Sr. en James Baker. Binnen een week kreeg Bejing een lening van 140 miljoen dollar van de Wereldbank, de eerste na het bloedbad op het Tianenmenplein.

Ethiopië stemde voor. Zij kreeg vernieuwe ontwikkelingshulp, krediet van de Wereldbank, IMF-subsidies en hernieuwde militaire hulp.

Zaïre mocht ook vernieuwde ontwikkelingshulp in ontvangst nemen met haar ja-woord, alsook Wereldbankkredieten en herziening van de IMF-subsidies.

Columbia stemde in en kreeg verhoogde ontwikkelingshulp op economisch en militair gebied.

De "ja" van de Russische Federatie leverde een dag later een nieuw VS beleid op met betrekking tot voedselhulp en landbouwkrediet.

Egypte kreeg als dank voor haar “ja” kwijtschelding van de 7 miljard dollar schuld aan de VS.

Syrië zei eveneneens: “Ja”. En ondanks dat het land op de lijst stond van landen die ‘terrorisme sponsoren’ kreeg Hafez Al Assed wapens ter waarde van één miljard dollar.

Israël’s “ja” gaf Yitzhak Mordechai, minister van financiën, de moed om de VS om 13 miljard dollar hulp te vragen, terwijl Israël per jaar slechts 5 miljard krijgt.

Guinea’s “ja” werd beloond met door de VS aangeboden militaire hulp en Groot-Brittannië kwam met 6,2 miljoen dollar over de brug.

Chili werd voor haar “ja” beloond met de belofte op grotere handelsbetrekkingen met de VS.

De Verenigde Staten betaalden de Verenigde Naties 187 miljoen dollar, de helft van de schuld die de VS aan de VN op dat moment had.