Plaatje van 1000 woorden

ach ja, alles is relatief.

@zeehond

Hoe zou jij het vinden als Iran Nederland zou binnen vallen en net zoveel Nederlanders dood zouden gaan als Irakezen nu?
Reactie is geredigeerd

@Zeehond

Stel dat bin laden een atoombom gooit in al die dun bevolkte staten, die hierboven zijn gekleurd en al die mensen dood gaan. Door de straling worden de mensen in de gele staten vluchteling. Zou je dat op dezelfde manier relativeren?

@zeehond

==het gaat mij puur over de manier waarop het plaatje bedacht is. je had zelf toch ook wel door dat het plaatje getweaked is om een bepaald gewenst effect te sorteren?==

Ik had het wel door dat het plaatje het grootste mogelijk effect wilde bereiken, maar ondanks dat, het plaatje zegt nog steeds wat. Als we de slachtoffers van 11 september zouden inkleuren, zouden we het stipje waarschijnlijk in geen van de staten kunnen zien. En wat was de Westerse reactie op dat onzichtbaar stipje geweest?

Reactie is geredigeerd

Het bovenste plaatje wordt versterkt door berichten uit Irak zoals het onderste:

Cholera spreads in Iraq as health services collapse

By Patrick Cockburn

Published: 31 August 2007

Lack of clean drinking water and poor sanitation has led to 5,000 people in northern Iraq contracting cholera.

The outbreak is among the most serious signs yet that Iraqi health and social services are breaking down as the number of those living in camps and poor housing increases after people flee their homes.

"The disease is spreading very fast," Dr Juan Abdallah, a senior official in Kurdistan’s health ministry, told a UN agency. "It is the first outbreak of its kind here in the past few decades."

Doctors in Sulaimaiyah in Iraqi Kurdistan have appealed for help because of the rapidly increasing number of cases, saying there is a shortage of medicines. Although the city has been less affected by fighting than almost anywhere in Iraq, Unicef says that mains water is only available for two hours a day and many people have dug shallow wells outside their homes.

"There is a shortage of medicines to control the disease and the focal point [the source of the disease] hasn’t been identified yet," Dr Dirar Iyad of Sulaimaniyah General Hospital told the UN news agency Irin. Ten people have already died and he expects more deaths to occur "over the next couple of days as victims are already in an advanced stage of illness."

The number of Iraqis fleeing their homes has risen from 50,000 to 60,000 a month, the UN High Commission for Refugees reported earlier this week.

"My two children, husband and mother have been affected by cholera because we weren’t able to get purified water and one of my children is very sick in hospital," said Um Abir, a 34-year-old mother. "We have been displaced since January and we have to camp near a rubbish tip which, according to the doctor, might be the reason for all of the family being affected." The number of Iraqi refugees stands at 4.2 million of whom two million have been displaced within Iraq. Many live in huts made out of rubbish and have no fresh water supplies. In addition to Sulaimamiyah, the cholera has spread to the oil city of Kirkuk.

"The bad sanitation in Iraq, especially in the outskirts of cities where IDPs [internally displaced person] are camped, has put people at serious risk," said Dr Abdullah. "In Sulaimaniyah and Kirkuk, at least 42 per cent of the population don’t have access to clean water and proper sewage systems." Unicef says that local reports suggest that only 30 per cent of people in Sulaimaniyah have clean drinking water.

Most of Iraq outside Kurdistan is flat so water and sewage need to be pumped, but this has often become impossible due to a lack of electricity. The water in the Tigris and Euphrates rivers is highly polluted and undrinkable.

In central and southern Iraq, the Mehdi Army, commanded by the nationalist Shia cleric Muqtada al-Sadr, has so far obeyed his surprise instruction to suspend their activities for six months after clashes with police and rival militiamen in Kerbala left 52 dead and hundreds wounded. Checkpoints that normally protect the Sadrist bastion in Sadr City in Baghdad were unmanned yesterday.

Militia leaders say they will fight if provoked. "It will be hard to stand still with our hands tied when we are attacked or arrested by the Americans," said Abu Hazim, a Mehdi commander. Ahmed al-Shaibani, an aide of Mr Sadr, said the suspension might only last a week if arrests continued.

http://news.independent.co.uk/world/middle_east/article2914413.ece

Reactie is geredigeerd

waar komt het plaatje eigenlijk vandaan?

Mihai M. Ticu. N.B., van mij mag je ook nog voorzitter worden van dat tribunaal!

En in aansluiting hierop, een interview met Kees van der Pijl (Tribune September 2007, een van mijn propagandabronnen)

Politicoloog Kees van der Pijl is hoogleraar Internationale Betrekkingen aan de Universiteit van Sussex in Engeland. In zijn nieuwste boek Global rivalries, from the cold war to Iraq, (Wereldwijde wedijver, van de Koude Oorlog tot Irak), geeft hij een intrigerende analyse van de internationale betrekkingen. Centraal staat de verhouding tussen het Engels-Amerikaanse kapitalisme en de daarmee rivaliserende machten. De Tribune sprak met hem over de oorlog in Irak en wat de SP volgens hem zou moeten doen.

“Natuurlijk gaat het bij de oorlog in Irak om de olie. Maar we kunnen die hele ontwikkeling niet begrijpen als we niet kijken naar de verhouding tussen de verschillende betrokken partijen; als we geen oog hebben voor de rivaliteit tussen aan de ene kant de VS en Groot-Brittannië en aan de andere kant landen als Frankrijk en Duitsland. Dat is niet toevallig de breuk tussen wat ik het ‘kerngebied’ noem – de Engelssprekende wereld, met het agressieve neoliberalisme dat alles via de markt wil regelen – en de meer op de staat georiënteerde landen, zoals Frankrijk en Duitsland. Er bestaan al heel lang spanningen over olie. Toen in de jaren zeventig vanuit Europa werd geprobeerd om door middel van een Euro-Arabische dialoog toegang tot de Arabische olie te krijgen, reageerden de VS als door een wesp gestoken.”

Waarom spitst de rivaliteit zich toe op olie en op Irak?
“Om de achtergrond van die spanning te begrijpen moeten we kijken naar het functioneren van de internationale oliemarkt. Olie wordt op de internationale markt betaald in dollars. Die worden in Londen gedeponeerd en vandaar weer in de hele wereld als krediet uitgezet. Daarmee zitten Engeland en de VS als het ware aan de knoppen van de wereldoliehandel. Zowel via de valuta waarin wordt gehandeld, als via de beleggingsstructuur. De andere (Europese) landen hebben dollars nodig om hun energierekening te voldoen. Die krijgen ze niet zomaar in handen. De Europese landen handelen voor negentig procent binnen Europa en maar voor tien procent met gebieden buiten Europa. De dollars komen dus niet ‘automatisch’ via de handel binnen. Die moeten echt gekocht worden en dan zijn ze duur. Daarmee helpt Europa via de energierekening steeds om de dollar sterk te houden. Steeds als de prijs van de olie omhoog gaat probeert Europa andere, goedkopere manieren te vinden om aan olie te komen. Telkens als ze dat doen, leidt dat tot grote spanning met de VS en Groot-Brittannië. In wezen is dat wat er aan de vooravond van de Irak-oorlog gebeurde.”

Amerika en Engeland hielden na de Golfoorlog van 1990 Irak via economische sancties in een wurggreep. Die sancties leidden tot een enorme verarming en ontwrichting van het land. Voor de Verenigde Naties was dat reden om het olie-voor-voedselprogramma op te zetten. Via dat programma gingen voedsel en medicijnen naar Irak. Maar het regime controleerde de verdeling daarvan, met als gevolg dat Saddam Hoessein zijn positie versterkte. Van der Pijl: “De sancties leidden tot een enorme ellende voor de Iraakse bevolking, terwijl Saddam er alleen maar steviger door in het zadel kwam te zitten. De VS en Groot-Brittannië bleven voorstander van het handhaven van de sancties, maar over het algemeen ging men ervan uit dat die maatregelen tegen Irak hun langste tijd hadden gehad. Vooruitlopend op de beëindiging van de sancties sloten een aantal oliemaatschappijen met de regering van Saddam contracten af voor het weer opstarten van de oliewinning. Dan praat je over firma’s als het Franse Total, het Russische Lukol en maatschappijen uit China, India en Canada. Ze kregen contracten om Iraakse olievelden te ontginnen als de sancties eenmaal opgeheven waren.
Ook de inschatting van de politiek van Saddam speelde een rol. Het was weliswaar niet duidelijk of Irak nog over massavernietigingswapens beschikte, maar over het algemeen werd aangenomen dat Saddam geen zin meer had om militaire avonturen aan te gaan.”

De VS en Groot-Brittannië dreigden dus buitenspel te raken?
“Precies. Voor hen werd het een heikele situatie. De buitenlandse concurrenten dreigden op termijn met de Iraakse olie aan de haal te gaan en daarmee kwam ook de positie van Saoedi-Arabië en Koeweit onder druk te staan. Immers: toen als gevolg van de sancties de Iraakse olieproductie vrijwel stil kwam te liggen, namen Saoedi-Arabië en Koeweit dat marktaandeel over. De olie-inkomsten van die landen werden voor een deel gebruikt om Amerikaanse wapens te kopen. Als de sancties tegen Irak opgeheven zouden worden en de Iraakse olieproductie weer op gang zou komen, zouden ze een deel van hun marktaandeel weer in moeten leveren. Saddam zou zijn olie-inkomsten zeker niet besteden bij de Amerikaanse wapenindustrie, maar zich tot zijn traditionele leveranciers wenden. Dat waren Rusland en Frankrijk.”

De VS dreigden dus niet alleen de controle over een deel van de olie uit het Midden-Oosten te verliezen, maar het zou ook een klap zijn voor de Amerikaanse wapenindustrie en voor de militaire positie van de VS in de regio. Ook de stabiliteit van Saoedi-Arabië en Koeweit zou op het spel kunnen komen te staan. “Die situatie was ook voor de Israël-lobby in de VS zeer verontrustend. Gevreesd werd dat er bij stijgende olieprijzen een andere houding ten opzichte van de Arabische wereld zou ontstaan – en dat zowel in de olie-industrie als in de wapenindustrie de sympathie voor de Arabische wereld zou toenemen. Die werd immers een steeds belangrijkere marktpartij. Neem dat hele plaatje eens bij elkaar. Realiseer je dan ook nog dat Saddam als het ware ‘gedreigd’ heeft om de olie in euro’s af te rekenen. Dan kan je je voorstellen dat er in Washington en Londen nerveus werd gereageerd: Irak weer terug op de oliemarkt en de olie niet gewonnen en verhandeld door Anglo-Amerikaanse maatschappijen maar door bedrijven uit Frankrijk, Rusland, China en India. En dan nog betaald in euro’s ook! Dat laatste vormt een directe bedreiging voor de Amerikaanse economie en de positie van de Londense markt. Want een olieproducerend land dat euro’s voor zijn olie krijgt, gaat die natuurlijk niet bij voorkeur in de VS besteden. Toegegeven, dit waren allemaal geen afgeronde ontwikkelingen. Het gaat om tendenzen, om ontwikkelingen in een bepaalde richting. Maar die verklaren wel dat tegen het einde van de jaren negentig in de VS en Engeland het idee ontstond dat de situatie in Irak en het Midden-Oosten aan hun greep begon te ontsnappen. Dat was ook helemaal niet zo vreemd, want Frankrijk en Rusland waren heel lang de wapenleveranciers en de vertrouwelingen van het Baath-regime in Irak geweest. Wat dat betreft zou er sprake zijn van een terugkeer naar de oude situatie. Maar wel onder voor de Amerikanen zeer ongunstige omstandigheden.”

De Amerikaanse en Britse opstelling ten opzichte van Irak kan volgens u dus vooral verklaard worden vanuit het streven controle te houden over de internationale olie-, wapen- en deviezenmarkt?
“Ja, en over de hele situatie in het Midden-Oosten. Daarnaast speelt er natuurlijk ook een politiek-ideologisch element mee. Het initiatief om het doemscenario af te wenden kwam vooral vanuit de groep neoconservatieven, die met het aan de macht komen van George Bush een sterke positie hadden gekregen.” De sleutelfiguren van het neoconservatieve netwerk waren al heel lang politiek actief en speelden een centrale rol in het zogenaamde olie-wapen-Israël-conglomeraat. De politiek van deze groep werd vastgelegd in het ’Project for a New American Century’. Dat gaat ervan uit dat de Verenigde Staten een militair overwicht moeten hebben dat voldoende is om iedereen in de wereld hun wil op te leggen.

“Dat is één aspect: een politieke benadering, een ideologie, die ervan uitgaat dat Amerika de wereld moet beheersen en als het ware herscheppen volgens zijn belangen. Het andere aspect dat de oorlog in Irak bepaalde, is de oliesituatie. Die werd geschetst in een rapport van vice-president Cheney van mei 2001. Daarin werd voorzien dat de Amerikaanse afhankelijkheid van buitenlandse olie zou stijgen van de toenmalige 52 procent naar 66 procent in 2020. Om ervoor te zorgen dat olie tegen die tijd echt in de VS terechtkwam, moesten buitenlandse producenten meer gaan produceren en van de meer geproduceerde olie ook meer aan de VS leveren. Dat was moeilijk verenigbaar met een situatie waarin Irak juist voor de Europese markt zou produceren. Dat hele beeld was al ruim voor 11 september 2001 duidelijk. Het is ook duidelijk dat er toen al een scenario voor een aanval op Irak klaar lag. Elf september gaf de regering-Bush de mogelijkheid om dat scenario ook werkelijk uit te voeren.”

Welk plan hadden de Amerikanen op dat moment dan voor ná de bezetting van Irak?
“Na de inname van Bagdad kondigde Bush publiekelijk aan dat er een vrijhandelsverdrag zou komen tussen een aantal landen in het Midden-Oosten en de VS. Op die manier wilden de VS een zo groot mogelijk deel van de olie-inkomsten van de regio terug laten vloeien naar de VS. Ook was het de bedoeling dat er een vredesverdrag zou komen tussen het nieuwe Irak, Jordanië en Israël en dat er een pijpleiding zou komen van Irak naar de Israëlische havenstad Haifa. Op die manier zou de energievoorziening van Israël gegarandeerd zijn en zou er een einde komen aan het isolement van Israël in de regio. En dat alles met volledig negeren van de Palestijnen. Het is duidelijk dat die opzet mislukt is. De Amerikanen werden niet als bevrijders binnengehaald, de wereld bleek niet zo maakbaar als de neoconservatieven dachten. Nu is de situatie in Irak uitzichtloos. Dagelijks vinden er vele aanslagen plaats. Er zijn naar schatting vier miljoen mensen op de vlucht, de economische situatie is rampzalig en de onderlinge strijd neemt alleen maar toe.”

Wat zou er vanuit Nederland gedaan kunnen worden?
“Er is bewust een oorlog begonnen zonder enige rechtvaardiging. Dat zou aangeklaagd moeten worden. Daar zou een partij als de SP een rol in kunnen spelen, als ik kijk naar het internationaal recht en de positie van Den Haag als in feite de juridische hoofdstad van de wereld. Amerika en Israël hebben het Internationaal Strafhof niet erkend, dus daar is niets te halen. Maar Engeland erkent het wel, dus Tony Blair kan aangepakt worden. Het heeft weinig zin om te pleiten voor een onderzoek naar de Nederlandse betrokkenheid bij de oorlog. Dat kan ik je zo wel vertellen: we zijn de thuishaven van Shell, we zijn bang, Jaap de Hoop Scheffer is beloond met zijn baan bij de NAVO. Die mechanismen kan een kind begrijpen. Maar waarom neemt de SP niet het initiatief voor een aanklacht tegen Blair? Als serieuze parlementaire partij kan de SP dat doen. Ik kan zo de namen geven van progressieve volkenrechtgeleerden die perfect uit kunnen leggen wat de stappen zijn om Blair aan te kagen bij het Internationaal Strafhof.”

Het volkenrecht?
“Ja. In mijn boek heb ik een hoofdstuk gewijd aan de geschiedenis van het volkenrecht. In Neurenberg, bij de processen tegen de kopstukken van het nazibewind en in Tokio, waar Japanse oorlogsmisdadigers werden berecht, ging men uit van drie soorten misdaden. Misdaden tegen de vrede, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Die misdaden tegen de vrede zijn inmiddels helemaal vergeten. Een misdaad tegen de vrede is dat je een land zonder provocatie aanvalt. Daarvoor zijn nazi’s en Japanners veroordeeld en opgehangen. Het is van het grootste belang om dat element van het volkenrecht weer naar voren te halen. Dat zou kunnen door een zaak tegen Blair. Ook voor de SP zou dat van belang zijn. De groei van de SP is natuurlijk een belangrijk verschijnsel. Het is mijns inziens voor een belangrijk deel het gevolg van de fouten, of zo je wilt het verraad, van de PvdA. Maar als SP kun je daar niet altijd van blijven profiteren. Op een gegeven moment komt de vraag: blijven wij een linkse sociaal-democratische partij of zijn we meer? Gaan we echt de bakens verzetten? Nemen we echt initiatieven die onrust veroorzaken, die nieuwe zaken op de agenda zetten? Een zaak tegen Blair zou daar een voorbeeld van kunnen zijn.”

@Mihai,

Heb ik ook gelezen. Beetje gratuit om dat na je pensionering toe te geven, dat wel. Me’t z’n financieel-economische beleid is hij op z’n minst medeplichtig.

Helemaal ongelijk heeft Van der Pijl niet. Iraks luchtmacht steunde op Franse technologie, zoals de Mirage F1 en Exocet raketten. De Iraki’s schoten op 17 mei 1987 twee Exocet’s af op de U.S.S. Stark. Het schip raakte zwaar beschadigd.

Lijkt mij ook wel duidelijk: je hoeft alleen maar naar de journaalbeelden te kijken van voor de Irak oorlog: een over het algemeen modern straatbeeld, in tegenstelling tot andere Arabische landen, zoals bijv. Koeweit.

Effe zo dat ik het nog begrijp, die dictator in Iran was de Shah?

Kapitalisme richt zich alleen op korte termijn denken.

Hahahaha, ja, zo kun je het ook bekijken…Maar op de korte termijn kun je heeeel wat schade aanrichten.

Ik ben een optimist met half leeg glas. Of ik heb weer eens te veel naar Pink Floyd geluisterd.

Wat ben jij?

Sommige mensen zeggen dat de moslims zich altijd de slachtoffers van het Westen zien. Deze mensen vragen zich af: we hebben toch niets gedaan? Maar de moslims kennen de geschiedenis heel anders dan de gemiddelde Westerling. En om dit te illustreren, zou ik je vragen: wat weet je over Panama? Nou kijk hoe de Panamezen hun geschiedenis kennen en de Westerse/Amerikaanse inmenging in hun land:
Panama: Background And Buildup To Invasion Of 1989 September 18, 2007 By Jane Franklin

In November 1989, three weeks before the U.S. invasion, I attended a conference in Panama hosted by Panama’s Center for International Studies to inform 118 U.S. delegates about what was taking place. Panamanians were already under constant attack by U.S. troops who staged almost-daily military exercises in Panamanian territory where U.S. forces were obligated by treaty not to operate. The Panamanians at the conference, including Provisional President Francisco Rodríguez and General Manuel Noriega, made it clear that the issue was not Noriega or democracy or the safety of U.S. citizens. The issue was sovereignty–Panama’s right to determine its own history. Most people in the United States have little knowledge of Panama’s history. This chronology, an enlargement of one that I wrote in 1990, is an attempt to provide an historical context for the invasion.

1501: Spanish exploration of the isthmus begins. The conquistadores introduce slavery and Catholicism.

1519: Old Panama City founded. Sacked by British buccaneer Henry Morgan 1671.

1751: Part of the Spanish Viceroyalty of New Granada, including at that time the present republics of Colombia, Ecuador, and Venezuela.

1821: Independence from Spain during the battles for independence being waged with the leadership of Simón Bolívar. Soon becomes part of Bolívar’s Greater Colombia union of Colombia, Venezuela and Ecuador. (Within this union present-day Colombia was known as New Granada and included Panama.) Bolívar is elected president of Greater Colombia.

1823: On December 2, in what becomes known as the Monroe Doctrine, President James Monroe stakes out the Western Hemisphere as an exclusive U.S. sphere of influence.

1830: When Bolívar’s union dissolves, Panama continues to be part of New Granada (which takes the name Colombia in 1863).

1846: U.S. government concludes treaty with New Granada stating Washington would guarantee "perfect neutrality" of the isthmus.

1855: The Panama Railroad across the isthmus from the Atlantic to the Pacific is finished on January 28.

1856: U.S. troops land in Panama September 19-22 to protect U.S. interests, particularly the railroad.

1865: U.S. troops land March 9-10 to protect lives and property of U.S. citizens and of course the railroad during revolutionary activity.

1873: U.S. troops land at Bay of Panama, Colombia, May 7-22 and September 23-October 9 to protect U.S. interests during hostilities over who should govern Panama.

1885: U.S. troops land at Colón January 18-19 to guard valuables on the Panama Railroad and to protect the safes and vaults of the Panama Railroad Company. In March, April and May U.S. troops are in Panama at both ends of the railroad, Colón and Panama City, to protect the railroad during revolutionary activity.

1898: U.S. victory against Spain in the Spanish-American War yields four territories with major ports for the U.S. Navy: Cuba, Puerto Rico, Philippines, and Guam.

1901: U.S. troops land in Panama November 20-December 4 to protect U.S. property and to keep the railroad open. Washington decides definitely to build the Panama Canal.

1902: U.S. troops land September 17-November 18 to keep the railroad open.

PERMANENT PRESENCE OF U.S. TROOPS

1903: In November, the Theodore Roosevelt Administration engineers the separation of Panama from Colombia.. The Hay-Bunau-Varilla treaty is then negotiated for the building of a canal. U.S. troops become a permanent presence.

1904: Extra U.S. troops to prevent insurrection during elections. Meanwhile, U.S. policy undermines and weakens the national army. No Panamanian can become president without the approval of Washington.

1908: Extra U.S. troops to prevent insurrection during elections.

1912: Extra U.S. troops to prevent insurrection during elections. In May, Washington appoints a commission of high-ranking U.S. Army officers to count the votes in June elections.

1914: Panama Canal opens. U.S. troops control a ten-mile-wide Canal Zone across the middle of the country. In order to cross from one side of their country to the other, Panamanians must identify themselves to U.S. troops. In the Zone, U.S. employees receive more than twice the wage that Panamanians receive. At this time an oligarchy rules with land and money for the few while 90 percent are excluded. Segregation is enforced by a system of laws like the Jim Crow laws in the United States.

1918-20: Extra U.S. troops to provide police duty at Chiriquí (western Panama) during election disturbances and subsequent unrest. In 1918, President Ciro Urriola issues a decree that postpones elections. Washington orders the decree revoked and U.S. troops occupy Panama City and Colón.

1920: Major labor strike directed by William Preston Stoute, who is banished from the country.

1925: Extra U.S. troops on October 12-23 to keep order and protect U.S. interests during rent strikes by tenants.

1930s-40s: Washington is occasionally forced to make deals. For instance, in exchange for more U.S. military sites outside the Canal Zone on the eve of entering World War II, the U.S. Government cancels some debt, gives monetary compensation for the sites, transfers to Panama certain properties of the Panama Railroad Company and control over the water and sewer systems of Panama City and Colón, grants some jurisdictional control to Panama.

1947: On December 10, Panamanian Foreign Minister Francisco A. Filos and U.S. Ambassador Frank Hines sign the Filos-Hines Treaty to extend the presence of the 140 U.S. military bases and defense sites used during World War II. Successful Panamanian resistance leads to the treaty’s defeat in the National Assembly two weeks later.

1954: The CIA overthrows Guatemala’s government, ousting the elected president, Jacobo Arbenz, and installing the military dictatorship of Colonel Carlos Castillo Armas.

1954: U.S. Supreme Court passes school desegregation decision (Brown v. Board of Education in Topeka). Developing U.S. Civil Rights Movement has profound influence in Panama.

1955: Washington agrees to pay more for Canal expenses, to let Panama collect taxes from employees excepting U.S. citizens and some others, and to restore a little property to Panama.

1958: Campaign demanding equal status for the Spanish language and the Panamanian flag in the Canal Zone. The Eisenhower Administration agrees both flags can fly at a specified place.

1959: On January 1, Cuban Revolution triumphs, profoundly influencing the Panamanian people. Disturbances occur in each of the first four months of this year.

1959: On Independence Day Panamanians march into the Canal Zone to raise the Panamanian flag; U.S. troops turn them back. Washington begins to convert police force into full-fledged military. Washington later fears this military because of its potential as a nationalist force.

1964: On January 9, U.S. students raise the U.S. flag by itself at a high school in the Canal Zone. Protesting Panamanians march into the Zone and are turned back by U.S. troops. This leads to two days of demonstrations during which U.S. troops kill more than 20 civilians and wound more than 300. Panama breaks diplomatic relations and demands revision of treaties. Relations resume in April after Washington agrees to discuss treaties.

OVERTHROW OF THE OLIGARCHY

1968: On October 11, the National Guard, under Col. Omar Torrijos, overthrows the government of the oligarchy and installs a junta from which Torrijos emerges the leader. He heads the armed forces 1968-81. Torrijos moves toward independence from Washington, relying on the nationalist base. Torrijos is not part of the oligarchy; his base comes from the dispossessed. Under his leadership, the Panamanian Defense Forces become part of the movement for national liberation. During the government of Torrijos and the National Guard, public schools increase from fewer than 2,000 to more than 3,000; infant mortality decreases from 40 to 25 per 1,000 live births; social security is extended by more than 1 million; roads and electricity are brought to rural areas; labor unions grow.

1972: Junta is confirmed by election. Torrijos remains as the head of Panamanian Defense Forces.

1974: Panama and Cuba re-establish diplomatic relations.

1976: General Omar Torrijos makes a state visit to Cuba. In the joint communiqué issued by the two countries, Cuba supports Panama’s struggle for sovereignty in the Canal Zone.

1976: On December 8, CIA Director George H.W. Bush meets with Manuel Noriega for lunch at the home of the Panamanian ambassador to the United States. Noriega, a graduate of the School of the Americas, is on the CIA payroll.

1977: The Carter Administration signs three agreements known as the Carter-Torrijos treaties, arranging for the return of the Panama Canal Zone to Panama at midnight December 31, 1999.

1979: The Carter-Torrijos treaties take effect October 1 and 65 percent of the Canal Zone is returned to Panama. Areas still under U.S. control are called green zones; those under Panamanian conrol are white zones. Washington has the responsibility of operating and defending the Canal through December 31, 1999, but not after that.

1981: Ronald Reagan becomes president January 20, with his commitment not to "lose" the Canal. Six months later, on July 31, General Omar Torrijos is killed in an airplane crash.

1983: On January 5, in an effort to settle Central American conflicts, the foreign ministers of Colombia, Mexico, Panama and Venezuela meet on the Panamanian island of Contadora and draft an initial proposal, calling for an end to all foreign intervention in the region, suspension of all military aid, and negotiations to end El Salvador’s civil war and the fighting in Nicaragua between government troops and "contras."

1983: General Manuel Noriega takes over in August as commander of Panama’s Defense Forces. The National Assembly endows the Defense Forces with vast powers (control over National Guard which is merged into it, other military and police forces, Canal matters, and functions such as immigration control and regulation of civilian aircraft). Noriega has been working with the CIA since at least 1959 (as a contract agent since 1966 or 1967). The U.S. Army put him on its payroll as an intelligence asset in 1955 and keeps him there until 1986. But Noriega too faces a choice if he wants to achieve real power (see 1968): the choice between Washington and his nationalist base.

1983: In December, Vice-President George H.W. Bush meets with General Noriega, this time at the Panama City airport when Bush is seeking support for the "contras" in Nicaragua. Also at the meeting are Panamanian President Ricardo de la Espriella and the Vice President’s national security adviser Donald P. Gregg. (During his 1988 presidential campaign, Vice-President Bush denies ever having met Noriega, but a photograph of this meeting restores his memory.)

1984: Presidential election of May 6 is a fraud arranged by Reagan Administration operatives and Noriega. Nicolás Ardito Barletta, former official of the World Bank, wins. Secretary of State George Shultz attends inauguration of his protégé (Ardito Barletta had been an assistant to Shultz when Shultz was a University of Chicago professor) to praise the election as democracy in action.

1985: Hugo Spadaforo, who opposes Noriega, is assassinated.

1985: On November 1, CIA Director William Casey meets with Noriega in Washington and complains about Noriega’s part in trade with Cuba that facilitates circumvention of the U.S. trade embargo against Cuba.

1985: Noriega later tells CBS (interview broadcast on "60 Minutes," February 7, 1988) that during a meeting on December 17, 1985, with the U.S. National Security Adviser, Admiral John Poindexter, he learned of Washington’s plan to invade Nicaragua. Noriega says that his failure to cooperate is the reason for his indictment in February 1988.

1986: The Reagan Administration proposes turning the administration of the Canal over to Panama by 1990 if U.S. military bases can remain until 2015.

1986: In February, Washington names Arthur Davis as U.S. ambassador to Panama.

1986: On June 12, Seymour Hersh reports in the New York Times that senior State Department, White House, Pentagon and intelligence officials say that Noriega has been providing intelligence information to both Cuba and the United States for 15 years and that he is "a secret investor in Panamanian export companies that sell restricted American technology to Cuba and Eastern European countries."

1987: On January 23-26, Ovidio Díaz, president of Panama’s National Assembly, heads a delegation of Panamanian legislators to Cuba. Their meeting with Deputy Foreign Minister Ricardo Alarcón is primarily concerned with the Contadora peace process. Díaz tells a Granma reporter that a peaceful settlement of the conflicts in Central America is vital to Panama in order to avoid a pretext that could be used by Washington to undermine the Torrijos Carter agreements on handing over possession of the Panama Canal to Panama by the year 2000.

1987: On April 3, three men are indicted in Miami for allegedly selling more than $1 million worth of high tech computer equipment in 1985 to Siboney International in Panama, identified as a Cuban "front."

1987: On June 6, Col. Roberto Díaz Herrera, 2nd in command of Panamanian Defense Forces (PDF), accuses Noriega of electoral fraud and murder and sets off the first anti-Noriega protests suppressed by police.

1987: On June 10, President Eric Delvalle, installed by Noriega, declares a state of emergency. Opposition announces creation of the Civic Crusade, which Washington aids.

1987: On September 24, the U.S. Senate unanimously approves non-binding resolution urging Panama to establish civilian government or face cutoff of U.S. aid.

1988: On January 17, the New York Times reports that Assistant Secretary of Defense Richard L. Armitage made a secret mission to Panama early in January during which he told Noriega "to get out of politics within three months so that the country could have a cushion of civilian rule before elections next year."

1988: Before he has time to "get out of politics," Noriega is indicted on February 4 by two Federal grand juries in Tampa and Miami on charges of taking $5.4 (Tampa indictment) and $4.6 (Miami) million dollars from Medellín drug cartel to protect cocaine smuggling and money laundering operations in Panama. Such drug-profiteering has not led to indictments unless Washington has decided to target the person involved. The CIA is no stranger to drug-profiteering; see Alfred W. McCoy, The Politics of Heroin: CIA Complicity in the Global Drug Trade (New York: Lawrence Hill Books, 1991). From 1978 until 1987, Noriega received numerous letters of appreciation from U.S. officials for his cooperation in combating drug trafficking–for example, from Attorney General William French Smith in 1984 and DEA Administrator John C. Lawn in 1987.

1988: Four days after his indictment, Noriega demands withdrawal of the U.S. Southern Command, which has its headquarters in Panama.

1988: On Febrary 25, President Delvalle announces he has fired Noriega, but the National Assembly blocks this move by ousting Delvalle on the following day. Washington continues to recognize Delvalle as president. The National Assembly names Education Minister Manuel Solís Palma minister in charge of the presidency.

1988: Panama closes banks on March 4 after huge withdrawals by depositors.

1988: On March 11, The Reagan Administration imposes sanctions, including elimination of trade preferences and withholding Canal fees.

1988: On March 16, Noriega puts down coup attempt led by police chief.

1988: In April, the Reagan Administration increases economic sanctions; Reagan prohibits U.S. companies and Government from making payments to Panama and freezes $56 million in Panamanian funds in U.S. banks. More than 2,000 additional U.S. troops begin to arrive in Panama.

1988: On May 8, Panama banks open for limited withdrawals after two-month closure.

1988: On May 13, Senator Alfonse D’Amato (R-NY) proposes on ABC-TV that U.S. military forces "go in and get [Noriega] out" of Panama.

1988: On May 25, U.S. Secretary of State Shultz announces that talks about a deal for Noriega’s departure have collapsed.

1988: On May 25, the UN Social and Economic Council elects Panama and Cuba to represent Latin America on the UN Human Rights Commission.

1988: In July, the U.S. Senate Intelligence Committee opposes a covert plan to overthrow Noriega. The plot is known as "Panama 3" because it is the third coup plot hatched by the CIA against Noriega. President Reagan approved the plan, but the Senate committee fears Noriega would be killed during the coup. The existence of this plot is exposed after a failed coup attempt in October 1989. Panama has created Dignity Battalions, popular militias to help train workers and farmers to defend Panama against U.S. invasion.

GEORGE H.W. BUSH PRESIDENCY

1989: George H.W. Bush is inaugurated as president on January 20.

1989: On March 18, responding to U.S. denial of visas to the mayors of Havana, Managua and Panama City for a conference on drugs in New York, Bogotá’s mayor, Andrés Pastrana Borrero, says that neither he nor New York’s mayor, Ed Koch, were in favor of that decision.

1989: The Panamanian presidential election of May 7 pits Carlos Duque against Guillermo Endara. U.S. Government openly gives $10 million to the Endara campaign (it is illegal for a U.S. candidate to accept election funds from foreign sources). Election results are annulled by the Panamanian Government on May 10. The Bush Administration sends 2,000 more troops. From this time on, U.S. Armed Forces stage regular military exercises in Panamanian territory–the "white" zones–in violation of treaties.

1989: On May 11, President Bush recalls the U.S. ambassador and plans to dispatch about 1,700 soldiers and 165 marines in phases to reinforce troops already in Panama.

1989: In June the U.S. Justice Department issues statement that U.S. law- enforcement agents may arrest fugitives in foreign countries even if host governments do not approve, preparing the way for the arrest of Noriega after invasion.

1989: Speaking to reporters in Guatemala on June 12, Vice President Dan Quayle warns that "the axis of Cuba, Nicaragua and Panama" opposes the United States and democracy in the region.

1989: Washington’s plans to invade Panama are an open secret. For example, on August 21, an editorial in the Cuban daily newspaper Granma warns of imminent U.S. aggression against Panama.

1989: Provisional President Francisco Rodríguez takes office on September 1 as President Solís Palma’s term expires.

1989: On September 12, the Bush Administration expands sanctions, including withdrawal of 1989 sugar quota and lengthening the list of companies and individuals barred from receiving payments from U.S. citizens.

1989: On October 3, Noriega puts down another coup attempt which was aided by the U.S. Government.

1989: Two weeks later, on October 17, the Bush Administration says it supports wider latitude for CIA during coup attempts, complaining that restraints about possible death of targets are too limiting.

1989: On October 27, confirming news that first broke in the Los Angeles Times a week earlier, the U.S. Treasury Department announces that Noriega has been designated an agent of Cuba. Since the U.S. Government outlaws trade with Cuban agents, this means that U.S. citizens are prohibited from doing business with him. Noriega’s wife, various associates, and many companies are declared Cuban agents either at the same time or soon afterward.

1989: President Bush attends a "Hemispheric celebration of democracy" hosted by Costa Rican President Oscar Arias. He brings two guests, Violeta Barrios de Chamorro of Nicaragua and Guillermo Endara of Panama.

1989: In November, the U.S. Government announces that after January 31, 1990, it will bar vessels registered in Panama from U.S. ports.

1989: On November 16, the Bush Administration confirms a plan for another coup to oust Noriega. Called "Panama 5" (there were 4 previous plans), it has a $3 million budget. The aim is not assassination but if that were to happen, "that’s not constrained," a Government official says. The CIA is supposed to be bound by a 1976 executive order banning its involvement in assassination plots.

1989: On November 22, in his Thanksgiving address to the nation, President Bush declares that the "winds of change" are "transforming the Americas" with "some exceptions: Panama, Nicaragua and Cuba."

1989: On November 27-29, a conference on U.S. intervention is held in Panama City by Panama’s Center for International Studies to inform 118 U.S. delegates about what has been happening. At the opening session, Provisional President Francisco Rodríguez says, "You will see a variety of ideas that practically cover the spectrum of contemporary political thought, and all these participants are outstanding figures of the government, of the process of transformation which we Panamanians are determined to carry out." He speaks "of defending our right to perfect the independence of Panama." For Panamanians the issue is clearly sovereignty.

1989: On December 15, the Panamanian National Assembly names Noriega head of government and declares that Panama is in "a state of war" with the United States due to the U.S. Government’s harsh economic sanctions and almost-daily military maneuvers in Panamanian territory (the white zones), exercises that are prohibited by the Torrijos-Carter Treaties.

DECEMBER 20, 1989, INVASION: OPERATION JUST CAUSE

*At 1:00 a.m., U.S. officials install Guillermo Endara as Panama’s new president. The secret ceremony takes place on a military base–Fort Clayton, one of 13 bases in the Canal Zone.

*As the new president’s inauguration is taking place, the U.S. Army, Air Force and Navy invade Panama, an area smaller than South Carolina, with a massive air attack and ground assault, including almost 28,000 troops and more than 300 aircraft. Helicopter gunships blast Panama City, where the wooden housing of the poor in El Chorillo is set on fire. The New York Times later reports that U.S. troops encounter "fierce resistance" in San Miguelito, a working-class suburb of 200,000 people, but Miguelito is devastated. Large parts of Colón are destroyed. Thousands of citizens are held in detention. Bodies are recovered from ruins and cremated. There is a mass burial on Christmas Day. Nobody knows how many civilians are killed because all of them are not counted; estimates range into the thousands. Hospitals overflow with wounded.

*The Defense Department tries out one of its new superweapons–the Lockheed F-117A stealth ground attack aircraft. Defense Secretary Dick Cheney announces that each of two F-117A "Nighthawks" has delivered a 2,000-pound bomb with "pinpoint accuracy." He is furious when he learns months later, in April, that one of the bombs missed its target by hundreds of yards. General Colin Powell, chairman of the Joint Chiefs of Staff, is part of a major failure of communication about the mission of the F-117As on their first combat bombing run.

*Just as the Pentagon stifled news during the 1983 invasion of Grenada, the Defense Department flies a select media pool based in Washington (rather than Panama) to Howard Air Force Base and then by helicopter to Fort Clayton, where they are restricted to a holding room until the major fighting is over. They are not allowed to leave the base on their own but must be escorted and prevented from taking photographs of realities like damaged helicopters or caskets of U.S. soldiers. Military officials provide misinformation about military and civilian casualties. In one of Noriega’s residences, they show reporters a white substance that General Maxwell Thurman, head of SouthCom, confirms is cocaine. This makes front-page news in the United States, but it’s disinformation; the "cocaine" is "farina, corn meal and lard" used to make tamales. CNN broadcasts a telephone number for Panama residents to call; those reports provide stories of civilian neighborhoods under attack.

*At a press conference on the day of the invasion, President Bush tells the world, "The goals of the United States have been to safeguard the lives of Americans, to defend democracy in Panama, to combat drug trafficking, and to protect the integrity of the Panama Canal treaty," adding that he has directed the Armed Forces "to bring General Noriega to justice in the United States."

*U.S. troops in armored personnel carriers surround the Cuban, Nicaraguan and Libyan Embassies in Panama City on he pretext that Manuel Noriega may be inside one of them, although both General Thomas Kelly and Rear Admiral Ted Sheafer of the Joint Chiefs of Staff acknowledge on U.S. television that there is no evidence that Noriega has sought asylum in any of them. Until January 18, U.S. troops continue to surround the Cuban Embassy and the home of the Cuban ambassador to Panama, Lázaro Mora Secade, occasionally detaining the ambassador and other Cuban diplomats. It turns out that Noriega is inside the papal nunciature in Panama City. On January 3, he surrenders to U.S. troops and is immediately flown to prison in Florida.

Jane Franklin is the author of Cuba and the United States: A Chronological History

Ja, die SP-ers zijn een stelletje mietjes. Ze kunnen niet eens de belasting goed ontduiken.

@ M.M. Ticu. Dat viel mee: ik kreeg nog een antwoord van jou! Groet, AN. (?) P.S., Sans Rancune!!!!
Reactie is geredigeerd