William Shakespeare is in vergelijking met Todd Solondz een hypocriet. Als je denkt aan Solondzs eerdere films Welcome to the Dollhouse, Happiness, Storytelling, dan denk je aan de weinige films die de mens van zijn zelfgemaakte marmeren sokkel afrukken. Solondz is eerlijk tot op het bot. Als Shakespeare de mens menselijk maakt, met zijn lot vervloekt door goden, maakt Solondz zijn mensen wat ze eigenlijk zijn: beesten. Beesten die niet uit het paradijs zijn geschopt, maar die ze nooit in het paradijs zijn gewest of zullen komen. In feite is er helemaal geen paradijs en God is niet eens geboren. In Palindromes maken we kennis met het lot van de Amerikaanse tiener, misbruikt, vervreemd en overgelaten aan christelijke fundamentalisten. We verwelkomen Solondz als de tweede Amerikaanse dissident, aan de kant van Noam Chomsky. Vergeet Michel Moore, kijk Todd Solondz. Moore is leuk, een stand-up comedian. Solondz is de stand-up tragedian. Zijn films zijn bijna venijnige satire. Niet voor niks is Happiness door de filmmaatschappij laten vallen. Voor Palindromes moest Soldondz zijn eigen spaargeld gebruiken. Soldondz is te duur voor Amerika. Solondz spreekt zijn waardering voor Woody Allen uit en de inspiratie is in zijn films te zien. Er is echter een belangrijk verschil. Allens lijdzame patiënten zijn ziek aan een kleinburgerlijke kwaal, aanwezig slechts op de psychoanalytische canapés van Manhattan. Nobody gives a fuck about their pain. Solondz paakt het groter aan, hij spreekt over de mens. Zijn personages zouden net zo goed Ossama bin Laden kunnen zijn of de melkman van moeder Theresa. Woody Allen is voor salonliberalen. Solondz zet een stempel op de mens: rebate.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Het grappige is wel dat ik bij het woord palingdromes telkens moet denken: waarom is dat woord zelf geen palingdrome?
Als het zelf een palindroom zou zijn, dan zouden de chinezen ook snappen.
later
ng later
test
Wat test je nu, liefste, of IK er nog ben??:):):):)