Een van de mythen over terrorisme is dat terrorisme willekeurig en doellos is. ‘Wat daar nu de militaire strategie van is?’ – vroeg iemand mij. Hieronder is een antwoord op deze vraag.
In hun onderzoek “Myths and Realities of Cyberterrorism”, beweren Peter Flemming en Michael Stohl van Purdue Universiteit in Indiana dat ‘terrorism is purposeful and involves selectivity in its execution’. Terroristen, menen Flemming en Stohl, ontwikkelen een manier van handelen gebaseerd op waar ze voorkomen, wie hen steun geeft, wie hun vijanden zijn, wat hun kans op succes is en ‘a host of other tactical and strategic considerations’. ‘Such terrorist groups engage in terrorist activity for a predetermined political purpose and their goals are not furthered by random attacks which the public (their audience) cannot interpret.’
Dezelfde mening deelt onderzoeker Robert A. Pape, van de Universiteit van Chicago, die de grootste database van zelfmoordterrorisme heft opgesteld: ‘What nearly all suicide terrorist attacks actually have in common is a specific secular and strategic goal: to compel modern democracies to withdraw military forces from territory that the terrorists consider to be their homeland.’
Dus terrorisme is niet doellos en willekeurig. Het heeft bepaalde van tevoren gedefinieerde politieke doelen en vindt plaats volgens bepaalde tactische en strategische overwegingen.
Geredigeerd door Pascale Esveld
‘Wat daar nu de militaire strategie van is?
Deze vraag kwam van mij en die heb je uit zijn verband gerukt.
Het ging over het maken van talloze onschuldige burgerslachtoffers, als onderdeel van een blijkbaar militaire strategie!
Zou je nu eens willen ingaan op de vraag naar de legitimiteit van het doden van bv iemand als Theo van Gogh in de strijd van allen tegen allen?
@Partout
Heb ik gezegd dat enige dood legitiem is?
De militaire strategie die omschreven kan worden bij het doden van onschuldige burgers is te zien in Libanon toen volkswijken gebomabeerd werden. Maar ook toen Bagdad gebombardeerd werd. Iedere burger uit een vijandig land is een potentiele tegenstander. Met de uitschakeling van de ‘potenties’kan een leger op lange duur niet aangevuld worden, is er minder burgerverzet te verwachten op een moment in de toekomst. Dan zijn ze dood!De taal van de oorlog is slachtoffers maken, maar volgens mij ook : winnen. Wie kans ziet de meeste slachtoffers te maken, heeft misschien wel de grootste kans te winnen.
@pdestappert
Er zijn 26 miljoen Irakezen. Je moet een heleboel doden om je te verzekeren dat er minder verzet in de toekomst zal zijn. En hoe meer je doodt, hoe meer kans op meer verzet krijgt. Bovendien dat zou je over klassieke oorlogen tussen landen kunnen zeggen. Maar als je nu Irakezen of Libanezen vermoordt, zal een aantal andere mensen in andere landen bereid zijn om voor de Irakezen op te komen. Dat zegt Khalid Sheikh Mohammed ook in zijn verklaring. Een heleboel mensen die naar Afghanistan zijn gegaan, hadden geen flauw benul wat daar gebeurde, hebben nooit van Taliban gehoord en zelfs niet van Amerika. Het enige wat ze wisten was dat moslims in gevaar waren. http://i.a.cnn.net/cnn/2007/images/03/14/transcript_ISN10024.pdf
De aanval op Irak heeft terrorisme met 700% doen stijgen. Dus, als we jouw logica volgen, zou Bush eigenlijk bereid moeten zijn om alle moslims ter wereld uit te roeien.
terroristen zullen ongetwijfeld bepaalde doelen hebben. terrorisme is echter een waardeloos middel deze, ook nog vaak onhaalbare, doelen te bereiken.
wat heeft alkaida nou bereikt met 911? waar staan ze nu in de planning hun doelen te bereiken?
hierdoor maakt terrorisme op een neutrale toeschouwer een willekeurige en doelloze indruk.
@Zeehond
Jouw vraag kan in twee andere vragen gesplitst worden: (1) kunnen ze iets anders doen en (2) werkt het?
(1) Als je aan het verzet denkt, het zou nooit het Duitse leger kunnen verslaan. Toch vanuit hun gezichtspunt waren ze verplicht om te vechten. Dus soms ben je in situaties in het leven waarin je kansen tot slagen minimaal zijn en toch ben je gedwongen om iets te doen. Konden bijvoorbeeld de Joodse aanslagen op Britse doelen leiden tot een Israëlische staat?
(2) Werkt het? Dat weet je niet van tevoren. Een van de doeleinden van Al-Qaeda is om de Amerikaanse soldaten uit Saudi-Arabie weg te krijgen. Als gevolg van de aanvallen is Amerika begonnen met het terugrekken. De aanslagen in Madrid hebben geleid tot de terugtrekking van de Spaanse soldaten uit Irak. De aanslagen in Irak maakt een steeds grotere aantal Amerikanen een terugrekking eisen. De aanslagen van 911 hebben een heleboel Amerikanen gedwongen om zich de vraag te stellen what have we done?. Als gevolg daarvan is er een enorme stijging in de populariteit van de boeken en films die de Amerikaanse buitenlandse politiek aan de kaak stellen. Denk bijvoorbeeld aan Fahrenheit 911, The Constant Gardener, Lord of War, Syriana of het boek dat bin laden aan de Amerikanen heeft aanbevolen: Rogue State. Ik zie adviesrapporten die concluderen dat de aanslagen het gevolg zijn van de Amerikaanse militaire optredens, die adviseren om veel minder militair op te treden. Terwijl tijdens de bombardementen op Joegoslavië ik met veel moeite kritische informatie kon vinden, is het aantal internet sites, dat kritische informatie verspreidt, na 9/11 enorm gestegen en die zijn sites van gewone Westerlingen. Ik merk ook een heel duidelijk verschil in wat in de massamedia verschijnt. Ik hoor een Duitse kanselier, Andrea Merkel, zeggen dat neoliberalisme meer leed dan goed heeft veroorzaakt in de wereld. Ik hoor een Noorse premier horen zeggen dat er genocide in de bezette gebieden plaats vindt en ik hoor Amerikaanse ex-presidenten die soortgelijke dingen zeggen. De zelfkritiek is na 9/11 ook enorm gestegen. Ik zie dus een enorme zelfbewustwording ten opzichte van het buitenlandse beleid. Ik zie een stijging van de politieke activiteit van de moslims zelf. Ze zwijgen niet meer.
Dus misschien kunnen de terroristen niet anders handelen en diegene die zegt dat terrorisme niet werkt moet het bewijzen.
Terrorisme is oorlogsvoering met een laag budget. Deze tactiek wordt met name gevoerd door groeperingen en landen die arm zijn.
Aan de ene kant geeft terrorisme een groot aantal onschuldige burgerslachtoffers. Aan de andere kant geeft een legitieme militaire aanval, zoals de aanval in Irak of de laatste aanval van Israël in Libanon, ook veel burgerslachtoffers. Maar ik moet wel bekennen dat ik terrorisme een vorm van misdaad tegen de menselijkheid zie. Maar die zie ik bij een legitieme militair aanval ook veelvuldig voorkomen.
Overigens zien de terroristen de burgerslachtoffers die zij maken niet als onschuldig, omdat deze burgers een regime ondersteunen (de door hun gekozen regering) die door deze terroristen gezien wordt als een bezettingsmacht van hun land of als onderdrukker gezien wordt.
Terroristische acties hebben wel degelijk effect, hoe vreselijk deze ook mogen zijn. Het dwingt de tegenstander tot gesprek en dwingt de ander tot het rekening moeten houden met de gevoelens en mening van deze terroristen en de groep die zich onderdrukt voelt. Terrorisme komt vrijwel altijd voort uit gevoelens van onderdrukking gecombineerd met niet kunnen betalen van een legitiem oorlogsapparaat. Het komt voort uit zware gevoelens van onmacht iets aan de situatie te kunnen doen. Als een terrorist de middelen had om een volwaardig leger op te bouwen, dan hadden zij zichzelf niet opgeblazen temidden van burgers, maar dan waren zij met tanks en vliegtuigen binnengevallen.
Een voorbeeld is ook de IRA die de Engelse regering dwong om over bepaalde problemen te praten. De Moslim terroristen die ons Westerlingen dwingen om over ons eigen handelen na te denken. De terroristische acties vanuit Libanon die Israël dwingen in dialoog te gaan, die er voor hebben gezorgd dat de Palestijnse kwestie op de wereldkaart kwam. Natuurlijk kan je zeggen, de Israëliërs stoppen vaak de dialoog, maar ze hervatten deze later ook wel weer, ze moeten wel.
In Nederland klagen wij vaak dat de Moslims hier ons zo beïnvloeden en geen respect hebben voor onze waarden en normen. Vreemd genoeg zeggen de Moslims in de Islamitische landen exact hetzelfde over ons. Door deze terroristische aanvallen beginnen steeds meer mensen de houding van het Westen ten opzichte van Islamitische en arme landen te beseffen. We beginnen ook na te denken over ons eigen gedrag (hoe heeft dit zover kunnen komen) en hebben steeds meer de neiging onze houding te veranderen. En dat is nu precies wat ze willen. Kijk maar eens naar een filmpje van Osama Bin Laden (laat even duidelijk zijn dat ik dit een vreselijke man vind). De reden van zijn aanval op de Twin Towers was met name de bemoeienis van Amerika in de eerste golfoorlog, terwijl hij dit een Arabische zaak had willen maken. Voortdurend hamert hij op de ongewenste bemoeienis van het Westen op Arabische Islamitische landen.
Amerika hoeft geen terroristische aanslagen te plegen omdat zij een groot, modern leger kunnen betalen. Hoewel zij in het verleden wel regelmatig terroristische groeperingen hebben gesteund (financieel en materieel) als het ze uitkwam.
Nogmaals, ik vind terrorisme wel degelijk een misdaad tegen de menselijkheid, maar ik kan wel begrijpen hoe een persoon tot zoiets komt.
Myth Four: Terrorism is the exclusive activity of non-governmental actors and its purpose is to create chaos.
The reasoning behind this myth is that small non-state (and perhaps irrational) actors are the sole force behind terrorism. If this assumption is true, it follows that given their relatively small stature vis-a-vis states relegates them to disturbing the peace without realistically establishing any counter-order. While it is clearly true that a primary purpose of terrorism, as practiced by challengers to governmental authority, is the production of chaos, to demonstrate the inability of the regime to govern it is also a reality of terrorism is that it is regularly employed by states to enforce order. This phenomenon occurs in many states and is noted at several stages of states political development.[7] In each case, it is the production of order, not chaos that the relevant terrorists strive for.
The choice of limiting analyses of terrorism to non-governmental actors is clearly problematic if a true accounting of terrorist perpetrators is to be achieved. Terrorism is routinely used by regimes to maintain and strengthen political control.[8] In particular, one can readily point to the widespread use of state terror (for purposes of political control) in most of the world during some part of the twentieth century. From the totalitarian regimes of Europe during the twenties, thirties and forties, to the single party dictatorships of Africa and Asia and the Middle East in the post colonial period to the former states of the Soviet Union and its allies to the authoritarian regimes of Latin America the use of state terror has been routine. States have also repeatedly employed terrorism in time of war[9] and even in times of peace.[10] The realization that state actors engage in terrorism is not only important if all terrorist activity is to be accurately documented, it is imperative if future perpetrators are to be readily identified and understood. It is also arguable that states are far more capable of successfully employing terror tactics than are insurgents. With the advent of terrorism involving computer networks it is unrealistic to believe that only non-state actors will use the cyber-environment as a new arena of terrorism. State actors will continue to have significant opportunities[11] to combine terrorist tactics and computers in any number of different forms in their quest to achieve political objectives.
Myth Six: Governments always oppose non-governmental terrorism.
The myth that states: Governments always oppose non-governmental terrorism, can be easily corrected by adding the simple contextual addendum, when they find it politically expedient. Although states have traditionally been considered as societys neutral conflict manager, a more accurate view treats them as interested parties. In this conceptualization the role of states as keepers of order is expanded to include instances where non-state actors have acted with a states political interests in mind. In other words, there are circumstances where the terrorist activity of non-state actors is accepted as order rather than chaos inducing.
One prominent example of state support for nongovernmental terrorism is found in the relationship between certain states and vigilante groups engaged in domestic terrorism. When vigilante groups seek to assist the established government in the maintenance of order they are not only tolerated, but encouraged by governments, for example, both the Argentine and Brazilian governments resorted to supporting domestic, non-state terrorist groups during the 1970s[18] with the intent of achieving greater political control within their own borders.
State support for nongovernmental terrorism also extends to the international arena. Again, there are instances where the terrorism of non-state entities coincides with the national interests of sovereign states. State support in this respect generally depends on a cost-benefit analysis that calculates the benefit thought possible from the desired outcome, the believed probability with which the action will bring about the desired state of affairs and the believed probable cost of engaging in the action. International non-state terrorism supported by states is an example of surrogate terror. More specifically, this terrorism appears as:
1. State-supported terrorism: An occurrence where the initial terrorist actions of third parties are subsequently supported by interested states; or
2. State acquiescence: Instances where the terrorist activity of non-state actors is tacitly approved or at least not condemned;[19]
In both of the above cases the actions of states are at odds with the myth that these actors always oppose state terrorism. This reality is also in direct contrast with another widely held belief that terrorism is a weapon of the weak. Even the most powerful states have found that support for non-state terrorism serves a purpose in international relations. The United States government has indicated great concern with the possibilities of state support for non-state terrorism involving computers/computer networks.