Skip to content

Mijn nicht en de genocide


Op een of andere manier voel ik me zoals de Israëlische regering. Ik wacht op een provocatie om terug te slaan. En de provocaties komen er steeds, want mijn nichtje uit Israël verstuurd mij steeds meer propaganda. Ze zou mij ook van haar mailinglijst kunnen verwijderen, want ik ben daar zonder mijn goedkeuring terecht gekomen, maar dat doet ze niet. Het laatst verstuurde ze me deze cartoons over de oorlog in Libanon.

Als reactie op deze cartoons heb ik haar een opiniestuk van Ilan Pappé opgestuurd, genoemd “Genocide in Gaza”. Ilan Pappé is een Israëlische historicus, bij de Haifa- universiteit, die wel eens controversieel kan zijn, bijvoorbeeld door zich als parlementskandidaat voor de communistische partij in 1996 te stellen. Het is zelfs zover gekomen dat hij van antisemitisme werd beticht. Zelf beschrijft hij zijn geschiedschrijving als vanuit een humanistisch gezichtspunt geschreven:

“The official histories of Israel and Palestine have been loyal either to the Zionist narrative or to the Palestinian nationalist perspective. This is a view from the top: generals, politicians, elites. This history doesn’t deal with the majority, the majority of the people who are not part of this political and military game. But when you try to approach history from the perspective of the majority, the excluded, you see this political game in a different light. You see how manipulative and deliberately deceptive political elites can be. You see the conflict is not the natural result of some collision of peoples, but the result of deliberate human engineering and policy.” -vertelt Pappé in een interview.

Dus hij schrijft geschiedenis vanuit de perspectief van de gewone mens, van de slachtoffers. In zijn bovengenoemde opiniestuk begint hij met de woorden: “A genocide is taking place in Gaza.”, dus met de bewering dat nu in Gaza, onder onze (gesloten) ogen en zonder veel kritiek in de media, een genocide gaande is.

Hij beschrijft ook de gebeurtenissen rond 1948 als een etnische zuivering, die al sinds de jaren 30 bedacht waren: “The takeover of Palestine in 1948 produced the inevitable local resistance that in turn allowed the implementation of an ethnic cleansing policy, preplanned already in the 1930s.”

Op dezelfde manier beschrijft hij wat nu op het Westelijke Jordanoever plaats vindt als een etnische zuivering, bedoeld om de helft van de bezette gebieden te annexeren.

Mijn Israëlische nichtje ging waarschijnlijk rood voor haar ogen zien, bij het lezen van het stuk en reageerde ook zo:

“The innocents are us. The majority of them in the territories are terrorists as the Hamas got the majority of votes. I don’t know how many innocents are there, we never injure them on purpose, not even the Hamas supporters who don’t carry on actions on us. There is no other truth! But always the Jews are seen guilty along all the history, that’s nothing new and the day another Holocaust is going to take place is not far away!”

Wat we hier zien is de typische sektarische gedachte: we zijn nobel en de wereld heeft het op ons gemunt. We behandelen onze slachtoffers met menselijkheid en we maken ze niet omdat we dat willen, maar omdat we gedwongen zijn om deze slachtoffers te maken. De meerderheid van de Palestijnen is gevormd door terroristen omdat deze meerderheid op Hamas heeft gestemd.

Wat fascinerend is aan haar manier van denken is dat het een antwoord geeft op een andere fascinerende vraag: hoe dachten de Duitsers tijdens de WWII? Nou, veel psychologen, antropologen en geschiedschrijver hebben zich over deze vraag gebogen. Ik denk dat ze de Duitse manier van denken beter kunnen verklaren door mensen zoals mijn nicht te gaan onderzoeken.


Geredigeerd door Pascale Esveld
Published inUncategorized

Be First to Comment

    Leave a Reply