Mijn eerste moslima

Ongetrouwde mannen doen het niet zo vaak en getrouwde mannen doen het nog minder. Maar ja, ik heb het nu echt nodig en heb besloten om iemand daarvoor te betalen. Door de telefoon hoor ik een soort Surinaams accent. Ik zag haar al voor mijn ogen, de “big mama”, fluffelend door mijn huis, een beetje zwetend, goed boven alles, alles goed afwerkend.De deurbel gaat, precies om elf uur.

Ik trek de deur aan de twee verdiepingen lange snoer open en wacht op de verschijning. Sommige mensen blijven aan de deur, totdat ik naar beneden kom, andere lopen gewoon je huis binnen. Zij durven het wel. Ja, zij. “We doen het met zijn tweeën, ik een mijn vriendin”, vertelde ze aan de telefoon, terwijl ik een heel klein beetje achterdochtig werd. Je belt er één en er dringen twee zicht aan je op. Toch vond ik twee ook prima en begin over de voordelen te dromen. Wat de ene niet kan, kunnen ze samen. Ik hoop alleen dat ze, terwijl ze bezig zijn, niet met elkaar zitten te kletsen en gefocust blijven.

Van boven de trap zie ik, nadat ze al twee meter mijn huis binnen zijn gedrongen, twee vrouwen met hoofddoek op. Ik schrik. Wat gebeurt er nu? Ze steken allebei een vlotte hand uit, een beetje ostentatief. Het gaat dus vloeiend, ook met moslima’s.

“Aha, denk ik, daarom doen ze het met zijn tweeën. Een moslima alleen, die het huis van een ongetrouwde man binnen loopt, is een beetje verdacht. Maar twee moslima’s zijn daar altijd met een goede reden.”

“Drinken jullie iets, een cola? Oh, sorry, moslims drinken geen cola…want het is gemaakt door… “ – oh shit nu moet ik het “J”-woord zeggen ”…eeeh, gemaakt door Israëliërs.” Dat was heel fout, niet alleen omdat cola niet door Israëliërs gemaakt is. Kan het nog erger worden?

“De moslims mogen wel cola drinken, hoor” – krijg ik een lesje in islamitische dieet. (Dat wist ik, want ik las ooit een artikel over de colaverkoop in islamitische landen.) “Alleen – gaat ze door – de Arabische landen hebben ooit besloten om Israëlische producten te boycotten, voor wat ze met de Palestijnen doen.” Ze kijken allebei mij dringend aan, om mijn reactie op die stelling te zien. Maar ja, ik heb altijd een pokerface op. Zelfs wat de Israëliërs met de Palestijnen doen, laat me onberoerd. “Die boycot – word ik geïnstrueerd – stelt echter niks voor, want als het ene Arabische land het importeert, kunnen de andere niet achter blijven. Je kan dus overal cola kopen.” Nou, laat ik maar nog meer foute dingen zeggen: “Ook in Saudi-Arabië?” (de meest fundamentalistische land, houd ik de gedachte voor mijzelf), vraag ik, terwijl ik weet dat het een van de grootste colaconsumenten is. “Ja ook daar en we hebben ook andere soorten cola, niet alleen Pepsi en Coca-Cola.”

En als dat niet genoeg zou zijn, beginnen we over Islam. Moesten ze precies op tijd bidden? – vraag ik en verder, en in mijn gedachte vraag ik me af wat er gebeurt als het gebedstijd aanbreekt, terwijl ze bezig zijn. Moet ik dat ook betalen? Oh, nee, hoe fout gaat dit aflopen? Komt het ooit nog goed tussen ons? Ze zijn een beetje dik, of hebben ze een springstofgordel onder de kleren?

Van waar ze zitten kunnen ze de titels op een stapel boeken heel goed lezen: “Israel’s Secret Wars” (met een grote davidster op de kaft), “Righteous Victims. A History of the Zionis-Arab Conflict.”, “1948 and After, Israel and the Palestinians.”, “Gideon’s Spies, the secret History of the Mossad.”, “Fateful Triangle, The United States, Israel and the Palestinians”, “Dying to Win, The Strategic Logic of Suicide Terrorism.”, “The Rise, Corruption and the Coming Fall of the House of Saud.” Stel dat ze al die titels zien, wat gaan ze denken?

“Nou – begint ze weer – hoe preciezer je het bidden begint, hoe meer punten je bij God kan scoren (ik zie een soort flipperkast voor mijn ogen). Voor de hemel, weet je wel?….Maar tegenwoordig heeft iedereen een baan, je bent niet meer in een dorp, op een boerderij, waar je alles links kon liggen om te gaan bidden. Je gaat het dus later thuis goed doen.”

Ik word voor de blok gezet: “Wij doen het voor tien euro per uur. De prijs ligt vast.” Nou, nou, nou, dus dit is de islamitische onderhandelingstechniek. Een beetje duur, denk ik. Ik kan het wel goedkoper krijgen, maar nu ben ik in nood. Ze zijn ook met de auto gekomen. Nou, en “punten bij God scoren”, dat is ook heel fraai uitgelegd. Welkom in de verlichte 21e eeuw. Ik neem ze aan.