Lunteren

Als ik meerdere dagen bij een klant moet werken, slaap ik in een hotel in de beurt, als het kan ergens in een dorp. Het is altijd een avontuur om je door TomTom tussen dorpen te laten leiden. Zo zie je de forestiere weggen, bedekt met zand, plassen en met gekapte bomstammen langs je rit, waar de verse, scherp houtzaagselsgeur je doen herinneren dat er ook iets anders dan de stad bestaat.

Gisteren koos ik voor Parkhotel Hugo de Vries in Lunteren, een voormalige villa gebouwd in opdracht van, guess who, Hugo de Vries. Ik geniet even van het krassende grind onder de autobanden en meld ik me bij de receptie aan, meer een eenpersoonshok, met een mysterieuze duisterverlichting. Het meisje achter de receptie wordt met mijn uitgeprinte reserveringsbevestiging onder haar neus geschoteld. Zo hoef ik mijn dubbele achternaam niet uit te spellen. Ze is jong, misschien nog en studente, en haar ogen scannen het blaadje op zoek naar mijn onspelbaare dubbele achternaam.

Ze laat me een halfgedraaid hoofd zien, met baksteenrode haar en sproeten. Ze etaleert een Nederlandse schoonheid en toch, heb ik het bij zoveel meisjes gezien, ergens blijft er toch de boerin naar boven komen. Ze loopt mee naar de kamer en geeft me een tour d’ hotel, waar en hoe laat ik morgen kan ontbijten, waar het “gratis” internethok, van 50/50cm, zich bevindt en, als laatste, doet ze mijn kamer open. Voor zo’n service verdient ze vijf euro fooi. Ze reageert verrast, maar ik hoef godzijdank geen weigerscène mee te maken. Ik krijg een glimlach.

Eindelijk alleen, kan ik mijn hol en uitvluchtroute verkennen. Ja, het bordje in de badkamer herinnert me weer aan de milieuvriendelijkheid van de hotels. Nee, ik zal geen handdoeken onnodig op de grond laten liggen. Alhoewel, na een nacht logeren, heb ik weinig kans. Misschien wil de volgende klant zich met mijn handdoeken drogen, maar daar is er geen garantie voor.

De expeditie Lunteren-centrum begint. Het is de dorpstraat, een onfortuinlijke naam, want ik heb eerst per ongeluk Lunetten in mijn TomTom ingeprogrammeerd, waar ook een dorpstraat zich bevindt. Gelukkig was de berekende afstand naar Lunetten verdacht veel te groot. Het eerste wat mij opvalt, is dat er naast de kerk zich een slijterij bevindt. Is dat niet een beetje oneerbiedig? En heeft daartegen niemand zich niet verzet? Wat zou de pastor hebben gedacht op het moment dat men de slijterij naast de kerk ging bouwen? Heeft hij zijn politieke invloed niet kunnen gebruiken? Een ongepaste triniteit: de Vader, de Zoon en de Heilige Spiritus. En de kerk heeft een parkeerplek. Waar zijn die dagen gebleven dat men op zondag naar de kerk gewoon liep?

Het volgende gebouw kan niets anders zijn dan een ouderentehuis. Op een of andere manier hebben alle Nederlandse ouderentehuizen een grote glazen hok, ver buiten de rest van het gebouw uitstekend. Eigenlijk handig, want zo zie je je ouders een keer per week, als je naar de kerk rijdt, uit de auto. Zelfs in de dorpen hebben ze tegenwoordig de opvoeding van de ouderen aan de staat overgelaten.

Over de weg hangt een grote doek: “Help de vluchtelingen in Afrika en Azië”. Goede woordkeuze. Inderdaad “in” en niet “uit”. Je kunt tegenwoordig beter op je taal letten. Het verkeerde woord en het is afgelopen met je donaties.

De dorpstraat is ook de winkelstraat, van 500 meter lang, verlaten, dood. De Luntenaren moeten heel rijk zijn, want ik tel al vier banken en drie pinautomaten. En twee Chinese restaurants: de Zilveren Rivier en de Lotus Bloem. Twee pizzeria’s, één ervan annex grillroom. Drie snackbars. Ik wil een restaurant met rustieke uitstraling, met Nederlands eten. Ik zie er wel een, dat er op lijkt, maar bij beter kijken, lijkt me meer een rijkeluienoord, voor de uit de stad ontvluchte types, die een boerderij in een glazen met aluminium, vijf sterren residentie hebben omgetoverd. Dat restaurant heeft zeker een Chef en cuisine, geen Veluwse korst.

Een oud vrouwtje kijkt me aan alsof ik een het allereerste marsmannetje in het dorp zou zijn. Twee lelijke meisjes aan de overkant werpen me een glimlach, alsof ik de allerlaatste man in de Melkweg ben. Hier groet iedereen nog iedereen, behalve ik. Een boze meid op de fiets, start ergens in de leegte. Ze is rond 19, te jong om zo van de wereld te zijn. Misschien is ze net getrouwd, met de boer met een kapotte koe.

Ik kies toch voor een pizza, bij de tent met een groen-wit-rood-borduur, want pizza kan nooit slecht zijn. Ik loop naar binnen en de tent is door twee Arabieren gerund, groot, donker en door het t-shirt uitstekende pectorale spieren. Oh, jee, wat is er met de Italianen gebeurd? Zijn ze allemaal weggepest? Hebben ze zelfs hier moslims, in het geenmansland?

Aan de bar hangt een paar in de vijftig, in drie happen een dubbelgevouwen pizza naar binnen te werken. Lekker romantische avond, zeker?

De Arabieren vragen vriendelijk wat het moet worden. Ik kijk op de lijst. Pizza met shoarmavlees, wat is dat voor een spektakel? Ik hou niet van rassenvermenging op mijn bord. Pizza is pizza. Shoarma is shoarma. Als ik een shoarma wil, ga ik naar mijn favoriete turk in Amsterdam, niet naar de pizzeria in Lunteren. En wat is dit voor een interieurdesign? Op de muren hangen één meter lange 100.000 lirebiljetten. Een soort tekening, van een soort Romeinse fort, herhaalt zich elke twee meter. In het midden van de ruimte hangt een baksteendak. Daaronder hangen kunststof druiven. Op rand van de muur staat een oneindige rij flessen, met een dikke buik, in geelgoude rotan verwikkeld. Het tafelblad is een soort gekleurde mozaïek, dat beter op de vloer zou passen.

Een lange, proportionele, Hollandse jongen serveert. Dit keer zijn de rollen omgekeerd. Buitenlandse bazen, buitenlanders worden geserveerd en een knappe Nederlandse jongen bedient. Hij heeft een donkere haar en zou inderdaad een Italiaan kunnen zijn. Gelukkig val ik niet op jongens. Hij duwt een papieren placemat onder mijn neus, een collage van een scheve Pisatoren en gele, gestofte Romeinse ruïnes. Wat handig, de placemat is gelamineerd. Je kunt het zo wassen en wup, voor de volgende klant schuiven. Nee, ik wil niks drinken en moet de ondankbare blik van de jongen verduren.

In een hoek staan twee fruitautomaten, met rood, groene, gele, paarse, witte, blauwe lampen aan de voorbijgangers met het oog te knippen. Drie jongens houden de spelautomaten gezelschap. Geruite, dikke, opengeknopte wollenhemden en lichtblauwe broeken, met witte verfvlekken. Met robotbewegingen bedienen ze de knoppen. Nee, wacht even, beter kijken, het zijn vooringestudeerde rituelen. Je kan die bewegingen eigenlijk op slechts enkele manier uitvoeren: volgens de recept. Anders werkt het niet.

Ze hebben hier niet eens een flipperkast. Ik maak me geen zorgen dat de jongens niks in het dorp te doen zouden hebben. Ietsje verderop staat een videotheek en iedereen heeft tegenwoordig internet.

Ze kletsen meer dan meisjes.

Zoals gezegd, pizza kan nooit fout zijn. De jongen vraagt of ik een bon wil en dat wil ik. Maar die vergeet ik om het mee te nemen. De jongen mag het wisselgeld houden en ik verbaas me, want ik heb niemand zo gelukkig met één euro vijftig gezien.

Ik loop een lege AH binnen. Op zich een nieuwe ervaring, deze supermarktleegheid. De boeren kunnen zeker hun eigen soep noch koken. Ik heb 72% chocola nodig, om langer te leven, versgeperste AH-vruchtensap en sojamelk, want die is superlekker.

Lunteren heeft zelfs zijn eigen dakloze en door een bekende bank gesponsorde internetsite. En zelfs een gastenboek, waar we kunnen lezen:

Door ikkuh – 28-11-2005 10:40

lunteren is een prachtig dorp 🙂 ik woon er zelf ook dus… er woont trouwens ook een leuke jonge

Wat wil je nog meer?