Last days

Slechts de ongeborenen zullen nooit de laatste dagen hebben. De rest van ons hebben ze allemaal. Voor sommigen zijn deze onverwacht, zoals een dood in een auto-ongeluk. Voor anderen is de dood belachelijk, zoals in je eigen kots verstikken, nadat je je als een varken hebt bezopen.

En dan heb je de tragische dood. Ik bedoel niet de tragedie voor je moeder en voor je zielige vriendjes, want die zijn helemaal onbelangrijk. Na een jaar zijn ze je weer vergeten en ze zitten weer aan de consumptie.

Ik bedoel de mensen die de tragedie in hun manier van zijn als een harpoen verankerd hebben, bestraft voor een onbestaande zonde of voor de zonden van een oorspronkelijke Adam, die je zelf niet opgevoed hebt, maar waarvoor je toch moet beboeten. Deze mensen ademen tragedie, ze hebben met hun moedermelk in over- en zondevloed gekregen.

En hoe tragisch kan deze tragedie zijn? Hebben we het niet allemaal gezien? Is er na Shakespeare nog tragedie? Gelukkig is hij, Shakespeare, bij de tragedie gestopt. Want daarna heb je twee andere nakomelingen van de tragedie, het absurde en de Zen-tragedie. Waar de tragedie begrenst, begint het absurde. Denk daarbij aan Becket en Ionesco.

Er is echter een verder domein en dat is van de Zen-tragedie. In de Zen-tragedie, term voor deze gelegenheid bedacht, heb je de tragedie allang achter je rug achtergelaten. De schreeuwende pijn, het willen openscheuren van je borst en je gezicht is allang antieke geschiedenis.

Het absurde heb je ook allang achter de rug. Het absurde is niets anders dan de intellectuele onmogelijkheid van de grensoverschrijdende tragedie. Mama mia, wat kan ik veel bullshit uitkammen.

Het absurde is een allesomvattende zwaartekracht, die elke cel van je lichaam in de grote zwarte gat, dat je lot is, onverbiddelijk inslikt. Hieruit, uit het uiterste vorm van absurde, kan je nog vertrekken als je de hele massa van je geest, als balast in de zwarte gat dumpt. Je vertrekt als het ware, poedelnaakt in de ruimte.

De Zen-tragedie is het verlaten van het absurde, als het verlaten van de dampkring. Hier nothing else matters. Ja dit zijn de woorden van Metalica, maar op een of andere manier, associeer ik ze met Kurt Cobain. Gus Van Sant’s “Last days”, met Michael Pitt, is geïnspireerd door het lot van Cobain, de kunstenaar die alles achter zich heeft verlaten, tragedie, absurde en zen-tragedie. Mijn voorrad tienen is beperkt, maar voor deze film heb ik er één opgeofferd op IMDB.

Kijk voor jezelf en zie of al mijn bovenste woorden zo onzinnig zijn.