Hoe kom je in de hemelreich?

Één van de voordelen van het een buitenlander zijn, is dat je de Nederlandse taal beter begrijpt dan veel Nederlandse columnisten. Een dergelijke columniste is Pamela Hemelrijk.

Ik kende Pamela als een moedige columniste. Bijvoorbeeld haar stuk van twaalf mei 1999 A.D. in het AD, over het Amerikaanse balletje balletje spel in Rambouillet. Rambouillet? Ja Rambouillet. Als je er niets van het bedrog van Rambouillet weet, dan komt dat omdat er daarover niet zoveel in de Nederlandse media heeft gestaan. En geloof me, ik heb daarover rond 1100 artikelen gelezen. Dat was moedig van haar, want, terwijl er 78 procent van de Nederlanders, als een Hamasbende, bloed eiste voor de Servische excessen in Kosovo, onthulde Pamela het dat de Navo aanvallen op een grote leugen berustten.

Maar ja, mensen, zoals alle andere dingen, veranderen. Pamela schijnt het licht te hebben gezien, na het lezen van Murray Rothbard en Hans-Hermann Hoppe. (En ik dacht dat je er van lezen slimmer werd, maar toch.) Zij heeft ontdekt dat ze een zuiver libertarisch gen in haar bloed heeft geërfd en ze publiceert tegenwoordig bij Het Vrije Volk en bij de Stichting Meer Vrijheid.

Laten we eerst met de vrijheid van meningsuiting beginnen. Sommige denken dat als je een vrijheid op een eigen mening hebt, ook over een vrijheid op een eigen wekelijkheid beschikt. In haar laatste column schrijft ze bijvoorbeeld dat islomofobie in Nederland “bij wet verboden” is. Wat ik benieuwd ben is door welke wet, want na wat googelen, het zoeken in de elektronische krantenbak en in verschillende internetbakken met Nederlandse wetten, kon ik nergens een wet vinden, die islamofobie zou verbieden. Help!

Ten tweede: ze interpreteert het vrije woord als de vrijheid om je op het gladde ijs van de semantische pirouetten te begeven, om in olympische sfeer te blijven. En de betekenis van woorden zo te gebruiken dat je zelfs de oude Griekse sofisten zou doen blozen. Zij gebruikt het woord “islamofobie” op een zodanige manier in haar stuk, alsof het woord gerelateerd zou zijn aan een angst. Strikt technisch beschrijft Van Dale de islamofobie als “angst voor en afkeer van alles wat met de islam te maken heeft.” Pamela zou dus dezelfde betekenis hanteren zoals in “agorafobie” en “arachnofobie”. In de praktijk heeft het woord islamofobie een andere betekenis. De overheid hanteert een betekenis die meer op “homofobie” en “antisemitisme” lijkt. Bijvoorbeeld in de nota “Radicalisme en radicalisering” schrijft het ministerie van Justitie het volgende:

“Bedreiging van open samenleving Een afzonderlijke categorie vormen uitingen van intolerantie jegens opiniërende, politieke, godsdienstige of culturele uitingen of overtuiging van anderen. Hierbij moet in het bijzonder gedachtworden aan uitingen waarin niet zozeer met geweld gedreigd wordt, of opgeroepen tot haat of geweld, maar die in de concrete maatschappelijke context bijdragen aan een sfeer waarin betrokkenen zich in hun wezen aangetast voelen, of waarin zij moeten vrezen dat de tot uitdrukking gebrachte intolerantie voor sommigen aanleiding kan zijn tot het gebruik van geweld. Dit soort uitingen komt in vele vormen voor: antisemitisme, homofobie enislamofobie kunnen hiertoe gerekend worden.”

Maar niet alleen de overheid ziet islamofobie meer als haat dan angst:

“Hoe normaal het concept islamofobie ook bevonden wordt, het wordt door de V.N. en de Europese Unie gehanteerd als een vorm van racisme dat bestreden dient te worden en zelfs van prioritair belang is.” – lezen we hier.

En het zijn niet alleen de V.N., de E.U. en andere linkse rakkers, die het woord islamofobie met haat associëren, maar zelfs de libertariers, die op Pamela Hemelrijk reageren. Diadem reageert bij bijvoorbeeld als volgt:

“Inderdaad absurd, het strafbaar stellen van islamofobie. Of Islam-haat, for that matter. Christen-haat is al decennia een veel voorkomend en geaccepteerd verschijnsel. Maarten ‘t Hart is er rijk mee geworden, en hij is niet de enige. En terecht natuurlijk, dat dit mogelijk is.” (Amen)

Waar het mij om gaat is echter niet de haat. Wat mij betreft mag iedereen iedereen haten. Ik haat ook spruitjes en beschouw het als mijn onvervreemdbare recht. Waar het om gaat is een drogreden, de zogenaamde equivocatie, of dubbelzinnigheid. Deze drogreden duidt een argument aan, waarin men een verkeerde betekenis van een woord gebruikt. Bijvoorbeeld:“Enige honden hebben een witte vacht. Fido is een enige hond. Dus Fido heeft witte vacht.” Pamela klaagt de staat in haar stukje aan, omdat de staat haar, haar meer dan terechte angst voor islam zou verbieden. In werkelijkheid, hebben we gezien, gebruikt de overheid het woord “islamofobie” met dezelfde betekenis als “islamhaat”. En voor zover dat ik het weet, is islamofobie bij wet niet verboden.

Het antwoord is dus: het sofisme is het duivelse vehikel, dat je naar het hemelrijk vervoert.