Harde zachtheid

Vrouwen en oosterse geesten houden van contradicties. OK, je hebt gelijk, propaganda ook, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat nu om het waar gebeurd verhaal van Parinya Charoenphol verfilmd in “Beautiful Boxer”. Als je "The Scent of Green Papaya", en “Cyclo” van Anh Hung Tran hebt gezien dan weet je wat ik bedoel met oosterse zachtheid. Het is de zachtheid van het water, nooit in een vuist te vernietigen. Het is de zachte groene Vietnamese heuvelruggen. Als je “Hana-bi”, “Sonatine”, “Sono otoko, kyobo ni tsuki” van Takeshi Kitano kent, dan weet je wat ik bedoel met hardheid. Het is de hardheid van je eigen bestemming, als het water dat onverzettelijke rotsen met geduld in gladde, rondborstige tobogans moet ombuigen om zich in de oneindige oceaan te mogen versmelten. Parinya ontdekt als kind dat hij liever met meisjes speelt en vindt het lange, steile, donkerzwart en glimmende haar van zijn moeder mooier dan zwaarden, draken en andere jongeren’s dagelijkse bezigheden. Als vreemde tussen de jongens wordt hij zelfs door zijn kleinere broer onder de duim gehouden. Zijn moeder, zacht in haar ziel, hard in haar opvoeden, leert hem een harde les. Als hij in elkaar geslagen wordt door zijn broertje, timmert ze hem dubbel zo hard in. Hij moet immers zich leren verdedigen. Hij ontdekt, gedwongen door zijn bestemming, de sierlijke bewegingen van de traditionele Thaise vechtsport Muaythai (kickbox). Hij draagt make-up in de boxring, knockt-out zijn monsterlijke tegenstanders en geeft hen daarna een lipstick-kus. Hij vecht met het enige doel zijn familie uit de armoede helpen en geld verzamelen om tot vrouw chirurgisch omgebouwd te worden. Hij is het kolkende bergwaterval gekomen tot diepzee rust.