Ik heb ooit de beroemde woorden “Je kan de mens niet met rationele argumenten van gedachten laten veranderen” uitgesproken. En dat geeft aan welke problemen men in de argumentatie met de ratio heeft.
Als je een debat aan gaat dan begin je met de volgende veronderstellingen:
1. Je accepteert de mogelijkheid dat je je zou kunnen vergissen.
2. Je wil met gelijke wapens vechten
3. Je bent allebei op zoek naar de waarheid
4. Je belooft dat je moreel bent.
Welnu, emoties zijn de beste manier om de mensen van iets te overtuigen. Over het gebruiken van emoties wordt, soms heel emotioneel, in de argumentatietheorie gedebatteerd. De twee kampen kunnen niet van tevoren een overeenstemming bereiken over de vraag of in dit debat wel of geen emoties toegestaan zijn.
Het is zoals een oorlog waarin een van de partijen van mening is dat je massavernietigingswapens mag gebruiken, en de andere partij niet. De oorlog is juist uitgebroken door deze oneindigheid. Beide partijen hebben ze, maar hoe kunnen ze van tevoren een overeenkomst afsluiten, want de ene zegt dat het mag, de andere zeg dat het niet mag? Welnu, als de ene partij, die er voor is, ze gebruikt, dan wordt de tegenpartij in een mum van tijd tot as getoverd. De tegenpartij heeft eigenlijk slechts twee keuzes: sterven en gelijk hebben, of die wapens ook gebruiken, winnen en tegelijk verliezen.
Maar emoties zijn niet alleen de beste manier om mensen te overtuigen, emoties zijn ook de beste manier om fouten te maken. Kijk bijvoorbeeld naar Nazi-Duitsland. De Duitsers zijn via emoties overtuigd om Hitler te volgen. En als je een debat aan gaat, doe je aan waarheidsvinding. En je wil de beste instrumenten gebruiken om de waarheid te vinden. Die instrumenten zijn zeker niet de emoties. Want de emoties zijn datgene wat je rationaliteit verblinden. Dat betekent dat emoties automatisch een vorm van manipulatie zijn. Door emoties in een debat te gebruiken, sla je eigenlijk je gesprekspartner, en misschien het publiek, op een moment dat ze met de rug naar je toe staan, met een honkbalknuppel op hun kop en je tekent met hun hand een overeenkomst, waarin het staat dat jij gelijk hebt. Dat is in strijd met het beginsel dat je met gelijke wapens moet strijden.
Dus je weet dat je met behulp van emoties het beste kan overtuigen. Dan denk je, dat door de emoties te gebruiken, de tegenstander het inzicht zal krijgen van de waarheid die je verkondigt, en achteraf je dankbaar zal zijn. De tegenstander zal dan zeggen: “bedankt dat je me met onaanvaardbare middelen uit mijn duistere onwetendheid heb bevrijd.” Je behandelt de andere eigenlijk als een kind, die misschien het nu niet begrijpt dat je nu bepaalde maatregelen moet nemen, maar dat je later dankbaar zal zijn voor je opvoeding.
Aan de ene kant zou je ook willen dat iemand je uit je dogmatische houding zou bevrijden, als jij door dogma’s verblind zou zijn. Je zou dat willen ongeacht of de middelen onrechtmatig zijn. Je denkt eigenlijk: stel dat ik een verblinde Duitser zou zijn, dan zou ik ook willen dat iemand mij als een kind behandelt. Aan de andere kant, dit is in contradictie met de veronderstellingen van de argumentatie. Beide partijen moeten in het begin toegeven dat ze zich kunnen vergissen. En als je je kunt vergissen en de andere ook de mogelijkheid van gelijk hebben gunt, dan kan je niet meer de tegenpartij als een kind behandelen, alsof jij de enige bent die de waarheid weet, in de veronderstelling dat na oneigenlijke middelen gebruikt te hebben, het kind jou dankbaar zou zijn.
Sterker nog, het is niet alleen gelijk behandelen van de tegenpartij, en gelijk behandeld willen worden, de enige redenen waarom je er van uit moet gaan dat je je kunt vergissen. Elke rationele mens, die vooruit wil gaan in zijn denken, moet een gezonde dosis scepticisme hebben. De mensheid is slechts vooruitgegaan door van gedachten te veranderen. Dus je moet rekening houden dat je je kunt vergissen. Stel je nu voor dat theorie een vergissing is en je hebt inmiddels de andere zoals een kind behandeld, je hebt hem misleid om jouw foute theorie te accepteren. Dat is niet alleen slecht voor de andere, maar ook voor jou, voor iedereen. Want het hebben van de juiste theorie een grotere kans geeft op een langere, gelukkigere leven en op de overleving van de mens. Een mensheid, die steeds dommer wordt, is gedoemd tot uitsterven.
En nu over het immoreel handelen. Door de emoties in de argumentatie toe te staan, heeft de kwade genius meer kans te winnen dan de verdediger van het goede. De menselijke geest heeft namelijk de eigenschap om het zekere voor het onzekere te nemen, ongeacht of dat anderen schade toebrengt. De menselijke geest is gericht op overleving en functioneert daardoor volgens het principe: schiet eerst en vraag later.
Stel je voor dat de kwade genius met bepaalde bewijzen komt dat we nu moeten handelen, want anders gooit Iran morgen om zeven uur een atoombom op Nederland. De kwade genius speelt daarbij op de allersterkste emotie van de mens, de doodsangst. De goede genius is bij voorbaat in een zwakkere positie. De goede genius heeft daartegen geen vergelijkbare emoties, die even sterk zijn om er op in te spelen. Het enige wat de goede genius kan doen is te zeggen: stel je voor dat jij een Iraniër zou zijn, zou jij dood willen gaan omdat een kwade genius de Nederlanders heeft gemanipuleerd? De goede genius kan slechts op de morele emoties van de mens inspelen, op zijn altruïstische emoties. Al deze emoties zijn zwakker dan de doodsangst. De dood is altijd sterker dan moraal. De dood is sterker dan altruïsme. De menselijke psyche denkt in zichzelf: “Die Iraniërs zijn heel ver weg, het zijn een andere soort, geen lid van mijn familie, groep, religie etc. Laat ik maar nu zelf overleven en als ik me vergis, ga ik later het boetekleed aandoen. Zelfs als ik terecht moet staan, is dat nog minder erg dan de dood.”
De goede genius kan een door emotie verblind publiek ook niet met rationele argumenten overtuigen, ook door de tijdsdruk waaronder de emoties je zetten. Het toestaan van emoties in de argumentatie betekent het overleveren van de wereld aan het kwade.
Toevallig ben ik dogmatisch, onflexibel en vrijwel emotieloos. Daarom dwing ik al mijn argumentatietegenstanders om in een debat niet op emoties in te spelen. Je moet daardoor van heel goede huizen af te komen om mij van het tegendeel te overtuigen. Of je kan alvast je honkbalknuppel achter je rug verbergen.
Geredigeerd door Pascale Esveld
@Mihai,
Een stoute vraag: beleid je deze zaken in alleen in de theorie, of voel je ook behoefte er in de praktijk iets mee te doen? Ik wil hier claimen dat ik als deelnemer in een aantal discussies bejegend ben met de honkbalknuppel der emoties. Die discussies waren nogal rumoerig. Zijn ze je niet opgevallen? De ratio heeft het altijd moeilijk en zeker in een omgeving waarin "schrijvers" heersen, en ik kan iedere steun gebruiken.
Nee, dat was wat ik bedoelde. Er zijn hier meer mensen die niet-emotioneel discussieren, maar hun aantal is beperkt, en mocht zich een situatie voordoen, zal ik graag van je hulp gebruik maken.
Heb je de link die ik eerder gaf over de neurologie van emotionele en rationele beslissingen nog gezien?
Ja, leuk die site. Ik schrijf ook heel veel over dit soort dingen, want ik ben een antivrijewilfanaat. Ik heb een hele rubriek over vrije wil + neurowetenschappen + neuroeconomie: http://mihai.punt.nl/?gr=772063
Ik volg nu een college cognitieve neurowetenschappen en daar komen ook veel van dit soort dingen aan bod.
Maar wat doe jij bij de Leidse Universiteit?
Misschien is dit leuk voor je:
Politieke oriëntatie is irrationeel
Volgens een onderzoek van Emory Universiteit nemen we de politieke beslissingen volstrekt irrationeel en negeren de feiten, hoe contradictoir ze ook zouden zijn. Het onderzoek verklaart waarom links- en rechtsgeoriënteerde personen tegenovergestelde conclusies kunnen trekken uit dezelfde informatie.
De onderzoekers bestudeerden de hersenscans (fMRI) van bedreven democraten en republikeinen voor een periode van drie maanden voor de Amerikaanse verkiezingen van 2004. De deelnemers moesten een rationele opdracht uitvoeren en bedreigende informatie over hun favoriete kandidaat evalueren.
"We did not see any increased activation of the parts of the brain normally engaged during reasoning," zegt Drew Westen, de onderzoeksleider "What we saw instead was a network of emotion circuits lighting up, including circuits hypothesized to be involved in regulating emotion, and circuits known to be involved in resolving conflicts."
De aanhangers van een partij komen tot volstrekt bevooroordeelde conclusies en vinden manieren om informatie te negeren, die rationeel niet genegeerd kan worden. De hersengebieden die normaal in een dergelijke situatie verantwoordelijk zijn voor negatieve emoties, zoals droevigheid en afkeer, waren uitgeschakeld. Daarentegen de hersengebieden die actief zijn tijdens beloning gingen extreem actief worden, zoals bij verslaafden als ze hun shot krijgen.
Geen een van de gebieden voor bewust redeneren waren bijzonder actief. Het schijnt dat de deelnemers de informatie zolang verdraaiden totdat ze tot de door hen geaccepteerde conclusies konden komen, en ze krijgen er een kick van.
De deelnemers werden geconfronteerd met de contradictie tussen de beweringen en de daden van hun favoriete kandidaten. De deelnemers ontkenden zonneklare contradicties van hun eigen kandidaten en hadden geen enkele moeite om de contradicties van de tegenkandidaat te ontdekken.
De onderzoekresultaten suggereren dat de oordelen bepaald worden door emotionele hersenprocessen, die tot vooringenomen redeneringen leiden, die buiten de rationele bewustzijn plaatsvinden. Dit resulteert in diepgewortelde overtuigingen en men leert weinig uit nieuwe informatie.
Hallo Mihai,
Ik heb even op je site gekeken, en gezien dat ik een ernstige concurrent heb in kort door de bocht denken. Er grappig en interessant allemaal. De grap zit erin dat dat dus allemaal heel anders zit dan de meeste mensen denken; hier op het weblog zou het voor idioot worden versleten. Over vrije wil heb ik ook de meeste ernstige bedenkingen, bij de mensen die er het meest aan hangen, zie je ook allerlei andere waandenkbeelden. Mijn inspiratiebronnen waren vrijdenkers als J.B.S. Haldane, Bertrand Russell, en C.W. Rietdijk. Hoe ben jij op dit denkpad terecht gekomen?
Is van dat onderzoek van Westen ooit een korte populaire beschrijving van gegeven? Ik zou graag zoiets hebben voor mijn website.
Posted: January 31, 2006
Emory Study Lights Up The Political Brain
http://www.sciencedaily.com/releases/2006/01/060131092225.htm
When it comes to forming opinions and making judgments on hot political issues, partisans of both parties don’t let facts get in the way of their decision-making, according to a new Emory University study. The research sheds light on why staunch Democrats and Republicans can hear the same information, but walk away with opposite conclusions.
The investigators used functional neuroimaging (fMRI) to study a sample of committed Democrats and Republicans during the three months prior to the U.S. Presidential election of 2004. The Democrats and Republicans were given a reasoning task in which they had to evaluate threatening information about their own candidate. During the task, the subjects underwent fMRI to see what parts of their brain were active. What the researchers found was striking.
"We did not see any increased activation of the parts of the brain normally engaged during reasoning," says Drew Westen, director of clinical psychology at Emory who led the study. "What we saw instead was a network of emotion circuits lighting up, including circuits hypothesized to be involved in regulating emotion, and circuits known to be involved in resolving conflicts." Westen and his colleagues will present their findings at the Annual Conference of the Society for Personality and Social Psychology Jan. 28.
Once partisans had come to completely biased conclusions — essentially finding ways to ignore information that could not be rationally discounted — not only did circuits that mediate negative emotions like sadness and disgust turn off, but subjects got a blast of activation in circuits involved in reward — similar to what addicts receive when they get their fix, Westen explains.
"None of the circuits involved in conscious reasoning were particularly engaged," says Westen. "Essentially, it appears as if partisans twirl the cognitive kaleidoscope until they get the conclusions they want, and then they get massively reinforced for it, with the elimination of negative emotional states and activation of positive ones."
During the study, the partisans were given 18 sets of stimuli, six each regarding President George W. Bush, his challenger, Senator John Kerry, and politically neutral male control figures such as actor Tom Hanks. For each set of stimuli, partisans first read a statement from the target (Bush or Kerry). The first statement was followed by a second statement that documented a clear contradiction between the target’s words and deeds, generally suggesting that the candidate was dishonest or pandering.
Next, partisans were asked to consider the discrepancy, and then to rate the extent to which the person’s words and deeds were contradictory. Finally, they were presented with an exculpatory statement that might explain away the apparent contradiction, and asked to reconsider and again rate the extent to which the target’s words and deeds were contradictory.
Behavioral data showed a pattern of emotionally biased reasoning: partisans denied obvious contradictions for their own candidate that they had no difficulty detecting in the opposing candidate. Importantly, in both their behavioral and neural responses, Republicans and Democrats did not differ in the way they responded to contradictions for the neutral control targets, such as Hanks, but Democrats responded to Kerry as Republicans responded to Bush.
While reasoning about apparent contradictions for their own candidate, partisans showed activations throughout the orbital frontal cortex, indicating emotional processing and presumably emotion regulation strategies. There also were activations in areas of the brain associated with the experience of unpleasant emotions, the processing of emotion and conflict, and judgments of forgiveness and moral accountability.
Notably absent were any increases in activation of the dorsolateral prefrontal cortex, the part of the brain most associated with reasoning (as well as conscious efforts to suppress emotion). The finding suggests that the emotion-driven processes that lead to biased judgments likely occur outside of awareness, and are distinct from normal reasoning processes when emotion is not so heavily engaged, says Westen.
The investigators hypothesize that emotionally biased reasoning leads to the "stamping in" or reinforcement of a defensive belief, associating the participant’s "revisionist" account of the data with positive emotion or relief and elimination of distress. "The result is that partisan beliefs are calcified, and the person can learn very little from new data," Westen says.
The study has potentially wide implications, from politics to business, and demonstrates that emotional bias can play a strong role in decision-making, Westen says. "Everyone from executives and judges to scientists and politicians may reason to emotionally biased judgments when they have a vested interest in how to interpret ‘the facts,’ " Westen says.
Coauthors of the study include Pavel Blagov and Stephan Hamann of the Emory Department of Psychology, and Keith Harenski and Clint Kilts of the Emory Department of Psychiatry and Behavioral Sciences.
@Mihai
Eerstens, zou je zo vriendelijk willen zijn de referentie naar mij uit je drogreden-voorbeelden te laten voortaan?! Ik vind het eigenlijk best wel ongepast wat je doet. Je bent verdorie toch niet de rechter hier?! Ik heb de afgelopen week mijn best gedaan je van repliek te dienen. Het is aan het publiek, voorzover dat er is geweest, om te oordelen. Daarmee heb ik alle vrede. Maar ik vind het arrogant van je wat je nu hierboven deed. Je gebruikte zelfs niet eens meer de uitdrukking "ik vond dat".
Dan toch ook nog even een inhoudelijke bijdrage:
Mihai:Als je een debat aan gaat dan begin je met de volgende veronderstellingen:
1. Je accepteert de mogelijkheid dat je je zou kunnen vergissen.
2. Je wil met gelijke wapens vechten
3. Je bent allebei op zoek naar de waarheid
4. Je belooft dat je moreel bent.
Nogmaals, blijkbaar begin JIJ met die aannamen. Maar neem dat niet meteen aan van anderen. Ook ligt het er maar net aan wat de doelstelling is van het debat. Of eigenlijk moeten we daarvan maken: wat de doelstelling is van het publiek. Het is het publiek dat bepaalde verwachtingen van het debat heeft. En die verwachtingen bepalen de toegepaste principes.
In een politiek debat gaat het niet om debattanten die allebei op zoek zijn naar de waarheid. Nee, beiden menen de waarheid al te hebben gevonden en zijn slechts uit op overtuigen van het publiek.
In een wetenschappelijk debat (waar het publiek uit wetenschappers bestaat) zullen de debattanten inderdaad hun uiterste best doen zo koel en logisch mogelijk te redeneren, al was het alleen maar omdat ze anders hun publiek nooit overtuigen.
En zo kent elk debat zijn publiek…
Je maakt een grote vergissing door je vier aannames te willen projecteren op elk debat.
@Peter
Normale mensen snappen dat feilloos. Het is jouw zin. Hier is de context: http://www.volkskrantblog.nl/bericht/46816 Ik ben trouwens van plan een log daarover te schrijven. Trouwens, die reactie van jou was slechts 50 woorden en bevatte drie onrechtmatige discussiezetten. Omdat je zo intelligent bent, zegt mijn intuïtie dat je het met opzet doet, dat je mensen met opzet wil bedriegen. En, zoals jij het zegt, kan ik mijn intuïtie negeren?
Het is niet mijn mening, het staat als een paal boven water dat deze zin overeen komt, voor 1000% met de definitie van deze drogreden (voor jouw een onrechtmatige discussiezet): http://www.intrepidsoftware.com/fallacy/pl.php Normale mensen zullen de overeenkomst feilloos herkennen.
In een politiek debat gaat het niet om debattanten die allebei op zoek zijn naar de waarheid. Nee, beiden menen de waarheid al te hebben gevonden en zijn slechts uit op overtuigen van het publiek.
Waarom gaan ze elkaar niet gewoon afmaken, met knokploegen dan? Waarom kopen ze de stemmen gewoon niet? Waarom hebben we überhaupt een democratie?
@Mihai,
Hartelijk dank.
Wat betreft de discussie met PeterV: na de aanvankelijke referentie is het misschien handiger de persoonlijke referentie weg te laten, het gaat om wat er gezegd wordt en niet om wie het doet (hopelijk, en met uitzonderingen, natuurlijk).
@Mihai
Mihai, normale mensen snappen feilloos wat ik bedoelde toen ik schreef: Eerstens, zou je zo vriendelijk willen zijn de referentie naar mij uit je drogreden-voorbeelden te laten voortaan?!
Voor alle duidelijkheid, ik doelde hier niet op teksten zoals: Kijk nu wat mijn discussiepartner hier schrijft. Ik doel op wat je hierboven in een reactie aan Ruud Zweistra deed: … de ad misercordiam (bijvoorbeeld als Peter de slachtofferrol speelt)…
Okay, ik doe nogmaals een beroep op het normale, beschaafde, in je: Laat dat soort referentie weg! Gedraag je.
@Peter
Jij schrijft ook kritisch over andere bloggers en reacties van bloggers op andere plekken. Kijk bijvoorbeeld hier: http://www.volkskrantblog.nl/bericht/47973 Welnu, als jij andere mensen aan de schandpaal mag zetten, dan mag ik het ook doen. Weet je wel, iedereen heeft gelijke rechten.
Nou heb jij gezegd dat je naar je intuïtie moet luisteren als je intuïtie je een waarschuwing geeft dat iets gevaarlijks aan de hand is. Mijn intuïtie zegt mij dat jij het publiek wil misleiden, om een grote misdaad in stand te houden. Nou vertel jij mij wat jij zou doen als je met een bedrieger te maken zou hebben. Zou je niet de wereld proberen te waarschuwen? Het is inderdaad zo dat ik het zou moeten bewijzen dat men met een bedrieger te maken heeft. Toch? Het kan immers zo zijn dat ik me vergis. Jij zegt ook steeds dat ik je woorden verkeerd begrijp/interpreteer. De bewijslast ligt dus aan de kant van diegene die iets beweert. Maar jij weigert tegelijkertijd te bewijzen wat je beweert, dus je ontduikt de bewijslast. En je beroept je op je intuïtie die je voor een gevaar waarschuwt.
Er zijn slechts twee dingen mogelijk: iedereen moet of zich aan de argumentatieregels houden of mag zelf nieuwe regels hanteren. Als het eerste geval waar is, dan geldt dat voor iedereen, dus ook voor jou en niet slechts voor mij. Als het tweede geval waar is, dat geldt dat ook voor mij. Als jij op je intuïtie kan beroepen, dan mag ik dat ook doen. Of denk jij dat jij speciale rechten hebt, die ik niet heb?
Ik kan je een ding beloven. Dat ik niet meer in reacties op anderen over jouw zal schrijven, omdat jij het niet zo makkelijk kan zien. Dat vind ik fair. Maar je kan van mij niet verwachten dat ik in mijn logs jouw argumenten niet als voorbeelden van drogredenen geef. Ik zweer je nu met mijn hand op mijn hart dat ik oprecht geloof dat jij een bedrieger bent. Dat is mijn intuïtie, en ik kan er niks aan doen. Punt.
Jij hebt dus twee mogelijkheden: of je houdt je aan de spelregels en ik wijzig mijn mening. Of je blijft vals spelen en ik voel me vrij om alle middelen te gebruiken die ik wil, want ik mag immers ook nieuwe willekeurige regels in het spel brengen. Hebben we een deal?
@Mihai
Mihai: Jij schrijft ook kritisch over andere bloggers en reacties van bloggers op andere plekken. Kijk bijvoorbeeld hier: %C2%92http://www.volkskrantblog.nl/bericht/47973%C2%92
Uiteraard mag je kritisch over anderen schrijven. Maar doe het fair. Of wil je beweren dat ik het t.a.v. Ali C. niet fair deed? Met fair bedoel ik hier dat je a) kenbaar maakt dat het je mening is en b) de ander uitnodigt om te reageren, of in elk geval de deur altijd op een kier laat.
Mihai: Ik kan je een ding beloven. Dat ik niet meer in reacties op anderen over jouw zal schrijven, omdat jij het niet zo makkelijk kan zien. Dat vind ik fair. Maar je kan van mij niet verwachten dat ik in mijn logs jouw argumenten niet als voorbeelden van drogredenen geef.
Laat ik nogmaals herhalen wat ik al aan je schreef:
PeterV: Voor alle duidelijkheid, ik doelde hier niet op teksten zoals: Kijk nu wat mijn discussiepartner hier schrijft. Ik doel op wat je hierboven in een reactie aan Ruud Zweistra deed: … de ad misercordiam (bijvoorbeeld als Peter de slachtofferrol speelt )…
Wederom voor alle duidelijkheid (zucht): Alle keren dat je mij noemt in het hele debat dat we in diverse blogs (waaronder een van mij) hebben gevoerd, kan je uiteraard gewoon laten staan. Ik heb immers je overal van repliek gediend en dus kan iedereen in het echt geïnteresseerde publiek zelf oordelen. Duidelijk genoeg nu?
Mihai: Ik zweer je nu met mijn hand op mijn hart dat ik oprecht geloof dat jij een bedrieger bent.
Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik met je aan moet. Heb ik hier te maken met een pathologisch denker? Je beschuldgt Het Westen van van alles en nog wat, Bush is een misdadiger en ik ben een bedrieger.
Je vind van jezelf dat je logisch en feilloos redeneert, althans niks van wat je hier hebt verkondigd heb je later teruggenomen, bij mijn weten. Maar voor mij is de waarheid dat je redeneringen doorspekt zijn van denkfouten en springen naar foute conclusies. De degelijkheid is ver te zoeken, hoe hard je ook je best meent te doen. Waar het jou aan lijkt te ontbreken is zelfkritiek. Wat je weer juist wel kenmerkt is rechtlijnigheid. Je gelooft heilig in je eigen denksysteem, maar je bent feitelijk nog steeds een belabberd denker, ondanks de cursus die je momenteel, geloof ik, volgt.
Ik heb geprobeerd om je te helpen op een hoger plan te komen door je van repliek te dienen. Maar het is allemaal aan dovemansoren besteed geweest. Het debat is over.
@PeterV
Als we naar jou reactie kijken. Is het een redenering of is het een reeks stellingen? Bewijs het dat ik denk dat ik van mijzelf denk dat ik logisch en feilloos redeneer. Bewijs het dat mijn redeneringen doorspekt zijn van denkfouten en springen naar foute conclusies.
Waar het jou aan lijkt te ontbreken is zelfkritiek.
Zo, stel dat ik zelfkritiek ga uiten. Zouden mijn argumenten meer waarheid bevatten? Bevatten ze minder waarheid? Wat is de relevantie van zelfkritiek? Ja, ik kan oneindige zelfkritiek tonen als middel om mijn publiek te misleiden. Dan denkt het publiek: kijk wat een zelfkritiek. Zelfkritiek is een deugt. Dus hij is deugdelijk. Hij is betrouwbaar. Bovendien toont zelfkritiek een hoge mate van objectiviteit, meer dan iemand zonder zelfkritiek. Dus laten we hem maar geloven. Zou het tonen van zelfkritiek niet juist een prachtig instrument voor de bedrieger kunnen zijn? Ik toon geen zelfkritiek dus ik heb een grotere kans om eerlijk te zijn.
Je gelooft heilig in je eigen denksysteem, maar je bent feitelijk nog steeds een belabberd denker
Bewijs het dat ik heilig in mijn eigen denksysteem geloof. Bewijs het dat ik een belabberd denker ben. Het zijn jouw stellingen. De bewijslast ligt op je schouders.
Wat ik van jou altijd heb gevraagd is dat je een redenering geeft. Dat is toch fair? Ik heb het van jou gevraagd dat je je stellingen bewijst. Maar als je de bewijslast ontduikt, dat is voor mij unfair.
Jij zei dat je intuïtie je vertelde dat je met een valkuil te maken had, terwijl ik een volstrekt volgens de regels argument had gepresenteerd. Door te zeggen dat je intuïtie voor een valkuil waarschuwt, zeg je niets anders dan dat je intuïtie vertelt dat ik een bedrieger ben. Als jouw intuïtie jou kan vertellen dat ik een bedrieger ben, waarom zou mijn intuïtie niet hetzelfde mogen doen? Is dat niet unfair?
In je laatste bijdrage gebruik je weer een drogreden. Je zegt het volgende: Je beschuldgt Het Westen van van alles en nog wat, Bush is een misdadiger en ik ben een bedrieger.
In de ogen van de onbevangen lezer, die dit stukje tekst als eerst onder de ogen krijgt en de discussie niet heeft gevolgd, lijken de eerste twee stellingen gek. Op het eerste gezicht lijkt het gek om het Westen van iets te beschuldigen en te beweren dat Bush een misdadiger is. Maar je zet ook de derde stelling erbij, dat ik denk dat jij een bedrieger bent. Dus als de eerste twee stellingen gek klinken, dan is de derde ook onwaar. Dus guilty bij association.
In feite heb je helemaal niet op mijn redenering gereageerd. Want ik heb je een volstrekt acceptabele redenering gegeven waarom ik denk dat je een bedrieger bent. Je hebt mijn vragen niet beantwoord. Daarmee ontwijk voor de zoveelste keer de bewijslast.
Dus niet alleen het slachtoffer spelen en klagen dat anderen met jouw unfair zijn. Niet alleen uit de toren blazen dat je fair bent. Wees fair in je gedrag niet in reklame!
Mihai: Door te zeggen dat je intuïtie voor een valkuil waarschuwt, zeg je niets anders dan dat je intuïtie vertelt dat ik een bedrieger ben.
Jij hebt mij eerder duidelijk gemaakt dat een drogreden gebruiken niet per se wijst op het gebruiken van een reden om te bedriegen. Het staat voor ‘een bedrieglijke reden’ en met name degene die de redenering maakt kan de eerst-bedrogene zijn. Idem dito moet jij nu mijn uitleg van een valkuil serieus nemen.
Een valkuil in een debat wijst er niet per se op dat er bewust een val geplaatst is. Met name degene die de valkuil-redenering neerzet, kan de eerste zijn die in de valkuil trapt.
Zo, en mag ik dan nu echt een einde aan het debat maken?