De minnaar.

Door Fanomeister

Ze was een half uur te vroeg op het station aangekomen. Om 14.00 uur zouden ze elkaar treffen in de ‘eerste klas’, het fraaie restaurant van het station. Ze was een tikkeltje nerveus en voelde een soort van spannende rilling over haar rug gaan, waar begon ze aan? Ze zou vast naar het wachtlokaal kunnen gaan maar dat had iets smachtends en zieligs vond ze en daarom besloot ze nog even de stad in te lopen. Terwijl ze het station uitliep en haar oude, vertrouwde buurt binnenwandelde werd ze onmiddellijk opgenomen in de horde mensen. Laverend tussen de stroom toeristen, zakenlui, junkies en winkelende ‘dagjesmensen’ kwamen de herinneringen bovendrijven.

Hier had ze twee jaar gewoond, dit was de straat geweest waar ze zich had thuis gevoeld in de anonimiteit van de chaos. Hier had ze hem nog een laatste keer ontvangen. Ze was toen net verhuisd naar deze grote stad, haar geboortestad, de stad die ze ooit met haar ouders verruild had voor een dorp op de Veluwe. Het dorp waar ze hem ontmoet had, waar hij haar minnaar was geworden. Waar ze het benauwd had gekregen, waar het verlangen naar de stad steeds groter was geworden. De stad met al zijn uitdagingen die een onuitputtelijke bron van leven voor haar zou gaan worden. Met een nieuwe baan, woonruimte, opleiding en nieuwe vrienden zou ze al snel het dorp vergeten zijn, net als hem. Hier had ze in haar kamer tegenover hem gezeten op haar bed en met een glimlachend en uitdagend gezicht verteld hoe gelukkig ze zich voelde. Toen hij op zijn vertrouwde manier haar had benaderd, haar had geprobeerd te zoenen en zijn hand tussen haar benen had gelegd, had ze met dezelfde glimlach zijn hand weggeduwd en hem haar geheim verteld. Geschokt had hij gereageerd. Hij de minnaar, de oudere en ervaren man die als ze de liefde bedreven schokkend en kreunend in haar was klaargekomen, had altijd vanzelfsprekend aangenomen dat hij daarmee ook haar had opgewonden. Hij was verbijsterd. Hij hoorde hoe ze met een lach in haar jonge stem opbiechtte dat ze ontdekt had wat een orgasme betekende. Ze had het zelf gedaan en het voelde fantastisch, het maakte haar ineens tot een rijpe vrouw, het dorp en het jonge meisje hoorden opeens bij het verleden, dit was haar nieuwe bestaan en daar hoorde hij niet meer bij. Verslagen was hij huiswaarts gekeerd, terug naar het dorp.

Nu na ruim twintig jaar zou ze hem opnieuw ontmoeten. Ze was benieuwd, ze had hem kortgeleden bij toeval even gezien toen ze met haar man een tentoonstelling bezocht van een oude vriend. Voordat ze elkaar konden spreken was hij opeens in de mensenmenigte verdwenen. Ze had gezien dat zijn donkere haar nu grijs was geworden en zijn atletische lijf ondanks zijn inmiddels hoge leeftijd nog steeds aantrekkelijk oogde. Een gevoel van nieuwsgierigheid en spanning was door haar heen gegaan. Thuisgekomen was ze meteen op zoek gegaan naar zijn adres. Op een van de jaarlijkse kerstkaarten die hij haar was blijven sturen stond een adres. Ze had besloten hem te schrijven.

Ze had geen idee wat de aanleiding was geweest om hem weer te zien, maar het korte berichtje dat ze had verstuurd gaf haar een gevoel van jeugdigheid, het had iets ondeugends en prikkelends. Was het haar eigen bezadigde leven of haar huwelijk dat hier en daar barstjes begon te vertonen dat haar tot deze impuls had gebracht? Of was het de leeftijd, ouder wordende vrouwen schijnen opeens rond de menopauze terug te verlangen naar vroeger…

Een kleine gebogen gestalte zat aan een tafeltje bij de ingang. Gespannen draaide hij zijn lege koffiekopje over het schoteltje. Zijn donkere ogen keken spiedend naar het perron waar de deur was, verwachtingsvol tuurde hij of de persoon met wie hij had afgesproken daar zou binnenkomen. Op datzelfde moment klapte een van de deuren open en als een vertrouwde wervelwind, flamboyant als ze was zag hij haar op hem afkomen. Hij stond wat wankelend op en verontschuldigde zich hiervoor door te zeggen dat hij zijn enkel een dag daarvoor verstuikt had, niets mocht wijzen op een gevolg van ouderdom met de daarbij behorende stramheid, hij was nog steeds ijdel. Hierdoor begroette ze hem wat aarzelend, alsof ze bang was om met haar lengte zijn toch al kwetsbare, wankele evenwicht uit balans te brengen. Een korte omhelzing volgde. Ze kuste hem vluchtig op zijn wang met een spontane hartelijkheid die hij van haar kende. Haar geur die ook bekend was bezorgde hem even een gevoel van opwinding en tinteling. Hij merkte dat ze verlegen begon te giechelen toen hij haar met goedkeurende blikken van top tot teen opnam. Voordat hij iets kon zeggen had ze na een snel gebaar de ober geroepen, koffie besteld en vroeg hem of hij ook nog iets wilde drinken, hij volgde haar in haar keus.

“Nou daar zitten we dan” ze begon op haar bekende, ontwapenende toon het gesprek. Hij keek nog steeds verwonderd naar haar, ze zag er prachtig uit, haar mooie slanke lijf met de kleine stevige borsten en de vrouwelijke vormen van haar heupen en billen deden hem terugdenken aan de tijd dat hij haar neukte. Bij het zien van de wilde haarbos om haar zachte gezicht en haar donkere ogen die stralend en verwachtingsvol naar hem keken voelde hij spijt, hij had haar nooit moeten laten gaan.
”Ja, wat een leuk initiatief van je om me te schrijven”. “Ik heb altijd wel vernomen via Theo en Marjan hoe je leventje verliep nadat we elkaar uit het oog verloren waren en ik heb natuurlijk je exposities bezocht. Het schilderij dat je me ooit cadeau deed hangt nog steeds boven mijn bed. Weet je nog hoe het eruit ziet? Ik heb zelfs gehoord dat je sinds een jaar getrouwd bent, klopt dat?” Hij snoof nu amechtig wat extra adem uit. “Dat was toch niks voor jou, je wilde je toch aan niemand binden?” “Je had toch een opwindend leventje hier met je kunstvriendjes?” Hij merkte dat het jaloers moest klinken en nog voordat ze kon antwoorden vroeg hij wat ze deed in die nieuwbouwstad waar ze nu met die man woonde. Maar weer wachtte hij niet op antwoord en vroeg hoe oud ze nu was, terwijl hij wist dat ze 25 jaar verschilden in leeftijd. Ze dronk haar koffie en keek naar het apparaatje achter zijn linkeroor. “Doof”, zei hij. “Het is lastig, vooral die verdomde pieptoon waar ik niet meer vanaf kom”. Ze knikte en lepelde de opgeklopte melk uit haar kopje.

“Verder ben ik nog steeds gezond, gelukkig wel, ik heb na mijn scheiding van Charlotte, ja, ik ben echt van haar gescheiden, had je niet verwacht hè, naar het buitenland gegaan, in Brussel gewerkt, een topfunctie aanvaard en de laatste jaren van mijn carrière voornamelijk keihard gewerkt. Je zou het verdringing kunnen noemen.” Hij probeerde hier zo luchtig mogelijk over te doen. “Nu woon ik weer hier, geniet van mijn kleinkinderen, mijn bridgemiddagen en mijn leeftijdgenoten waarmee ik op wandel- of fietsvakanties ga.” “Ik heb zelfs een vriendin, ze is getrouwd. Maar ja, toen ze haar koffers voor me wilde pakken heb ik haar dat afgeraden, ik heb op mijn leeftijd niets meer te bieden.” Weer snoof hij. Had hij dat toen ook al niet gedaan, dacht ze. Was ze daar indertijd al niet op afgeknapt?

Ze bekeek hem nu aandachtiger, telkens wanneer ze kort antwoordde of iets probeerde te vertellen over haar eigen leven drukte hij zijn hand tegen zijn oor om maar niets te missen. Hij droeg nu een bril, het ene ooglid was wat gaan hangen en terwijl hij door babbelde keek zij naar zijn mond met de witte tanden erin, waren ze nog van hem? Zijn atletische bouw was nog wel herkenbaar maar hij moest verschillende keren zijn armen strekken vanwege een soort kramp die hij had opgelopen met fitness.

Ooit was deze man een geweldige minnaar geweest. Een aantrekkelijke, donkere, intelligente en charmante ‘man van de wereld’, een man met aanzien, geld en een mooie vrouw die hem bedroog. Hij was haar tegengekomen, zij die zo anders was dan zijn vrouw, die haar nagels niet lakte, maar sportief en jongensachtig met hem fietstochten maakte. Die hem opwond met haar jonge, meisjesachtige lichaam. Haar had hij in zijn macht gekregen. Terwijl de koffie plaats had gemaakt voor bitterballen en witte wijn bekeek ze hem opnieuw. Zijn manieren waren nog hetzelfde, zijn charmante lach waar ze ooit op viel, de vleiende stem en zijn omfloerste blikken, zelfs zijn plagerige kneepje in haar neus toen ze iets ondeugendst zei, waren als vanouds. Maar toen had ze naar hem verlangd, had ze hem bemind en was ze verliefd geweest op de onbereikbare mooie man die voor haar zou scheiden. Als ze maar geduld had. En zoals verliefde meisjes met een getrouwde minnaar wachten op alles wat hen beloofd wordt, had ze geduldig gewacht. Ze wachtte zijn telefoontjes af, ze wachtte tot hij tijd voor haar had, ze was het cliché van de afwachtende minnares. Stiekem mee op zakenreis, nooit samen gezien worden in het dorp waar ze woonden, niet zonder anderen erbij. Haar leven was in afwachting van hem. Hij regeerde haar tijd. Maar ze was verliefd en daarom wachtte ze.

Alsof ze uit een roes ontwaakte zei ze opeens verontschuldigend nadat hij weer over vroeger begon en vragen stelde over dingen van toen, dat ze zich het niet meer kon herinneren. Welk schilderij had ze hem cadeau gedaan? Waar had hij haar nog opgezocht zonder dat ze hem gezien had? Wie bedoelde hij met een van haar vriendjes die met hem op de vuist wou? Waarom had hij spijt dat hij haar had laten gaan? Wanneer had hij haar dan gezegd dat hij van haar hield?

Ze nipte aan haar wijn, keek naar een van de klokken boven de deuren en zei dat ze de eerstvolgende trein terug zou nemen. Ze moest naar huis, had nog het een en ander te doen. Hij vroeg of ze nog een keer iets gingen ondernemen, wandelen of zo, hij voelde zich prettig in haar gezelschap. Ze lachte een beetje en zei: “Ja, wie weet, misschien”.

Op het perron namen ze afscheid, hij drukte zijn mond hard op die van haar, ze voelde de witte tanden, weer ging er een rilling door haar heen, ditmaal zonder verwachting. Opgelucht en blij bedacht ze dat het mooi was dat hij haar toen had laten gaan.