De losse Flodder in Afghanistan

In de politiek is het hele jaar het Nieuwe rode haring seizoen. Zo gaat het ook in het Afghanistandebat. Men debatteert over wie de beslissingen moet nemen of wie als de verantwoordelijke gedebiteerd mag worden. Men vraagt zich af hoe gevaarlijk voor de Nederlandse soldatjes zou zijn. Hier heeft rechts gelijk. Soldaten hebben getekend en ze wisten toen dat ze konden sterven. Maar is dit argument en de alle andere argumenten relevant voor de stelling? Eigenlijk niet. Want de stelling luidt als volgt: “De NAVO soldaten gaan naar Afghanistan om twee redenen: (1) daar democratie te brengen en (2) om terrorisme te bestrijden.” Daar zou het argument over moeten gaan en de rest is slechts een slecht scenario voor de nieuwe Nederlandse actiefilm over de familie Flodder ergens in Afghanistan losgelaten.

(1) Gaat NAVO democratie in Afghanistan brengen?

Om deze stelling te bewijzen moeten we in de notulen van de Amerikaanse regeringsvergaderingen neuzen. Tenminste in de notulen van de NAVO-vergaderingen. En, the last time I checked it out, ze waren allemaal geheim. Dat is echter niet mijn probleem omdat de bewijslast aan kant de verdedigers van de stelling ligt. Zij moeten bewijzen dat ze democratie in Afghanistan willen brengen. Als ze de regeringspapieren geheim willen houden, hoe kunnen ze dat bewijzen? Ik zie de volgende mogelijkheden:

A. Aantonen dat de meerderheid van de regimes die ze in dit soort Derde Wereld landen in het verleden aan de macht hebben gebracht, democratisch waren. Ik durf te wedden dat dit minder aantoonbaar is dan de achterkant van de maan voor een bloot oog op de aarde.

B. Een systeem bedenken waarin de huidige politici bestraft kunnen worden in het geval dat ze geen democratie daar (willen) brengen. Stel je voor dat over twintig jaar de huidige regeringsdocumenten vrij gegeven worden, of stel je het voor dat iemand ze eerder gaat lekken. Stel je voor dat in deze documenten een heel andere doelstelling van de missie staat. Bijvoorbeeld: “We willen in Afghanistan een dictatuur aan de macht brengen en we willen wat oliepijpleidingen door dat land bouwen om zelf rijker te worden. Hiervan mag het Afghaanse volk niet profiteren.” Als het blijkt dat het eigenlijke doel niet democratie is maar iets anders, dan zouden de politici, zoals Bush en Balkenende voor een tribunaal moeten verschijnen. Als dat niet mogelijk is, dan een schadefonds, bijvoorbeeld van honderd miljard dollar, dat aan de Afghanen uitgereikt zal worden in het geval dat onze doelen anders blijken dan in de stelling.

Dus de vraag is of punt (1) van de stelling bewijsbaar is? Bovendien, zien we hierin weer de Westerse houding, alsof het Westen een uitverkoren volk zou zijn, die het heelal in zijn pacht zou hebben. Want over wat de Afghanen zelf zouden willen gaat niemand zich druk maken.

(2) Kan een missie naar Afghanistan het terrorisme bestrijden?

Dat kan slechts als het eerste deel van het argument waar is. Als men daar democratie en welzijn brengt, dat zal inderdaad het terrorisme bestrijden. Dus de verdedigers van de stelling moeten eerst punt (1) bewijzen.

En zo verwachten politiek Den Haag en de opiniemakers weer dat wij in het verrotte aas weer gaan bijten. Die haring stinkt allang meneertjes.