Een tandemfiets bracht me vandaag op het model van het ideale management. Een vrouw en een man fietsten vandaag erlangs en hun gezichten spraken boekendelen. Aan de voorkant de man, probeerde zich breder in schouders te maken dat hij was. Hij hield het stuur in de handen met zekerheid en controle, keek vooruit visionair en trapte alsof niet de fiets vooruit zou gaan maar zijn kracht de aarde in de omgekeerde richting liet draaien.
De vrouw op het achterzitje peddelde helemaal niet en had een “look” in haar ogen alsof ze dacht: “laat hem maar zijn gang gaan, en op cruciale momenten hem met suggesties bijsturen”. Je weet het wel, de vrouwelijke techniek: “heb je honger lieverd?”
Dat was voor mij het ideale leiderschapsmodel:
De peddelaars aan de voorkant. Zij denken het stuur in de hand te hebben. Ze voelen zich belangrijk en sterk. Ze dragen darmee een verantwoordelijkheid, versterkt door de blik van de achterzittende.
Aan de achterkant de managers, dus op de achtergrond, die wel pedalen hebben, voor de vorm, om het soms voor te doen. Hun blik brandt op het achterhoofd van de peddelaars, die zich in de gaten gehouden voelen, door een alomtegenwoordige blik. Het ideale bedrijf is een panopticon.
De peddelaars durven niet achterom te kijken, om te zien of de manager mee peddelt, want dat zou zijn wantrouwen vertonen en de relatie minder ideaal maken.
De manager hoeft niets anders te doen dan van het mooie weer en van de peissage te genieten, af en toe bijsturen met een suggestie, alsof de peddelaar zelf in een bepaalde richting zou willen. Lang leve de tandemonderneming.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Ik zeg maar even niks 🙂