Bonje over Banyas

Blogger Mike Bing valt journalist en blogger Maarten Jan Hijmans aan over zijn weergave van de uitspraak van de Reclame Code Commissie met betrekking tot misleidende reclame van het Israëlische verkeersbureau. Laten we even een fact check doen.

Mike heeft moeite met het feit dat Maarten Jan beschrijft deze watervallen [Banyas of Banias] als:

“Syrisch” en ze hebben ook tot 1967 op Syrisch gebied gelegen, maar zijn ze dat ook?

Na de Tweede Wereldoorlog tekenden Engeland en Frankrijk (mandaat beheerders van het toenmalige Palestina en Syrie[sic]/Libanon) dat het beheer van de Banyas overging in Engelse handen en vanuit Jeruzalem gevoerd zou worden. “After the cessation of WWII hostilities, and at the time Syria was granted Independence (April 1946), the former mandate powers, France and Britain, bilaterally signed an agreement to pass control of Banias to the British mandate of Palestine.” [Mike vertelt ons niet waar het citaat vandaan komt, maar Google vond het citaat op Wikipedia]

Tijdens Israels[sic] onafhankelijkheidsoorlog in 1947/48 veroverde Syrie[sic] de Banyas waardoor deze na de wapenstilstand een paar honderd meter aan de Syrische kant van de grens terecht kwam. Je zou kunnen zeggen dat Syrie[sic] de Banyas tot bezet gebied maakte. Dit werd door Isral[sic] in 1967 teniet gedaan waardoor de Banyas weer aan de correcte, juridisch gesproken, kant van de grens terecht kwam.”

Dus laten we kijken hoe correct is Mike’s beschrijving?

Volgens Wikipedia richt Faisal de eerste Arabische regering op in 1918, aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Deze strekt zich vanuit Aleppo in het noorden tot Aden in Jemen uit, inclusief wat nu Israël en de bezette gebieden zijn, dus inclusief de Banyas. Dit is immers de Britse belofte in ruil voor de Arabische opstand tegen het Ottomaanse Rijk. Maar de Britten breken hun belofte en maken een geheime afspraak met de Fransen om het gebied in tweeën te delen. Het gebied in het noorden wordt het Franse mandaat, inclusief de Banyas. Het gebied in het zuiden wordt het Britse mandaat. Tot nu toe allemaal Wikipedia.

We moeten niet vergeten dat het mandatensysteem was opgezet door de Volkenbond, de voorganger van de VN, met als doel onafhankelijke staten op te richten, die zelfbeschikking zou verlenen aan gebieden/volkeren, die door Duitsland en het Ottomaanse Rijk gekoloniseerd waren. De mandatarissen, zoals Frankrijk en Groot-Brittannië, hadden absoluut geen eigendomsrecht over de mandaatgebieden, ze hadden de gebieden slechts in voogdij. Zij pasten alleen op de boel in het belang van de lokale bevolking. Artikel 22 uit het Volkenbond-handvest klonk:

“To those colonies and territories which as a consequence of the late war have ceased to be under the sovereignty of the States which formerly governed them and which are inhabited by peoples not yet able to stand by themselves under the strenuous conditions of the modern world, there should be applied the principle that the well-being and development of such peoples form a sacred trust of civilisation and that securities for the performance of this trust should be embodied in this Covenant.

The best method of giving practical effect to this principle is that the tutelage of such peoples should be entrusted to advanced nations who by reason of their resources, their experience or their geographical position can best undertake this responsibility, and who are willing to accept it, and that this tutelage should be exercised by them as Mandatories on behalf of the League.
…
Certain communities formerly belonging to the Turkish Empire have reached a stage of development where their existence as independent nations can be provisionally recognized subject to the rendering of administrative advice and assistance by a Mandatory until such time as they are able to stand alone. The wishes of these communities must be a principal consideration in the selection of the Mandatory. …”

Het is weliswaar zo dat de mandatarissen allerlei afspraken hebben gemaakt, voordat de mandaten zijn ontstaan, maar op het moment dat hun mandaten vast op papier stonden, konden ze absoluut geen veranderingen in de grenzen aan brengen. Immers het waren niet hun privé territoria, maar van de oorspronkelijke bevolking. Slechts het Volkenbond of de Verenigde Naties zouden een grensaanpassing kunnen doen, maar niet de mandatarissen onderling.

Maar wat weten over een afspraak tussen de Britten en Fransen na de Tweede Wereldoorlog? Laten we ons Mike’s citaat van Wikipedia herinneren: “After the cessation of WWII hostilities, and at the time Syria was granted Independence (April 1946), the former mandate powers, France and Britain, bilaterally signed an agreement to pass control of Banias to the British mandate of Palestine.” De door Mike vergeten volgende zin is: “This was done against the expressed wishes of the Syrian government who declared France’s signature to be invalid.”

Ik heb de voetnoten van Wikipedia (over de zogenaamde afspraak na de Tweede Wereldoorlog) gecontroleerd en het blijkt dat Wikipedia ook niet goed citeert. De eerste voetnoot verwijst naar een internetsite en daar staat slechts dat Frankrijk de Banyas in het Franse mandaat hebben gekregen in 1920. De tweede voetnoot verwijst naar het boek “Caesarea Philippi: Banias, the lost city of Pan”.⁽¹⁾Wilson, J. F. (2004). Caesarea Philippi: Banias, the lost city of Pan. I.B. Tauris

Ik heb het boek gezocht en daar heb ik niks kunnen vinden over deze afspraak. Op een pagina rondom pagina 178, waar Wikipedia naar verwijst, verwijst het boek zelf naar een artikel uit Eretz Magazine “The Making of a Border” geschreven door Yadin Roman. Google heeft dit artikel hoogstwaarschijnlijk gevonden. In dit artikel staan geen voetnoten, maar slechts dat de afspraak was gemaakt in 1923 (dat Banyas onderdeel van het Franse Mandaat zou zijn) en niet na de tweede wereldoorlog zoals Mike beweert aan de hand van Wikipedia.

In het artikel staat:

“An Anglo-French boundary commission was assigned to physically mark the border; they were authorized to make changes as they saw fit. The work took about two years, and was completed only in March 1923…The team had decided to include the entire Sea of Galilee in the British Mandate and had left all of the Golan in the French Mandate….In order to settle the dispute, the British agreed to have the border marked 750 meters south of the spring. But in the next-to-last paragraph of the report summing up the conference, it was stated that the British reserved the right to demand a correction of the border to place Banias within the territory of Palestine.

In November 1946, newly independent Syria invited the British government to talks on border issues. They claimed that France’s signature in Syria’s name on the border agreements was invalid. The British refused to discuss the matter.

At the end of Israel’s War of Independence (1949), the Syrian army held areas west of the mandatory border. At the armistice talks, they demanded that the armistice line correspond to the cease-fire line. It was ultimately established that Syria would evacuate the areas it had captured west of the mandatory border, but these areas and others would be demilitarized zones. Syria never gave up on its demands for sovereignty in these areas, and so the matter of sovereignty was never settled.” (Het artikel heb ik niet op de site van Eretz Magazine, maar ergens anders op het internet).⁽²⁾Yadin Roman, “The Making of a Border”, https://english.golan.org.il/ts.exe?tsurl=0.181.636.0.0

In het kort; Mike’s bronnen bevestigen niet zijn woorden. Noch in het geciteerde boek, noch in het in het boek benoemd artikel staat er iets over een afspraak gemaakt na de tweede wereldoorlog tussen Frankrijk en Groot-Brittannië. De afspraak is in 1923 gemaakt dat Banyas onderdeel van de Franse mandaat zou zijn en dat GB “reserved the right to demand a correction of the border.” Als Groot-Brittannië een recht voor zichzelf reserveert om een correctie te eisen, zegt absoluut niks. Een recht om iets te eisen is niet een recht om iets te hebben, vooral als een land eenzijdig roept om dat recht op eisen zou hebben.

Deze interpretatie van slechts het recht hebben om opnieuw te discussiëren, vinden we ook in andere werken: “It was agreed that the British government could raise the question of the boundary’s precise location between Banias and Metulla, under accepted conditions between the concerned governments, in regard to the construction of a more northerly road between these two points, as a final borderline. This ‘hidden’ paragraph gave Palestine the opportunity to demand the Banias spring, but nothing was done about this issue during the British period.”⁽³⁾Biger, G. (2004). The Boundaries of Modern Palestine, 1840-1947. Routledge. p.147 In het boek “The Boundaries of Modern Palestine, 1840-1947”⁽⁴⁾Biger, G. (2004). The Boundaries of Modern Palestine, 1840-1947. Routledge. komt het word “bilateral” drie keer voor, slechts met betrekking op de besprekingen van 1923.

Wikipedia vergist zich waarschijnlijk over een afspraak tussen Groot-Brittanië en Frankrijk gemaakt na de Tweede Wereldoorlog, die door Syrië verworpen zou zijn. Het enige wat ik kon vinden was dat Syrië de afspraak van 1923 verwerpt, omdat het door Frankrijk is gemaakt: “the new frontier was ratified in 1923 without being recognized by Syria, as the border was drawn during French rule preceding the country’s independence in 1946.”⁽⁵⁾Daoudy, M. (2008). “A Missed Chance for Peace: Israel and Syria’s Negotiations over the Golan Heights.” Journal of International … Continue reading

Een gedeelte van Artikel 22 uit het Volkenbond-handvest is hier van belang: “The wishes of these communities must be a principal consideration in the selection of the Mandatory.” Het is dus juridisch twijfelbaar of Groot-Brittanië en Frankrijk afspraken kunnen maken zonder de Syrische instemming, vooral na de Tweede Wereldoorlog.

Laat staan dat Syrië de onafhankelijkheid een aantal keer heeft geroepen vanaf 1930. Geallieerden bezetten Syrië weer in op 8 juni 1941.

“In simultaneous Free French and British proclamations, issued that day, the peoples of Syria  and Lebanon were declared “from henceforth sovereign and independent peoples.” The French proclamation announced that their “independent and sovereign status” would be guaranteed by a treaty defining the mutual relations between them and France. General Catroux proclaimed the independence of Syria as a sovereign state on September 28, and of Lebanon on November 26. British recognition was accorded to Syria  on October 27, and to Lebanon on December 26, 1941. …The view of Syria and Lebanon was that the mandate had ceased to exist — at least de facto  — with the declaration of independence made in 1941”⁽⁶⁾Hall, H. D. (1948). Mandates, dependencies and trusteeship. Carnegie Endowment for International Peace. p.265 “Meanwhile, the new states began to receive unconditional recognition by an increasing number of powers: by the Arab states in the fall of 1943, by the U.S.S.R. in July, 1944, and by the United States of America in September, 1944.”⁽⁷⁾Hall, H. D. (1948). Mandates, dependencies and trusteeship. Carnegie Endowment for International Peace. p. 266

In august 1943 wordt Shukri al-Quwatli de eerste president gekozen.⁽⁸⁾Hitti, P. K. (1959). Syria: A Short History. Macmillan. p. 248 Dus Frankrijk had na de Tweede Wereldoorlog niks meer over Syrië te zeggen.

En stel dat Syrië de Banyas pas tijdens de oorlog van 1947/48 zou hebben “veroverd” en daardoor dat stukje land terug zou moeten worden gegeven, zou Israël niet het in 1947/48 veroverd land terug moeten geven? Bijvoorbeeld de Syriërs hebben geëist dat Israël zich terug uit de toen veroverde Galilea zou trekken.⁽⁹⁾Morris, B. (2008). 1948: a history of the first Arab-Israeli war. Yale University Press. p. 389 Dan zou Israël behoorlijk kleiner zijn dan vandaag.

Syrië’s voorstel voor volledige vrede, directe besprekingen, slechts de helft van de Jordaan in Syirische handen te houden en 300.000 van de Palestijnse vluchtelingen op te nemen was door de Israëlische leider Ben-Gurion verworpen.⁽¹⁰⁾Morris, B. (2008). 1948: a history of the first Arab-Israeli war. Yale University Press. p. 389 Ook Syrië’s voorstel om 70% de gedemilitariseerde zone aan Israël te geven, in ruil voor de grenzen voor 1946, dus met Banyas in Syrische handen is door Israël verworpen.(Wikipedia) Aan het einde van de vredesbesprekingen van de 1947/48 oorlog, hebben Israël en Syrië brieven gewisseld waar ze zich gebonden hebben aan de vorige V.N. resoluties,⁽¹¹⁾Morris, B. (2008). 1948: a history of the first Arab-Israeli war. Yale University Press. p. 389 en dat veronderstelt ook de partitieresolutie die de Banyas in de Syrische handen liet.

Dus het VN-partitieplan, die Palestina in een Israëlische en een Arabische (Palestijnse) staat verdeelde, stelde een grens tussen Syrië en Palestina volgens het akkoord van 1923 vast,⁽¹²⁾Morris, B. (2008). 1948: a history of the first Arab-Israeli war. Yale University Press. p. 388 dus met de Banyas in Syrische handen.

Om niet te vergeten dat de Syriërs (Alawis) waarschijnlijk in de Golan met het Ottomaanse Rijk kwamen.⁽¹³⁾Kaufman, A. (2009). “Let Sleeping Dogs Lie : On Ghajar and Other Anomalies in the Syria-Lebanon-Israel Tri-Border Region.” 63 The Middle … Continue reading Misschien moeten we ook melden dat Israël na 1967 vijftig Syrische dorpen heeft gebuldozerd en 100.000 Syriërs uit de Golan zijn gevlucht.

In conclusie: “The Golan Heights had been within the French Mandate and French protectorate of Syria since 1923, and independent Syria since 1943.”⁽¹⁴⁾Rostow, N. (2007). “Gaza, Iraq, Lebanon: Three Occupations Under International Law.” In Israel Yearbook on Human Rights (Volume 37), … Continue reading

Dit alles betekent dat Mike’s stelling dat “de Banyas weer aan de correcte, juridisch gesproken, kant van de grens terecht kwam” in 1967, niet echt juridisch onderbouwd is. Morgen zullen we zien dat volgens internationaal recht de Banyas, dus de Golan vlaktes van Syrië zijn.

P.S. 03/10/2010 Na mijn reactie op Wikipedia heeft men het artikel gecorrigeerd. Er was dus geen afspraak tussen Frankrijk en GB na de Tweede Wereldoorlog.