Ik wachtte met spanning op de rechtszaak van Joodse instellingen tegen Baudet, ook om te zien of Baudet zijn eigen ideologie zou verraden. Hij wil namelijk het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) afschaffen. Hieruit volgt dat hij in zijn verdediging geen jurisprudentie van dit hof mocht citeren. En bingo. Binnen enkele minuten begon zijn advocaat Gerard Spong daarover.
CIDI betoogde in de rechtszaak dat Baudet de Holocaust bagatelliseerde en daarmee zou hij onnodige grief veroorzaken en het recht op privéleven van de holocaustoverlevende schenden. Maar dit is een drogreden en de rechter trapte daarin.
In zijn opiniestuk in de Volkskrant, vindt Thierry Baudet Michiel Beute intolerant omdat hij geen PVV’ers en FvD’ers voor de klas wil. Hieronder zal ik aantonen dat Beute gelijk heeft: docenten met extreme ideeën horen niet voor de klas.
In een filmpje van Forum voor Democratie, pleit Simone Kerseboom dat Nederland voor vervolgde christenen opkomt. Ook stelde zij Kamervragen over de vervolgde christelijke monnik Aho in Turkije. Ik zag hier een patroon: FvD breekt een lans voor mensenrechten.
De overheid heeft twee Telegraaf-journalisten afgeluisterd, achtervolgd en opgepakt om hen te dwingen hun bronnen te verraden. Nadat alle rechters de staat bevoordeelden, stapten de Telegraaf, het Nederlands Genootschap van Hoofdredacteuren en de Nederlandse Vereniging van Journalisten naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) en hebben in 2012 gewonnen. Alle journalisten riepen toen dat de pers de waakhond van de democratie, rechtsstaat en mensenrechten is.
In het debat met Thierry Baudet, waarschuwde Mark Rutte terecht voor het Russische gevaar. Putin – zegt hij – viel Georgië in 2008 binnen en annexeerde de Krim. Baudet reageerde dat dit selectief en hypocriet is, want er zijn andere grensconflicten in de wereld, zoals tussen Turkije en Cyprus, of Westelijke Sahara. Waarom heeft men een obsessie met Rusland, vroeg Baudet? Alsof landjepik de normaalste zaak van de wereld zou zijn. Maar is dat zo? Nee.
Ik ontdekte dat Nationaal Comité 4 en 5 mei een interview met Thierry Baudet op haar site heeft en een stuk van hem in ‘Het vrijheidsboek’ publiceerde. Pardon?
In een interview vertelde Thierry Baudet dat we Poetin moeten toestaan om de Krim te annexeren: ‘Er zijn ontzettend veel grenswisselingen geweest in de wereld, het is heel hypocriet om er één probleem uit te lichten.’ Baudet bewijst hiermee zijn onkunde, want modern volkenrecht verbiedt landjepik.
Met een burgeroorlog dreigde Gerard Joling in een interview, als hij zijn zin niet krijgt over migranten. Thierry Baudet profiteerde van dit interview om opnieuw in de media te verschijnen met een oud wetsvoorstel: de ‘Wet Bescherming Nederlandse Waarden’.
Waarom noemt hij de wet ‘Nederlandse waarden’? Waarom niet ‘belangrijke waarden’, of ‘superieure waarden’, of ‘fundamentele waarden’? Al deze benoemingen zijn mogelijk, maar Baudet kiest ‘Nederlands’ met opzet om minderheden te kunnen domineren en onderdrukken.
Thierry Baudet zegt dat internationaal recht slechts in ons hoofd bestaat, maar niet in werkelijkheid. In mijn vorig stuk beweerde ik dat al het recht slechts in ons hoofd bestaat, immers wetten hebben geen fysiek bestaan. Ze hebben geen causale fysieke effecten op fysieke objecten en daardoor zijn ze ook onwaarneembaar.
Als we zeggen dat wetten (en rechtssystemen) bestaan, zeggen we slechts dat sommige actoren zich gedragen alsof sommige gedragsregels bindend zouden zijn. Bij een voldoende aantal welwillende actoren, bestaat er een stabiel rechtssysteem. Bij teveel spelbrekers stort het rechtssysteem in elkaar. Als 95% van de Nederlanders ontkent dat het Nederlandse rechtssysteem bestaat, zijn er geen wetten meer in Nederland.
Ik wil deze definitie van recht op volkenrecht toepassen en suggereren dat het volkenrecht bestaat.
‘Internationaal recht bestaat niet!’, schreeuwde Thierry Baudet in het Syriëdebat. ‘Er bestaan geen internationale coalities…die zijn allemaal in jullie hoofd. Dat is niet echt. De orde in de wereld wordt gehandhaafd door legers, mét wapens!’ En later: ‘Er zijn mensen die geloven dat je door universele regels en door gesprekken met elkaar tot vrede kunt komen en ik zelf geloof dat niet…’ Uiteindelijk concludeerde Baudet dat Assad moet winnen omdat zijn overwinning tot ‘maximale stabiliteit’ zou leiden.
Zodra ik interviews met Thierry Baudet lees, denk ik aan grote denkers. Denkers die wisten dat regeringen verleid kunnen raken door passies en vonden dat slimme naties zich zoals Odysseus aan de mast moeten vastbinden om niet op de klippen te lopen, ze doen bijenwas in hun oren tegen de sirenenzang van demagogen. Grote juristen zoals de Australiër Herbert Vere Evatt en Hersh Lauterpacht wisten dat vrijheid weliswaar democratie vereist, maar de democratie biedt geen garanties. Immers, verleid door volksmenners, vergiftigde de democratie in Athene Socrates. Deze garanties moeten buiten de staat staan.
Monic Slingerland, cheffin van de opinieredactie van Trouw, vroeg de lezers of de media Thierry Baudet aandacht moeten geven, of slechts partijen met meer dan tien zetels. De vraag is fout want een rationele samenleving verspreidt de beste argumenten, ongeacht hoeveel aanhang de argumentor heeft. Ik adviseer de media twee dingen: negeer het circus Baudet en wees kritischer op zijn ideologie.
Volgens Roderick Veelo pleegt ‘onverdraagzaam links’ een karaktermoord op Thierry Baudet. Men zou Baudet een fascist en vrouwenverkrachter zonder onderbouwing noemen. Veelo nagelt ook mij aan de schandpaal voor een onaardige tweet. Ik geef toe dat de tweet scherp was, maar zoals elke verdachte, heb ik het recht op verweer.
Thierry Baudet raakte gefrustreerd door zijn profiel in het NRC en tweette de auteurs: “ik publiceerde geen twee maar acht boeken. Ja, je wordt niet zomaar de belangrijkste intellectueel van NL!” Laten we deze stelling factchecken.
Geert Wilders wil vier keer per jaar referenda in Nederland houden. Goed plan zou ik zeggen, als je Henk en Ingrid maar op mijn intelligentie- en kennisniveau brengt. Want het volk is dom, bewijst alle wetenschap.
WTF dacht ik toen Thierry Baudet een link tweette naar een opiniestuk in de New York Times. De auteur, Nicholas Kristof, beweert dat Amerikaanse universiteiten conservatieven discrimineren. Slechts 6 à 11 procent van de hoogleraren in de geesteswetenschappen stemt op Republikeinen; in de sociale wetenschappen tussen 7 en 9 procent. ‘Ik ben het equivalent van iemand die homo was in Mississippi in 1950,’ zegt een conservatieve professor. Verontrustend dacht ik, hier moeten we iets aan doen.
Met het referendum over Oekraïne, testten de rechtspopulisten een nieuw wapen in de strijd om de wereld in een conservatieve heilstaat te veranderen. Zij willen drie rechtse waarden – die in de tijd terrein hebben verloren – doen herleven: hiërarchie, tribalisme en sociaaldarwinisme. Zowel nationaal als internationaal.
Hij wordt onderdrukt. Onderdrukt door Zwarte-Piet-haters. Onderdrukt door ‘vergaarbakken van linksigheid’ zoals Pauw en DWDD, met hun ‘orgie van zelfkastijding en masochisme’. Onderdrukt door hun drang om hem schuld aan te praten. Daarom bestijgt Baudet zijn witte onderdanige merrie om een lans te breken voor discriminatie.
In zijn stuk van 8 september beweert Baudet dat we aan oikofobie lijden. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene.’ Hij ziet oikofobie vooral in de Europese integratie, modernisme en multiculturalisme. Deze stelling doorstaat geen enkele toetsing der feiten, maar ik zal hier slechts over multiculturalisme praten.
Bij het lezen van het boek ‘De aanval op de natiestaat’ viel het me op dat Thierry Baudet telkens uit zijn duim zuigt. Bijvoorbeeld dat er geen universele mensenrechten zouden bestaan:
“Strikt juridisch gezien bestaan er dus geen universele rechten. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties (1948) mist elke rechtskracht omdat het een verklaring is en geen verdrag. De internationale verdragen inzake Burgerrechten en Politieke Rechten enerzijds, en Economische, Sociale en Culturele rechten anderzijds (beide gesloten in 1966) stellen niet dat ze ‘mensenrechten’ codificeren, maar burgerrechten, politieke rechten, economische rechten, enzovoorts. Wat deze rechten overigens betreft: ze bestrijken een zo breed spectrum aan beleidsgebieden dat ze het hele idee van universeel natuurrecht dat altijd en overal in gelijke mate zou gelden, volkomen uithollen.”(1)T. Baudet, De aanval op de natiestaat. Amsterdam: Bakker, 2012, p.120.[mijn vet]
References
| ↑1 | T. Baudet, De aanval op de natiestaat. Amsterdam: Bakker, 2012, p.120. |
|---|
Baudet beweert dat het recht op leven geen universeel mensenrecht is. Hij bewijst hiermee zijn ongezond scepticisme en onkunde van volkenrecht.
Ik wil internationale hoven tegen Thierry Baudet verdedigen en suggereren dat hij een machtsdenker is. In zijn boek ‘De aanval op de natiestaat’ valt Baudet deze hoven aan. Hij vat zijn argument als een verdediging van de natiestaat tegen ‘supranationalisme’. Hij ziet supranationalisme als:
In zijn boek “De aanval op de natiestaat” is Thierry Baudet sceptisch over internationale mensenrechtenhoven. Hij stelt dat rechters een uniforme cultuur moeten hebben om rechtvaardig te zijn en, omdat de culturen verschillen, zijn internationale hoven ongewenst.
In dit stuk beargumenteer ik het tegenovergestelde, dat de mensheid een wetmatigheid volgt in de ontwikkeling van waarden; en dat alle culturen gedeelde waarden hebben en ontwikkelen. Deze groeiende ‘overlappende consensus’ maakt het mogelijk dat internationale rechters conflicten beslechten.
Op een dag in 1964 riep de Amerikaanse admiraal Horacio Rivero: “Ik wil dat eiland!” Dát eiland heette Diego Garcia en het lag in het midden van de Indische Oceaan, zeer geschikt om snel Afrika, China, India, Rusland en het Midden-Oosten aan te vallen. Maar Rivero had twee problemen. Ten eerste was het eiland onderdeel van Mauritius, toen een Britse kolonie. Ten tweede was het bevolkt en Rivero kon niet vertrouwen dat negers Amerikaanse tanks voor lang zullen slikken.
Thierry Baudet pleit voor ongebreidelde vrijheid van meningsuiting in het NRC van 30 november: aanzetten tot haat moet kunnen; “Der ewige Jude” in de bioscoop ook. Slechts aanzetten tot geweld mag verboden zijn. Ik heb de neiging om Baudet gelijk te geven. Echter – om meer vrijheid te hebben – moeten we beter worden in argumenteren. Anders schept vrijheid slechts onrechtvaardigheid.
Vorig jaar besloot het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dat Irakezen Groot-Brittannië mogen aanklagen, voor schendingen van mensenrechten in Irak. “Joepie,” juichte ik, “eindelijk een beetje gerechtigheid.” Want ik had in mijn eerste masterscriptie in filosofie gestreden voor de stelling dat individuen alle staten in internationale rechtbanken zouden moeten kunnen aanklagen. Want staten zijn assholes. En Het Europees Hof vergroot met deze uitspraak de groep mensen die staten kan aanklagen.
In zijn boek “De aanval op de natiestaat” beweert Thierry Baudet dat een ‘elite’ een aanval op de natiestaat uitvoert. De elite geeft ‘supranationale’ instanties bevoegdheden, strijdig met de democratie en rechtsstaat. Deze instanties mogen zelf regels maken of bestaande regels interpreteren. Omdat de staten niet met deze (nieuwe) regels hebben ingestemd, is dit strijdig met de soevereiniteit. Omdat de burger de regels niet kan veranderen is dit ondemocratisch. En omdat de burger de beslissende ambtenaren niet kan benoemen is dit eveneens ondemocratisch en in strijd met de rechtsstaat.
Heeft u al een schuilkelder?
Een paar jaar geleden waarschuwde l’enfant terrible van conservatief Nederland in de NRC met als kop: “Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens vormt een ernstige inbreuk op de democratie…Het is fictie te denken dat universele principes van rechtvaardigheid overal en op dezelfde manier kunnen worden geïmplementeerd.”
Thierry Baudet wil generaliseren. Over de islam. Goed plan zou ik zeggen, maar dan moet hij ook goed generaliseren. Want als hij over het weer wil generaliseren en daarna zegt hij dat het altijd en overal regent, dan is hij bezig met een haastige generalisatie. En dat doet Baudet ook in zijn column in het NRC. Door ruimtegebrek zal ik slechts zijn eerste stelling weerleggen. In zijn stuk noemt Baudet drie ‘fundamentele’ verschillen tussen islam en christendom. “Verschillen die de islam problematischer maken; moeilijker in te passen in een democratie.”
Het eerste verschil is dat:
“In de islam is de Koran het woord van God zelf. Het zou zijn gedicteerd aan de moslimprofeet Mohammed, die deze goddelijke woorden nauwgezet liet neerschrijven. Het geschrift geniet om die reden de status van onfeilbaarheid en dient letterlijk te worden begrepen. Door deze opvatting over de aard van het heilige boek wordt herinterpretatie en relativering onmogelijk .
Het christelijke Nieuwe Testament zit anders in elkaar. Het is geschreven door een aantal mensen van vlees en bloed die daarin hun eigen visie op Jezus hebben neergelegd. Het boekwerk is niet het woord van God zelf, maar slechts een getuigenis over de gebeurtenissen rondom Jezus. Die getuigenissen zijn feilbaar en spreken elkaar tegen, en anders dan de islam is een minder letterlijke uitleg daardoor vanuit het wezen van het christendom gemakkelijk te rechtvaardigen.”