In een stuk gepubliceerd door het NRC beschuldigt Renée Citroen Karin Amatmoekrim valselijk van antisemitisme. Het NRC faciliteert daarmee smaad en laster.
Politiek, filosofie, argumentatie, internationaal recht
Een goede debater is een buldog. Hij bijt zich vast in een tennisbal en laat hem nooit meer los. De bal is de stelling in het debat. De ene buldog probeert de bal te beschermen en de opponent wil juist de bal verscheuren. Als ze niet op de bal spelen, zijn ze aan het drogredeneren. Nou hebben VVD’ers Han ten Broeke en Frits Bolkestein zich in het Palestinadebat geworpen, maar ze raken de bal nauwelijks.
In het eerste stuk over de column “Ontaarde regimes” heb ik gesuggereerd dat Boekestijn zijn stuk met een cirkelredenering begint. Meteen daarna krijgen we drie andere twijfelachtige zinnen:
“Hoe komt het dat zo’n groot man zulke eenzijdige standpunten over Israël inneemt? [1] Op zijn website verdedigt hij bijvoorbeeld de stelling dat Israël geen democratie meer is. [2] Over het Syrische tekort aan democratie lezen wij niets. [3] Waarom is Van Agt niet in staat om de ware aard van een regime te doorgronden?”
Vandaag wil ik zin 1 en 2 behandelen.
Hierbij verzoek ik Likoed Nederland vriendelijk om een drogreden niet meer te herhalen nadat ik deze al drie keer heb weerlegd. Na één of twee keer weerleggen begrijp ik dat iemand dezelfde denkfout per ongeluk maakte, maar na drie keer begin ik te vermoeden dat men opzettelijk gebruik maakt van Chutzpah, een schaamteloze brutaliteit.
Afshin Ellian doet me denken aan een mop, die we elkaar vertelden onder communistische dictator Ceausescu. Een mop die in slechts één enkele zin de hele perversiteit van het regime beschreef: “De Roemeense en de Amerikaanse burger hebben dezelfde rechten; ze mogen allebei de Amerikaanse president bekritiseren.” Op dezelfde manier eist Ellian van Antoine Bodar dat hij slechts de officiële vijand bekritiseert, de islam en islamitische dictaturen, maar niet Israël. Vijf punten voor wie deze drogreden bij naam kan noemen.
Een drogreden van pro-Israëlische debatteerders is dat hun tegenstanders zich over andere volkeren niet bekommeren. Slechts over de Palestijnen. Hier een voorbeeld:
“Maak jij je (wellicht elders, want hier hoor ik jou daar niet over) ook zo druk over het recht op externe zelfbeschikking van de Koerden, die dus wel een echt apart volk vormen, in tegenstelling tot de zg. ‘Palestijnen’?
En de Koerden worden in de diverse staten die zich over hun aloude grondgebied uitstrekken wel gruwelijk gediscrimineerd.”, AJ-Raalte
Op het legendarische slagveld tussen Henk Krol en Tariq Ramadan verschijnt regelmatig een stroman met negen levens. Max Pam, Carel Brendel en Amanda Kluveld verslaan hem onvermoeid. Het doel van dit stuk is tweeledig. Eerst wil ik de onjuistheid aantonen van de citaten over homo’s, afkomstig van de ‘Gay Krant tapes’. Deze citaten ondersteunen niet de stelling dat Ramadan met twee tongen zou spreken. Vervolgens wil ik aantonen dat de bovengenoemde opiniemakers een stroman aanvallen. Zij gaan er aan het feit voorbij dat de dubbele tong niet bewezen is en hameren op de correcte vertaling van de bandjes.
Sex, Gays, and Muslimtape
Sinds 911 debatteer ik op internetfora over het Israëlisch-Palestijns conflict en ik maak veel drogredenen mee. In de laatste tijd kom ik vaak de volgende drogreden tegen:
[J]e zet je (niet altijd onterecht) af tegen de bezettingspolitiek van Israël – ik zal je daar ook niet op aanvallen. Maar weet je dat Marokko al even lang de Westelijke Sahara bezet houdt, de oorspronkelijke bevolking daar deels is uitgemoord, deels verjaagd naar het Atlasgebergte en dat de Sahari geen enkel recht op landbeheer hebben in hun eigen land? Er werd trouwens een muur rondheen het grootste deel van de Westelijke Sahara gebouwd om te voorkomen dat de oorspronkelijk bevolking terug zou kunnen keren naar hun eigen land. Herkenbaar?
Ik hoor jou daar nooit over in al jouw drang naar rechtvaardigheid… Maar ben je zelf niet een beetje racistisch naar Joden toe? Is er een reden waarom je het enerzijds van levensbelang vind om wel telkens Israël aan te vallen, maar nooit eens een keer Marokko vanwege hun jarenlange bezetting? Twee maten en gewichten is jou niet vreemd?
Laten we kijken waarom dit argument niet deugt.