Op 21 december 1989 schreeuwde ik in mijn geboortestad in Roemenië: ‘Weg met de dictator!’ Ik was doodsbang omdat de buurvrouw me vermaande om niet te demonstreren: ‘Ze zullen jullie filmen en jullie zullen spoorloos verdwijnen, of nog erger.’ Inderdaad, in mijn stad alleen werden 79 levens door kogels genomen en er vielen 1104 doden in totaal.
Met hoongelach reageerde de wereld op een foto van een conferentie in Saoedi-Arabië over vrouwenrechten. Want alle deelnemers waren mannen. Aan deze foto moest ik denken toen de advocaat van Wilders Afshin Ellian citeerde en beweerde dat Marokkanen niet beschermd zouden moeten worden door de wet omdat zij oververtegenwoordigd zijn in de media. Marokkanen zouden voor zichzelf kunnen opkomen en Wilders tegenspreken. In mijn oren klonk dit vreemd, want ik leefde met de indruk dat vooral Germanen op de opiniepagina’s stonden. Met Germanen bedoel ik accentloze Nederlanders, met een aantal generaties voorouders in Nederland, vooral wit en vaak met een judeo-christelijke achtergrond.