In hun opiniestuk in het NRC zweren Gert-Jan Segers en Joël Voordewind loyaliteit aan Israël. Zij drogredeneren want loyaliteit vereist niet dat men Israël helpt om volkenrecht en mensenrechten te schenden.
Volkskrantcolumnist René Cuperus ging met de omstreden journalistenreis van CIDI naar Israël en de bezette gebieden. Hij schrijft dat de reis voor CIDI contraproductief uitpakt, maar uit zijn stukken blijkt juist dat CIDI haar doelen bereikt.
PVDA adopteerde de IHRA-definitie van antisemitisme. Jaap Hamburger betoogde op 22 februari in het NRC dat deze definitie kritiek op Israël monddood maakt. Esther Voet en Bart Schut ontkenden dit. Ik wil aantonen dat Hamburger gelijk heeft en dit illustreren met voorbeelden waar Voet en andere Israël-supporters mensen valselijk van antisemitisme beschuldigden.
Han ten Broeke twitterde: “We gaan niet toestaan dat achterlijke gewoonten uit het Midden-Oosten (geweld en intimidatie van andersdenkenden en ongelovigen) hier wortel schieten!” Nadia Bouras, Universitair Docent bij de Universiteit Leiden, vroeg Ten Broeke terecht: “Als je die landen in het Midden-Oosten zo achterlijk vindt, waarom doet de regering onder leiding van de VVD er gretig zaken mee?” Han reageerde niet inhoudelijk, hij suggereerde represailles tegen Bouras: “Maar ik heb nog banden met de @UniLeiden en dus alle reden om me ook functioneel zorgen te maken over niveau, niet alleen als alumnus.” Carel Stolker, de Rector Magnificus van de universiteit, mengde zich in de discussie: “Slechte tweet van alumnus Han ten Broeke. Zo ken ik ‘m niet. Debatteren – ook op Twitter – doe je op inhoud, en nooit ad hominem. En al helemaal niet door de werkgever er bij te betrekken.” Ik ben het met Stolker oneens: Ten Broeke debatteert zeldzaam op inhoud, tenminste niet in het Palestina-debat.
De grootste vraag in het Palestinaconflict is wie het recht heeft op de bezette gebieden. Hier spelen drie volkenrechtelijke regels een rol.
Ten eerste, het principe van effectieve bezetting. Hoe langer een groep een territorium vreedzaam bestuurt, hoe sterker zijn titel (recht op eigendom) op dat territorium groeit, ongeacht hoe men het verkrijgt.
In 2004 viel er een brief op de deurmat van het Internationaal Gerechtshof. Het Hof zou de VN adviseren over de Israëlische muur in de bezette gebieden. In deze brief vond Nederland de muur en de Israëlische nederzettingen illegaal en was men van mening dat de Palestijnen het recht op zelfbeschikking hebben. (Zelfbeschikkingsrecht geeft ook recht op territorium, dus de Palestijnen hebben recht op Gaza en de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem.)
Willem-Gert Aldershoff bedacht een mooi argument in een landelijke krant. Stel je voor, zegt hij, dat je bevriend bent met een groep mensen en hun welzijn koestert. Binnen deze groep pleit subgroep A voor beleid X. Subgroep B is daar tegen. Voor jou is het rationeel en moreel om de subgroep te steunen die het beste argument heeft.
In haar opiniestuk van 27 juni 2016 in de Volkskrant, valt Elise Friedmann een stropop aan.
Volgens haar heeft Israël geen plichten aan Europa, omdat het land geen cadeau van Europa aan de Joden was, als compensatie voor de Holocaust. (Friedmann herhaalt het argument van de Israëlische president Reuven Rivlin voor het Europees Parlement.) ‘Europa heeft geen enkel recht om Israël de maat te nemen en zijn wil op te leggen,’ aldus Rivlin en Friedmann. Dit argument gaat fout om drie redenen.
De supporters van de Palestijnen roepen al lang dat Israël de grootste schender van VN-resoluties is. De Israël-supporters trekken dan meestal de antisemitismekaart als troef uit de mouw. Ze roepen dat de VN slechts ‘anti-Israël’ resoluties aan neemt en weinig resoluties tegen andere, echte boeven.
Op 26 maart stelde Han ten Broeke Kamervragen over de benoeming van de Canadese Michael Lynk als VN-rapporteur. Lynk gaat rapporteren over mensenrechtenschendingen in de Palestijnse gebieden. CIDI kopte met lichtsnelheid: ‘VN benoemt partijdige mensenrechtenrapporteur. Anti-Israëlische partijdigheid lijkt langzamerhand een voorwaarde voor deze functie.’ Ik ging het factchecken. Vooral omdat ik al boos was dat de Israëlische lobby rechtsgeleerde William Schabas eerder kapot maakte, toen hij voor een dergelijke commissie werd benoemd. Men ging zijn vuilniszakken doorwroeten totdat Schabas er genoeg van kreeg en de functie weigerde. Dit terwijl hij de meest integere, deskundige en gerespecteerde jurist is.
Op 20 mei nam de Tweede Kamer de motie van Joram van Klaveren aan, om subsidie te weigeren aan “organisaties die antisemitische propaganda bedrijven.” Goed plan, dacht ik eerst. Want het is niet de taak van de staat om haat te verspreiden. Maar toen las ik de open brief van Bram Moszkowicz op GeenStijl. En na een rits van voor mij onbekende voorbeelden, schreef Bram:
“En ICCO ten slotte – ook geen onbekende hulpclub – ondersteunde ‘Electronic Intifada’, een entiteit die onder meer geweld tegen Joodse burgers rechtvaardigt en een zeer antisemitisch geschrift als ‘De Protocollen van de Wijzen van Zion’ als legitieme bron opvoert.”
In haar reactie op het interview met Dries van Agt, bagatelliseert Ratna Pelle het volkenrecht. Zij diskwalificeert het advies van Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) over de Israëlische muur als niet bindend. Het is waar dat de uitspraak niet bindend is, maar daaruit volgt niet dat zij irrelevant is. Ik zal het gewicht van de uitspraak aantonen.
De ruzie in Palestina duurt nu al honderd jaar, sinds Groot Brittannië deze Ottomaanse koloniën in 1917 bevrijdde. Twee grote argumenten domineren dit debat. Een kamp zegt dat alle moslims de joden willen uitroeien en dat de vrede pas zal komen als de moslims Israël leven zullen gunnen. Het andere kamp zegt dat Israël meer land wil bemachtigen dan volkenrecht haar gunt. En dat er pas vrede zal komen als Israël een Palestijnse staat accepteert in het gebied tussen de groene lijn en de Jordaan, plus Gaza. Ik ben zelf niet neutraal en denk dat volkenrecht de Palestijnen het recht op dit gebied geeft. Maar zelfs als ik niet neutraal ben, is mijn oplossing dat wel.
Een goede debater is een buldog. Hij bijt zich vast in een tennisbal en laat hem nooit meer los. De bal is de stelling in het debat. De ene buldog probeert de bal te beschermen en de opponent wil juist de bal verscheuren. Als ze niet op de bal spelen, zijn ze aan het drogredeneren. Nou hebben VVD’ers Han ten Broeke en Frits Bolkestein zich in het Palestinadebat geworpen, maar ze raken de bal nauwelijks.
Sinds PGGM zakendoen met sommige Israëlische bedrijven wil stoppen, overspoelt men de kranten met boze opiniestukken. Over discriminatie. Waarom ‘boycot’ men Israël maar doet wel zaken met alle andere tirannen? Dít is zeker Jodenhaat, roept men verontwaardigd. Maar deze schrijvers maken een denkfout en hun stelling is onjuist.
In zijn opiniestuk in De Volkskrant, verkoopt Dirk-Jan van Baar sociaaldarwinistische logica: omdat de Palestijnen inferieur zouden zijn en de Joodse kolonisten superieur, zouden de kolonisten meer recht op dat gebied hebben. Jammer voor Van Baar, want modern Volkenrecht schept rechten niet volgens zulke dierlijke instincten.
Stel je voor dat de Volkskrant op een internetpagina zou schrijven dat Londen in Duitsland ligt. En dat een reaguurder ‘onjuist’ zou roepen. Wat zou de Volkskrant doen? Een serieus medium pakt de atlas, zoekt Londen op, ontdekt dat het in Groot-Brittannië ligt en corrigeert het artikel.
Gisteren sprak Amichai Magen op een speciale vergadering van BuZa en Defensie woordvoerders, over Gaza en Hamas. Dat is heel fout. Het is niet fout omdat Amichai Magen lid is van de World Jewish Diplomatic Corps of the World Jewish Congress. Immers iedereen mag zich organiseren en zijn argument presenteren. Het is ook niet fout omdat de Tweede Kamer slechts één kant van het verhaal beluistert. Het is fout omdat Amichai Magen het woord ‘lawfare’ gebruikt. Daarmee diskwalificeert hij het Internationaal Recht, en bevordert het recht van de sterkste. Hij toont zich als een Machiavellist.
Het gaat slecht met Wilders. Vroeger kon hij vier drogredenen in één minuut produceren, vandaag lukte hem slechts drie drogredenen in één tweet te proppen:
“Israeli-Arab conflict is not about land but ideological. Look at Gaza: disengagement 2005 worsened violence. Solution: Jordan is Palestine!”
In het begin schreven de overwinnaars de geschiedenis. Later kwamen er professionele historici. Nu – in de postmoderne chaos – wordt geschiedenis gemaakt door de grootste monden. Zoals Max Pam en Theodor Holman. En de krant van bijna wakker Nederland.
Dit is de geschiedenis van de slechte David (Dries Van Agt) die de goede Goliath (Israël) ging vernietigen. Bewapend met een PowerPointje, trok David ten strijde tijdens het symposium over de interreligieuze en interculturele dialoog in Nijmegen, afgelopen donderdag. David’s strijdkreet was: Duitsland heeft de Joden onrecht gedaan, dus Duitsland moest boeten, niet de Palestijnen. Israël had in een deel van Duitsland opgericht moeten worden.
Brussen debatteert met Von der Dunk over de vraag: is Rosenthal een visionair staatsman met ballen? Brussen moet de stelling verdedigen en Von der Dunk aanvallen. Welke drogredenen gebruikt Brussen?
Paul Brill’s versie van Volkenrecht is wonderbaarlijker dan Alice in Wonderland. Zijn heimelijke gedachte in zijn laatste column is ons een machtswellustig en op macht berustend beeld van recht aan te smeren. Zijn houding is slechts te verklaren via de natte droom dat Israël ook het resterende stuk van Palestina zal bemachtigen.
Hij betoogt dat de Koerden meer recht op een staat hebben dan de Palestijnen en suggereert dat – omdat de Koerden weinig kans op een eigen staat maken – de Palestijnen het ook moeten ontgelden. Maar hij vergist zich op alle fronten.
“Toch is internationaal recht onvolkomen. Zo is zowel de universaliteit als de afdwingbaarheid problematisch. Mensenrechten worden in China heel anders beoordeeld dan bij ons. De universaliteit is dus een serieus probleem.”
Boekestijn gebruikt de stellingen hierboven ter ondersteuning van zijn houding dat Israël niet verplicht zou zijn om Internationaal Recht (IR) te respecteren. Dat hebben we in zijn nieuwste column “Recht is macht” gelezen. Vandaag zal ik suggereren dat het universaliteitsprobleem Israël geen vrijheid geeft om IR te schenden.
Het is absoluut waar dat in de wereld verschillende opinies bestaan over de regels van IR. Nou en?
Spinoza wees er al op dat recht uiteindelijk berust op macht. Internationale spelregels worden in hoge mate bepaald door de machtigste landen, die immers bij het opgeven van het recht van de sterkste veel te verliezen hebben. Net zoals nationaal recht een product is van nationale machtsverhoudingen, is internationaal recht een resultante van internationale machtsrelaties.”
Boekestijn gebruikt de stellingen hierboven ter ondersteuning van zijn houding dat Israël niet verplicht zou zijn om Internationaal Recht te respecteren. Dat hebben we in zijn nieuwste column “Recht is macht” gelezen. De stelling is niet nadrukkelijk aanwezig in zijn column, maar zij volgt daar noodzakelijk uit. Van Agt zegt dat Israël Internationaal Recht moet respecteren en Boekestijn valt zijn argument aan, dus volgt daaruit dat Boekestijn het oneens is dat Israël Internationaal Recht moet respecteren.
In zijn nieuwste column “Recht is macht” confronteert Boekestijn ons met een aantal nieuwe drogredenen. Het begint op Microsoft te lijken: een nieuwe versie is een vervanging van de oude bugs met nieuwe. Het is de bedoeling om een paar blogs daarover te schrijven en deze denkbugs te debunken.
De column is een tegenreactie op Van Agt, nadat Van Agt op de eerste column van Boekestijn (“Ontaarde regimes”) had gereageerd.
In mijn allereerste blog vertelde ik over een onschuldige ambiguïteitsdrogreden, zonder grote gevolgen voor de rest van het argument. “Recht is macht” bevat echter een grote ambiguïteitsdrogreden, die het onmogelijk maakt om het argument verder te analyseren zonder het risico te lopen om een stroman aan te vallen.
Likoed Nederland is opgefokt dat de Nederlandse regering subsidie zou hebben gegeven aan George Sluizer voor zijn ‘foute’ documentaire “Homeland”. Maar liefst 100.000 euro. Foei, foei, foei! In deze documentaire zou men foute citaten gebruiken, die allang als fout ontmaskerd zouden zijn. Bijvoorbeeld van Ben Goerion: “Ik ben bereid om zo veel Palestijnen te vermoorden als nodig is.” Wat een drama.
Als die citaten zoveel geld waard zijn, dacht ik, laat ik even mijn foute citaten over Ben Goerion opzoeken. Ik verdien tenminste een subsidie van 10 miljoen.
Ontmasker dit:
“En waarom erkent Van Agt niet dat de muur tussen Israël en de Palestijnse gebieden Israëlische levens redt?”, vraagt Boekestijn retorisch in de column “Ontaarde regimes”. Deze simpele vraag komt in aanmerking voor drie drogredenen: de post hoc, de red herring en de stroman.
Post hoc ergo propter hoc
Een debater maakt deze denkfout door te veronderstellen dat een gebeurtenis A, die eerder plaatsvindt dan gebeurtenis B, ook de oorzaak van B is. Het staat inderdaad vast dat na het bouwen van de Israëlische barrière, het aantal aanslagen drastisch is afgenomen. Het is maar de vraag of de barrière de oorzaak is van deze daling.
In het eerste stuk over de column “Ontaarde regimes” heb ik gesuggereerd dat Boekestijn zijn stuk met een cirkelredenering begint. Meteen daarna krijgen we drie andere twijfelachtige zinnen:
“Hoe komt het dat zo’n groot man zulke eenzijdige standpunten over Israël inneemt? [1] Op zijn website verdedigt hij bijvoorbeeld de stelling dat Israël geen democratie meer is. [2] Over het Syrische tekort aan democratie lezen wij niets. [3] Waarom is Van Agt niet in staat om de ware aard van een regime te doorgronden?”
Vandaag wil ik zin 1 en 2 behandelen.
Arend Jan Boekestijn schreef een column in Elsevier, met de titel “Ontaarde regimes”, met een overmatig aantal drogredenen. Ik wil in een aantal blogs het argument in zijn column ontrafelen en deze drogredenen aan het licht brengen.
De hoofdstelling (de conclusie) van Boekestijn is dat “zolang Hamas en Assad niet veranderen, zal het vredesproces [in het Midden-Oosten] mislukken.” De column beperkt zich echter niet tot het onderbouwen van deze stelling, maar spendeert een overmatige hoeveelheid tijd aan de fouten van Dries van Agt. Vooral deze zijstap produceert de meeste drogredenen.
Volgens Likoed zijn de cijfers van allerlei organisaties (zoals UNICEF, UNRWA, World Food Programme, WHO, ICRC) irrelevant omdat mensen in Gaza het “oneindig veel beter dan hun buren” hebben. De hier gebruikte drogreden is het herhalen van de drogreden als antwoord op de weerlegging van de drogreden. Maar laten naar een paar cijfers kijken.
Volgens een het UNICEF rapport van maart 2011 is 90-95 procent van het water te besmet om gedronken te worden. Slechts 5 tot 10 procent is geschikt voor menselijke consumptie. Zelfs deze voorraad kan binnen de 5 tot 10 jaar verdwijnen; zonder verdere actie.
Volgens Likoed moet dit de Gazanen niet uit maken want “ze hebben het oneindig veel beter dan hun buren.”
Hierbij verzoek ik Likoed Nederland vriendelijk om een drogreden niet meer te herhalen nadat ik deze al drie keer heb weerlegd. Na één of twee keer weerleggen begrijp ik dat iemand dezelfde denkfout per ongeluk maakte, maar na drie keer begin ik te vermoeden dat men opzettelijk gebruik maakt van Chutzpah, een schaamteloze brutaliteit.
In het laatste blog over de drogredenen van Afshin Ellian heb ik heel kort een aantal rapporten over Gaza aangehaald, om aan te tonen dat Gaza geen paradijs is. Het ging om een rapport van UNRWA, van 13 juni 2011 en een rapport van World Food Programme, van 22 juni 2011. Vandaag zal ik uitgebreid citeren uit een UNICEF rapport, over de waterveiligheid in Gaza. We zijn vertrokken van het volgende citaat van Afshin Ellian:
“De Gazavloot vaart richting Israël. Waarom eigenlijk? Komen de Palestijnen om van honger? Nee, ze hebben geen tekort aan voedsel. De winkels liggen vol.”
Vergelijk dit optimisme met de volgende citaten uit het UNICEF rapport van maart 2011:
In zijn column over Antoine Bodar schrijft Afshin Ellian het volgende:
“De Gazavloot vaart richting Israël. Waarom eigenlijk? Komen de Palestijnen om van honger? Nee, ze hebben geen tekort aan voedsel. De winkels liggen vol. Er is ook geen blokkade meer. De Egyptische grens is al weken open.”
We weten niet waar Afshin Ellian zijn informatie vandaan haalt, maar de laatste tijd zijn er allerlei sites opgedoken, met vermoedelijk recente foto’s uit Gaza. Het onderstaande youtube filmpje is er een voorbeeld van:
Sorry maar ik kan het niet meer volgen. Blogger Ratna Pelle schrijft vanvond het volegnde: “En men meende dat de Banias, een natuurgebied net over…
Vorige keer hebben we de twee menselijke rassen leren onderscheiden. Het superieure ras maakt gebruik van de argumentatietheorie als er onenigheid bestaat, vooral als we niet door één deur kunnen, als we gedwongen zijn tussen twee stellingen te kiezen. In wetenschap is dat redelijk geregeld, door een systeem van peer review, een soort geïnformeerd publieksjury. In het domein van gedragsregels leggen de strijdende partijen hun argumenten aan een scheidsrechter, een derde, onpartijdige partij, voor. De scheidsrechter spreekt het laatste woord, ondanks het feit dat rechters ook menselijke gebreken hebben.
Voor het inferieure ras gaat het anders. Voor hen is alles een kooigevecht, zonder spelregels. Everything goes, leugens en andere soorten drogredenen, manipulatie, geweld, stelen, roven etc. Het enige wat voor het inferieure ras telt is zijn wil aan anderen opleggen, ongeacht of dat een ongerechtvaardigd voordeel voor zichzelf en/of een onterecht nadeel voor een ander produceert.
Een van de rassen zijn is niet een kwestie van huidskleur of afkomst, maar slechts een kwestie van argumentatietechiek.
Vandaag wil ik dieper beschrijven hoe de twee rassen het rechtssysteem beschouwen.
Een spiksplinter nieuwe drogreden rolde van de overuren draaiende lopendeband uit de pro-kolonialistische drogredenfabriek. Slow down jongens, vooral met deze slechte economie; dat kunnen jullie ons niet verkopen. Het nieuwe model drogreden roept dat het onrealistisch is om te verwachten dat kolonisten zich terug zullen trekken, binnen de grenzen van wat ze na 1967 hebben geroofd.
Volkskrant heeft mijn onderstaand ingezonden stuk niet geplaatst. Daarentegen publiceerde VK twee bla-bla columns van Thomas von der Dunk en Stieven Ramdharie, over hetzelfde onderwerp. Give me a break guys. Je moet me niet vertellen dat deze stukken beter zijn dan het mijne.
Zij herkauwen banaliteiten en clichés, houden de lezers binnen veilige denkramen, zoals imampreken in een Afghaans dorp, waar nooit een auto is geweest. Hun stukken bevatten gossip en drogredenen. Mijn stuk is een onweerlegbaar rationeel argument, origineel, out of the box, afwijkend van het officiële dogma.
Een van de drogredenen van pro-Israëlische debatteerders is een extremistische form van scepticisme. Ze roepen dat hun tegenstanders nooit in Israël of de bezette gebieden zijn geweest. So what? Waarom is dat relevant?
Er waren eens twee jongens, een met een honkbalknuppel en de andere zonder. En ze hadden ruzie. De jongen zonder honkbalknuppel pakte een steen om te gooien, maar de jongen met de honkbalknuppel riep: “Met stenen gooien is oneerlijk! Je bent een lafaard! Echte gevechten tussen echte mannen worden slechts met honkbalknuppels uitgevochten.” Voor de jongen met de honkbalknuppel is dat is misschien slim te roepen, maar de andere jongen is niet dom, noch verplicht om zich te laten doodknuppelen.
Net zoals de jongen met de honkbalknuppel, probeert Likoed ons de regels van een gevecht te verkopen waarin Israël altijd wint. Regels waarmee Israël de Palestijnen etnisch kan zuiveren van hun grond, ongehinderd door onwelwillende Palestijnen. Likoed wil dat de Palestijnen geen aanslagen op burgers plegen.
Gisteren heeft een pro-Israëlische debatteerder, Likoed, mij een gunst gedaan om een andere drogreden van pro-Israëlische debatteerders verder uit te leggen. Helaas is de nieuwe verklaring alweer een nieuwe drogreden. Zelfs twee.
Een drogreden van pro-Israëlische debatteerders is dat hun tegenstanders zich over andere volkeren niet bekommeren. Slechts over de Palestijnen. Hier een voorbeeld:
“Maak jij je (wellicht elders, want hier hoor ik jou daar niet over) ook zo druk over het recht op externe zelfbeschikking van de Koerden, die dus wel een echt apart volk vormen, in tegenstelling tot de zg. ‘Palestijnen’?
En de Koerden worden in de diverse staten die zich over hun aloude grondgebied uitstrekken wel gruwelijk gediscrimineerd.”, AJ-Raalte
Een van de drogredenen van de pro-Israëlische debatteerders is dat in 1948 Joden de Arabische landen zijn ontvlucht. Kijk naar het opiniestuk van Wilders, waar het argument is als volgt:
Premisse 1: “Er vluchtten méér Joden uit de Arabische landen dan de 710.000 Arabieren die uit Israël vluchtten.”
Andere premissen….
Conclusie: Palestijnen hebben geen recht op een eigen staat in de gebieden die Israël heeft veroverd in 1967.
Mijn advies voor iedereen is zowel het opiniestuk van Richard Goldstone te lezen, als het McGowan Davis-rapport dat Goldstone in zijn stuk noemt. Hier zijn mijn conclusies:
HP / De Tijd, HET PAROOL en Likoed citeren Goldstone en beweren dat Goldstone zegt dat er geen oorlogsmisdaden door Israël zijn gepleegd, omdat Goldstone zou zeggen dat Israël burgers niet opzettelijk heeft beschoten. Dit is onjuist.
Blogger Likoed kopt vandaag “Géén Israëlische oorlogsmisdaden in GAZA.” Tijd voor een quick fact check.
Likoed schrijft het volgende: “Hij [Goldstone] pleit Israel [sic] nu vrij” en citeert zijn opiniestuk uit Washington Post als volgt: “Burgers zijn geen opzettelijk doelwit als gevolg van het Israelische [sic] beleid geweest. Wel zijn er in enkele gevallen door individuele soldaten fouten gemaakt.”
Ik vond een onjuiste uitspraak op het internet:
“Het Internationale Gerechtshof (ICJ) maakt deel uit van de Verenigde Naties en haar belangrijkste functies zijn het bemiddelen in juridische geschillen door staten te adviseren over juridische kwesties, die haar worden aangereikt door daartoe bevoegde internationale organen, agentschappen, en de Algemene Vergadering van de VN. De ICJ moet niet worden verward met het Internationale Strafhof, die wereldwijd bindende rechtspraak kan uitoefenen. De rol van het Internationale Gerechtshof is m.a.w. niet bindend maar enkel adviserend.” [vet in het origineel]
Antisemitisme is op het moment dat je zegt dat joden babybloed drinken, zonder het in een rechtbank te kunnen bewijzen. Als je een voor de…
Pro-Israëlische debateerders op het internet beweren regelmatig dat de Westelijke Jordaanoever niet ‘bezet’ is, maar ‘betwist.’ Een van mijn argumenten dat deze gebieden bezet zijn, baseert zich op de uitspraken van het Israëlische Hooggerechtshof. Het Hof heeft namelijk in een behoorlijk aantal uitspraken gezegd dat deze gebieden ‘bezet’ zijn. Sterker nog, in bepaalde rechtszaken verdedigt de Israëlische regering haar handelingen zelfs met beroep op het argument dat ze bezet zijn. Dus de Israëlische regering geeft toe dat ze bezet zijn. Desondanks ontkennen onze debateerders tot de laatste druppel inkt dat het Hof dat zou hebben gezegd.
Een voorbeeld van een dergelijke debateerder is blogger E.T., die, naar zijn eigen zeggen, ‘14 jaar in een nederzetting in Jehuda weShomron, a.k.a. de betwiste gebieden’ woont. Ik wil hieronder een typische discussie tussen ons weergeven, met wat extra commentaar en een weerlegging van zijn stellingen.
Blogger Mike Bing valt journalist en blogger Maarten Jan Hijmans aan over zijn weergave van de uitspraak van de Reclame Code Commissie met betrekking tot misleidende reclame van het Israëlische verkeersbureau. Laten we even een fact check doen.
Sinds 911 debatteer ik op internetfora over het Israëlisch-Palestijns conflict en ik maak veel drogredenen mee. In de laatste tijd kom ik vaak de volgende drogreden tegen:
[J]e zet je (niet altijd onterecht) af tegen de bezettingspolitiek van Israël – ik zal je daar ook niet op aanvallen. Maar weet je dat Marokko al even lang de Westelijke Sahara bezet houdt, de oorspronkelijke bevolking daar deels is uitgemoord, deels verjaagd naar het Atlasgebergte en dat de Sahari geen enkel recht op landbeheer hebben in hun eigen land? Er werd trouwens een muur rondheen het grootste deel van de Westelijke Sahara gebouwd om te voorkomen dat de oorspronkelijk bevolking terug zou kunnen keren naar hun eigen land. Herkenbaar?
Ik hoor jou daar nooit over in al jouw drang naar rechtvaardigheid… Maar ben je zelf niet een beetje racistisch naar Joden toe? Is er een reden waarom je het enerzijds van levensbelang vind om wel telkens Israël aan te vallen, maar nooit eens een keer Marokko vanwege hun jarenlange bezetting? Twee maten en gewichten is jou niet vreemd?
Laten we kijken waarom dit argument niet deugt.