Skip to content

Tag: Israëlisch-Palestijns conflict

Waarom Oudkerks ‘no Jews, no news’ onzin is

In zijn opiniestuk pleegt Rob Oudkerk karaktermoord op de media en Palestina-supporters. Hij beticht hen van antisemitisme omdat zij Palestijnen meer aandacht geven dan andere slachtoffers. Volgens Oudkerk heeft deze selectieve aandacht geleid tot de moord op twee Israëlische diplomaten in Amerika en dreigt hierdoor zelfs geweld in Nederland. Zijn argument berust op een verkeerd begrip van racisme, hypocrisie en discriminatie.

In dit stuk laat ik zien wat er mis is met Oudkerk’s whataboutisme, dat veel door Israël-supporters wordt gebruikt. Zij willen niet dat men meer aandacht geeft aan de Oeigoeren en andere slachtoffers, maar juist dat men ook bij de Palestijnen de andere kant opkijkt, zodat Israël haar territorium kan vergroten en meer Palestijnen kan verdrijven. Zij willen Israël de ruimte geven om misdaden te begaan.

Waarom Nederland op baby’s zittende worstelaars niet mag helpen

Thought for 4 seconds

Nederland mag de illegale bezetting niet negeren of faciliteren, zegt het Internationaal Gerechtshof in zijn advies van 19 juli 2024. Dat oordeel verplicht staten om economische en academische samenwerking met Israël te herzien zolang die de bezetting ondersteunt. Winst of wetenschappelijk nut weegt niet op tegen de juridische plicht om het Palestijnse recht op zelfbeschikking te beschermen.

Netanyahu’s whataboutisme toont dat hij niet vatbaar is voor rede

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu reageerde op de verklaring van de Franse president Emmanuel Macron om Palestina te erkennen als volgt: “Wij accepteren geen morele preken over een Palestijnse staat van mensen die onafhankelijkheid weigeren aan Corsica, Nieuw-Caledonië en Frans-Guyana.” Dit is een drogreden: een whataboutisme. Daarom is er geen vrede in het Midden-Oosten, omdat noch Israël, noch de Israël-supporters in het Westen rationele argumenten kunnen maken of begrijpen.

Waarom demonstreren studenten niet tegen Rusland en kan Ephimenco niet argumenteren?

Sylvain Ephimenco pleegt twee karaktermoorden op de pro-Palestijnse demonstranten. Eerst zegt hij dat de demonstranten “geestelijke banden hebben met de Joden hatende en terroristische Hamas”, en vervolgens beweert hij dat het feit dat ze niet tegen Rusland demonstreren, bewijst dat ze Jodenhaters zijn: “Net als [Marcel Möring] vraag ik me al langer af waarom activisten specifiek van de oorlog in Gaza en hun haat jegens Israël hun corebusiness hebben gemaakt. Er zijn zoveel andere conflicten op aarde met veel meer slachtoffers, die geen enkele aandacht krijgen van deze fulltime demonstranten.” Ik kan honderden voorbeelden van dit whataboutisme noemen in interviews en opiniepagina’s, inclusief ingezonden stukken zoals die van Marcel Möring. Dit bewijst dat drogredenen, net als COVID, een soort epidemie zijn die steeds nieuwe mensen infecteert.

Alleen rationele samenlevingen kunnen democratieën zijn, omdat democratieën gebaseerd zijn op rationele besluitvorming. Stel u voor dat een regering haar beleid zou laten bepalen door ChatGPT willekeurige maatregelen te laten voorstellen en dat ChatGPT op een gegeven moment zou zeggen: “Laten we de Limburgers vergassen.” Een samenleving die zulke irrationele beslissingen neemt, kan geen democratie zijn. Daarom moeten drogredenen ook worden beperkt in publieke democratische debatten.

Waarom praten met Israël-supporters zinloos is

Ik hoor steeds vaker in het publieke democratische debat dat Palestina-supporters in gesprek moeten gaan met Israël-supporters. Dat is zinloos. Palestina-supporters hebben sinds 1899 rationele argumenten aangedragen, maar Israël-supporters hebben altijd gekozen voor geweld en politieke macht. Wat heeft het voor zin om te praten als de gesprekspartners niet voor rede vatbaar zijn?

De Laatste Toegestane Mening: Israël Heeft Altijd Gelijk

Israël-supporters proberen steeds meer kritiek op Israël en de Palestijnse kwestie te taboeïseren. Het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) zorgde ervoor dat VN-rapporteur Francesca Albanese werd geweerd uit het Nederlandse parlement, door haar uitspraken over Gaza als ‘concentratiekamp’ te framen als Holocaustbagatellisering. Dit terwijl Albanese een legitieme deductieve analogie gebruikte, een methode die CIDI kennelijk niet begrijpt of selectief toepast.

ICJ-rechter Sebutinde Betrapt op Plagiaat Uit Israëlische Lobbybronnen

In haar dissenting opinion over de juridische status van Israëls bezetting van Palestijnse gebieden heeft ICJ-rechter Julia Sebutinde plagiaat gepleegd. Haar argumenten blijken grotendeels overgenomen uit pro-Israëlische lobbybronnen zoals Abraham Bell, Eugene Kontorovich, Mitchell G. Bard, PragerU en Douglas J. Feith—zonder bronvermelding. Deze lobbyisten en organisaties staan bekend om het verspreiden van juridische en historische verdraaiingen ter rechtvaardiging van Israëls nederzettingenbeleid. De Israël-lobby verwelkomde Sebutinde’s benoeming als president van het Internationaal Gerechtshof, en haar opinie weerspiegelt hun standpunten eerder dan een onafhankelijke juridische analyse. Haar gebruik van het uti possidetis juris-principe als rechtvaardiging voor Israëls aanspraken wordt door serieuze volkenrechtjuristen nauwelijks serieus genomen. Sebutinde’s dissenting opinion roept vragen op over de invloed van lobbygroepen op het ICJ en de integriteit van internationale rechtspraak.

Dilan Yesilgöz-Zegerius en Mirjam Bikker misbruiken antisemitisme als wapen

In mijn nieuwste blog bespreek ik hoe Dilan Yesilgöz-Zegerius (VVD) en Mirjam Bikker (CU) antisemitisme inzetten als politiek wapen om de Israëlische bezetting te verdedigen en kiezers van links te trekken. Ondanks hun beweringen dat antisemitisme vooral voorkomt bij linkse Palestina-supporters, blijkt uit onderzoek dat rechts-conservatieve groepen en Israël-supporters vaker antisemitische uitspraken doen. Ook wordt in hun antisemitismenota onterecht gewezen naar organisaties als The Rights Forum en de Britse Labour Party. Ik betoog dat als VVD en CU werkelijk de strijd tegen antisemitisme willen leiden, ze ook de Israëlische bezetting en het antisemitisme binnen hun eigen achterban moeten aanpakken.

Moeten christenen voor Israël of de Palestijnen kiezen?

Dit stuk is een reactie op het recente debat in Trouw tussen Dick Pruiksma en Ruben Vis over de houding van christenen ten opzichte van Israël. In mijn betoog wijs ik op twee denkfouten die beide heren maken: ten eerste dat religieuze verbondenheid met Israël betekent dat christenen alle daden van de Israëlische staat moeten steunen en ten tweede dat religieuze overwegingen de basis kunnen vormen voor het kiezen van een zijde in dit conflict.

Religieus gedreven steun leidt onvermijdelijk tot het recht van de sterkste. Internationaal recht, zoals onlangs bevestigd door het Internationaal Gerechtshof, moet de basis vormen voor een rechtvaardige oplossing van het conflict.

Heeft het ICJ Israël van apartheid beschuldigd?

In deze blog wordt onderzocht of het Internationaal Gerechtshof (ICJ) Israël expliciet heeft beschuldigd van apartheid in hun recente advies. Terwijl sommige media, zoals de Volkskrant, hebben gerapporteerd dat de rechters stelden dat Israël schuldig is aan apartheid, toont een diepgaande analyse van de uitspraak aan dat dit niet het geval is. Het ICJ heeft vastgesteld dat Israël artikel 3 van het Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie (CERD) schendt, wat rassenscheiding en apartheid omvat. Echter, het Hof heeft niet expliciet bepaald welke van de twee Israël schendt. Verschillende rechters hebben hun eigen opinies gegeven, waarbij sommigen stelden dat Israël apartheid pleegt, terwijl anderen het Hof bekritiseerden voor het gebrek aan duidelijke kwalificatie. De blog biedt een gedetailleerde bespreking van deze uiteenlopende standpunten en concludeert dat het debat over Israëls beleid en de kwalificatie ervan als apartheid nog steeds openstaat.

Nieuwe ICJ-adviesopinie van 2024 cruciaal

Op 19 juli zal het Internationaal Gerechtshof een baanbrekende adviesopinie uitspreken over de Israëlische bezetting. Deze uitspraak kan fundamentele vragen beantwoorden over de legaliteit van de langdurige bezetting, de kolonisatie en annexatie van Palestijns gebied sinds 1967. De VN wil weten of deze bezetting illegaal is, of Israël zich schuldig maakt aan apartheid, en welke juridische consequenties dit heeft voor de internationale gemeenschap. De uitspraak kan leiden tot strengere maatregelen tegen Israël en meer druk op westerse landen om actie te ondernemen. Lees verder om te ontdekken waarom deze adviesopinie van cruciaal belang is voor de toekomst van het internationaal recht en de Palestijnse kwestie.

Israël heeft geen historische rechten in Palestina

In dit artikel weerleg ik de bewering van brigadegeneraal Ari Singer dat Israël historische rechten heeft op de Westbank gebaseerd op de Bijbel. Ik leg uit waarom territoriale rechten uitsluitend door het volkenrecht worden bepaald en niet door religieuze teksten. Historische claims van 2000 jaar geleden zijn ongeldig; anders zouden inheemse volkeren wereldwijd aanspraak kunnen maken op hun vroegere gebieden.

Universitaire samenwerking met Israël houdt vrede tegen

Als universiteiten de banden met Israël niet verbreken, kan Nederland zijn juridische plichten niet vervullen. Volgens het Internationaal Gerechtshof moeten staten niet bijdragen aan de situatie veroorzaakt door de bouw van de muur en moeten ze samenwerken om deze illegale situatie te beëindigen. De Adviesraad Internationale Vraagstukken adviseerde in 2012 dat de EU haar betrekkingen met Israël zou moeten beperken als Israël de kolonisering van de bezette gebieden niet stopt. Vooraanstaande hoogleraren benadrukten dat het nederzettingenbeleid van Israël een schending is van internationaal recht en dat Nederland verplicht is bij te dragen aan Palestijnse zelfbeschikking. Nederland heeft tijdens zittingen van het Internationaal Gerechtshof erkend dat annexatie van bezet gebied illegaal is en dat nederzettingen in bezet gebied oorlogsmisdaden zijn. Als universiteiten en bedrijven blijven samenwerken met Israël alsof er niets aan de hand is, komt Nederland zijn verplichtingen niet na en blijft de bezetting voortduren.

De Expansiedrang van Israël: Van Ben-Gurion tot Netanyahu

In mijn nieuwste column richt ik de aandacht op de echte schuldige in het Israëlisch-Palestijns conflict: Israël. Harrie Verbon beweert in het AD dat de Palestijnen de enige schuldigen zijn, maar de historische feiten vertellen een ander verhaal. Vanaf de vroege dagen van het politieke zionisme streefde Israël naar expansie en dominantie in Palestina. Van Ben-Gurion’s onverzettelijke visie op een Joodse staat tot Sharon’s invasieplannen in Libanon, de geschiedenis is doordrenkt van pogingen om meer grondgebied te veroveren en de Palestijnen te marginaliseren. Pas wanneer de wereld grenzen stelt aan Israëlisch expansionisme, zal er echte vrede mogelijk zijn. Lees verder om de gedetailleerde historische context te ontdekken die Verbon over het hoofd ziet.

Kustaw Bessems trapt in drogreden van Israël-lobby

In mijn nieuwste blog bespreek ik hoe Kustaw Bessems, net als vele anderen, zich laat misleiden door de Israël-lobby. In zijn artikel in de Volkskrant stelt hij dat de historische band van Joden met Palestina betekent dat Israël geen koloniaal project kan zijn. Deze gedachtegang wordt vaak gebruikt door de Israël-lobby om de legitieme dekolonisatiebeweging van Palestijnen te delegitimeren. Echter, volgens het internationaal recht is de situatie in Palestina een onderbroken proces van dekolonisatie. Het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen wordt erkend en ondersteund door het internationaal recht, wat inhoudt dat de bezetting van de Westbank en Gaza illegaal is. Bessems’ misvattingen zijn een duidelijk voorbeeld van hoe de Israël-lobby invloed uitoefent op de media en publieke opinie.

Pieter Klok trapt in drogredenen Israël-lobby

**Exerpt: Pieter Klok trapt in drogredenen Israël-lobby**

In zijn reactie op de lezerskritiek over het opiniestuk van de Israëlische ambassadeur, beweert Pieter Klok, hoofdredacteur van De Volkskrant, dat de krant onbeperkte interesse heeft in de belevingswereld van anderen. Dit argument negeert echter de kernkritiek dat het stuk van de ambassadeur vol drogredenen zit, die de Israëlische bezetting legitimeren.

Een voorbeeld hiervan is de stelling dat er geen Palestijns volk bestaat, zoals geuit door PVV’er Raymond de Roon en voormalig Israëlisch premier Levi Eshkol. Deze drogreden is al decennia oud en beïnvloedt zelfs intellectuelen, waardoor kolonialisme in Palestina gerechtvaardigd lijkt.

Daarnaast trapt Klok in een drogreden door het vergelijken van de Israëlische ambassadeur met Hitler als antisemitisch te bestempelen, volgens de IHRA-definitie. Dit argument wordt misbruikt om analogieën te diskwalificeren en kritiek op Israël monddood te maken. Hierdoor worden opinies gepresenteerd die de rechten van Palestijnen ondermijnen.

Kortom, door drogredenen te publiceren, draagt De Volkskrant bij aan de manipulatie van publieke opinie en de rechtvaardiging van de Israëlische bezetting.

Palestina gaat over dekolonisatie

In haar opiniestuk van 13-05 in het NRC, schrijft Jessica V. Roitman dat het Israëlisch-Palestijns conflict onterecht door de bril van het kolonialisme wordt bekeken. Dit is een betwistbare claim. Volgens het Internationaal Gerechtshof is de situatie in Palestina een onderbroken geval van dekolonisatie, veroorzaakt door oorlogen en bezetting, die hebben geleid tot ontzegging van het recht op zelfbeschikking voor het Palestijnse volk.

Parlementariërs zijn medeplichtig aan de Israëlische oorlogsmisdaden

Nederland verklaarde voor het Internationaal Gerechtshof dat de annexatie van bezet gebied illegaal is en dat nederzettingen oorlogsmisdaden zijn. Toch stemde de meerderheid van de parlementariërs tegen een motie die precies hetzelfde stelde. De parlementariërs zijn medeplichtig aan de Israëlische oorlogsmisdaden.

ChatGPT voor president

Ik las een debat in de Tweede Kamer over het erkennen van de Palestijnse staat en realiseerde me dat onze parlementariërs nergens verstand van hebben. Zij genereren willekeurige teksten, op het niveau van de teksten van ChatGPT 1.0. Als experiment vroeg ik ChatGPT 4.5 om een debat te simuleren waarin Tunahan Kuzu pleit voor erkenning van de Palestijnse staat en Han ten Broeke ertegen is.