In deze blog onderzoeken we de recente controverse rondom congreslid Elise Stefanik, die beweert dat Amerikaanse universiteiten, zoals Harvard, UPenn en MIT, genocide op Joden goedkeuren. Deze explosieve beschuldiging is gebaseerd op een retorische truc.
Rob was vier. Hij trok zijn Ma jankend aan haar rok:
Rob: ‘Maááá, Jantje heeft me afgetuigd!’
Ma: ‘En wat is het probleem?’
Rob: ‘Het doet pijn! Het is onrechtvaardig! Mijn vrijheid en mijn lichaam zijn aangetast!’
Ma: ‘Gisteren hebben ook Pietje en Marinus je in elkaar getimmerd. Kom op, iedereen doet het. Dus wat is het probleem?’
Rob: ‘Ma, je bent de grootste sofiste ooit. Jouw drogreden is een tu quoque: als Pietje en Marinus mij in elkaar beuken, wil dat niet zeggen dat Jantje het ook mag doen.’
Ma: ‘Rob, hier is een goede les voor je. Moraal en logische argumenten zijn voor mietjes; echte mannen troeven anderen af in macht en slinksheid. De morele en juridische wetten moet je in je voordeel buigen terwijl je anderen verleidt om die te respecteren. Je moet doen alsof je die ook trouw respecteert om vertrouwen te wekken, om beter te kunnen misleiden. Maar als je geen kans hebt om gepakt te worden, moet je die regels schenden, doen wat in je voordeel is, ongeacht hoeveel lijken je zal maken. Daarom moet je zo snel mogelijk aan de macht komen, om geen last van regels te hebben. Ik zal je helpen. Straks schrijf ik een anonieme brief aan de schooldirectie dat Jantje, Pietje en Marinus stelen uit de geldkas en andere kinderen verkrachten. En in het weekend gaan jullie met de school rotsen beklimmen. Kieper jij die drie in een ravijn als je het op een ongeluk kan laten lijken. Zo werkt de wereld nu eenmaal.’
In zijn persbericht van vijf december schreef Wilders: “Het Marokkanengeweld is bovendien puur racisme want de slachtoffers zijn zelden of nooit Marokkanen of islamieten.” Dit is hoogstwaarschijnlijk een leugen.
Ik heb ooit Emiel Roemer verteld dat als SP aan de macht komt, argumentatieleer een belangrijke rol in het onderwijs moet spelen. Philippe Remarque – hoofdredacteur van de Volkskrant – bewijst vanavond in De Wereld Draait Door dat ik gelijk heb: Nederland moet zwaar aan haar argumentatietechniek werken.
Pietje: Ik krijg 100 euro van je.
Jantje: Hoezo?
Pietje: Omdat het gras groen is.
Is Jantje verplicht om overtuigd te raken van het argument van Pietje? Nee. Waarom? Omdat de kleur van het gras irrelevant is voor het huidige argument. Dat betekent dat het niet toe doet of het gras groen is of niet; uit het feit dat het gras groen is, volgt niet dat Jantje Pietje 100 euro moet geven.
In zijn boek schrijft Martin Bosma het volgende:
“Geert was ook een van de eersten in de politiek die het gevaar van het islamitisch terrorisme inzagen. Hij had naam gemaakt door te zeggen dat hij de ‘hoofddoekjes rauw lust’. Geweldig. En ook nog eens een pro-Israël-hardliner – wat wil een mens nog meer. Belezen, bereisd en iemand die zijn hand niet omdraait voor een soeraatje meer of minder. Het had hem overal vijanden opgeleverd. En had Churchill niet gezegd: ‘You have enemies? Good. That means you’ve stood up for something, sometime in your life.’”[1]
Waarom zou je je opponent je argumenten laten verslaan, als je het zelf ook kan? Want als je je eigen argumenten weerlegt, heb je altijd gelijk. Dus Wilders heeft altijd gelijk want hij weerlegt zijn eigen argumenten.
In een debat in de Tweede Kamer heeft Wilders het volgende gezegd:
“Wij hebben gezegd dat een moslim taqqiya kan plegen. Wij hebben daarbij gezegd dat het zeker niet zo is dat iedere moslim taqqiya pleegt. … Wij hebben gezegd: het kan. Zodra een moslim taqqiya pleegt — dat is inderdaad soms zelfs een gebod in de islam — betekent dit dat hij redenen kan hebben om niet de waarheid te vertellen. Een moslim die vindt dat homoseksualiteit niet deugt, zegt dat niet als hij daarnaar gevraagd wordt, omdat hij bang is dat hij vervolgd wordt of omdat het maatschappelijk onacceptabel is, terwijl hij dit misschien wel vindt. Het is gesimplificeerd, maar dit is taqqiya. Een moslim kan dit doen, maar dat wil niet zeggen dat een moslim dit ook doet.”[1]
Ik wil vandaag suggereren dat het gebruik van het woord ‘kunnen’ een ambiguïteitsdrogreden is, die Wilders een onverdiend voordeel verleent en zijn opponenten met een onterecht nadeel opzadelt.
In een debat in de Tweede Kamer heeft Wilders het volgende gezegd:
“Wilders: Wij hebben gezegd dat een moslim taqqiya kan plegen. Wij hebben daarbij gezegd dat het zeker niet zo is dat iedere moslim taqqiya pleegt. … Wij hebben gezegd: het kan. Zodra een moslim taqqiya pleegt — dat is inderdaad soms zelfs een gebod in de islam — betekent dit dat hij redenen kan hebben om niet de waarheid te vertellen. Een moslim die vindt dat homoseksualiteit niet deugt, zegt dat niet als hij daarnaar gevraagd wordt, omdat hij bang is dat hij vervolgd wordt of omdat het maatschappelijk onacceptabel is, terwijl hij dit misschien wel vindt. Het is gesimplificeerd, maar dit is taqqiya. Een moslim kan dit doen, maar dat wil niet zeggen dat een moslim dit ook doet.
Femke Halsema: En wanneer weet u dat?
Wilders: Het grote probleem is dat je dat nooit weet.”[1]
Over dit debat wil ik een paar blogs schrijven en de drogredenen van Wilders bloot leggen. Hey jij, lezer, niet zeiken dat ik de drogredenen van Halsema over het hoofd zie.
“Toch is internationaal recht onvolkomen. Zo is zowel de universaliteit als de afdwingbaarheid problematisch. Mensenrechten worden in China heel anders beoordeeld dan bij ons. De universaliteit is dus een serieus probleem.”
Boekestijn gebruikt de stellingen hierboven ter ondersteuning van zijn houding dat Israël niet verplicht zou zijn om Internationaal Recht (IR) te respecteren. Dat hebben we in zijn nieuwste column “Recht is macht” gelezen. Vandaag zal ik suggereren dat het universaliteitsprobleem Israël geen vrijheid geeft om IR te schenden.
Het is absoluut waar dat in de wereld verschillende opinies bestaan over de regels van IR. Nou en?
Spinoza wees er al op dat recht uiteindelijk berust op macht. Internationale spelregels worden in hoge mate bepaald door de machtigste landen, die immers bij het opgeven van het recht van de sterkste veel te verliezen hebben. Net zoals nationaal recht een product is van nationale machtsverhoudingen, is internationaal recht een resultante van internationale machtsrelaties.”
Boekestijn gebruikt de stellingen hierboven ter ondersteuning van zijn houding dat Israël niet verplicht zou zijn om Internationaal Recht te respecteren. Dat hebben we in zijn nieuwste column “Recht is macht” gelezen. De stelling is niet nadrukkelijk aanwezig in zijn column, maar zij volgt daar noodzakelijk uit. Van Agt zegt dat Israël Internationaal Recht moet respecteren en Boekestijn valt zijn argument aan, dus volgt daaruit dat Boekestijn het oneens is dat Israël Internationaal Recht moet respecteren.
“En waarom erkent Van Agt niet dat de muur tussen Israël en de Palestijnse gebieden Israëlische levens redt?”, vraagt Boekestijn retorisch in de column “Ontaarde regimes”. Deze simpele vraag komt in aanmerking voor drie drogredenen: de post hoc, de red herring en de stroman.
Post hoc ergo propter hoc
Een debater maakt deze denkfout door te veronderstellen dat een gebeurtenis A, die eerder plaatsvindt dan gebeurtenis B, ook de oorzaak van B is. Het staat inderdaad vast dat na het bouwen van de Israëlische barrière, het aantal aanslagen drastisch is afgenomen. Het is maar de vraag of de barrière de oorzaak is van deze daling.
In het eerste stuk over de column “Ontaarde regimes” heb ik gesuggereerd dat Boekestijn zijn stuk met een cirkelredenering begint. Meteen daarna krijgen we drie andere twijfelachtige zinnen:
“Hoe komt het dat zo’n groot man zulke eenzijdige standpunten over Israël inneemt? [1] Op zijn website verdedigt hij bijvoorbeeld de stelling dat Israël geen democratie meer is. [2] Over het Syrische tekort aan democratie lezen wij niets. [3] Waarom is Van Agt niet in staat om de ware aard van een regime te doorgronden?”
Vandaag wil ik zin 1 en 2 behandelen.
Arend Jan Boekestijn schreef een column in Elsevier, met de titel “Ontaarde regimes”, met een overmatig aantal drogredenen. Ik wil in een aantal blogs het argument in zijn column ontrafelen en deze drogredenen aan het licht brengen.
De hoofdstelling (de conclusie) van Boekestijn is dat “zolang Hamas en Assad niet veranderen, zal het vredesproces [in het Midden-Oosten] mislukken.” De column beperkt zich echter niet tot het onderbouwen van deze stelling, maar spendeert een overmatige hoeveelheid tijd aan de fouten van Dries van Agt. Vooral deze zijstap produceert de meeste drogredenen.
Amanda Kluveld maakt in haar nieuwste column een aantal denkfouten. Een van deze drogredenen is een bevestiging van de consequens. Deze drogreden is in de volgende vorm:
Als X dan Y
Y
Dus X
Bijvoorbeeld:
Premisse 1: Als Pietje mijn portemonnee heeft gestolen dan bevindt die zich niet in mijn tas.
Premisse 2: De portemonnee is niet in mijn tas.
Conclusie: Dus Pietje heeft mijn portemonnee gestolen.
Een debat is een paradoxale zeeslag. Twee admiraals leiden twee vloten, met schepen van verschillende grootte, stootkracht, pantser en bewapening van verschillende effectiviteit. De deelargumenten zijn schepen. Een admiraal verdedigt een stelling op een tropisch eiland, met ongekende lekkernijen en schaars geklede, wilde dames. Hij probeert de stelling te versterken terwijl de andere admiraal, de opponent, de stelling wil vernielen.
Volgens ridderlijke eer schieten ze ieder op hun buurt op de schepen van de ander. En na een bloedige zeeslag kijkt men welk laatste schip van welke vloot blijft drijven. Als het een schip is van de verdediger, wordt de stelling gepresenteerd als minder kwetsbaar dan daarvoor. Als het een schip is van de aanvaller, mag deze de stelling triomfantelijk plunderen en een andere vesting in zijn plaats bouwen.
Ik heb vandaag een nieuwe drogreden aan mijn verzameling toegevoegd. Kijk deze, echt gebeurde discussie:
Debater 1: Mijn conclusie is dat Pietje Puk inhoudelijk simpelweg de beste deelnemer aan dit debat is.
Debater 2: Wat niet zegt dat hij gelijk heeft.
Volgens Likoed zijn de cijfers van allerlei organisaties (zoals UNICEF, UNRWA, World Food Programme, WHO, ICRC) irrelevant omdat mensen in Gaza het “oneindig veel beter dan hun buren” hebben. De hier gebruikte drogreden is het herhalen van de drogreden als antwoord op de weerlegging van de drogreden. Maar laten naar een paar cijfers kijken.
Volgens een het UNICEF rapport van maart 2011 is 90-95 procent van het water te besmet om gedronken te worden. Slechts 5 tot 10 procent is geschikt voor menselijke consumptie. Zelfs deze voorraad kan binnen de 5 tot 10 jaar verdwijnen; zonder verdere actie.
Volgens Likoed moet dit de Gazanen niet uit maken want “ze hebben het oneindig veel beter dan hun buren.”
Hierbij verzoek ik Likoed Nederland vriendelijk om een drogreden niet meer te herhalen nadat ik deze al drie keer heb weerlegd. Na één of twee keer weerleggen begrijp ik dat iemand dezelfde denkfout per ongeluk maakte, maar na drie keer begin ik te vermoeden dat men opzettelijk gebruik maakt van Chutzpah, een schaamteloze brutaliteit.
Ik moet toch een keer uit de kast komen en bekennen: IK BEN EEN RACIST! Een ras zal de aarde overheersen en het andere ras zal uitsterven. Cliffhanger: voordat we ontdekken welk ras zal overheersen en welke ras zal uitsterven, laat ik de twee rassen beschrijven. Vertel me of je die in je omgeving herkent.
Een drogreden van pro-Israëlische debatteerders is dat hun tegenstanders zich over andere volkeren niet bekommeren. Slechts over de Palestijnen. Hier een voorbeeld:
“Maak jij je (wellicht elders, want hier hoor ik jou daar niet over) ook zo druk over het recht op externe zelfbeschikking van de Koerden, die dus wel een echt apart volk vormen, in tegenstelling tot de zg. ‘Palestijnen’?
En de Koerden worden in de diverse staten die zich over hun aloude grondgebied uitstrekken wel gruwelijk gediscrimineerd.”, AJ-Raalte
Paul Brill produceert in zijn laatste column een bijzondere tu quoque. Het is bijzonder omdat het heel goed illustreert waarom deze drogreden een drogreden is. Hier komt het:
Achtergrond
Brill reageert op een kritische column in het dagblad Le Monde waar een groep anonieme “hoge Franse diplomaten de vloer aan[veegde] met het buitenlandse beleid van president Nicolas Sarkozy.” Deze (voormalige) diplomaten en hoge ambtenaren bekritiseren Sarkozy ook voor de steun aan de Arabische tirannen.
En hier komt de tu quoque:
“Maar wat het artikel in Le Monde vooral ongeloofwaardig maakt, is dat volledig voorbij wordt gegaan aan het feit dat de wel zeer hartelijke relatie met allerhande Arabische potentaten, die de regering-Sarkozy nu wordt nagedragen, haar oorsprong vindt in het beleid van vorige Franse presidenten. Op dit punt is er juist sprake van een grote mate van continuïteit. Zowel François Mitterrand als Jacques Chirac onderhield een nauwe band met Hosni Mubarak. Mitterrand was het eerste Europese staatshoofd dat Yasser Arafat officieel ontving, Chirac was dik met Abdelaziz Bouteflika van Algerije en toonde zich diep bedroefd toen Arafat overleed (waar anders dan in Parijs).”
Antisemitisme is op het moment dat je zegt dat joden babybloed drinken, zonder het in een rechtbank te kunnen bewijzen. Als je een voor de…
Sinds 911 debatteer ik op internetfora over het Israëlisch-Palestijns conflict en ik maak veel drogredenen mee. In de laatste tijd kom ik vaak de volgende drogreden tegen:
[J]e zet je (niet altijd onterecht) af tegen de bezettingspolitiek van Israël – ik zal je daar ook niet op aanvallen. Maar weet je dat Marokko al even lang de Westelijke Sahara bezet houdt, de oorspronkelijke bevolking daar deels is uitgemoord, deels verjaagd naar het Atlasgebergte en dat de Sahari geen enkel recht op landbeheer hebben in hun eigen land? Er werd trouwens een muur rondheen het grootste deel van de Westelijke Sahara gebouwd om te voorkomen dat de oorspronkelijk bevolking terug zou kunnen keren naar hun eigen land. Herkenbaar?
Ik hoor jou daar nooit over in al jouw drang naar rechtvaardigheid… Maar ben je zelf niet een beetje racistisch naar Joden toe? Is er een reden waarom je het enerzijds van levensbelang vind om wel telkens Israël aan te vallen, maar nooit eens een keer Marokko vanwege hun jarenlange bezetting? Twee maten en gewichten is jou niet vreemd?
Laten we kijken waarom dit argument niet deugt.
Arnold de Groot was zwemleraar en werkte met jonge meisjes. Door bepaalde gebeurtenissen kon de schooldirectie niet beslissen om Arnold te ontslaan of niet. Omdat…
Bekijk de onderstaande vijf uitspraken en raad eens welke drogredenen hier voorkomen. “Het idee dat iets niet waar is omdat er geen statistieken zijn is…
Een paar dagen geleden plaatste een reageerder een heel mooi voorbeeld van een reactie, waarvan we met weinig middelen kunnen weten dat het een drogreden…
Ik kom soms briljante argumenten tegen, die ik gedwongen ben om aan mijn verzameling toe te voegen. Hier komt een voorbeeld: “Mihai, de waarheid bestaat…
Nausicaa Marbe heeft een column geschreven over Tariq Ramadan. Er zijn veel drogredenen in deze column, zoals vele petitio principii, maar wat het opvalt is vooral de stroman. Laten we naar een voorbeeld kijken.
Nausicaa Marbe meent Ramadan te kunnen beoordelen op een citaat, weergegeven zonder context in een column van Ian Buruma in NY-Times. Ramadan zou daar hebben gezegd: ‘Ik zal de wet eerbiedigen, maar niet als die me dwingt iets te doen dat tegen mijn geloof ingaat.’ Nausicaa Marbe reageert verontwaardigd: ‘De klimaatgevoelige denker Buruma denkt dan niet: Amice, wat is dat voor tunnelvisie die een particulier religieus belang boven het algemeen belang stelt? Wat is dat voor willekeur? Waarom zouden moslims anders moeten zijn dan gewone burgers? Geen enkele kritische vraag.’
Ik zou samen met Peter een boek over de drogreden kunnen schrijven. Ik de theorie, hij de voorbeelden. Het lukt hem bijvoorbeeld om binnen 50…
Ik kreeg in een discussie/debat op het internet het verwijt dat ik niet zelfkritisch ben. Zoooo? Dat is niet niiiiiiiiks. En dat is inderdaad heel…
Ik zeg vaak over bepaalde argumenten dat ze drogreden zijn. Sommige mensen deken dat ik hen slechte intenties beschuldig. Dat komt echter omdat ze de…