In zijn column van 14 april beschuldigt Sylvain Ephimenco pro-Palestijnse demonstranten aan de UvA tweemaal van antisemitisme. Eerst zegt hij dat de demonstranten “geestelijke banden hebben met de Joden hatende en terroristische Hamas” en vervolgens beweert hij dat het feit dat ze niet tegen Rusland demonstreren, bewijst dat ze Jodenhaters zijn: “Net als [Marcel Möring] vraag ik me al langer af waarom activisten specifiek van de oorlog in Gaza en hun haat jegens Israël hun corebusiness hebben gemaakt. Er zijn zoveel andere conflicten op aarde met veel meer slachtoffers, die geen enkele aandacht krijgen van deze fulltime demonstranten.” Zijn kernargument: wie niet tegen alle en grotere misstanden protesteert is hypocriet en zijn standpunt verliest daardoor aan geldigheid. Ephimenco verwijt pro-Israëlische demonstranten echter nooit hun selectiviteit, hoewel er vijftig keer minder Israëlische slachtoffers zijn dan Palestijnse. Zo ondergraaft hij zijn eigen redenering.
Daarnaast is Ephimenco zelf inconsequent. LexisNexis toont dat hij in 101 stukken over antisemitisme spreekt, 197 keer moslims negatief noemde, slechts vijfmaal de Oeigoeren benoemde en de Rohingya volledig negeerde. Volgens zijn eigen logica zou Ephimenco zelf moslimhater zijn.
Ephimenco pleegt dus karaktermoord op demonstranten in plaats van inhoudelijk te reageren. Hoewel ik zijn drogreden blootleg en niet verplicht ben zijn vraag: “Waarom demonstreren ze niet tegen Rusland?” te beantwoorden, geef ik toch enkele verklaringen.
De politicoloog Christopher Wlezien introduceerde de thermostaat-theorie van de publieke opinie in democratieën: publieke opinie corrigeert het beleid zoals een thermostaat de temperatuur regelt. Wanneer beleid te ver in één richting uitslaat, reageert het publiek door de andere kant op te bewegen, zodat er een evenwicht ontstaat. Het publiek is vaak tegen de regering. In zijn boek “Een open zenuw” toont Peter Malcontent aan dat Nederland al decennialang nalaat om Israël te dwingen humanitair recht te respecteren en mee te werken aan Palestijnse staatsvorming. Dat structurele falen verklaart het ontstaan van protesten. Oekraïne krijgt daarentegen brede steun: miljarden euro’s, er zijn zware sancties tegen Rusland genomen en Rusland is geschorst in de VN-Mensenrechtenraad. Demonstraties tegen Rusland zijn daardoor overbodig: de regering handelt reeds naar verwachting.
Westerse leiders steunen arrestatiebevelen van het Internationaal Strafhof tegen Russische functionarissen en willen nieuwe tribunalen tegen Poetin oprichten. Hier functioneert de rechtsstaat. Tegelijk voeren politici karaktermoord uit op de aanklager van het Strafhof als deze Israëlische leiders wil vervolgen en de VS stellen zelfs sancties tegen het Hof in. Parlementen nemen gemakkelijk anti-Rusland moties aan, maar vermijden resoluties tegen Israëlische oorlogsmisdaden, mensenrechtenschendingen en de illegale bezetting. Bij Rusland handelt men dus juist, bij Israël blijft actie uit.
Israël krijgt miljardensteun en wordt beschermd door VN-veto’s van bondgenoten. De Israël-lobby beïnvloedt politici actief en ondermijnt academici, zoals bij Valentina Azarova, wier benoeming aan de Universiteit van Toronto werd verhinderd. Pro-Oekraïense academici worden niet vervolgd. Pro-Palestijnse studenten worden in de VS en Duitsland zelfs gedeporteerd, wat begrijpelijkerwijs protest oproept. Pro-Oekraïense studenten ervaren zulke repressie niet. Rusland koopt een paar rechtse politici om, maar er is geen pro-Russische lobby die de politici met honderden miljoenen euro’s zou omkopen om Rusland miljarden aan wapens te schenken en politiek te beschermen. Nederlandse universiteiten hebben de samenwerking met Rusland en Belarus opgeschort na een dringende oproep van minister Robbert Dijkgraaf. Dus waarom zouden studenten demonstreren?
Mensen reageren ook tegen andere opinies in het publieke debat. Toen Baudet het Russische landjepik in de media vergoelijkte, weerlegde ik zijn drogredenen in een opiniestuk in de krant. Maar verder verschijnen er geen pro-Russische opiniestukken. Daarentegen verschijnen er dagelijks apologetische stukken over Israël, terwijl pro-Palestijnse opiniemakers systematisch beschuldigd worden van antisemitisme. Mijn vriendin staat al drie jaren wekelijks voor de Russische ambassade met een Oekraïense vlag zonder ooit voor Russenhater op de opiniepagina’s te worden uitgemaakt. Pro-Palestijnse activisten krijgen dergelijke beschuldigingen voortdurend te horen en zijn het zat.
Kortom: er is geen noodzaak voor anti-Rusland demonstraties omdat het publiek en de regering al eensgezind optreden tegen Rusland. Israël geniet daarentegen onkritische politieke steun en wordt massaal in het publieke debat met drogredenen en leugens verdedigd. De Palestina supporters daarentegen worden valselijk aangevallen. Daarom ontstaat er protest.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Be First to Comment