Israël-supporters beweren vaak dat het conflict bestaat omdat er niemand is om mee te praten aan de Palestijnse kant, omdat de Palestijnen irrationele extremisten zijn die geen leiders hebben. Maar de echte oorzaak is de westerse irrationaliteit.
Israëls Rol: Strategieën om een Palestijnse Staat te Voorkomen
Het begint bij Israël zelf. Sinds de jaren ’70 heeft de Likoed-regering plannen gemaakt om massale nederzettingen in de bezette gebieden te bouwen, om een Palestijnse staat te voorkomen. Meer recentelijk heeft premier Netanyahu Hamas in het zadel gehouden om tweespalt te zaaien en zo een Palestijnse staat te voorkomen. Neem ook Netanyahu’s coalitie met Bezalel Smotrich, die openlijk pleit voor annexatie (van de rivier tot de zee) en stelt dat geannexeerde Palestijnen trouw moeten zweren aan Israël of het land moeten verlaten. Denktank onder leiding van Meir Ben Shabbat, Israëls voormalige nationale veiligheidsadviseur, publiceerde op 17 oktober een paper waarin staat dat er een “eenmalige en unieke kans” is om de bevolking van Gaza permanent naar Egypte te verplaatsen. De auteur maakt deel uit van Netanyahu’s Likoed-partij.
Westerse Zeloten: Goddelijke Beloftes en duivelse smeedplannen
In de westerse wereld hebben we figuren als de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, die beweert dat God het land, inclusief de bezette gebieden, aan Israël heeft beloofd. Ook in Nederland heb je zeloten, zoals Gert-Jan Segers, die geloven dat de Palestina-supporters onderdeel zijn van een duivels plan om Israël te vernietigen. Met zeloten kan je niet debatteren.
Westerse Drogredenaars: Ad Hominems en Whataboutism
De westerse drogredenaars spelen ook een belangrijke rol. Neem bijvoorbeeld Assita Kanko in de Telegraaf, die in plaats van in te gaan op de terechte kritiek van ambtenaren, hen aanviel met een opiniestuk getiteld “Over vele misstanden hoorde je de ‘kritische’ ambtenaren niet.” Of journalist Wierd Duk, die tweette: “Azerbeidzjan heeft Karabach ‘gezuiverd’ van meer dan 100 duizend Armeniërs. Geen ambtenaar over gehoord.” En Esther van Fenema (Nederlands psychiater, columnist, auteur en lijsttrekker van politieke partij NLBeter) die de jonge Palestina-supporters psychiatrisch ging verklaren: “Lastig om het activisme van met name linkse jongeren te doorgronden. Ze zijn bepaald niet orthodox religieus en onrecht bestaat op veel plekken in de wereld. Is het mede en misschien onderliggend het verzet tegen onze dominante Westerse ideologie met haar extreme individualisme?” En de beste drogredenaar van allen Arthur van Amerongen, schreef in HP/De Tijd:
“Niemand heeft het over de bezetting van de Westelijke Sahara, over de Turkse bezetting van Noord-Cyprus, over de genocide door Turkije op Armeniërs, Koerden en nog een aantal minderheden die niemand kent. Denk maar niet dat Marokkaanse straatschoffies gaan demonstreren tegen de bloedige onderdrukking van hun mohammedaanse broeders en zusters in China en Myanmar. De haat tegen Israël is ordinaire haat tegen Joden. Punt.”
(Trouwens er is een economisch embargo tegen Noord-Cyprus)
De bovenste voorbeelden zijn geen uitzonderingen. Je kan dezelfde drogredenen in de media van anderen horen, zoals Elma Drayer, Leon de Winter, Adjiedj Bakas, Afshin Ellian, Esther Voet, Ronny Naftaniel, Arend Jan Boekestijn en vele anderen. Zij zijn zoals een zombie-tsunami. Je kan tegen zombies oneindig rationele argumenten gooien zonder enig resultaat.
Het Effect op Westerse Regeringen
Wanneer de Israëlische regering wil uitbreiden, vallen de weloverwogen argumenten van de Palestijnen op dove oren. Dan rest alleen nog westerse regeringen die Israël tot vrede kunnen dwingen, zoals Nathan Thrall bewijst in zijn boek “The only language they understand: forcing compromise in Israel and Palestine.” (Die trouwens zegt beide partijen aan de oren te trekken). Maar Westerse regeringen zijn daar vaak niet toe geneigd, omdat men bevriende naties niet snel tot iets dwingt, zeker niet wanneer ze bevriend zijn met de Israël-lobby, zoals Mark Rutte, of zelf zeloten zijn zoals Pompeo.
Publieke opinie heeft alleen invloed op regeringen als er een kritische massa bestaat die voldoende lawaai maakt. Die kritische massa is er niet, deels omdat veel burgers irrationeel denken, zoals de bovenstaande voorbeelden laten zien. Daardoor duurt dit conflict al langer dan een halve eeuw: noch Israël, noch de supporters van Israël zijn vatbaar voor rede.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Zowel in Israël als in Gaza zetelen regeringen die fascistisch zijn, dwz, zij proberen mbv ongeoorloofd geweld hun wil aan de ander op te leggen. Beiden zijn voor etnische zuivering van de wederpartij.
Een heilloze weg.