Skip to content

Drogredenaar Dirk-Jan van Baar (001)

Van Baar produceert een rits drogredenen in een op-ed in de Volkskrant van vandaag: (‘Europa moet zijn ongemak niet op Israël projecteren’). Ik zal slechts 1 behandelen: de ad hominem. Van Baar gaat nergens op de argumenten tegen een Israëlische aanval op Iran in. Hij valt slechts personen aan, dus speelt op de man en niet op de bal.

Het argument
Een Israëlische aanval op Iran is inderdaad een gevaar voor de wereldvrede. Het verbod op oorlog is een van de pilaren van Volkenrecht. Bijvoorbeeld de Preambule van het VN-Handvest begint met: “VASTBESLOTEN: komende geslachten te behoeden voor de gesel van de oorlog, die tweemaal in ons leven onnoemelijk leed over de mensheid heeft gebracht.”

Het verbod op oorlog moet als absoluut gezien worden, want de bedenkers ervan wisten dat elke uitzondering misbruikt zal worden door landen om oorlog te voeren voor andere redenen. Er is namelijk van de buitenkant onmogelijk vast te stellen welke redenen Israël heeft om Iran aan te vallen. Netanyahu zou hiermee meer stemmen kunnen verzamelen, Israël zou nieuwe wapens kunnen testen en verkopen etc. Er zijn ontzettend veel onacceptabele redenen waarom Israël oorlog zou willen voeren. En omdat het voor ons onmogelijk is om onacceptabele redenen te ontdekken en te bestraffen, is de oorloog bij voorbaat verboden.

Gewoonte is – na verdragen – een van de belangrijkste manieren om regels van Volkenrecht te maken. Het gedrag van de meeste landen wordt ‘wet’ met de tijd. Maar nieuwe regels ontstaan ook door de oude regels te schenden. Dus als Israël Iran aanvalt, is dit een precedent dat het voortbestaan van het verbod op oorlog in gevaar brengt.

Immers, als Israël Iran mag aanvallen omdat ze zich bedreigd voelt, mag elk land andere landen aanvallen. Iran voelt zich bedreigd door V.S., Israël, Pakistan, Saoedi-Arabië en andere landen. En er zijn ontzettend veel andere landen die zich bedreigd kunnen voelen. En wat nog erger is, is dat landen hun ‘gevoel’ als smoes kunnen gebruiken om oorlogen voor andere redenen te beginnen. Zodanig is het verbod op oorlog dead in the water.

Sterker nog, als preventieve oorlogen toegestaan zouden worden, dit zou een nieuwe onrechtvaardige regel in Volkenrecht scheppen. Immers dit geeft machtige landen een onverdiend voordeel; Irak zou nooit de V.S. preventief kunnen aanvallen, Tibet China, Georgië Rusland enzovoort.

Van Baar behandelt dit argument slechts in zijn stelling dat Ahmadinejad “het zionisme van de kaart wil vegen en aan een kernprogram werkt.” Dus zijn argument is precies 12 woorden lang, uit 1528.

De aanvallen op persoon
Van Baar vervangt de armoede van het argument met een overvloed aan psychologisering van de opponenten. Günter Grass is een ‘romanticus’, die ‘het hypocriete Westen’ altijd de hoofdschuldige ziet. “Een hele generatie maatschappijkritische intellectuelen…in naam van de wereldvrede” accepteerde de onderdrukking van Oost-Europa door de Sovjet-Unie. Grass is vastgeroest in deze manier van denken en projecteert het op Israël. Daarna is zijn denken veroorzaakt door een “complex … specifiek Duitse trauma’s.” Van Baar ziet het denken van zijn opponenten in het debat als gezaaid met ‘taboes’. De opponenten zien “het piepkleine Israël als laatste koloniale mogendheid”. Europa draait een rad voor haar ogen met “ahistorisch wensdenken.”

Hierna komt de beurt van de Palestijnen om op hun karakter genomen te worden. De Israëlische terugtrekking uit “Zuid-Libanon en de Gazastrook, leverde geen vrede op” maar een ‘traktatie’ met raketten. De logica van Van Baar is hier grotesk. Als Duitsland zich uit Rotterdam terug had getrokken tijdens WWII, dan zouden de rest van de Nederlanders de wapens moeten neerleggen, volgens deze verknipte logica. En de aanval op karakters gaat door. De Palestijnen zijn niet in staat om behoorlijk zelfbestuur te produceren en “volharden in een corrupte slachtofferhouding, waarbij rivaliserende facties (zie Fatah en Hamas in Gaza) elkaar ook nog de tent uitvechten.” Palestijnen waren de pioniers voor Al Qaida met hun vliegtuigkapingen en zelfmoordcommando’s.

Daarna keert Van Baar terug naar het slechte karakter van de Europeanen, die terroristen als vrijheidsstrijders zien en de aanval op Irak als een samenzwering van de joodse lobby in Amerika. De Europeanen zien zich als humanitair en herkennen in Gaza een concentratiekamp. De Britten en de Fransen “hechtten altijd meer waarde aan hun relaties met de Arabieren.”

“Hier spelen diverse soorten onderbuik tegelijk op.” Moslim-immigranten geven Europa een slecht geweten. En de Europeanen kiezen automatisch voor de tegenovergestelde zijde door de “islamcritici en christenfundamentalisten die het in het Westen voor Israël opnemen.”

Conclusie
In het kort, ziet Dirk-Jan van Baar zichzelf als doctor Freud en zijn opponenten zijn psychisch gestoorden, die handelen uit hun frustraties uit de kinderjaren, onderbuik, schuldgevoelens en andere aandoeningen, en belangen. Israël is echter het rationele wezen, dat door de keiharde realiteit gedwongen wordt om zich te verdedigen. Geen wonder dat Carel Brendel over deze op-ed in extase twitterde. Het zijn immers zijn geliefde drogredenen.


Geredigeerd door Pascale Esveld
Published inOpiniePolitiekSofist Factory

Be First to Comment

    Leave a Reply