Carel Brendel tweette vandaag een goed voorbeeld van een ad hominem. Peyman Jafari schreef een stuk op Joop.nl en vermeldde slechts dat hij politicoloog was. Volgens Carel zou er ook moeten staan dat hij politicoloog van “de Internationale Socialisten” is. Zo. Als je politicoloog van “de Internationale Socialisten” bent, dat heeft magische krachten. Stel je voor dat je het volgende argument ziet: 2 + 2 = 4. Van Pietje Puk.
Nou als Pietje Puk van www.jihadwatch.org komt, dan is dat een geldig argument. Maar het argument is ongeldig als Pietje Puk politicoloog is bij “de Internationale Socialisten”. Na wat heen en weer getwitter, zegt Carel dat Jafari zijn lezers over zijn achtergrond moet informeren. Waarom dan? Zodat hun vooroordelen een argument bij voorbaat diskwalificeren?
Ik bedoel het heel serieus. Er zijn voldoende psychologische en neurowetenschappelijke onderzoeken, die bewijzen dat mensen blind zijn voor drogredenen van argumentators met dezelfde politieke kleur. Zie bijvoorbeeld de volgende artikelen: 1, 2, 3. Dat betekent dat het rationeler is om niets te weten over de spreker. Want zodra we weten wie het is, dat heeft een negatieve invloed op ons vermogen om het argument te beoordelen.
Bovendien alle inwoners van de wereld hebben gelijke claims op de wereld. Dat betekent dat je ook gelijke claims hebt op toegang tot het publiekelijke debat. Hieruit volgt ook dat je gelijke claims hebt op de manier waarop jouw argument beoordeeld wordt. Je wilt niet dat je weggefloten wordt, voordat je je argument presenteert, slechts omdat je Carel Brendel bent of Peyman Jafari.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Een mooi humanistisch uitgangspunt. ‘Niet de vorm, maar de vent’. De schrijver W.F. Hermans stelde: “denken in termen van groepen is het teken van onherroepelijke middelmatigheid”. Mensen verschuilen zich graag achter ‘de grote sterke broer’ (de eigen groep, de kerk, de verpersonaliseerde ideologie, etc…). Ze praten daarom ook nooit met elkaar, maar wenden zich met groepsboodschappen tot mensen die goedschiks of kwaadschiks tot leden van een tegengroep worden uitgeroepen.
Iemand die een persoonlijk standpunt verdedigt wordt meestal niet serieus genomen. Breivik bijvoorbeeld was als de dood dat via ‘gekverklaring’ zijn boodschap verpersonaliseerd zou worden. Een gek heeft geen banden meer met gerespecteerde groepen in de maaschappij. Hij staat alleen in de wereld. Gevangenisstraf is daarom eervol (je bent een soort martelaar), gek zijn niet.