Drogredenaar Bert Brussen

Brussen debatteert met Von der Dunk over de vraag: is Rosenthal een visionair staatsman met ballen? Brussen moet de stelling verdedigen en Von der Dunk aanvallen. Welke drogredenen gebruikt Brussen?

Maar eerst een administratieve fout in het debat. In een debat dient eerst de verdediger van een stelling te beginnen. Immers ‘wie stelt bewijst’. Dus Brussen zou de stelling moeten bewijzen en Von der Dunk zou slechts het argument van Brussen onderuit moeten halen. In dit debat gaat het echter andersom: Von der Dunk poogt eerst om te bewijzen dat Uri Rosenhal geen visionair staatsman met ballen is, en pas daarna krijgt Brussen het woord.

Brussen gaat ook voor een groot gedeelte aan de poten van Von der Dunk’s stoel zagen. Maar dat is ook niet noodzakelijk. Want het weerleggen van Von der Dunk wil niet zeggen dat Rosenthal een visionair staatsman met ballen is – zelfs als de weerlegging gelukt is.

Een analogie: Stel dat ik met iemand anders debatteer over de vraag of het gras wit zou zijn. Mijn opponent produceert een argument dat het zwart is. Als ik zijn argument weerleg, het volgt daaruit niet dat het gras wit is. Ik moet een apart argument produceren dat het gras wit is.

Dus Brussen zou zich vooral moeten concentreren op het bewijzen van de stelling. Hoeveel gebruikt hij van de 430 woorden, die hij als ruimte krijgt, om de stelling te bewijzen? 68 woorden:

“Een visionair staatsman met ballen omdat hij niet automatisch meegaat in het standaard ‘Israël-bashen’ dat bij veel mensen, zoals bij Von der Dunk, past in een wereldbeeld waarin Palestina automatisch goed is en Israël automatisch fout.

Rosenthal trekt zijn eigen plan, maar kent zijn morele verantwoordelijkheid omdat ook hij vindt dat geweld (van Israëlische kolonisten) moet worden veroordeeld. En ja, ook Rosenthal wil uiteindelijk bijdragen aan een vredesproces.”

Petitio principii

Een debat begint altijd van gedeelde premissen. Als er geen gedeelde premissen gevonden kunnen worden, is argumentatie onmogelijk. Bijvoorbeeld een atheïst kan niet met een gelovige debatteren als de gelovige als premisse van het debat heeft dat god bestaat. Zij moeten andere premissen vinden, die zij samen onderschrijven; pas daarna kunnen ze een debat beginnen.

Het ‘Israël-bashen’ is een dergelijke premisse, die Brussen gebruikt, maar niet door Von der Dunk geaccepteerd zal worden. Want bashen betekent een onterechte kritiek. Stel je bijvoorbeeld voor dat de aanklager van Milosevic veel goede argumenten heeft dat Milosevic een misdadiger is. Dat is geen Milosevic-bashen. Op dezelfde manier gelooft Von der Dunk dat zijn kritiek op Israël terecht is, dus dat hij niet aan ‘Israël-bashen’ doet.

Stel je voor dat de kritiek van de zogenaamde ‘Israël-bashers’ terecht is. Rosenthal gaat niet automatisch met deze kritiek mee – aldus Brussen. Bewijst dat dat Rosenthal een visionair staatsman met ballen is? Nee. Dat betekent dat Brussen veronderstelt wat men dient te bewijzen. De drogreden is hier een petitio principii (begging the question).

Petitio principii de tweede keer

Brussen zegt dat voor de ‘Israël-bashers’ Palestina automatisch goed is en Israël automatisch fout. Hier veronderstelt Brussen alweer datgene dat bewezen dient te worden. Hij veronderstelt dat Israël en de Arabieren allebei in gelijke maten fout zijn, of dat ze allebei evenveel gelijk hebben. Maar deze premisse wordt niet gedeeld door mensen zoals Von der Dunk. Want zij geloven dat de fout voornamelijk bij Israël ligt.

Het Internationaal Gerechtshof heeft de Palestijnen behandeld als een geval van onderbroken dekolonisatie. Volgens Volkenrecht hebben volkeren van de voormalige Ottomaanse en Westerse koloniën het recht op externe zelfbeschikking, inclusief het recht op een eigen onafhankelijke staat; of het recht om zich bij een andere staat aan te sluiten. Hetzelfde Volkenrecht bepaalt dat de nieuwe staten binnen de grenzen van de oude kolonie ontstaan, dus dat de minderheden binnen een kolonie geen aparte staat kunnen krijgen: teneinde burgeroorlogen te voorkomen en zo de vrede en stabiliteit in de wereld te bewaken. Volgens deze regels hoorde in Palestina een Arabische staat te ontstaan en Palstijnen hebben daardoor recht op de bezette gebieden.

Dat betekent dat Israël uit de bezette gebieden moet vertrekken en al het extra geweld dat Israël toepast is onrechtvaardig omdat het bedoeld is om een onrechtvaardige stituatie in stand te houden.

Een analogie: Stel je voor dat Pietje Marijke op straat verkracht. Marijke probeert met haar vingers de ogen van Pietje kapot te maken. Pietje zou kunnen stoppen met verkrachten en vertrekken. Maar nee, hij amputeert de armen van Marijke; opdat zij hem niet kan verblinden. Stel je voor dat we een toeschouwer hebben, die niet automatisch elke nieuwe geweldsdaad van Pietje bekritiseert. Als we Brussen’s logica toepassen, dan is deze toeschouwer visionair met ballen.

Dus tot nu toe heeft Brussen geen enkel bewijs geleverd. Alles wat hij zou dienen te bewijzen is een veronderstelling vooraf.

Petitio principii de derde keer

Er blijven twee zinnen over:

“Rosenthal trekt zijn eigen plan, maar kent zijn morele verantwoordelijkheid omdat ook hij vindt dat geweld (van Israëlische kolonisten) moet worden veroordeeld. En ja, ook Rosenthal wil uiteindelijk bijdragen aan een vredesproces.”

Hier zien we geen enkel bewijs dat Rosenthal een visionair staatsman met ballen zou zijn. Er worden slechts dingen over Rosenthal verondersteld, zonder enig bewijs.

In conclusie

Brussen heeft geen enkel argument geproduceerd dat Rosenthal een visionair staatsman met ballen zou zijn.