Drogredenen over Dyab Abou Jahjah

Veel islamcritici achten het Westen superieur, want moslims zouden denken met de logica van 1400 jaar geleden. Ik toetste de argumenten in drie opiniestukken over het TV-programma Zomergasten met Dyab Abou Jahjah. Hoe rationeel is de Westerling zelf?

Natascha van Weezel
Natascha van Weezel had twee kritieken: ‘Genade voor Israël of het zionisme kent Abou Jahjah niet’. En Dyab relativeerde niet. Dit argument veronderstelt één van de volgende dingen:

• Men kan alle mogelijke stellingen relativeren of:
• Men kan Dyab’s stellingen relativeren.

Dat Dyab kon relativeren, onderbouwt Natascha niet. Dus zij veronderstelt juist wat ze moet bewijzen. Haar drogreden heet petitio principii. Neem bijvoorbeeld zijn reactie op Arnon Grunberg:

“Ik was 5 jaar in 1976, toen Israël mijn dorp in Zuid-Libanon binnenviel en zijn milities daar een slachting liet uitvoeren. Het is een mirakel dat mijn moeder, mijn broertje van zes maanden en ik die dag hebben overleefd. Andere familieleden hadden niet zoveel geluk en werden die dag vermoord. … In 1982 kregen we een nieuwe les in zionisme, deze keer met luchtbombardementen op burgerdoelwitten tijdens de invasie van Libanon. Ik was 11 en zag hoe huizen in Sidon en in mijn wijk vanuit de lucht werden platgebombardeerd. Onder het puin stierven kinderen van mijn leeftijd met wie ik vaak had gespeeld. Tussen 1982 en 1985 heb ik als kind en jonge puber onder de bezetting van Israël geleefd. Elke dag moest ik onderweg naar school een Israëlische checkpoint passeren. Elke dag werd ik vernederd, beledigd en soms geslagen.”

Wat moet hij relativeren? Waarom moet hij genadig zijn? Zou relativering lukken als we de invasie in perspectief plaatsen? De Israëlische historicus Avi Shlaim schrijft in zijn boek ‘The Iron Wall’ dat Ariel Sharon, toen minister van defensie, de drijvende kracht was. Sharon wilde een ‘politieke hegemonie vestigen in het Midden-Oosten’. Behalve de PLO vernietigen, wilde hij ‘een nieuwe politieke orde in Libanon vestigen,’ hij wilde de ‘maronitische vrienden van Israël’ aan de macht brengen; hoopte dat Palestijnen uit Libanon en de Westelijke Jordaanoever als gevolg van de oorlog naar Jordanië zouden vluchten, de Jordaanse koning omver zouden werpen en Jordanië in een Palestijnse staat zouden veranderen. Daardoor zou de door Israël in 1967 bezette Westelijke Jordaanoever van Israël worden.

Denk voor een moment na. Sharon wilde de Palestijnen uit Libanon en van de Westelijke Jordaanoever verdrijven. Zij leefden in vluchtelingenkampen omdat Israël hen in 1948 had verdreven en nu moesten ze voor de tweede keer opdoeken. Het doel: een groter Israël. Voor Sharon’s expansionistische droom moesten familie en vrienden van Dyab sterven en Dyab moest onder bezetting bij checkpoints vernederd en geslagen worden. Natascha – zoals alle andere normale mensen – zou in een dergelijke situatie alles relativeren en zeker niet denken dat het bezettende land imperialistisch en kolonialistisch zou zijn. Ze zou altijd haar andere wang keren. Toch?

Philip van Tijn
Philip van Tijn reageerde verontwaardigd in Elsevier, dat Dyab over de slachting bij Sabra en Shatila zou hebben gelogen. De Libanese Falangisten (de plegers van het bloedbad) waren christenen, zoals de moeder van Dyab, dus zijn moeder was de echte schuldige, aldus Philip. Maar Philip is minder goed geïnformeerd, want Israël beval de Falangisten om Sabra en Shatila binnen te vallen, wist van de moorden op burgers en deed niks. De Israëlische vice-premier David Levy verklaarde voor de Israëlische onderzoekscommissie:

“[W]e would come out with no credibility when I heard that the Phalangists are already entering a certain neighborhood – and I know what the meaning of revenge is for them, what kind of slaughter. Then no one will believe we went in to create order there, and we will bear the blame. Therefore I think that we are liable here to get into a situation in which we will be blamed, and our explanation will not stand up . . . .”

De commissie concludeerde dat Israël indirect verantwoordelijk was en Sharon persoonlijk verantwoordelijk omdat hij het gevaar negeerde en geen maatregelen naam om het bloedbad te voorkomen. Sharon moest aftreden. Maar volgens Philip liegt Dyab, want hij verzwijgt de schuld van zijn moeder.

Theodor Holman
Als derde in de reeks, tikt Theodor Holman de meeste drogredenen in Het Parool. In zijn eerste retorische truc, geloofde hij 40 jaar geleden dat Israël fout was, maar ondertussen weet hij beter. Dit argument kan ik onmiddellijk weerleggen, want ik geloofde vroeger dat de Westelijke Jordaanoever van Israël was en de Arabieren schuldig waren. Dus als Holman en ik beiden van gedachte veranderden, heffen onze bekeringen elkaar op. Want zonder verdere argumenten, hoe kunnen we weten we welke van ons twee wijzer is geworden?

Theodor gaat door met een tweede retorische truc: hij vat de uitspraken van Dyab samen, zonder weerlegging. Deze truc komt heel vaak bij columnisten voor, ze zeggen: ‘Persoon X roept Y. Ha, ha, ha.’ Maar ze tonen nooit aan dat X zich vergist. Voor deze columnisten is Y-roepen voldoende belachelijk, irrationeel of extremistisch en ze denken dat de lezer dit evident zal vinden. Ook deze drogreden is een petitio principii.

Neem bijvoorbeeld Holman’s bekering van zijn vroeger vals geloof dat: ‘de Joden hadden de Engelsen bij de neus genomen over de ruggen van de Palestijnen, de Balfourdeclaratie was misdadig geweest.’ Waarom zou deze overtuiging extreem zijn? Het is mij niet bekend dat wetenschappers vandaag anders denken. Vele voorstanders van de Balfour-verklaring waren antisemitisch, inclusief Balfour. In 1917 geloofde men nog in ‘De Protocollen van de wijzen van Sion’ en de Britse regeringsleden geloofden dat zionisten zoveel macht over America en Rusland hadden dat ze deze twee landen in de Eerste Wereldoorlog konden brengen. Hedendaagse wetenschappers beweren dat zionisten dit antisemitisme handig hebben gebruikt, door te suggereren dat ze inderdaad veel macht hadden. (zie bijvoorbeeld Jonathan Schneer ‘The Balfour Declaration’, Victor Kattan ‘From coexistence to conquest’, John Quigley ‘The International Diplomacy of Israel’s Founders’ en James Renton ‘The Zionist masquerade’).

Het is ook duidelijk dat de Balfour-verklaring de belangen van de Palestijnen schond. Arabieren (moslims en christenen) waren in 1917 rond 92% van de bevolking in Palestina. Zij wilden zich bevrijden van het Ottomaanse rijk en een onafhankelijke staat stichten. De Balfour-verklaring veroorzaakte een massale migratie van Europese Joden naar Palestina, het ontstaan van Israël en vanaf 1967 de Israëlische bezetting van de resterende 22% van Palestina. Holman verzuimt te bewijzen dat de Balfour-verklaring niet ‘over de ruggen van de Palestijnen’ ging. Dus waarom vergist Dyab zich?

Antisemitisme 2.0
Dyab riep dat islamofobie het antisemitisme 2.0 zou zijn en ontving hoongelach. Maar het hoongelach bewijst juist zijn gelijk. Volgens de Franse verlichtingsdenkers geloofde de Jood niet dat hij zondigde als hij Christenen bedroog, want God verschoonde hem op de Dag des Oordeels. Hun antisemitisme is vandaag evident. Nu roept men hetzelfde over moslims. Wilders veronderstelt dat de geïntegreerde moslim aan taqqiya doet. Theodor noemt Dyab ‘een glibberig beest, bestaande uit slijm, rancune en geweldsfantasieën.’ Dyab spreekt met ‘dubbele tong’. Philip van Tijn noemt hem een ‘wolf in slecht verborgen schaapskleren… een geslepen, levensgevaarlijke man.’ Marcel Möring noemde hem een ‘een paling in een emmer vol snot’ en Frans Weisglas vond hem ‘zo glad als een aal’. Derk Jan Eppink twitterde: ‘Abu Jahjah is de Tariq Ramadan der lage landen; stapsgewijs gematigdheid veinzen. Erachter schuilt een fanatieke moslim die het Westen veracht.’ Zonder bewijs. Dus deze mensen zien slechts twee soorten moslims: de extremisten en de leugenaars. Met dezelfde techniek viel men Ramadan aan; lees bijvoorbeeld hier en hier. Is dit anders dan het antisemitisme van de Franse denkers? Bewijs het.

Geredigeerd door Pascale Esveld