De twee menselijke rassen

Ik moet toch een keer uit de kast komen en bekennen: IK BEN EEN RACIST! Een ras zal de aarde overheersen en het andere ras zal uitsterven. Cliffhanger: voordat we ontdekken welk ras zal overheersen en welke ras zal uitsterven, laat ik de twee rassen beschrijven. Vertel me of je die in je omgeving herkent.

Het eerste ras herkennen we tijdens argumentatie. En ik zal twee soorten argumentatie beschrijven, de argumentatie over fysieke feiten en over gedragsregels, moraal of wat de wetten zouden moeten zijn.

Eerst een voorbeeld over de fysieke werkelijkheid: Stel je bijvoorbeeld voor dat men onenigheid heeft over de vraag of de aarde rond of vlak is. Men gebruikt daarvoor de wetenschappelijke methode en de regels van de argumentatietheorie. Men probeert zijn best om te ontdekken welke argumentatietechnieken een grotere kans hebben om dichter bij de werkelijkheid te komen. Men kijkt bijvoorbeeld welke theorieën de toekomst beter voorspellen, welke experimenten met identieke resultaten herhaald kunnen worden etc.

Laten we nu kijken naar een voorbeeld van gedragsregels. Stel je bijvoorbeeld voor dat ik zou zeggen dat het opzettelijk infecteren met syfilis van geestelijke gehandicapten, om te kijken hoe de ziekte zich onbehandeld ontwikkelt, een misdaad is.

Eerst spreek je onderlings criteria af wat een misdaad is. Bijvoorbeeld je spreekt met elkaar af dat je mensen niet in geneeskundige experimenten zonder hun nadrukkelijke toestemming gebruikt. We hebben de nazi’s opgehangen voor dit soort experimenten.

Daarna stel je vast of het besproken geval beschreven kan worden als een voorbeeld van een experiment uitgevoerd op mensen zonder hun toestemming. Uiteindelijk zal je tot een overeenstemming komen of het een misdaad is of niet. En in zulke gevallen, spreek je af dat bij onenigheid een onpartijdige, neutrale, belangeloze derde een uitspraak doet: een rechter.

Natuurlijk zijn er dingen waarover we het met elkaar oneens zijn, vooral aan de randen van onze kennis. Bijvoorbeeld over de fysieke kennis in de wetenschappelijke methode hebben we met interessante problemen te maken, zoals het feit dat wetenschap op inductie berust. Als gevolg van de inductie beredeneren we dat de zon morgen ook op zal komen, maar er is geen enkele bewijs voor, geen 100% zekerheid. Ook aan de hand van het feit dat we een experiment 1000 keer met dezelfde resultaten herhalen, hebben we geen 100% garantie dat dat een goede manier is. Na 1000 ontdekte witte zwanen weet je nog steeds niet met 100% zekerheid dat de volgende ook wit zal zijn. En er zijn meer van dit soort leuke problemen dagelijks door wetenschapsfilosofen heel serieus bestudeerd.

Over de gedragsregels hebben we ook na onze afspraken ook geen onfeilbare zekerheid. En rechters zijn mensen. Het is bijvoorbeeld in Amerika aangetoond dat een vrouw die haar werkgever aanklaagt voor ongewenste seksuele intimiteiten, veel meer kans op succes heeft bij een jonge liberale rechter, dan bij een oude en republikeinse rechter. Als de zaak door een oude rechter wordt beslist, dan heeft de vrouw slechts 16% kans te winnen en 45% bij een jonge rechter. De vrouw heeft slechts 18% kans bij een republikeinse rechter en 46% bij een democraat.

Maar het feit dat onze manier van vaststellen wat de waarheid is tegen bepaalde grenzen aan gaat lopen, grenzen die we misschien nooit zullen veroveren, is geen reden om alles over boord te gooien. De ‘everything goes’-mentaliteit is daar geen rationeel alternatief voor. Stel je bijvoorbeeld voor dat we dromen dat we in de auto stappen en na het in de eerste versnelling schakelen, schiet de auto achteruit. We nemen onze droom niet als serieuze methode om de werkelijkheid te kennen en te voorspelen. De volgende keer dat we in de auto stappen, houden we er geen rekening mee, we nemen geen maatregelen tegen de mogelijkheid dat de auto achteruit zou kunnen rijden als we hem in de eerste versnelling schakelen. We vertrouwen eerder op de in Newtoniaanse mechanica opgeleide mecaniciens, die ons vertellen dat de auto altijd vooruit zal rijden, ongeacht hoe horrorachtig onze dromen.

Het eerste ras vindt dus gedeelde (imperfecte) procedures om vast te stellen wat de werkelijkheid is en gebruikt deze om beslissingen te nemen bij onenigheid. Iemand krijgt dus (tijdelijk) gelijk bij gebleken onenigheid, in gevallen waar onenigheid zodanig is dat we gedwongen zijn om tussen mogelijke alternatieven te kiezen. In het kort, als we niet met elkaar door een deur kunnen, kunnen we altijd vaststellen wie zijn zin krijgt.

Op een andere manier functioneert het andere ras. Voor hen is de wereld een kooigevecht, zonder enige regels. Als zij er van overtuigd zijn dat iets het geval is, of als zij iets heel graag willen, dan is alles toegestaan om dat te bereiken, alles is geoorloofd om anderen te overtuigen.

Stel je bijvoorbeeld voor dat jij zegt dat de aarde rond is en het andere ras zijn visie is dat de aarde vlak is. Wat doet het andere ras? Het andere ras gaat bijvoorbeeld anonieme brieven sturen aan je buren, dat je pedofiel zou zijn. Anonieme brieven aan je werkgever dat je gestolen hebt bij je vorige werkgevers. Het andere ras beweert dingen over jou, zonder die stellingen te bewijzen. Het andere ras probeert het publiek zodanig te manipuleren, met leugens en andere soorten drogredenen, dat het publiek hen gelijk geeft.

Het andere ras heeft geen grenzen, geen normen, geen spelregels. Zij steken je autobanden stiekem ‘s nachts lek. Zij vergiftigen je hond. Als ze een mes in je rug kunnen steken, zonder ontdekt te worden, zullen ze dat doen. Heeft hun tegenstander harder getraind bij het argumentatieworstelen, heeft hun tegenstander harder geleerd in argumentatie, het maakt niet uit. Voor het andere ras is alles een nietsontziend moddergevecht en als ze niet op de normale manier kunnen winnen, dan is moddergooien ook acceptabel.

Een voorbeeld uit de werkelijkheid. Ik kreeg een mail van een blogger dat hij computerproblemen had. Hij kon geen nieuwe blog aanmaken. Hij had vroeger een of meerdere blogs gehad, maar die heeft hij verwijderd of de moderator heeft die verwijderd omdat hij deed wat het andere ras normaal doet: botten breken, eerder dan op de bal spelen.

Deze keer wilde hij helemaal opnieuw beginnen. Met een maagdelijke lei zou hij de vredesapostel worden. Hij zou geen haat meer prediken.

Ondanks zijn eerdere valspelerijen heb ik een blog voor hem aangemaakt. Midden in de nacht, in plaats van te gaan slapen, heb ik op 7 juni 2011 om 01:02uur een blog voor hem aangemaakt. Ik heb zover mogelijk zijn gegevens ingevoerd, zijn blog ingericht, zelfs een header voor hem gezocht, een leuke avatar en een leuke alias voor hem bedacht.

Nou ja, ik moet toegeven dat ik over mijn laatste drie acties heb gelogen. Met de header, avatar en alias heb ik hem een beetje geplaagd, maar ja, een beetje plagen is op zijn tijd wel toegestaan.

Maar wat heeft ons ander ras gedaan? Meteen zijn header veranderd in het volgende:

Hij schreef direct drie giftige blogs, tegen mij. Alleen al bij het aanschouwen van zoveel haat zou je blind kunnen worden. Hij de hond die de voedende hand tot de schouder in een hap inslikt. Geen argument te bekennen, leugens, ondersteund met leugens, berustend op leugens. Een pandorablog van ad hominems.

Elke blog heeft een einde, dus hier komt het afscheid. Herkennen jullie dit ras? Geen probleem, maak je geen zorgen. Dit ras is slechts een evolutionaire mislukking en het is ook op sterven na dood. Je zou bijna geloven dat moeder natuur toch een goed doel voor de ogen heeft, dat zij niet blind is, dat zij onderscheid maakt tussen goed en kwaad. Maar dat is slechts toeval.

Ik verzoek jullie dan ook geen maatregelen te nemen, die jullie ras onwaardig zijn. Wacht geduldig af totdat de hufters hun natuurlijke dood tegemoet zullen komen. Geef hen een morfinepleister, want ze zijn ziek. Heel ziek. En bestrijd hen met argumenten, ongeacht hoe wanhopig dat ook op sommige momenten lijkt. Lang leve het rationeel argumenterende ras.