Ik weerleg de stelling van Mirjam van Praag dat een academische boycot van Israël averechts zou werken. Zij beweert dat kritische Israëlische academici invloed hebben op het beleid van Netanyahu, maar daarvoor levert ze geen bewijs. De realiteit is dat deze kritische stemmen, hoe deskundig ook, al decennialang geen effect hebben op het Israëlische beleid. De regering luistert liever naar ideologische juristen die de kolonisatie verdedigen.
Emile Schrijver schreef onlangs in het Parool dat hyperpolarisatie het publieke debat beheerst. Hij stelt dat nuance en vrijheid van meningsuiting dreigen te verdwijnen. Schrijver pleit voor wederzijds respect en een herwaardering van het genuanceerde midden. Dit klinkt sympathiek maar bevat fundamentele denkfouten. Hij gebruikt verschillende retorische trucs om Israël te helpen meer territorium te veroveren en meer Palestijnen te verdrijven.
De Nationaal Coördinator Antisemitismebestrijding beschuldigde Volkskrantjournalist Peter Giesen met leugens van antisemitisme.
In zijn opiniestuk pleegt Rob Oudkerk karaktermoord op de media en Palestina-supporters. Hij beticht hen van antisemitisme omdat zij Palestijnen meer aandacht geven dan andere slachtoffers. Volgens Oudkerk heeft deze selectieve aandacht geleid tot de moord op twee Israëlische diplomaten in Amerika en dreigt hierdoor zelfs geweld in Nederland. Zijn argument berust op een verkeerd begrip van racisme, hypocrisie en discriminatie.
In dit stuk laat ik zien wat er mis is met Oudkerk’s whataboutisme, dat veel door Israël-supporters wordt gebruikt. Zij willen niet dat men meer aandacht geeft aan de Oeigoeren en andere slachtoffers, maar juist dat men ook bij de Palestijnen de andere kant opkijkt, zodat Israël haar territorium kan vergroten en meer Palestijnen kan verdrijven. Zij willen Israël de ruimte geven om misdaden te begaan.
Sommige Palestina-supporters noemen zichzelf antizionisten. Daarmee lopen ze het risico om voor antisemieten gehouden te worden. Ik beargumenteer dat men zijn hele leven voor Palestijnse rechten kan opkomen zonder het woord ‘zionisme’ te gebruiken. Het is dus onnodig en riskant om jezelf antizionist te noemen.
Een reactie op Domicela Heijmeriks’ betoog in De Volkskrant tegen de academische boycot van Israël: waarom haar argumenten neerkomen op drogredenen zoals whataboutisme en het rechtvaardigen van onderdrukking omwille van profijt.
Theodor Holman is geen columnist die zoekt naar waarheid maar een bullshitter die feiten offert aan zijn politieke agenda. In mijn blog leg ik uit hoe zijn sofisterijen niet alleen het debat vergiftigen maar ook het recht ondermijnen.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu reageerde op de verklaring van de Franse president Emmanuel Macron om Palestina te erkennen als volgt: “Wij accepteren geen morele preken over een Palestijnse staat van mensen die onafhankelijkheid weigeren aan Corsica, Nieuw-Caledonië en Frans-Guyana.” Dit is een drogreden: een whataboutisme. Daarom is er geen vrede in het Midden-Oosten, omdat noch Israël, noch de Israël-supporters in het Westen rationele argumenten kunnen maken of begrijpen.
Uri Rosenthal beschuldigde de aanklager van het ICC van leugens en antisemitisme, om ervoor te zorgen dat Netanyahu straffeloos oorlogsmisdaden kan plegen.
Sylvain Ephimenco stelt dat rechters zich niet moeten uitspreken over controversiële columns. Ik beweer het tegenovergestelde: wanneer columnisten laster verspreiden en daarmee individuen of groepen onterecht schaden, moeten mensen hun rechten bij de rechter kunnen verdedigen.
Israël-supporters zijn boos omdat de UvA de samenwerking met een Israëlische universiteit voorlopig heeft stopgezet. Ze beweren dat de UvA voor geweld is gezwicht. Ik…
Ik hoor steeds vaker in het publieke democratische debat dat Palestina-supporters in gesprek moeten gaan met Israël-supporters. Dat is zinloos. Palestina-supporters hebben sinds 1899 rationele argumenten aangedragen, maar Israël-supporters hebben altijd gekozen voor geweld en politieke macht. Wat heeft het voor zin om te praten als de gesprekspartners niet voor rede vatbaar zijn?
In de Nederlandse media worden Palestina-supporters vaak beschuldigd van antisemitisme, terwijl Israël-supporters zelden op dezelfde manier worden aangevallen. Dit duidt op een dubbele standaard in de journalistiek: opinies waarin Palestina-supporters worden neergezet als haatzaaiers krijgen volop ruimte, terwijl opiniestukken die Israël-supporters kritisch benaderen nauwelijks verschijnen.
De media hanteren een pro-Israëlische dubbele standaard: progressieven moeten zich uitspreken over vermeende misstanden, zoals antisemitisme, terwijl rechts nooit hoeft te reageren op Israëlische oorlogsmisdaden.
Rechtse drogredenaars raakten opgefokt nadat rechters twee mannen tot gevangenisstraf veroordeelden voor het projecteren van racistische leuzen, waaronder “White Lives Matter,” op de Erasmusbrug. Dit leidde tot felle discussies. Rechtspopulisten beschuldigden de rechtbank van “anti-blank racisme,” maar negeerden cruciale feiten.
Steije Hofhuis beweert in NRC dat de macht van rechters moet worden ingeperkt. Ik pleit juist voor het tegenovergestelde: we hebben sterke rechters nodig om te voorkomen dat we in een “wolvendemocratie” belanden, waar de machtigen de zwakken overheersen. Onafhankelijke, krachtige rechters zijn cruciaal om rationele beslissingen te garanderen en de machtelozen te beschermen, zoals de Palestijnen, wier rechten bedreigd worden door machtige politieke netwerken.
Politici eisen dat migranten Nederlandse normen en waarden omarmen. Migranten die strafbare feiten plegen, riskeren het verlies van hun paspoort. Waarom geldt dit niet voor autochtonen met een dubbele nationaliteit?
Onlangs schreef Laurens Kok een opiniestuk over het arrestatiebevel tegen de Israëlische premier Netanyahu. Het stuk bevatte vier drogredenen. Hier wil ik me richten op…
In mijn nieuwste blog bespreek ik hoe Dilan Yesilgöz-Zegerius (VVD) en Mirjam Bikker (CU) antisemitisme inzetten als politiek wapen om de Israëlische bezetting te verdedigen en kiezers van links te trekken. Ondanks hun beweringen dat antisemitisme vooral voorkomt bij linkse Palestina-supporters, blijkt uit onderzoek dat rechts-conservatieve groepen en Israël-supporters vaker antisemitische uitspraken doen. Ook wordt in hun antisemitismenota onterecht gewezen naar organisaties als The Rights Forum en de Britse Labour Party. Ik betoog dat als VVD en CU werkelijk de strijd tegen antisemitisme willen leiden, ze ook de Israëlische bezetting en het antisemitisme binnen hun eigen achterban moeten aanpakken.
In mijn opiniestuk bekritiseer ik de schijnbare bereidheid van media, zoals Trouw, om te luisteren naar hun lezers. Hoewel Trouw benadrukt open te staan voor dialoog, merk ik in de praktijk dat kritiek op het publiceren van drogredenen vaak wordt genegeerd. Met name in het debat over het Israëlisch-Palestijnse conflict blijven dezelfde misleidende argumenten decennialang circuleren.
Ik bespreek het concept van “argumentdarwinisme”, het idee dat valide argumenten vanzelf winnen en drogredenen uitsterven doordat lezers intelligent genoeg zijn om het verschil te zien. Deze theorie houdt echter geen stand, aangezien drogredenen niet alleen blijven bestaan, maar ook beleidsbeslissingen beïnvloeden die de rechten van Palestijnen schenden.
Historische en recente voorbeelden tonen aan hoe drogredenen doorwerken van opiniepagina’s tot politieke arena’s, zowel nationaal als internationaal. Ik roep media op om hun verantwoordelijkheid te nemen en actief drogredenen te weren uit hun publicaties. Tot slot vraag ik me af: als rationele kritiek geen effect heeft, zijn er dan wel voorbeelden waarbij lezersfeedback daadwerkelijk tot verandering heeft geleid?
De Universiteit van Amsterdam heeft het proefschrift van Martin Bosma voor de tweede keer afgewezen. Dit roept vragen op over de verantwoordelijkheid van politici die zich op het wetenschappelijke terrein begeven.
Kranten plaatsen vaak ongegronde antisemitisme-beschuldigingen tegen Palestina-supporters, maar zelden persoonlijke aanvallen op Israël-supporters. Dit toont vooringenomenheid en belemmert een eerlijk debat.
In dit stuk deel ik mijn ervaring met censuur op social media, nadat ik de intelligentie van Nederlanders in twijfel trok. Dit roept vragen op over de inconsistenties in de handhaving van vrijheid van meningsuiting en de bescherming van minderheden.
Ik betoog dat minderheden vrij moeten zijn om kritiek te uiten om machtsverhoudingen te corrigeren, vooral in een politiek klimaat waarin extreemrechtse stemmen toenemen. Ik verwijs naar jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens die aantoont dat bijdragen aan het democratische debat bescherming verdienen. Daarbij onderstreep ik het belang van rationele, drogreden-vrije discussies voor een gezonde democratie.
In mijn nieuwste blog bespreek ik hoe Kustaw Bessems, net als vele anderen, zich laat misleiden door de Israël-lobby. In zijn artikel in de Volkskrant stelt hij dat de historische band van Joden met Palestina betekent dat Israël geen koloniaal project kan zijn. Deze gedachtegang wordt vaak gebruikt door de Israël-lobby om de legitieme dekolonisatiebeweging van Palestijnen te delegitimeren. Echter, volgens het internationaal recht is de situatie in Palestina een onderbroken proces van dekolonisatie. Het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen wordt erkend en ondersteund door het internationaal recht, wat inhoudt dat de bezetting van de Westbank en Gaza illegaal is. Bessems’ misvattingen zijn een duidelijk voorbeeld van hoe de Israël-lobby invloed uitoefent op de media en publieke opinie.
Ruben Brekelmans, verantwoordelijk voor het buitenlands beleid bij de VVD, werd door journalist Sven Kockelmann op Radio 1 gevraagd naar het verzoek tot arrestatiebevel van…
**Exerpt: Pieter Klok trapt in drogredenen Israël-lobby**
In zijn reactie op de lezerskritiek over het opiniestuk van de Israëlische ambassadeur, beweert Pieter Klok, hoofdredacteur van De Volkskrant, dat de krant onbeperkte interesse heeft in de belevingswereld van anderen. Dit argument negeert echter de kernkritiek dat het stuk van de ambassadeur vol drogredenen zit, die de Israëlische bezetting legitimeren.
Een voorbeeld hiervan is de stelling dat er geen Palestijns volk bestaat, zoals geuit door PVV’er Raymond de Roon en voormalig Israëlisch premier Levi Eshkol. Deze drogreden is al decennia oud en beïnvloedt zelfs intellectuelen, waardoor kolonialisme in Palestina gerechtvaardigd lijkt.
Daarnaast trapt Klok in een drogreden door het vergelijken van de Israëlische ambassadeur met Hitler als antisemitisch te bestempelen, volgens de IHRA-definitie. Dit argument wordt misbruikt om analogieën te diskwalificeren en kritiek op Israël monddood te maken. Hierdoor worden opinies gepresenteerd die de rechten van Palestijnen ondermijnen.
Kortom, door drogredenen te publiceren, draagt De Volkskrant bij aan de manipulatie van publieke opinie en de rechtvaardiging van de Israëlische bezetting.
De Volkskrant publiceerde een opiniestuk vol drogredenen van de Israëlische ambassadeur over Pro-Palestijnse demonstraties.
In haar opiniestuk van 13-05 in het NRC, schrijft Jessica V. Roitman dat het Israëlisch-Palestijns conflict onterecht door de bril van het kolonialisme wordt bekeken. Dit is een betwistbare claim. Volgens het Internationaal Gerechtshof is de situatie in Palestina een onderbroken geval van dekolonisatie, veroorzaakt door oorlogen en bezetting, die hebben geleid tot ontzegging van het recht op zelfbeschikking voor het Palestijnse volk.
In een essay in Vrij Nederland toont Frans Timmermans zijn hypocrisie en koloniale machtsmentaliteit aan. Het is tijd om de westerse manier van denken te dekoloniseren.
Hoogleraren Erik Borgman en Arnold Huijgen beschuldigen in Trouw de supporters van Palestina van hypocrisie met drogredenen. Nederland moet, conform het internationaal recht, haar juridische verplichtingen nakomen en geen bijdrage leveren aan de voortzetting van illegale situaties, zoals de bezetting van Palestijnse gebieden.
Ontdek hoe media bijdragen aan de beeldvorming rond de Israëlische bezetting. Ons opiniestuk ontrafelt de invloed van drogredenen en bevooroordeeld nieuws, en roept op tot kritische evaluatie. Lees hoe we naar verantwoordelijke verslaggeving kunnen streven.
In deze blog onderzoeken we de recente controverse rondom congreslid Elise Stefanik, die beweert dat Amerikaanse universiteiten, zoals Harvard, UPenn en MIT, genocide op Joden goedkeuren. Deze explosieve beschuldiging is gebaseerd op een retorische truc.
In een tijd waarin het Israëlisch-Palestijnse conflict steeds meer aandacht krijgt, wordt de discussie vaak vertroebeld door het onrechtmatig gebruik van antisemitisme-beschuldigingen. Dit fenomeen werd recentelijk weer onder de aandacht gebracht door de controversiële cartoon van Jos Collignon in de Volkskrant. Deze kwestie roept belangrijke vragen op over de grenzen van vrije meningsuiting en de verantwoordelijkheid van media in het weergeven van politieke conflicten.
Ontdek hoe westerse irrationaliteit het Israëlisch-Palestijnse conflict voedt. Van Israël’s plannen om een Palestijnse staat te blokkeren tot de rol van westerse zeloten en drogredenaars: dit blog onthult de verborgen krachten die een vreedzame oplossing belemmeren.
Na zijn terugkomst van een CIDI-reis naar de Palestijnse bezette gebieden, schreef journalist Wybe Fraanje in een column dat hij ‘vóór nederzettingen’ is ‘omdat dit land nu eenmaal aan de Joden toebehoort’. Hij schendt de argumentatieregels, de Nederlandse wetten, de essentie van de Nederlandse staat en de journalistieke normen.
SGP-Senator Diederik van Dijk berispte de minister van Buitenlandse Zaken over het Nederlandse stemgedrag in de Verenigde Naties. Gelukkig maakte de minister korte metten met zijn vragen.
Hieronder betoog ik dat de media interne ‘regels’ hebben, die niet bedoeld zijn om Palestijnen te discrimineren, maar deze regels veroorzaken een anti-Palestijnse bias.
Israël-supporters willen geen VN-resoluties over het conflict in het Midden-Oosten omdat de resoluties antisemitisch zouden zijn. Wat schuilt er daarachter?
Israël-supporters beweren vaak dat de bezetting bestaat omdat er geen partner voor onderhandelingen is. In werkelijkheid hebben de Palestina-supporters niemand om mee te praten.
Ulysse Ellian en Gert-Jan Segers schreven een initiatiefnota tegen antisemitisme, waar zij antisemitisme misbruiken om politieke doelen te bereiken. Hun paragraaf over links antisemitisme bevat geen onderbouwing. Hun enige voorbeelden zijn fake: ze noemen de Britse Labour Partij onder Jeremy Corbyn en de Nederlandse The Rights Forum. Deze voorbeelden zijn leugens.
Na elk pro-Palestijns opiniestuk publiceren de kranten ook een pro-Israëlisch stuk met drogredenen en leugens. Dit is een valse balans, want de lezer kan het beste argument niet bepalen.
Jeannette Gabay van de lobbyorganisatie Thinc herhaalt de mythe dat Israël de Golanhoogten nodig heeft omdat Syrië voortdurend Israël beschoot. Dit is een leugen.
Professor Robbie Sabel vertelde in Reformatorisch Dagblad dat in de Palestijnse Gebieden “geen sprake is van bezetting in klassieke zin” (RD 9/7/2022). Ook de manualen van de Israël-lobby adviseren de Israël-supporters om iedereen te corrigeren dat de Westbank ‘betwist’ is, niet ‘bezet’. Hieronder zal ik aantonen dat de Westbank bezet is.
Washington Post publiceerde net een opiniestuk van Ronald S. Lauder, president van World Jewish Congress. Hier smeekt hij Joe Biden om iets te doen want:
“The nation faces a grave existential threat … from its own demographics. In 2020 the Arab population living between the Mediterranean Sea and the Jordan River rose slightly above the Jewish population… This small Palestinian majority will become a significant one in a decade or two. This means that if the status quo persists and Israel continues to rule over the West Bank, it will in a relatively short time face a cruel dilemma: If it gives Palestinians full citizenship — and therefore full rights — it will no longer be Jewish. If it doesn’t do so, it will no longer be democratic. Either way, Israel, as a Jewish democratic state, will cease to exist.
…
No external threat is as dangerous to the Zionist enterprise as this internal one. The basic premise of Zionism is that there should be one place on earth where Jews are the majority — so that this majority can exercise its right to self-determination within a democratic framework. If the Jews do not have a solid majority in their own land, Zionism will collapse.
…
The emerging demographic reality and the increasingly confrontational Palestinian mind-set foretell the Palestinian demand Israel will likely soon face: one person, one vote.”
Negentien Amerikaanse congresleden dienden een resolutie in dat de Amerikanen het recht op boycot hebben. De resolutie was tegen het stijgende aantal anti-BDS wetten in meerdere Amerikaanse staten. CIDI schreef onmiddellijk een stuk met de titel “Radicaliserende Democraten VS vergelijken Israël met nazi’s in pro-BDS-motie.” En in de tekst staat: “De vergelijking is volgens de IHRA-definitie antisemitisch.” Ik zal hieronder aantonen dat de resolutie Israël niet met nazi’s vergelijkt en dat CIDI drogredeneert.
Toen Twitter Geert Wilders schorste, uitte columniste Emine Ugur kritiek op de drogreden van Dominique van der Heyde, chef politieke redactie van de NOS. Van der Heyde tweette: “Geert Wilders speelt al ruim 18 jaar een rol in onze democratie. Of je zijn mening nu wel of niet op prijs stelt, hij vertegenwoordigt veel Nederlandse kiezers.” Het is een drogreden omdat het irrelevant is hoeveel volgelingen een politicus heeft. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens vindt juist dat hoe meer bereik iemand heeft, hoe minder haat hij mag zaaien.
Aan Hoekstra moest ik denken toen ik een artikel over Hannah Arendt in het blad European Journal of Political Theory las. Hoekstra vertelde de Tweede Kamer over het recente rapport van Amnesty International dat Israël apartheid zou plegen. Hij erkende dat Amnesty grondig onderzoek deed, dat de bezetting het Palestijnse leven verslechtert, de ongelijke status van de Palestijnen onder bezetting, dat Israël volkenrecht schendt en dat de nederzettingen illegaal zijn. Maar dan trekt hij een rare conclusie:
De legende wil dat een journalist de fameuze bankrover Willie Sutton vroeg waarom hij banken beroofde. “Omdat daar het geld is,” antwoorde hij. Aan Sutton’s logica moest ik denken toen ik het argument van de Israëlische premier Naftali Bennett las. Waarom, vroeg men, liet hij de Israëlische vlaggenmars door het bezette Oost-Jeruzalem gaan en niet op een alternatieve route? Omdat de mars door de Arabische wijken: “Strengthens sovereignty… If we hadn’t done it through the normal route, we would effectively never be able to go back to it. It could have been a withdrawal of sovereignty.”
Vergelijkingen met Oekraïne zijn terecht. Beide landen, Rusland en Israël, schenden volkenrecht. Tegen beide landen zijn de andere landen vrij en verplicht om maatregelen te nemen.
CIDI betoogde in de rechtszaak dat Baudet de Holocaust bagatelliseerde en daarmee zou hij onnodige grief veroorzaken en het recht op privéleven van de holocaustoverlevende schenden. Maar dit is een drogreden en de rechter trapte daarin.
CIDI sleept Thierry Baudet voor de rechter omdat hij het coronabeleid met de Jodenvervolging vergelijkt. Bijvoorbeeld: ‘De ongevaccineerden zijn de nieuwe Joden, de wegkijkende uitsluiters zijn de nieuwe nazi’s en NSB-ers’. Baudet ‘bagatelliseert de Holocaust,’ aldus CIDI. Laten we vergeten dat CIDI een denkfout maakt, want als iemand van een mug een olifant maakt, wil niet zeggen dat hij de olifant futiliseert. Deze rechtszaak is kansloos, maar kan een gevaarlijk precedent scheppen: de Israël-supporters kunnen dit misbruiken om andere legitieme argumenten te verbieden. Hieronder drie voorbeelden.
In zijn column beweert Arthur van Amerongen dat islamofobie niet bestaat en dat Erica Renkema slechts een grapje maakte dat moslima’s in boerka’s pinguïns zouden zijn. Dit is onjuist.
Ik keek naar het programma Op1, waar Angela de Jong zegt dat financiers van het programma Chateau Meiland stoppen. Alleen omdat Erica Renkema (Erica Meiland) moslima’s in boerka ‘pinguïns’ heeft genoemd in het boek Erica, de motor achter de Meilandjes. Maar hoe waar is dit?
“Kritiek op islam blijft grootste taboe in Nederlandse media,” schreef Angela de Jong in het Algemeen Dagblad en het klonk in mijn oren absurd, want ik had ooit in LexisNexis (elektronische krantenbak) op “islam” gezocht en 666 artikelen gevonden, in voorgaande 7 dagen.
Elke maand houdt Forum voor Democratie een essaywedstrijd. Deze maand was de vraag: “Wat is de oorzaak van het Westerse schuldcomplex – de Europese zelfkastijding – en wat kunnen we eraan doen? Hoe komen we er vanaf?”. Ik heb besloten om mee te doen om FvD-merchandise te winnen. Dit was mijn inzending:
Pieter Klok, hoofdredacteur van de Volkskrant, vindt het redelijk dat columnist Max Pam een twitteraar voor de rechter sleept omdat de twitteraar één van zijn columns ‘racistisch’ noemt. De chef zegt dat racisme strafbaar is en daardoor een zware aanklacht: ‘Een column of een mens zonder uitgebreide onderbouwing tot racistisch bestempelen is daardoor niet in de eerste plaats een meningsuiting, maar vooral een poging de vrijheid van meningsuiting van een ander te beperken.’
Arthur van Amerongen heeft zijn eigen lijst met 101 dwarsdenkers gemaakt. Maar in plaats van dwarsdenkers staan daar vooral drogredenaars. Over een aantal heb ik geschreven. Hier een aantal voorbeelden:
Steeds meer conservatieven overspoelen de media met de mythe van de Westerse zelfhaat. ‘Oikofobie vernietigt onze beschaving,’ beweert Sam van Rooy op Doorbraak, als steun voor de stelling van Dries van Langenhove dat scholen de kinderen ‘met een flinke dosis zelfhaat’ opzadelen. Ook in Nederland herhalen ze dit oneindig. Paul Cliteur eist drastische maatregelen: hij wil een meldpunt voor ‘oikofobe’ uitingen en ‘antiwesterse’ partijen verbieden. Ook Gert-Jan Segers, Nausicaa Marbe en Arend Jan Boekestijn klagen over zelfhaat. Thierry Baudet tweette dat ‘de Europese Unie een cultuurmarxistisch project is dat tot doel heeft de vernietiging van de Europese beschaving.’ Hij publiceerde zelfs een boek met de titel Oikofobie. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene’. Het idee dat het Westen zichzelf zou haten leek me absurd en ik zocht naar bewijzen.
Na de ophef over het interview met Géza Hegedüs, mailde ik met de ombudsman (Jean-Pierre Geelen) en de hoofdredacteur van de Volkskrant (Philippe Remarque). Ik beargumenteerde het volgende:
Premisse één: er verschijnen met regelmaat leugens en drogredenen in de Volkskrant, vooral in interviews en op de opiniepagina, met negatieve uitspraken over minderheden.
Premisse twee: dit schendt de legitieme belangen van minderheden.
Conclusie: de Volkskrant moet maatregelen nemen om dit te vermijden.
Han ten Broeke twitterde: “We gaan niet toestaan dat achterlijke gewoonten uit het Midden-Oosten (geweld en intimidatie van andersdenkenden en ongelovigen) hier wortel schieten!” Nadia Bouras, Universitair Docent bij de Universiteit Leiden, vroeg Ten Broeke terecht: “Als je die landen in het Midden-Oosten zo achterlijk vindt, waarom doet de regering onder leiding van de VVD er gretig zaken mee?” Han reageerde niet inhoudelijk, hij suggereerde represailles tegen Bouras: “Maar ik heb nog banden met de @UniLeiden en dus alle reden om me ook functioneel zorgen te maken over niveau, niet alleen als alumnus.” Carel Stolker, de Rector Magnificus van de universiteit, mengde zich in de discussie: “Slechte tweet van alumnus Han ten Broeke. Zo ken ik ‘m niet. Debatteren – ook op Twitter – doe je op inhoud, en nooit ad hominem. En al helemaal niet door de werkgever er bij te betrekken.” Ik ben het met Stolker oneens: Ten Broeke debatteert zeldzaam op inhoud, tenminste niet in het Palestina-debat.
Vier auteurs pleitten in een manifest voor een terugkeer naar de wortels van links, in de Volkskrant van 18 mei. Hun namen: Asis Aynan, Femke Lakerveld, Eddy Terstall en Keklik Yücel. Er staan echter twee grote leugens in hun manifest. Zij schrijven:
“Een open maatschappij staat of valt met de aanwezigheid van het vrije woord. Nederland is al eeuwen een land waarin een wereldbeeld geschokt of uitgedaagd mocht worden en dat heeft een unieke, vrije samenleving opgeleverd. Wat voor de één een belediging is, kan voor de ander een nieuwe observatie of een analyse zijn.
Vrij Links neemt afstand van de suggestie dat niet-westerse Nederlanders in bescherming moeten worden genomen tegen het vrije debat, omdat ze nog niet klaar zouden zijn voor uitingen van de moderniteit.”
‘Internationaal recht bestaat niet!’, schreeuwde Thierry Baudet in het Syriëdebat. ‘Er bestaan geen internationale coalities…die zijn allemaal in jullie hoofd. Dat is niet echt. De orde in de wereld wordt gehandhaafd door legers, mét wapens!’ En later: ‘Er zijn mensen die geloven dat je door universele regels en door gesprekken met elkaar tot vrede kunt komen en ik zelf geloof dat niet…’ Uiteindelijk concludeerde Baudet dat Assad moet winnen omdat zijn overwinning tot ‘maximale stabiliteit’ zou leiden.
Monic Slingerland, cheffin van de opinieredactie van Trouw, vroeg de lezers of de media Thierry Baudet aandacht moeten geven, of slechts partijen met meer dan tien zetels. De vraag is fout want een rationele samenleving verspreidt de beste argumenten, ongeacht hoeveel aanhang de argumentor heeft. Ik adviseer de media twee dingen: negeer het circus Baudet en wees kritischer op zijn ideologie.
Ik voelde me aangesproken toen Sylvain Ephimenco in zijn column schreef:
‘Met Joop.nl faciliteert de omroep een haatsite die het vooral van armzalige bloggers en tweederangscolumnisten moet hebben. Om dit medium te financieren beweert de Vara geen subsidie maar contributie van leden te gebruiken. Als dat waar is, moeten Vara-leden zich realiseren dat ze met hun centjes een haatsite in leven houden.’(1)Sylvain Ephimenco. (2017, 18 april). Vara-haatsite. Trouw.
Ik ben dan wel één van die tweederangs-types, maar ik luister ook naar kritiek. Dus zocht ik op hoe je een climaxcolumnist wordt à la Sylvain. Hoe blaft de alfahond? Na een google-odyssee ontdekte ik het eerste principe van de columnist: de contradictie. Een goede broodschrijver spreekt zichzelf regelmatig tegen. Laat ik dit drie keer illustreren.
References
| ↑1 | Sylvain Ephimenco. (2017, 18 april). Vara-haatsite. Trouw. |
|---|
Bill Kovach en Tom Rosenstiel schrijven in hun boek ‘The elements of journalism’ het volgende:
“[T]here remain clear principles we require of our journalism, principles that citizens have a right to expect… The first among them is that the purpose of journalism is to provide people with the information they need to be free and self-governing. To fulfill this task:
- Journalism’s first obligation is to the truth.
- Its first loyalty is to citizens.
- Its essence is a discipline of verification.”
Dus om vrij en soeverein te zijn hebben we recht op loyaliteit, waarheid en toetsbaarheid. De media die deze drie regels schenden, schenden onze rechten – ze roven onze vrijheid en ze domineren ons.
In het proces Wilders betoogde diens advocaat Geert-Jan Knoops op basis van complottheorieën afkomstig van extremistische sites en drogredenen van opinieschrijvers. Een van deze drogredenen komt van Syp Wynia in Elsevier:
“Dat Marokkanen volgens het OM een ras zijn is natuurlijk buitengewoon vreemd, maar in juridische zin misschien niet per se onzin. Het OM maakte het nog wel een beetje gekker, door te benadrukken dat mensen ook nog eens niet aan het Marokkaan-zijn kunnen ontsnappen, omdat de Marokkaanse overheid het schrappen van de Marokkaanse nationaliteit onmogelijk maakt.
Dat is een heel aanvechtbare redenering. Dan zou de vrijheid van meningsuiting van Nederlandse burgers of politici aangaande Marokkanen extra ingeperkt worden door een Marokkaanse beleidslijn, die door Nederland ook nog eens wordt betreurd. Een beetje rechtbank veegt die overweging van tafel.”
In het proces Wilders gebruikte diens advocaat Knoops een sofisme. Hij zei dat het OM door Wilders te vervolgen een politiek correct antwoord wilde opleggen aan alle Nederlanders. Immers Wilders stelde de vraag of men meer of minder Marokkanen wilde. Als ‘minder’ een strafbaar antwoord zou zijn, dan zou ‘meer’ het enige legale antwoord zijn, aldus Knoops. Zijn drogreden heet ‘vals dilemma’. Er zijn immers meer dan twee antwoorden op deze vraag, zoals: gelijke aantallen; geen mening; het is geen legitieme vraag.
In zijn getuigenis in het proces Wilders, betoogt professor Cliteur dat Marokkanen geen ras zijn, maar een nationaliteit. Wilders staat terecht voor belediging van een groep mensen wegens hun ras (artikel 137c) en van aanzetten tot haat en discriminatie van Marokkanen (artikel 137d). In deze artikelen, zegt Cliteur, staat geen nationaliteit, maar andere discriminatiegronden: ras, godsdienst, levensovertuiging, geslacht, hetero- of homoseksuele gerichtheid, lichamelijke, psychische of verstandelijke handicap. Omdat in de Wet Gelijke Behandeling ook andere discriminatiegronden staan – inclusief nationaliteit – concludeert hij dat de wetgever de nationaliteit met opzet uit artikel 137 heeft wegelaten. Jegens alle andere groepen mag je haatzaaien, aldus Cliteur. Ik zal aantonen dat Cliteur zich vergist.
Doctor Machteld Zee zei in een interview in het AD: “…leidende multiculturalisten menen letterlijk dat moslims gevrijwaard moeten blijven van kritiek omdat zij daarvan psychologische schade zouden ondervinden.”(1)Wierd Duk. (2016, 04 oktober). ‘Achter islamisering zit een plan’. Algemeen Dagblad. Geraadpleegd van … Continue reading Laten we dit factchecken.
References
| ↑1 | Wierd Duk. (2016, 04 oktober). ‘Achter islamisering zit een plan’. Algemeen Dagblad. Geraadpleegd van https://www.ad.nl/nieuws/achter-islamisering-zit-een-plan~a88e1806/ |
|---|
Thierry Baudet raakte gefrustreerd door zijn profiel in het NRC en tweette de auteurs: “ik publiceerde geen twee maar acht boeken. Ja, je wordt niet zomaar de belangrijkste intellectueel van NL!” Laten we deze stelling factchecken.
Geert Wilders wil vier keer per jaar referenda in Nederland houden. Goed plan zou ik zeggen, als je Henk en Ingrid maar op mijn intelligentie- en kennisniveau brengt. Want het volk is dom, bewijst alle wetenschap.
‘Je wordt bij de Politie gesommeerd,’ riep de hotelreceptioniste op een avond. Het was kort voor de anticommunistische revolutie onder dictator Ceausescu. Als bellboy bij een hotel in een skioord moest ik ’s avonds ‘Het Boek’ bij de politie brengen. Maar dit had ik die avond al gedaan, dus ik begon onrustig te worden. Want de polizei was niet je vriend, je stak de straat over als je een agent in de verte zag. Als je onvrijwillig bij het bureau moest komen, stond je zoals Alice voor het konijnenhol.
Ik was 16 en schoor mijn kop kaal, onder communistische dictator Ceausescu. De schooldirectrice vond mijn coiffure een ‘misdaad tegen de socialistische revolutie’ en het feit dat ik het logische verband tussen kaalheid en revolutie niet wilde begrijpen, was een daad van zieke rebellie.
Later stak ik een veiligheidsspeld door mijn oor, droeg een broek volgens mijn eigen design en een Pink Floyd tas. Mijn tenue – filosofeerde de polizei met een knuppel in een politiekelder – was in strijd met de revolutie.
Zo ontdekte ik de toverkracht van het woord ‘revolutie’. Zodra ambtenaren ‘revolutie’ riepen, wonnen zij het argument met 10-0. Het was dé troefkaart in elk mogelijk argument.
Willem-Gert Aldershoff bedacht een mooi argument in een landelijke krant. Stel je voor, zegt hij, dat je bevriend bent met een groep mensen en hun welzijn koestert. Binnen deze groep pleit subgroep A voor beleid X. Subgroep B is daar tegen. Voor jou is het rationeel en moreel om de subgroep te steunen die het beste argument heeft.
Veel islamcritici achten het Westen superieur, want moslims zouden denken met de logica van 1400 jaar geleden. Ik toetste de argumenten in drie opiniestukken over het TV-programma Zomergasten met Dyab Abou Jahjah. Hoe rationeel is de Westerling zelf?
In haar opiniestuk van 27 juni 2016 in de Volkskrant, valt Elise Friedmann een stropop aan.
Volgens haar heeft Israël geen plichten aan Europa, omdat het land geen cadeau van Europa aan de Joden was, als compensatie voor de Holocaust. (Friedmann herhaalt het argument van de Israëlische president Reuven Rivlin voor het Europees Parlement.) ‘Europa heeft geen enkel recht om Israël de maat te nemen en zijn wil op te leggen,’ aldus Rivlin en Friedmann. Dit argument gaat fout om drie redenen.
WTF dacht ik toen Thierry Baudet een link tweette naar een opiniestuk in de New York Times. De auteur, Nicholas Kristof, beweert dat Amerikaanse universiteiten conservatieven discrimineren. Slechts 6 à 11 procent van de hoogleraren in de geesteswetenschappen stemt op Republikeinen; in de sociale wetenschappen tussen 7 en 9 procent. ‘Ik ben het equivalent van iemand die homo was in Mississippi in 1950,’ zegt een conservatieve professor. Verontrustend dacht ik, hier moeten we iets aan doen.
Met het referendum over Oekraïne, testten de rechtspopulisten een nieuw wapen in de strijd om de wereld in een conservatieve heilstaat te veranderen. Zij willen drie rechtse waarden – die in de tijd terrein hebben verloren – doen herleven: hiërarchie, tribalisme en sociaaldarwinisme. Zowel nationaal als internationaal.
De supporters van de Palestijnen roepen al lang dat Israël de grootste schender van VN-resoluties is. De Israël-supporters trekken dan meestal de antisemitismekaart als troef uit de mouw. Ze roepen dat de VN slechts ‘anti-Israël’ resoluties aan neemt en weinig resoluties tegen andere, echte boeven.
Op 26 maart stelde Han ten Broeke Kamervragen over de benoeming van de Canadese Michael Lynk als VN-rapporteur. Lynk gaat rapporteren over mensenrechtenschendingen in de Palestijnse gebieden. CIDI kopte met lichtsnelheid: ‘VN benoemt partijdige mensenrechtenrapporteur. Anti-Israëlische partijdigheid lijkt langzamerhand een voorwaarde voor deze functie.’ Ik ging het factchecken. Vooral omdat ik al boos was dat de Israëlische lobby rechtsgeleerde William Schabas eerder kapot maakte, toen hij voor een dergelijke commissie werd benoemd. Men ging zijn vuilniszakken doorwroeten totdat Schabas er genoeg van kreeg en de functie weigerde. Dit terwijl hij de meest integere, deskundige en gerespecteerde jurist is.
Daar stond hij en beloofde minder Marokkanen in Nederland te ‘regelen’. En na meer dan vijfduizend aangiftes, beriep hij zich nijdig op vrijheid van meningsuiting. Ik was ook tegen zijn eerste proces, want het is altijd eng om iemand monddood te maken. Maar als immigrant vrees ik steeds meer voor mijn welzijn en geloof steeds meer dat slechts de rechter gerechtigheid kan brengen. Waarom? Omdat Wilders vals speelt.
‘Onze manier van leven staat onder druk,’ schreef Halbe Zijlstra op de site van de VVD. Want de moslims bedreigen ‘onze’ liberale waarden. Zij kwamen hier voor ‘ons’ geld en niet omdat ze vervolgd werden; niet omdat ze ‘onze’ normen en vrijheid willen. Om zijn stelling te bewijzen, schrijft Zijlstra onder andere: ‘Denk aan de vele scholen waar men de Holocaust niet of nauwelijks behandelt om daarmee problemen met moslim leerlingen te voorkomen.’ Omdat ik deze zorgwekkende stelling een paar keer eerder heb gehoord, ging ik haar controleren. Hier komen mijn bevindingen.
Journalist Wierd Duk tweette een paar dagen geleden dat ‘die tientallen VN resoluties’ over Israël een ‘farce’ zouden zijn. Niet waar. Je kan stoppen met lezen. Duk tweette dit als weerlegging van een argument en ik wil aantonen dat resoluties relevant zijn voor argumenten over het conflict in Palestina.
Ebru Umar kwam voor Jan Roos op in de NRC. Maar ik zie in haar stuk geen enkel bewijs dat Marokkanen Roos zouden hebben aangevallen en niet andersom, noch zie ik in haar stuk een rationeel argument. Zij veronderstelt slechts dat de Marokkanen fout zijn en Jan Roos de waarheid vertelt, maar onderbouwt haar overtuiging niet. Dus haar betoog is een drogreden, een petitio principii.
De Islam is zoals voetbal: iedereen langs de lijn weet het beter dan de spelers in het veld. Vooral de columnisten. Zij weten bij elke denkbare situatie hoe de moslim zou denken en reageren. Neem bijvoorbeeld Jan Dijkgraaf in Metro. Hij schreef over een initiatief van Lies Roest van GroenLinks in Rotterdam, om een regenboogzebrapad te maken bij het Centraal Station of op de Coolsingel. Maar toen had Dijkgraaf nog 48 van zijn 99 woorden over om zijn babbelquotum te halen. Dus zoog hij iets over de moslims uit zijn duim:
“Benieuwd of NIDA, de islamitische partij die met twee zetels in de Rotterdamse raad zit, het voorstel gaat steunen. Want Nourdin El Ouali en Aydin Peksert (ja, tuurlijk, ik moest hun namen ook opzoeken) kunnen toch moeilijk tegen zo’n visuele verbeelding van Artikel 1 van de Grondwet zijn?”
