Zullen Gazanen ooit terug naar huis mogen?

Een Israëlische denktank lanceerde een ‘geniaal’ voorstel: laten we de inwoners van Gaza permanent naar Egypte sturen. Waarom ook niet? De kosten zijn toch maar een ‘eitje’: maximaal 8 miljard dollar. En er zijn toch 10 miljoen lege woningen in Egypte. Het is geen folie de grandeur van een obscuur clubje; nee, dit is serieus werk, ondersteund door mensen als de voormalige nationale veiligheidsadviseur van Israël en twee voormalige defensieministers.

Nog een leuke: Israëlische inlichtingendiensten fantaseren over een ‘steriele zone’ aan de Egyptische grens om een terugkeer van Palestijnen te verijdelen. Mocht u twijfelen aan de echtheid: deze details kwamen uit een gelekt document dat circuleerde binnen een Israëlisch ministerie. Het document is afkomstig van een lobby die Gaza opnieuw wil koloniseren.

Niets nieuws. Want zoals bekend heeft Israël al een rijke traditie van etnische design. In 1967 wilde men alleen de Joden meer kinderbijslag geven. De Arabieren daarentegen zouden informatie over geboortebeperking krijgen. Palestijnen die tijdens de oorlogen van 1948 en 1967 zijn vertrokken, mochten ook niet terugkeren. Ben-Gurion bezocht Gaza na de oorlog van 1956 en was geschokt dat de Gazanen niet massaal waren ontvlucht. De Israëlische regering had na de oorlog van 1967 een draaiboek gemaakt om het aantal Palestijnen in de bezette gebieden te verminderen. Men stimuleerde zelfs 60.000 Palestijnen uit Gaza naar Paraguay te migreren. In 1962 kwam men met een idee dat bekend werd als Operatie Arbeider. Het doel was om Palestijnse vluchtelingen aan te moedigen naar West-Duitsland te emigreren, waar er een nieuwe vraag was naar buitenlandse arbeid. Ongeveer achttien maanden voor de Zesdaagse Oorlog probeerde Israël een overeenkomst te orkestreren tussen Duitsland en Jordanië om de emigratie van Palestijnse vluchtelingen uit Jordanië naar Duitsland via de Duitse vakbonden te bevorderen. Ruth Wolf, ambtenaar van het Ministerie van Buitenlandse Zaken die betrokken was bij het project, verklaarde: “Misschien is het nodig aan de Duitsers te hinten dat zij een speciale ‘schuld’ dragen voor de oprichting van Israël, vanwege de Holocaust. Hier hebben ze een kans om vluchtelingen te helpen hervestigen wier probleem voortkwam uit de oprichting van de staat Israël.”

En wat doet Nederland? Onze premier Mark Rutte ontweek tijdens een debat in de Tweede Kamer op soepele wijze alle prangende vragen over zijn gezellige onderonsje met Netanyahu. Wat had ik graag moties gezien die de Nederlandse regering aanspoorden tot daadkracht. Bijvoorbeeld een motie die garanties eist voor het recht op terugkeer van de Gazanen. Of een motie ter ondersteuning van het Internationaal Strafhof, mocht Israël overgaan tot permanente verdrijving van de Gazanen.

Laten we het eens hebben over Nederlandse wetten. De wet stelt uithongering strafbaar met een gevangenisstraf van maximaal vijftien jaar. Even voor de duidelijkheid: vijftien jaar. Dat is geen kattenpis. Dus wat doet de Tweede Kamer? Die wijst een motie af die Israël moet herinneren aan het tonen van respect voor een resolutie van de VN-Veiligheidsraad tegen uithongering als oorlogsmiddel.

Oh ironie. Partijen die altijd luidkeels beweren dat Israël anders behandeld wordt, maken zich er zelf schuldig aan. Voor hen zijn de Israëlische oorlogsmisdaden gelijker dan anderen. Vervolgens lukte het dezelfde partijen om een andere motie te verknallen. Een motie die het Nederlandse kabinet verzoekt om alle schendingen van het internationaal recht in de Israëlisch-Palestijnse kwestie duidelijk te veroordelen en tegen te gaan. Want waarom zou Nederland – als hoofdkwartier van het volkenrecht – tegen alle oorlogsmisdaden zijn? Toen Rutte riep dat onvoorwaardelijke steun aan Israël geen carte blanche was, wist hij dat dit een leugen was.