Pim Fortuyn had CPN-lid willen worden maar werd geweigerd. Hij ontkende het in 1993:
“’Ik kom uit een liberaal katholiek milieu en op mij hebben dat soort bewegingen nooit enige vat gehad.’ De CPN was niks voor hem, zei hij bij een andere gelegenheid, om de simpele reden dat ‘homoseksualiteit in die partij een non-issue was. Het was een machogeoriënteerde partij waar vrouwen duidelijk de tweede of derde viool speelden. Vanuit een feministisch standpunt gezien was het een zeer ongeëmancipeerde, autoritair geleide partij.’”
Wat kunnen we hieruit leren? Zeker niet dat Pim Fortuyn een leugenaar was.
We moeten leren dat onze herinneringen totaal onbetrouwbaar zijn. Sinds Elizabeth Loftus weten we het brein geen tape recorder is. Het brein fabriceert onze herinneringen uit verschillende bronnen. Daarover zijn ontelbare onderzoeken gedaan. Bijvoorbeeld als je mensen een film laat kijken en je stelt daarna een vraag over een scene met een vrouw, zullen de mensen zich na een week herinneren dat er een vrouw in de film speelde, terwijl dit onjuist is. De herinnering aan de scene met de vrouw was door jouw vraag in het brein geïntroduceerd. Sterker nog, mensen kunnen de vrouw beschrijven en een verhaal vertellen wat ze in de film deed.
Is het mogelijk dat Pim Fortuyn is vergeten dat hij door CPN was geweigerd, of heeft hij gelogen? Dat is irrelevant. Wat relevant is, is dat we ook de rest van zijn verhaal niet kunnen vertrouwen. Het feit dat hij uit een liberaal katholiek milieu kwam en “dat soort bewegingen nooit enige vat” op hem zouden hebben gehad is net zo een verhaal als het verhaal van de vrouw in de film. Het brein van Pim Fortuyn heeft dit verhaal voor het betreffende gesprek geproduceerd. Dit paste in het totaalbeeld van zijn politieke campagne, in zijn afkeer van de ‘linkse kerk’. Maar ook de rest is absoluut verzonnen, dat “homoseksualiteit in die partij een non-issue was” dat het een machogeoriënteerde partij was. We kunnen aan zijn woorden geen enkele waarde toekennen.
Als we meer willen weten, is het beter om onderzoeken te lezen over die periode. Maar wat mensen ons in interviews op de TV vertellen, is niets anders dan fictie.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Mee eens. Herinneringen verbeelden zich wat.
Een politicus die doet alsof hij een zeer slecht geheugen heeft mag je gewoon leugenaar noemen, hoor.
De vraag is zelfs of het wel mogelijk is om “onderzoeken te lezen over die periode.” Dergelijke onderzoeken worden vaak bepaald door ingeslopen a-priori’s die meer te maken hebben met een methodiek “tot opheldering” die tot doel heeft om het in te passen in een discours anno nu. De vraag is hoe bezwaarlijk dat is. De mens is immers tot niet meer in staat dan een “herinnerd heden.”
De vraag is zelfs of het wel mogelijk is om “onderzoeken te lezen over die periode.” Dergelijke onderzoeken worden vaak bepaald door ingeslopen a-priori’s die meer te maken hebben met een methodiek “tot opheldering” die tot doel heeft om het in te passen in een discours anno nu. De vraag is hoe bezwaarlijk dat is. De mens is immers tot niet meer in staat dan een “herinnerd heden.”
Michel Foucault heeft bijna een halve eeuw geleden geschreven dat het geschreven en gesproken woorden worden gecontroleerd, gereorganiseerd en geherdistribueerd om de initiële macht van die woorden te bezweren. In het collectieve bewustzijn van destijds kon dat nog verdisconteerd worden in een (politiek) streven om de macht te behouden. Tegenwoordig weten we dat we ooit eigen gesproken woorden moeiteloos herdistribueren in de nobele intentie die we altijd gehad hebben.
Test. Heb ik hier echt een ban??
@Arjan
Nee, geen ban. Twee van je reacties zijn in de spamlijst beland (end ie heb ik allang niet meer gekeken). Nu zijn ze verschenen.
Misschien heeft een andere blogger jouw reacties als spam gemarkeerd en je bent op zo’n lijst terecht gekomen. Want die lijst wordt gedeeld.
Michel Foucault heeft bijna een halve eeuw geleden geschreven dat het geschreven en gesproken woorden worden gecontroleerd, gereorganiseerd en geherdistribueerd om de initiële macht van die woorden te bezweren. In het collectieve bewustzijn van destijds kon dat nog verdisconteerd worden in een (politiek) streven om de macht te behouden. Tegenwoordig weten we dat we ooit eigen gesproken woorden moeiteloos herdistribueren in de nobele intentie die we altijd gehad hebben. Dat doet ons goede brein voor ons zonder dat we het weten. Tenminste, als we geen politicus zijn 🙂
De vraag is zelfs of het wel mogelijk is om “onderzoeken te lezen over die periode.” Dergelijke onderzoeken worden vaak bepaald door ingeslopen a-priori’s die meer te maken hebben met een methodiek “tot opheldering” die tot doel heeft om het in te passen in een discours anno nu. De vraag is hoe bezwaarlijk dat is. De mens is immers tot niet meer in staat dan een “herinnerd heden.”
Hoe gaat het met de beste kelner onder de Wetkenners?