Journalisten vernielen de wereld

De overheid heeft twee Telegraaf-journalisten afgeluisterd, achtervolgd en opgepakt om hen te dwingen hun bronnen te verraden. Nadat alle rechters de staat bevoordeelden, stapten de Telegraaf, het Nederlands Genootschap van Hoofdredacteuren en de Nederlandse Vereniging van Journalisten naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) en hebben in 2012 gewonnen. Alle journalisten riepen toen dat de pers de waakhond van de democratie, rechtsstaat en mensenrechten is.

Deze watchdogs hebben echter niet alleen rechten, maar ook de plicht om gevaarlijke politici te bekritiseren, hun ideeën te ontmaskeren en hen het vuur aan de schenen te leggen.

Daarom schrik ik wanneer interviewers Baudet populair maken met sexy glamourfoto’s, met irrelevante vragen over zijn piano en libido, terwijl Baudet een unheimisch beleid nastreeft. Neem bijvoorbeeld het interview op Kerstavond. Margriet van der Linden vraagt Baudet of hij graag in de natuur komt en welke koosnaampjes hij voor zijn vriendin heeft. Hij mag eindelos opscheppen, dat hij een ‘betere interviewer’ dan Margriet zou zijn en ‘de meest succesvolle politieke beweging uit de geschiedenis heeft opgezet’, dat hij ‘zachtaardig, gevoelig, artistiek en empathisch’ is. Hij mag zich als verlosser van de ondergaande Nederlandse beschaving verkopen. Van der Linden stelde geen enkele kritische vraag over zijn akelige ideologie.

Samen met Wilders en Viktor Orbán wil Baudet het EHRM – de bewaker van persvrijheid en het laatste redmiddel der journalisten – ontmantelen. Hetzelfde wil hij doen met het College voor de Rechten van de Mens en het Internationaal Strafhof, dat oorlogsmisdaden, misdaden tegen de mensheid, genocide en illegale oorlogen berecht. Hij wil dat we ons niet meer op mensenrechtenverdragen bij de rechter kunnen beroepen. Hij is ook tegen een nieuw constitutioneel hof, waar we de wetten zouden kunnen bestrijden als ze onze grondrechten schenden. Hij roept dat rechters teveel macht hebben. De politici moeten het laatste woord hebben.

Terwijl het Parlement en de regering de straf wil verdubbelen, wil FvD het aanzetten tot haat en discriminatie legaliseren, want ‘discriminatie en haat’ maken deel uit ‘van de bij de mens nu eenmaal aangeboren humeuren en temperamenten’. Maar om dit te bereiken moet Nederland meerdere mensenrechtenverdragen opzeggen, zoals het Europese Verdrag, het Antiracismeverdrag en het verdrag voor burgerrechten en politieke rechten. In zijn proefschrift ontkent Baudet dat er universele mensenrechten bestaan. In de Tweede Kamer stemde FvD tegen een motie om de universele mensenrechten te beschermen. Ook de EU heeft een mensenrechtencharter, maar FvD wil de EU verlaten, dus alweer een bescherming minder.

Baudet is vriend met de vertegenwoordiger van de Israëlische Likudpartij. Voor zijn vriend wil hij de bezette Golanhoogten en Oost-Jeruzalem aan Israël geven; hij is tegen labeling van producten van Israëlische kolonisten en wil dat Nederland zich niet meer inzet voor een Palestijnse staat. Het Internationaal Strafhof wil een onderzoek beginnen naar mogelijke oorlogsmisdaden in de Palestijnse gebieden. Dus Baudet – door het Strafhof te ontmantelen – bevoordeelt zijn vriend. In zijn officiële functie faciliteert hij oorlogsmisdaden, schendt hij volkenrecht en de mensenrechten van een heel volk en ontfutselt hij hun land voor zijn vriend. Dit is corruptie.

Het volkenrecht was in het begin de wet van de jungle, maar het groeit langzaam tot een rechtvaardiger rechtssysteem. Tot in 1990 kon men 6 internationale hoven tellen en zij deden slechts 373 bindende uitspraken. Daarna groeide het aantal hoven tot 24 en zij gaven 37.000 bindende uitspraken. Nieuwe internationale strafhoven berechten misdadigers, zoals Kony, Bashir, Karadžic, Milosevic en Charles Taylor. Baudet daarentegen wil de internationale hoven afschaffen en schreeuwt in debatten: ‘Internationaal recht bestaat niet!’ Dat is alleen ‘in jullie hoofd. Dat is niet echt. De orde in de wereld wordt gehandhaafd door legers, mét wapens!’ En later: ‘Er zijn mensen die geloven dat je door universele regels en door gesprekken met elkaar tot vrede kunt komen en ik zelf geloof dat niet.’

Als je de gevolgen van Baudets wensen doordenkt, dan zie je een anarchie, waar er een strijd van allen tegen allen heerst. Het enige recht is het recht van de sterkste. Hij is niet de redder maar de vernieler van de beschaving. Baudet wil nieuwe spelregels en laat de groepen waar hij toe behoort domineren: mannen, conservatieven, witte mensen, autochtonen, christenen, rijken, de elite en de machtige Westerse landen. Alle andere mensen verliezen vrijheid en rechten.

Maar de interviewers vragen hem liever naar zijn katjes. Een echte interviewer zou Baudets boeken en verkiezingsprogramma lezen, zijn moties en stemgedrag in het parlement onderzoeken en met deskundige praten over de gevolgen van zijn wensen. Anders hebben we persvrijheid voor niks.

Geredigeerd door Pascale Esveld