Het recht op slurpautokrassen

Een 45-jarige man heeft bekend 16 auto’s te hebben bekrast in Alphen aan den Rijn. De homegrown wijkterrorist, zeg maar. Het ging vooral om benzine slurpende auto’s zoals SUV’s. Nou is de vraag of deze man het recht in eigen hand mag nemen?

Zelfverdediging

De luchtvervuiling veroorzaakt dodelijke ziektes. Dat betekent dat autorijders samen een aantal mensen doden. Dus een vorm van moord. Ja, moord. Want als je iemand met rattengif doodt, dan is dat moord. En ook als je met zijn tweeën zijn, is het nog steeds moord. Waarom zou het dan geen moord zijn als 1000 persoon, allemaal een minuscule kwantiteit rattengif in je eten doen? De afzonderlijke kwantiteit gif – die elke persoon in je eten doet, is onvoldoende om je te doden – het is de 1000^ste gedeelte van een dodelijke dosis. Maar samen doen ze voldoende gif in je eten om je te vermoorden.

En ook als ze niet van tevoren weten wie het slachtoffer zal zijn, dan is het nog steeds moord. Als je een landmijn op de stoep legt om een willekeurige persoon te doden, is het nog steeds moord.

En tegen moord heb je het recht op zelfverdediging. Waarom zou je dan geen recht hebben om je tegen SUV’s te verdedigen?

Rechtsstaat

In een rechtsstaat mag je een andere schade toebrengen in zelfverdediging – slechts als er geen andere middel bestaat om het gevaar te ontwijken. Als je denkt dat Pietje een gevaar is voor je leven of iets anders doet dat jou onterecht beschadigt, dan dien je naar een rechter te stappen en Pietje via de rechter te dwingen om zijn handelingen te veranderen. Slechts de rechter die mag bepalen of Pietje iets moet doen of laten. Zolang de rechter Pietje niets heeft geboden, is Pietje vrij om alles te doen wat hij zelf wil doen.

Wat als er geen wet bestaat tegen wat Pietje doet? In een rechtsstaat is het democratische pad het juiste pad. Dan moet je op dat moment de wet proberen te veranderen. Je kan lobbyen, in de pers schrijven, een partij oprichten, of een op een partij stemmen die belooft een wet tegen Pietje.

Waarom is dat? Dat heeft een goede reden. Je wilt ook niet dat je buurman jou aanvalt als hij gelooft dat jij iets slechts doet, terwijl jij gelooft dat je iets toegestaan doet.

Balans in risico’s

Een maatschappij neemt dagelijkst gezamenlijke risico’s. Er sterven bijvoorbeeld drie Nederlanders dagelijks in het verkeer. Dit aantal is bijna tot nul te reduceren als de maximum snelheid 30 kilometer per uur zou zijn, ook op de snelweg. Maar als we zulke draconische maatregelen nemen, dan wordt ons leven ondraaglijk. Daarnaast, je verliest ook een deel van je leven tijdens het autorijden – hoe langer in een auto je bent, hoe meer leven je kwijt bent. Bovendien verliezen we heel veel geld, wat ook levens korter maakt. Dit betekent dat de maatschappij een balans probeert te vinden tussen het nemen van risico’s en een aangenaam leven.

De limieten van de democratie

Maar mensen zijn dom. Ze gaan niet samenwerken om de wetten te veranderen en jij kan in je eentje weinig bereiken. Daarnaast, er zijn andere mensen met meer macht. De auto-industrie en Shell hebben meer invloed op de regering dan jij in je eentje.

Dit betekent dat er allerlei factoren bestaan, die die in de weg staan om je recht op een democratische manier te behalen.

Democratie is ook niet heilig, noch ongebreideld. Stel je bijvoorbeeld voor dat alle niet-joodse burgers in een referendum beslissen om alle joden te vergassen. Een dergelijke beslissing heeft geen enkele binding. Terwijl we verplicht zijn om alle wetten te respecteren, ongeacht wat we er van vinden, we zijn niet verplicht om een vergaswet te respecteren. Als er niet-joodse burgers bestaan, die het oneens zijn met de vergaswet, zij hebben geen enkel plicht om die wet te respecteren. Sterker nog, zij hebben de vrijheid om de wet te saboteren. Ze hebben zelfs een plicht om het te doen. Daarna hebben de joden geen enkel plicht om zich te laten vergassen. Joden, samen met de mensen die zich tegen de vergaswet verzetten, zijn vrij om alle andere mensen te vermoorden, of op een andere manier te dwingen om tegen de vergaswet te handelen.

Dit betekent dat democratie slechts bindend is, als de besluiten overeen komen met besluiten acceptabel in de Hemelpositie. De besluiten worden steeds minder bindend aan de hand van hoe afwijkend ze zijn van de besluiten genomen in de Hemelpositie. Op een bepaald moment is de som van de besluiten zo afwijkend, dat opstand gerechtvaardigd is, zoals in de Arabische landen en Oost-Europa.

Dus de vraag is wanneer is de limiet van de democratie bereikt? Hoe groot moet het risico voor je leven zijn, dat je het recht in eigen handen mag nemen? Stel je bijvoorbeeld voor dat je kanker hebt en de doctor vertelt je met 100% zekerheid dat het komt van uitlaatgassen. Ben je op dat moment vrij om auto’s te krassen?

De glijdende schaal

Zelfs als we de risico’s in een balans leggen, mensen met slurpauto’s verhogen de risico’s onnodig. Zonder vervoer is ons leven slechter, maar dat wil niet zeggen dat we daardoor vrij zijn om ongebreideld benzine te verbranden als dat onnodig is. Dat betekent dat eigenaren van slurpauto’s onnodige risico’s voor de gezondheid van anderen nemen. Maar welke auto’s moeten ze kopen? Want er zal altijd een auto zijn, die minder verbruikt. En je kan altijd met openbaar vervoer. Mag je dan alle auto’s krassen?

Derde wereld

Maar als wij de risico’s onderling verdelen en elkaar kunnen aanklagen, niet hetzelfde geldt voor de Derde Wereld. Tussen 1980 en 2005 bijvoorbeeld, Sub-Sahara heeft 18.5% van de bevolkingsgroei, maar slechts 2.4% extra CO2 geproduceerd. De V.S. bij contrast heeft 4% meer bevolkingsgroei geproduceerd, maar 14% meer CO2.

De ziektes worden ook ongelijk verdeeld. De Arme Afrikaan wordt sneller ziek van de luchtvervuiling en heeft ook weinig middelen tegen de meeste ziektes, laat staan de dure scanners, operaties en straling voor kanker. Waarom zou de Afrikaan moeten sterven – die slechts een paar takken verbrandt om zijn eten te koken – terwijl een westerling in een WallyPower 118 – die 3400 l/hr verbruikt – voor de lol vaart? Waarom diegene die voor 1 dollar per dag consumeert sterven, eerder dan diegene die voor £3000 per maand zijn zwembad verwarmt?

En als die stervende Afrikaan ons nergens aan kan klagen, welk ethisch argument kunnen we produceren om hem te stoppen, als hij ons zou willen opblazen? Dus de slurpbakkrasser verdedigt niet alleen zichzelf, maar ook miljoenen jaarlijks stervende Afrikanen. Slurpkrassen zou een mensenrecht moeten zijn.