Het Palestina conflict is simpel

Het zou je redenering nog sterker sterker maken, wanneer je ook de illegale acties van mn Hamas en Jihad zou vermelden/veroordelen. Die schoten immers op hun beurt minimaal 1750 raketten af, met de bedoeling zoveel mogelijk schade aan te richten onder Israëlische burgers. Ter adstructie sluit ik een (Vertaalde) brief bij die ik destijds schreef aan Obama in dit verband.

Open Brief aan de President van de VS,

Mr. Barack Obama
The White House

1600 Pennsylvania Avenue NW

Washington DC 20500
United States of America

SAVE US!

Amsterdam, 7 maart 2011,

Geachte mijnheer de President,

Wij hoeven geen vriendjes van elkaar te worden. Ik zal met deze brief vooral respect voor mijzelf trachten te ontwikkelen. Mijn brief gaat over vrede, omdat we toegaan naar een oorlog. Dat woord vrede is al te lang door talloze valse teisteraars van de taal drooggelegd. Vrede zit, diep verborgen, nog steeds, in ons allemaal. Nooit hebben we de vrede werkelijk geoefend. Van jongsaf aan hebben we de vrede afgeleerd. Er bestaat geen budget voor vrede.
Wapenhandelaren hebben het voor het zeggen in de wereld. En toch bestaat zij nog in ons, de vrede, en zij is het meest kostbaar van alles.
Velen in het Midden-Oosten beweren de antwoorden te hebben, maar weten vaak niet wat de vragen zijn. Ga a.u.b. op zoek naar de juiste vragen. Ik schrijf dit omdat ik leef om te hopen.
Wij leven in een tijd die in de wereldgeschiedenis waarschijnlijk uniek is: die oude wereld van ons zweeft wellicht op de rand van een kernoorlog, met als brandhaard: Israël en de problematiek van de Palestijnen. Zal de totale ontkenning van oude waarden op sociaal en moreel gebied aldaar leiden tot een monsterlijke ontketening van krachten die wij wereldwijd in het geheel niet meer in de hand zullen weten te houden? Laten we uit moedeloosheid en wanhoop over de uitzichtloosheid van dit eeuwig ontploffende kruitvat binnen afzienbare tijd de allerlaagste instincten de vrije loop? Kijken we straks gelaten toe hoe talloze verbrande levens knetteren? Komen we nu echt niet verder uit deze toestand van bewuste chaos?
Is de boodschap van Geert Wilders, die de islam geen godsdienst, maar een politieke ideologie noemt, juist? Is een andere visie, niet zo’n eenzijdige en ontmenselijkte, mogelijk?
In elk geval weerhoudt het mij er niet van te doen wat ik wil doen en dat nauwkeurig te doen. In 1993 schudden Yitzhak Rabin en Yasser Arafat elkaar nog de hand op het gazon van het Witte Huis in valse opgewektheid dat joden en moslims in vrede samen konden leven op die smalle strook land, – niet in volmaakte gerechtigheid, maar zonder bloedvergieten.
Ik bepleit na het mislukken van de Oslo-akkoorden, na de doorgaande, steeds gewelddadiger intifada’s, en na deze reeds 2000 jaar durende tribale stammenoorlog niets meer en niets minder dan een werkelijk serieuze en duurzame wapenstilstand tussen Joden en Arabieren.
Ooit was dit reeds eerder mogelijk: zo verhaalt het bijbelboek Genesis dat na Abrahams dood zijn beide van elkaar vervreemde zoons, Isaac, de vader van het Joodse volk, en Ismaël, de vader van Abu Hamads volk, bijeenkwamen om hun vader, ons aller vader, te begraven.
Filosofie van de dood bracht hen nader tot elkaar, in de dood zijn wij immers allemaal gelijk?
Er zijn minstens drie generaties nodig om de enorme trauma’s, die diep in de geesten van de strijdende partijen geslagen zijn, te boven te komen. Dus: een 100-jarige periode van vrede.
Wellicht maken we daarna, in 2110, kans op een duurzamer vrede dan tot nu het geval was.
Er moet voorgoed een einde komen aan het doden van Joden door Arabieren en aan het doden van Arabieren door Joden. Het is mijn mooie droom, alles beter dan deze nachtmerrie.
Ik zal nu doen wat ik gedroomd heb, anders zal ik niets doen.
Mijnheer de President, niets belet mij om niet alleen aan de voorzijde, maar ook aan de achterzijde van uw geest binnen te treden. Mijn droom zal aan u op gelijke voet met het leven verschijnen, ook al is dat leven in Palestina nog zo kwetsbaar, want immer gewelddadig.
Een bestand van 100 jaar is wat ik verzoek, het lijkt utopisch, maar is het meest realistisch. Gebruik a.u.b. dit idee, als een breekijzer.
Laten we wereldwijd een mediaoffensief starten. De publieke opinie zal uiteindelijk de doorslag geven, onder uw bezielende leiding.

Mijn droom laat overigens de westerse luchtballon, de hoge dunk die het heeft van de eigen superioriteit, als eerste uiteen spatten. Hoe zit het met de geschiedenis van het conflict?
De Europeanen hebben op het eind van de Eerste Wereldoorlog op hoogst ongelukkige wijze de kiem gelegd voor het Palestijnse dilemma. Zou schulderkenning geen opsteker zijn!?
Laat deze schuldbekentenis zich straks dan ook materieel vertalen in hulp bij de wederopbouw van de Palestijnse samenleving? Er is straks veel, heel veel geld nodig!
Europa, neem uw verantwoordelijkheid voor de neokoloniale wantoestand zoals die destijds door EU is geschapen en die uiteindelijk tot de oprichting van de staat Israël leidde in 1948.
Ik geloof met heel mijn hart in de leer van het solutionisme: de nationale religie in de VS, die inhoudt dat er voor elk probleem, – hoe hardnekkig ook, een oplossing voorhanden is.
De VS is in feite het enige land ter wereld dat zijn kernwapens tegen een ander land heeft gebruikt (in Japan, Hiroshima, 1945). Toegegeven, onder zeer specifieke omstandigheden.
Er ligt een morele verantwoordelijkheid bij de VS om een nieuwe kernoorlog, die ongetwijfeld uit zal lopen op een massacre van ongekende omvang, niet te laten uitbreken. Ten koste van alles dienen we te voorkomen dat noch Israël, noch straks Iran, of anders een stel losgeslagen terroristen uit naam van Iran, na een zoveelste gewelddadig incident in Palestina, van welke zijde dan ook, in het wilde weg met hun atoombommen in de rondte kunnen gaan smijten. De tijdbom van dit conflict dient vakkundig te worden gedemonteerd.
Laten we na de miljarden woorden die reeds gemorst zijn met betrekking tot de kwestie Palestina, nu voor de zoveelste maal in gesprek met elkaar gaan, maar dan niet onder het motto: welke partij in deze strijd beheerst de taal van het grofste geweld het allerbeste?
Wie treedt het meest onbarmhartig op uit naam van de eigenmachtige, zuivere gerechtigheid?
Aan beide zijden wordt immers gevochten om wie het meest fundamentalistisch is, als het om het gebruik van het de godheid tartende geweld in zijn meest absurd bloeddorstige vorm gaat?
Roep partijen naar de onderhandelingstafel met de navolgende wijze, want ware woorden:
de andere kant hunkert net zo hard naar vrede.
De lijken van de Israëlische reservisten die in Ramallah ten prooi vielen aan een menigte die hen levend verscheurde, waarna de daders hun handen met het bloed van hun slachtoffers inwreven, en dit afgrijselijke tafereel de camera’s toonden, spreken voor zich.
Evenals de beelden van de blauwige lichamen van Palestijnse kinderen in het lijkenhuis, bij wie door een zoveelste aanval met geleide Israëlische raketwapens, kaken, handen of voeten werden afgerukt. Talloze vermoorde onschuldigen, kinderen en burgers, aan beide zijden.

Er is een morele wet die in elke cultuur of ideologie herkend wordt:
wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Wie deze wet niet kan of wil onderschrijven verdient geen plek aan welke onderhandelings-tafel over vrede dan ook.
Het heeft geen zin om nog langer spelletjes te spelen.
Taqqiya, het loochenen van het eigen islamitische geloof, het verbergen van je echte overtuiging ten bate van eigen politiek voordeel, het wordt doorzien.
Evenals het menefreghismo, de kunst om je nergens een reet van aan te trekken.
Alleen wie werkelijk in vrede geïnteresseerd is, is vanaf nu welkom.
Vrede stichten is het zoeken naar de juiste vragen. Verzoening vraagt om zoenoffers.
Als je kunt herhalen wat een ander gezegd heeft, heb je naar hem geluisterd.
Laat iedereen eerst maar eens vrijuit spreken, zonder discussie.
Van mening verschillen hebben we genoeg gedaan, ten koste van zoveel bloed.
Nu is – in plaats van de cultuur van de gewelddadige dood, de cultuur van de vrede, van het leven aan de beurt. Het zal bloed, zweet en tranen kosten, maar dit moet nu gebeuren.
Om te bereiken: niet dat men vriendjes met elkaar wordt, maar dat de zolang verbeide idee van vreedzame co-existentie eindelijk recht wordt gedaan.
Oplossingen?
Kies niet alleen voor de twee staten oplossing, met de Westoever en Gaza voor de Palestijnen, bombardeer Jerusalem tot een onder auspiciën van de Verenigde Naties geneutraliseerd bedevaartsoord voor moslims, joden en christenen. Een religieuze enclave, voor alle gezindten.
Men heeft minstens een eeuw lang veel te leren van elkaar, vooral op het gebied van de moraal. Geweld is uit den boze, en wat er nu reeds eeuwenlang zich voor het oog van God,
de Ene, afspeelt is schaamteloos en zonder meer immoreel. Moge men tot inkeer komen!
Ik heb ooit een oude indiaan horen vertellen over een traditie bij zijn stam. Als iemand een probleem heeft, steekt hij een steen, het liefst een zware, in zijn zak en sleept ermee rond totdat hij zijn probleem heeft opgelost. Dan kan hij de steen wegleggen en met hernieuwde lichtheid zijn weg in het leven vervolgen. Ik wens u veel wijsheid toe.

Beste groet,

Rutger Willem Weemhoff

Auteur en filosoof te Amsterdam

website: http://www.rutgerweemhoff.nl

email: [email protected]

PS. Ik werd bij de samenstelling van deze brief geïnspireerd door het boek van Jeffrey Goldberg met de titel “De Gevangenen”. Ik ben hem daar natuurlijk zeer erkentelijk voor.