Harrie Verbon beweert in het AD dat de Palestijnen de enige schuldigen zijn in het conflict. In werkelijkheid is Israël de enige schuldige omdat het altijd meer territorium wilde en minder Palestijnen.
Het politieke zionisme wilde een staat in Palestina stichten terwijl men voor 1948 geen rechten op een territorium daar had. “Ons recht op Palestina, in zijn geheel, is onaantastbaar en eeuwig,” verklaarde Ben-Gurion op het Zionistische Congres in Zürich in 1937. Enkele maanden later zei hij: “Ik ben een enthousiaste voorstander van een Joodse staat binnen de historische grenzen van het Land Israël… Ik zal geen centimeter van onze bodem afstaan.” “Onze beweging is maximalistisch. Zelfs heel Palestina is niet ons uiteindelijke doel,” zei hij later. Hij was tegen het benoemen van de Israëlische grenzen in de onafhankelijkheidsverklaring omdat hij hoopte meer territorium te veroveren tijdens de burgeroorlog. Toen de Britten hem benaderden om de Suez-oorlog te beginnen, presenteerde hij zijn eigen “fantastische” plan voor de herorganisatie van het Midden-Oosten. Jordanië moest worden verdeeld. Irak zou de Oostelijke Jordaanoever krijgen in ruil voor de belofte Palestijnse vluchtelingen daar te vestigen. Israël zou de Westbank en het Libanese territorium tot de Litani-rivier veroveren en controle over de Straat van Tiran in de Golf van Akaba nemen.
Kort na zijn aantreden als premier en minister van Defensie besprak Levi Eshkol een mogelijke uitbreiding van Israëls grenzen. In juni 1963 was Zvi Zur stafchef van de IDF, met toekomstige premier Yitzhak Rabin als zijn plaatsvervanger. Rabin beschreef aan Eshkol de ideale grenzen van Israël: deze zouden de Jordaan, het Suezkanaal en de Litani-rivier omvatten. Ezer Weizman, commandant van de luchtmacht, vond dat Israël binnen vijf jaar een preventieve oorlog zou moeten overwegen om de grenzen te verleggen.
Menachem Begin erkende het bestaan van Jordanië niet en vond dat het moest worden veroverd en geïntegreerd in een exclusief Joodse natie, een droom die hij nooit volledig opgaf. Moshe Dayan pleitte voor grootschalige Joodse nederzettingen om Israëls aanspraak op de Westelijke Jordaanoever te versterken. Op 30 juli 1973 zei hij tegen Time magazine: “Er is geen Palestina meer. Klaar.” In april 1973 verkondigde hij de visie van “een nieuwe Staat Israël met brede grenzen, sterk en solide, met het gezag van de Israëlische regering dat zich uitstrekt van de Jordaan tot het Suezkanaal.”
Ariel Sharon plande de invasie van Libanon. Hij ontwikkelde het ‘grote plan’ om Israëls politieke hegemonie in het Midden-Oosten te vestigen. Hij wilde de PLO in Libanon vernietigen om de ruggengraat van het Palestijnse nationalisme te breken en de opname van de Westelijke Jordaanoever in Groot-Israël te vergemakkelijken. De toestroom van Palestijnen uit Libanon en de Westbank naar Jordanië zou uiteindelijk de Hasjemitische monarchie omverwerpen en de Oostelijke Jordaanoever transformeren in een Palestijnse staat. Dit zou de internationale druk op Israël om zich terug te trekken uit de Westbank beëindigen.
Verbon beweert dat de verrechtsing in Israël ontstond na 1990, door Palestijnse aanslagen. Echter, het Drobles-plan van 1978 was bedoeld om nederzettingen te bouwen om een Palestijnse staat te voorkomen. De Joodse Natiestaat-wet, van 2018, stelt dat “De staat beschouwt de ontwikkeling van Joodse nederzettingen als een nationale waarde en zal handelen om de oprichting en consolidatie ervan aan te moedigen en te bevorderen.” En het regeringsakkoord stelt dat: “Het Joodse volk heeft een exclusief en onvervreemdbaar recht op alle delen van het Land Israël. De regering zal de vestiging in alle delen van het Land Israël bevorderen en ontwikkelen – in Galilea, de Negev, de Golan en Judea en Samaria.” De vrede zal pas komen wanneer de Wereld een grens aan het Israëlische expansionisme zal stellen.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Be First to Comment