In zijn interview in Trouw, bekritiseert John Bijl mensen die weigeren met hun opponenten te debatteren. “De essentie van democratie is dat je naar elkaar luistert,” zegt hij. Volgens mij hoef ik niet naar mensen te luisteren, die mijn fundamentele mensenrechten willen schenden.

In Denemarken moeten de migrantenkinderen uit de getto’s, vanaf één jaar, voor 25 uur per week naar een speciale kleuterschool om ‘Deense waarden’ te leren, las ik in New York Times. Ze leren daar, onder andere, de Deense tradities, zoals kerst en Pasen.

Goed plan – dacht ik – laten we het ook in Nederland doen. Laten we de migrantenkinderen Nederlandse waarden bijbrengen, zoals gelijkheid tussen man en vrouw, homorechten, vrijheid van meningsuiting, religievrijheid, het gelijkheidsbeginsel etc.

Maarten Keulemans, wetenschapsredacteur bij de Volkskrant, maakte een fantastisch filmpje over nepnieuws en ik sprak hem op twitter aan. Ook de Volkskrant, zei ik, kan haar inhoud verbeteren, want ze publiceert regelmatig valse informatie, vooral in interviews en opiniestukken. In veel opiniestukken komen geen rationele argumenten voor, maar slechts drogredenen. Vooral opiniestukken over migranten bevatten leugens en drogredenen. Leugens en drogredenen schenden de legitieme belangen van de aangevallen mensen, maar ook het algemeen belang, want, om goed te beslissen, hebben we een legitiem belang dat media accurate informatie verspreiden en dat de opiniestukken goed onderbouwd zijn, ook als niet wíj de aangevallen persoon zijn.

In zijn column in de Volkskrant, zegt Willem Melching dat rechtspopulisme op de protestgeneratie uit de jaren zestig lijkt. De elite van toen gunde de opstandelingen een aantal verworvenheden, zoals abortus, de pil en meer inspraak. Ook de huidige rebellen – zegt Melching – hebben terechte eisen, zoals een einde aan multiculturalisme en de Europese Unie.

Een mooie jonge dame kwam in de trein vóór me zitten. Victoria. Ze vroeg of ik een nieuw spelletje wilde spelen. Ze had het zelf bedacht, als afstudeerproject in wiskunde. Om te winnen moest je intelligent zijn en hard werken. Als beginneling verloor ik 200 euro. Victoria gaf me haar telefoonnummer, voor het geval dat ik meer wilde spelen. Ik kon het niet uitstaan, want ik dacht dat ik intelligent was. Wie niet? Maar na twee jaar spelen was ik 20.000 euro kwijt.

Er was eens een allochtoon uit de knoflooklanden. Zijn ouders waren Christelijke haat ontvlucht en belandden in Amsterdam. Baruch leerde niks van zijn ouders en had een grote bek. Hij schreef een boek en nam een loopje met de dagelijkse dogma’s, maar hij durfde het slechts anoniem te publiceren. Want zijn vriend Adriaen in het Rasphuis stierf als gevolg van zijn geschriften. We waren toen in het begin van de verlichting.

Toen ik hoorde dat Lodewijk Asscher de migrant een contract wil laten tekenen, om Nederlandse waarden te vereren, raakte ik in paniek. Moet ik nou op een omafiets stappen, klompendansen met boerenkool en worst als dagelijkse kost? Moet ik op een VOC-schip varen en de bevolking op de Banda-eilanden uitroeien, de Indonesiërs cultiveren? Moet ik mijzelf tot de politieke knecht van de VS zweren, tijdens een invasie in Irak, in ruil voor vette oliecontracten voor Shell? Of moet ik zoals Rutger Castricum bij zwangere vrouwen inbreken, hen met een roze microfoon op hun bek slaan, om te kijken hoe ze reageren?

In hun opiniestuk van 20 december in de Volkskrant zijn Anouar El Haji en Mohamed Aadroun content dat uitzendbureaus statistisch discrimineren. Statistisch gezien vult de allochtoon minder de zakken, en zaken letten op de kleintjes. Het goede nieuws is volgens hen dat bedrijven niet op ras discrimineren. Niet het bedrijf is schuldig maar het groepsbeeld. El Haji en Aadroun willen een tribale oplossing: de groep moet in de spiegel staren en aan zijn duistere imago pielen. En tot het beeld verschoond is, heeft de groep vieze pech.