Volkskrant intellectueel blasé

Volkskrant heeft mijn onderstaand ingezonden stuk niet geplaatst. Daarentegen publiceerde VK twee bla-bla columns van Thomas von der Dunk en Stieven Ramdharie, over hetzelfde onderwerp. Give me a break guys. Je moet me niet vertellen dat deze stukken beter zijn dan het mijne.

Zij herkauwen banaliteiten en clichés, houden de lezers binnen veilige denkramen, zoals imampreken in een Afghaans dorp, waar nooit een auto is geweest. Hun stukken bevatten gossip en drogredenen. Mijn stuk is een onweerlegbaar rationeel argument, origineel, out of the box, afwijkend van het officiële dogma.

Ik weet niet de reden waarom VK mijn stuk niet heeft gepubliceerd, maar ik heb wel een vermoeden: Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet. Mijn stuk is nu eenmaal anders.

Nou weet ik dat menigeen mijn stuk van het stempel ‘onrealistisch’ zal voorzien, maar veranderingen breng je in de maatschappij slechts door de mensen te confronteren met rationele gedachten, die hun gekoesterde verwachtingen en dogma’s uitdagen en betwisten; zelfs als het voor sommigen ondenkbaar is dat wij als piepkleine miertjes Amerika als supermacht van koers kunnen doen veranderen. Dat kunnen we zeker niet zolang we overtuigd zijn dat we het niet kunnen.

Veel realistische argumenten uit het verleden zijn vandaag gezien als achterlijke bagger:

Aristoteles geloofde dat de natuur de mens in tweeën had gedeeld, in meesters en slaven. Vandaag de dag bestaat er geen slavernij meer. Vrouwen- en algemeen kiesrecht zijn voor lang ondenkbaar geweest. Men bekeek de bedenkers van V.N. en E.U. als gestoorde types of naïevelingen aan. De realisten riepen dat staten nooit individuen het recht zouden verlenen om staten bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens aan te klagen. En toch is die maatregel binnen no mum geaccepteerd en nu wachten er meer dan 140.000 individuen om Europese staten aan te klagen. En over de voorstanders van een Amerikaanse grondwet zei William Smith in een toespraak in 1796 het volgende:

“Among the wonders which no human research can fathom, even in these days, with all the miseries of anarchy before our eyes, there [are] still to be found political speculatists, who deriving their ideas of government from abstract theorems, and estimating man more by what he ought to be, than what he is, [wish] to erect an Utopian constitution on a sandy basis.”

De geschiedenis heeft naar deze realist niet echt geluisterd en de Amerikaanse grondwet is tegenwoordig net zo taboe als de Koran. Dus realisme heeft het veel te vaak mis.

Bovendien, we maken allemaal gelijke aanspraak op hoe de wereld eruit zou moeten zien. Ik heb evenveel rechten om mijn wereldvisie verwezenlijkt te krijgen als alle andere mensen in het publieke democratische debat en onderhandelingen, zolang mijn visie rationeel en moreel is.

Mijn visie heeft zelfs meer recht openbaar te zijn dan drogredenen en charlataneries, die dagelijks op de opiniepagina langsfietsen.

Een krant heeft een speciale verantwoordelijkheid om open minded te zijn, als onderdeel van de rol die een krant speelt in de ontwikkeling en bewaking van de democratie. En de Volkskrant zelf noemt zich graag een Burgerwacht van de democratie. Ja, met hoofdletter.

En welk democratisch belang heeft de Volkskrant en de maatschappij om drogredenen en leugens van Yochanan Visser, Wilders, Henk Krol, Carel Brendel, Amanda Kluveld, Max Pam en Simon Admiraal te verspreiden, in plaats van argumentatief goed in elkaar stekende stukken?

Sterker nog, ik geloof dat de de stukken van Visser, Wilders en Likoed stilistisch niet beter dan mijn stukken zijn. Qua teksten stijgen ze niet boven de middelmaat uit.

Dus wat anders dan de dagelijkse boerenkool met worst had wel gekund. Daar komt ie:

Osama slachtoffer van gebrek in Internationaal Recht

We zien in het debat over Osama’s dood een oud Pavloviaanse reflex: men bekijkt het conflict eerder vanuit het gezichtspunt van staten dan van individuen. We zien daarbij twee soorten argumenten:

Het eerste soort vraagt welke rechten de VS en Pakistan hebben, wat moeten ze en vooral wat mogen ze doen? Men is van mening dat er oorlogsrecht van toepassing is: we hebben te maken met een wereldwijde oorlog tegen terrorisme en de VS hebben het recht op zelfverdediging. Men mag daarbij Osama als deelnemende strijder doden. En of de Pakistaanse soevereiniteit geschonden is, is ook een vraag.

Het tweede soort argument ziet het als misdaadbestrijding. De VS hadden Osama moeten arresteren en hem een eerlijke rechtszaak geven. Hierbij spelen de mensenrechten een rol. Bijvoorbeeld zeer gerespecteerde rechtsgeleerde William Schabas vindt dat het op het eerste gezicht op moord lijkt en meent dat Pakistan een plicht heeft om Osama’s moordenaars te berechten. Serieus.

Dit automatisme in argumentatie is een gebrekkige erfenis van het Internationaal Recht, al vanaf Hugo de Groot, waar het recht als een gelegenheid tussen de staten wordt gezien. Men noemt dit staatscentrisme. Individuen daarentegen hebben weinig te vertellen en kunnen vooral geen staten aanklagen bij internationale rechtbanken. Waarom niet?

Oorspronkelijk werden de staten geleid door oppermachtige soevereinen, die volgens zichzelf altijd gelijk hadden, dus ze konden ook niet voor een rechter gesleept worden. Tijdens democratisering hebben zij de soevereiniteit aan de staat zelf overgedragen. Soevereiniteit werd handig gebruikt tijdens het koloniale tijdperk om te voorkomen dat de gekoloniseerden de koloniale machten iets konden afdwingen.

Tegenwoordig zijn vooral de dictators en de staten met vetomacht in de Veiligheidsraad van het soevereiniteitsprincipe gecharmeerd. Zij vinden het prachtig om oppermachtig te zijn, zonder de mogelijkheid dat machteloze staten of individuen hen tot iets zouden kunnen dwingen, bijvoorbeeld via internationale rechtbanken.

Er is echter geen enkele reden om de situatie vanuit een staatscentrisch perspectief te bekijken en het is veel beter om het vanuit het gezichtspunt van het individu te aanschouwen; door Osama’s ogen en zijn nabestaanden.

Osama had bijvoorbeeld een aantal redelijke eisen, die hij in een internationale rechtbank had moeten kunnen oplossen, zoals:

Hij hekelde de Amerikaanse onvoorwaardelijke en partijdige steun aan een zich voortdurend uitbreidend Israël. Welke Palestijn verlangt er niet naar een internationale rechtbank waar hij kan eisen dat Israël de bezette gebieden verlaat?

Hij hekelde het in het zadel houden van tirannen in Islamitische landen en vond dat de VS grondstoffenroof plegen door de tirannen om te kopen of af te persen. Als iemand een dictator in Nederland in het zadel zou helpen, wil ik die steun via een rechter kunnen stoppen.

Osama zag Amerika’s slechte invloed op allerlei plekken waar moslims slachtoffers zijn, zoals in Bosnië, Somalië, Libanon en Tjetjenië. Hij veroordeelde de dood van ontelbare Irakese kinderen als gevolg van de sancties, hekelde de Amerikaanse ‘Haagse Invasiewet’, vond de Amerikaanse handtekening onder verdragen niks waard, noemde nadrukkelijk de schendingen van het Internationaal Recht, zoals de inval in Irak, Abu Ghraib en Guantánamo. Als ik ontvoerd zou worden, zonder (eerlijke) rechtsgang, voor jaren op Guantánamo gemarteld zou worden, zou ik willen dat ik naar een rechter kan stappen en eisen dat ik een eerlijke rechtszaak krijg, dat ik vrijgelaten word, dat ik niet gemarteld word en dat ik een schadevergoeding krijg.

We zien dus dat Osama een aantal specifieke klachten had, dat hij op een vreedzame manier had kunnen oplossen, als hij de mogelijkheid zou hebben gehad om staten bij internationale rechtbanken aan te klagen. Helaas bestaat de mogelijkheid niet, omdat de machtigen, zoals de VS dat niet willen toelaten.

Hetzelfde geldt voor de nabestaanden van Bin Laden. Als zij niet overtuigd raken van het Amerikaans juridische argument en ze geloven, zoals professor Schabas, dat het een geval van moord is, hebben de VS nog altijd het laatste woord:

Als gevolg van het staatsimmuniteitsbeginsel kunnen de nabestaanden het Amerikaanse argument niet in een Pakistaanse rechtbank betwijfelen.

Als gevolg van de machtenscheiding ontwijken Amerikaanse rechtbanken rechtszaken over kwesties van buitenlandse politiek en oorlog.

De nabestaanden kunnen de VS ook niet in internationale rechtbanken aanklagen. Noorwegen, Duitsland, Frankrijk en Nederland wilden individuen toegang tot het Permanent Hof van Internationale Justitie geven, maar de Amerikaanse vertegenwoordiger verzette zich. Amerika, Sovjet-Unie, Engeland en Frankrijk verzetten zich ook tegen het zeer serieuze Australische voorstel voor een Internationaal Mensenrechtenhof. Alles in de naam van de soevereiniteit.

Dus het staatscentrische perspectief schept slechts meer onrecht, ongeacht of de VS gelijk hebben of niet. Zolang de machtelozen overtuigd zijn dat de machtigen grote misdaden tegen hen en hun naasten plegen, is het irrationeel te geloven dat de aanslagen zullen ophouden. Individuen moeten daardoor de mogelijkheid hebben om staten in internationale rechtbanken aan te klagen. Individuen zouden moeten kunnen eisen dat staten dingen doen of laten en eventueel reparaties plegen of schadevergoeding betalen.