Paul Brill’s versie van Volkenrecht is wonderbaarlijker dan Alice in Wonderland. Zijn heimelijke gedachte in zijn laatste column is ons een machtswellustig en op macht berustend beeld van recht aan te smeren. Zijn houding is slechts te verklaren via de natte droom dat Israël ook het resterende stuk van Palestina zal bemachtigen.
Hij betoogt dat de Koerden meer recht op een staat hebben dan de Palestijnen en suggereert dat – omdat de Koerden weinig kans op een eigen staat maken – de Palestijnen het ook moeten ontgelden. Maar hij vergist zich op alle fronten.
Zijn argument dat de Koerden een groter recht op een staat hebben, berust op de volgende premissen:
- Hun nationalisme is eerder opgebloeid.
- Ze hebben een eigen taal.
- Ze hebben een rijke culturele traditie.
- “Na de Eerste Wereldoorlog heeft er, op grond van het Verdrag van Sèvres, ook heel even een embryonale Koerdische staat bestaan in het gebied rond Diyarbakir (Oost-Turkije).”
Laten we deze allemaal onder de loep nemen.
Koerdisch nationalisme is eerder opgebloeid.
Het tijdstip van zelfbewustwording is voor Volkenrecht volstrekt irrelevant. Het Internationaal Gerechtshof heeft de Palestijnen behandeld als een geval van onderbroken dekolonisatie. Volgens Volkenrecht hebben volkeren van de voormalige Ottomaanse en Westerse koloniën het recht op externe zelfbeschikking, inclusief het recht op een eigen onafhankelijke staat; of het recht om zich bij een andere staat aan te sluiten. Hetzelfde geldt voor militair bezette gebieden en alle gebieden, die nog geen onderdeel van een staat zijn. Hetzelfde Volkenrecht bepaalt dat de nieuwe staten binnen de grenzen van de oude kolonie ontstaan, dus dat de minderheden binnen een kolonie geen aparte staat kunnen krijgen: teneinde burgeroorlogen te voorkomen en zo de vrede en stabiliteit in de wereld te bewaken. Volgens deze regels hoorde in Palestina een Arabische staat te ontstaan en Palstijnen hebben daardoor recht op de bezette gebieden.
Dit zijn de enige relevante regels van Internationaal Recht. Dus voor het wel of niet hebben van een recht op een staat is het volstrekt irrelevant dat een volk eerder dan een ander volk nationalistisch is geworden. Palestijnen hebben het recht op een eigen staat omdat ze gekoloniseerd zijn geweest en omdat hun gebied geen onderdeel is van een staat, onafhankelijk van het tijdstip van hun zelfbewustwording.
Bovendien vergist Paul Brill zich: want het Koerdische en het Arabische nationalisme onder het Ottomaanse Rijk zijn in dezelfde periode ontstaan.
Koerden hebben een eigen taal.
Ook de taal is irrelevant voor het recht hebben op een eigen staat. Als de Koerden Nederlands zouden spreken, zou dat geen enkel verschil maken. Bovendien hebben de Palestijnen ook een eigen taal. Hun taal is Arabisch. En het Arabisch is noch Turks – de taal van hun kolonisator – noch Hebreeuws.
Koerden hebben een rijke culturele traditie.
Ook cultuur is irrelevant. Bij geen enkele dekolonisatie heeft cultuur het recht op een staat bepaald; niemand heeft bijvoorbeeld de cultuur van Surinamers met die van Kenianen vergeleken. Bovendien het staat niet vast dat de Koerdische cultuur rijker is dan de Arabische. Sterker nog, uit Paul Brill’s argument volgt dat de Palestijnen een inferieure cultuur hebben en daardoor ook minder recht op onafhankelijkheid. Een pruikerige gedachte.
De Embryonale Koerdische staat
Paul Brill noemt het Verdrag van Sèvres als schepper van een ‘embryonale Koerdische staat’, verdrag dat nooit in werking is getreden. Zelfs als dat de juiste interpretatie van het verdrag zou zijn, dat blijft irrelevant. Stel je bijvoorbeeld voor dat Indonesië eerst onafhankelijk zou zijn geworden – dus een echte staat – en daarna opnieuw een Nederlandse kolonie zou worden. Het recht van de Indonesiërs op een eigen staat zou niet sterker zijn dan het recht van andere gekoloniseerde volkeren. De Mauritianen, Vietnamezen, Palestijnen zouden evenveel recht op onafhankelijkheid hebben als de Indonesiërs, of ze nooit of tien keer onafhankelijk zijn geweest doet daar niets aan af.
De kwaadaardige gedachte
Nog kwalijker is Paul Brill’s manier van denken. Zij columns zijn doorspekt met onrealistische realpolitik. Zijn machiavellistische missie druipt van zijn opstellen af: de wereld is nu eenmaal door macht gedreven en het moet ook zo blijven. Daarmee verleidt hij ons in een verlamde houding en poogt zowel ons verzet tegen onrecht te ontmoedigen als onze empathie voor de underdog.
Dezelfde truc verschijnt in zijn laatste column. Hij beschrijft hoe verschillende staten en machten zich verzetten tegen het ontstaan van een Koerdische staat. Hij gaat nog een stap verder en suggereert dat de Palestijnen geen staat zouden mogen hebben omdat de Koerden – die veel meer recht op een staat zouden hebben – ook geen staat kunnen krijgen. De zoveelste kromme redenatie. Want de Palestijnen hebben het recht op een staat ongeacht of Koerden ooit een eigen staat zullen hebben. Het is precies zoals met de mensenrechten: jouw mensenrechten zijn onafhankelijk van schendingen elders op de aarde – je recht op leven blijft hetzelfde, ongeacht hoeveel tirannen hoeveel mensen elders straffeloos vermoorden.
Paul Brill’s verhaal berust dus op onkunde van Volkenrecht, kromme logica en een nostalgisch verlangen naar het recht van de sterkste. Zo passé.
Geredigeerd door Pascale Esveld
Palestijnse landrechten.
Het falen van Paul Brill in de Palestijnse kwestie was voor mij weer een nieuw lichtpuntje in mijn jarenlange zoektocht naar het antwoord op de vraag, hoe de Nederlandse opinievorming inzake Israel toch zo volledig ontspoord heeft kunnen raken? Werkelijk tal van prominente Nederlanders produceren de grootst mogelijke nonsens. Graag leg ik de kwestie van de landrechten nog even uit.
Een individu neemt zijn eigen beslissingen. Een gezin bepaalt zelf zijn interne gang van zaken. Een dorp regelt zijn eigen zaken. Uitgroeiend tot steden hebben zij recht op eigen bestuur, zoals in de Middeleeuwen al erkend werd. Gemeenten kunnen zich aaneensluiten tot provincies, om hun gemeenschappelijke zaken en belangen te regelen. En die mogen op hun beurt een staat vormen, waar zij taken aan kunnen overdragen. De legitimatie van legitiem gezag is down-up. Van onderop kan alles uit handen gegeven worden aan een hoger gezag. De ontstaansgeschiedenis van Nederland volgt dit patroon ook.
Noem dit beginsel van zelfbeschikkingsrecht een collectief mensenrecht. De mens is niet alleen individu, maar ook gemeenschapswezen, Mensen hebben dit organisatie- of bestuursrecht, dat meteen ook democratie verlangt. Daar hangt meteen ook de legitimiteit van overheden vanaf. Bezetters en dictators hebben helemaal geen legitiem gezag.
Het gaat hier om de publieke landrechten van een volk, niet om private landrechten.
Het Internationale Gerechtshof (ICJ, International Court of Justice) dat als adviesorgaan van de VN de beoordeling van dit soort zaken gaat, hanteert een aantal criteria en basisbeginselen, die wereldwijd geaccepteerd zijn. Er worden geen hoge eisen gesteld aan het begrip “Volk”. Geen enkel volk is homogeen. Een zekere eenheid in taal, cultuur en historie (evt. godsdienst) is voldoende. Het gaat namelijk om zelfbeschikkingsrecht, niet om een precieze definiering van volk.
Maar een volk, dat eenmaal een dictator of bezettende macht als legitiem gezag erkend heeft, zit er voorlopig wel aan vast. Maar als dat gezag verdwijnt, herleeft het zelfbeschikkingsrecht natuurlijk weer volledig, en kan dat volk weer nieuwe keuzes maken.
Gezien de fundering van het zelfbeschikkingsrecht, is het totaal niet relevant of dat volk al ooit eerder een eigen staat gehad heeft, laat staan een staat naar westers model. Het simpele feit dat er een afgebakend gebied ontstaat, geeft de inwoners daarvan een collectief recht van zelfbestuur.
En ook al bestaat er op dat moment nauwelijks bestuur, buurlanden dienen daar weg te blijven.
De erkenning van dit beginsel is een van de meest fundamentele pijlers van het Westerse denken over vrede, en maakt meteen een einde aan alle claims van buitenstaanders of volken die er in vervlogen tijden woonden.
Het ICJ heeft in zijn uitspraak over de Muur de Westbank en Gaza op uiterst goede gronden als Palestijns gebied aangemerkt. Het zijn domweg de autochtone bewoners van dat omlijnde gebied.
Noem het een blamage, dat non-valeurs zoals Paul Brill weer zelf gaan zitten peuteren in die zaak. Hij erkent de beginselen niet, en ook het ICJ niet, en maakt daarbij ook nog grove fouten.
Opbloeiend nationalisme is bijvoorbeeld helemaal geen eis voor zelfbeschikking. Het feit dat erkenning van het zelfbeschikkingsrecht is ontstaan in tijden van sterk nationalisme, doet er niet toe.
Het feit dat buurvolken dezelfde taal spreken, doet helemaal niet af aan de eis van gemeenschappelijke taal bij het volk waar het om gaat. De Palestijnen spreken Arabisch, klaar.
Evenmin doet “een rijke culturele traditie” er toe. Zelfs als de mensen nog aan elkaar kluiven, hebben ze nog recht op zelfbeschikking. Paul Brill mag wel uitkijken. Europa heeft een traditie van zware onderdrukking, waarbij allerlei zware misdadigheid toelaatbaar geacht werd vanuit een cultureel superioriteitsgevoel, dat anderen tot een soort barbaren degradeerde. Paul Brill weet overigens geen zak van Palestijnen. Ik vind dat een zeer bijzonder volk, hoe meer ik ervan weet.
Maar gezien het bovenstaande, hadden de Palestijnen in 1917 al recht op heel Palestina. Het Ottomaanse regime kwam ten val, en daarmee herleefde hun zelfbeschikkingsrecht. Maar wat was er gebeurd?
Europese zionistische joden ontwikkelden een ideaal voor een eigen staat voor zichzelf op Palestijns land. Honderdduizenden emigreerden daarheen. En toen er eenmaal genoeg waren, verdreven zij 750.000 Palestijnen, en stichtten hun staat Israel in 1948. 19 jaar later werd die uitgebreid tot alle Palestijnse gebieden, en Israel beheerst nu 91% van het totaal.
De rol van Europa? In Wereldoorlog I beloofde Lawrence of Arabia medewerking aan Arabisch zelfbeschikkingsrecht, als zij zouden meevechten tegen het Ottomaanse rijk. Engeland en Frankrijk sloten echter in het geheim het Sykes-Picotverdrag tot koloniale verdeling van het Midden-Oosten. En Palestina werd in de Balfourverklaring min of meer cadeau gedaan aan de zionisten, met instemming van de Volkenbond. De Engelsen bleven als bezetter, en regelde de zionistische instroom. Het is een van de grootste koloniale daden ooit, na de slavernij. De Palestijnen zijn ongelofelijk de dupe geworden van de Westerse geallieerde strijdkrachten.
Voeg toe de nieuwe grote zionistische instroom vanwege het Europese fascisme, dan waren ze dus het slachtoffer van zowel de Europese Wereldoorlog I als II.
Europa weigert elke erkenning daarvan. Niemand bood ooit excuses aan.
Intussen maakt Europa Israel permanent sterk genoeg, om zijn schendingen ven landrechten, mensenrechten, en oorlogsrecht eindeloos te kunnen blijven volhouden, en weigert Europa om daar enige “serious consequences” aan te verbinden. En maar lullen over vrede.
Intussen hebben we broodschrijvers zoals Paul Brill, die hun centen verdienen met stukken, waarin de Palestijnen hun laatste rechten ontzegd worden. Net als Leon de Winter reken ik dit soort mensen tot de nieuwe NSBers. Fout in de 80-jarige Israelisch-Palestijnse oorlog. Alweer massaal geweld met een ontzegging van elementaire basisrechten van volken, en nieuwe betaalde collaborateurs, die in alle talen zwijgen over de misdaad, en de bezetter nog een handje helpen.
Intussen heeft Timmermans geweigerd om de Palestijnse staat te erkennen. Niet verstandig, vond hij. Daarmee hoort Nederland tot een kleine minderheid van vooral discutabele landen in de zaak. Niet verstandig, meen ik. Voila het resultaat van opinievormers zoals Paul Brill. Die jongens leren helemaal niks van die geschiedenis van 1917 tot heden, en blameren Nederland steeds verder. Geen wonder dat de moslimwereld ons steeds meer als varkens beschouwt, die geweldenaren steunen, en onder veel geroep over vrede en moraal geen donder uitvoeren.