In deze blogpost verkennen we de theorie dat de significante verschuiving naar rechts in de westerse politiek voortkomt uit een diepgewortelde angst voor een dreigende ineenstorting van de aarde. We onderzoeken hoe westerlingen zich, wellicht onbewust, voorbereiden op een naderende strijd om de schaarse overlevingsmiddelen in een snel veranderende wereld.
Rechts beweert voortdurend dat links intolerant is. De waarheid is dat zowel links als rechts evenveel cancelen.
Hieronder betoog ik dat de media interne ‘regels’ hebben, die niet bedoeld zijn om Palestijnen te discrimineren, maar deze regels veroorzaken een anti-Palestijnse bias.
Aan Hoekstra moest ik denken toen ik een artikel over Hannah Arendt in het blad European Journal of Political Theory las. Hoekstra vertelde de Tweede Kamer over het recente rapport van Amnesty International dat Israël apartheid zou plegen. Hij erkende dat Amnesty grondig onderzoek deed, dat de bezetting het Palestijnse leven verslechtert, de ongelijke status van de Palestijnen onder bezetting, dat Israël volkenrecht schendt en dat de nederzettingen illegaal zijn. Maar dan trekt hij een rare conclusie:
Dat privépersonen staten in internationale hoven zouden moeten kunnen aanklagen, was de stelling van mijn masterscriptie in filosofie. Waarom kunnen de Oekraïners niet naar een internationaal hof stappen en eisen dat Rusland haar tanks inpakt en opdondert?
Yale-professor Jason Stanley schrijft in zijn urgente boek ‘How fascism works: The politics of us and them’ het volgende: “Het sterkste symptoom van de fascistische politiek is verdeeldheid. Het doel is om de bevolking in een ‘wij’ en een ‘zij’ te scheiden. De fascistische politiek beroept zich op etnische, religieuze of raciale onderscheidingen.” Deze vorm van politiek gebruikt de scheiding als ideologie en als smoes voor beleid. ‘Wij’ deugen en ‘zij’ zijn gevaarlijk. Let op: Stanley bedoelt geen fascisme zoals in de jaren 30, maar beschrijft slechts een politieke techniek. De fascistische politiek hoeft niet in een fascistische dictatuur te ontaarden.
Steeds meer conservatieven overspoelen de media met de mythe van de Westerse zelfhaat. ‘Oikofobie vernietigt onze beschaving,’ beweert Sam van Rooy op Doorbraak, als steun voor de stelling van Dries van Langenhove dat scholen de kinderen ‘met een flinke dosis zelfhaat’ opzadelen. Ook in Nederland herhalen ze dit oneindig. Paul Cliteur eist drastische maatregelen: hij wil een meldpunt voor ‘oikofobe’ uitingen en ‘antiwesterse’ partijen verbieden. Ook Gert-Jan Segers, Nausicaa Marbe en Arend Jan Boekestijn klagen over zelfhaat. Thierry Baudet tweette dat ‘de Europese Unie een cultuurmarxistisch project is dat tot doel heeft de vernietiging van de Europese beschaving.’ Hij publiceerde zelfs een boek met de titel Oikofobie. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene’. Het idee dat het Westen zichzelf zou haten leek me absurd en ik zocht naar bewijzen.
Met een burgeroorlog dreigde Gerard Joling in een interview, als hij zijn zin niet krijgt over migranten. Thierry Baudet profiteerde van dit interview om opnieuw in de media te verschijnen met een oud wetsvoorstel: de ‘Wet Bescherming Nederlandse Waarden’.
Waarom noemt hij de wet ‘Nederlandse waarden’? Waarom niet ‘belangrijke waarden’, of ‘superieure waarden’, of ‘fundamentele waarden’? Al deze benoemingen zijn mogelijk, maar Baudet kiest ‘Nederlands’ met opzet om minderheden te kunnen domineren en onderdrukken.
Thierry Baudet zegt dat internationaal recht slechts in ons hoofd bestaat, maar niet in werkelijkheid. In mijn vorig stuk beweerde ik dat al het recht slechts in ons hoofd bestaat, immers wetten hebben geen fysiek bestaan. Ze hebben geen causale fysieke effecten op fysieke objecten en daardoor zijn ze ook onwaarneembaar.
Als we zeggen dat wetten (en rechtssystemen) bestaan, zeggen we slechts dat sommige actoren zich gedragen alsof sommige gedragsregels bindend zouden zijn. Bij een voldoende aantal welwillende actoren, bestaat er een stabiel rechtssysteem. Bij teveel spelbrekers stort het rechtssysteem in elkaar. Als 95% van de Nederlanders ontkent dat het Nederlandse rechtssysteem bestaat, zijn er geen wetten meer in Nederland.
Ik wil deze definitie van recht op volkenrecht toepassen en suggereren dat het volkenrecht bestaat.
‘Internationaal recht bestaat niet!’, schreeuwde Thierry Baudet in het Syriëdebat. ‘Er bestaan geen internationale coalities…die zijn allemaal in jullie hoofd. Dat is niet echt. De orde in de wereld wordt gehandhaafd door legers, mét wapens!’ En later: ‘Er zijn mensen die geloven dat je door universele regels en door gesprekken met elkaar tot vrede kunt komen en ik zelf geloof dat niet…’ Uiteindelijk concludeerde Baudet dat Assad moet winnen omdat zijn overwinning tot ‘maximale stabiliteit’ zou leiden.
Het valt me op dat Eddy Terstall vaak stromannen aanvalt. Hij legt valselijk woorden in de mond van anderen en gaat daarna zijn eigen fictie bevechten. Zo beweerde hij in zijn laatste stuk dat ‘links’ tegen de posters is van de Gemeente Rotterdam (voor een vrije partnerkeuze) omdat ze te provocatief zouden zijn, of ‘whiteness’ zouden promoten. Ik heb die argumenten niet in het publieke debat over de posters gehoord, dus Terstall zuigt uit zijn duim. De ethiek van argumentatie vereist dat hij het allerbeste argument van zijn ‘opponenten’ weerlegt, niet een zelfgemaakte stropop. En als er echt iemand heeft gezegd wat Terstall beweert, moet hij namen en rugnummers noemen. Ik als migrant voelde me aangevallen door de posters om onderstaande reden.
In 1787 schreef de Koninklijke Sociëteit voor Kunsten en Wetenschappen in Metz een essaywedstrijd uit. Men stelde de meest verlichte geesten de vraag: ‘Bestaan er manieren om de Joden gelukkiger en nuttiger voor Frankrijk te maken?’ Een titanisch intellectueel karwei dus.
De jetset van de verlichtingsgozers, zoals Voltaire, Cobbett, Bauer en Michelet, vonden de Joden niet echt bruikbaar. D’Holbach zag hen als abjecte wezens. Rousseau, een oom van de moderne rechtsstaat en burgerrechten, beschreef hen als woeste zeloten. Voor Diderot waren Joden in staat tot elke schurkenstreek. Voltaire beschouwde de Joodse filosofie als onbestaand.
Abbé Grégoire, vandaag bekend als kampioen van rassengelijkheid, schreef over de Elzas, waar de grootste Joodse gemeenschap leefde, 20.000 zielen. Hij betoogde in één van de winnende essays dat Joden een verloederende, degenererende invloed op Frankrijk hadden. Joden waren parasieten, door inteelt gevoelig voor ziektes en ze waren geïndoctrineerd door hun religie om de ongelovigen te haten.
Rabbijnen zouden in hun preken de hele Bijbelse moraliteit hebben bedorven. De Joden geloofden niet dat ze zondigden als ze christenen bedrogen, want God verschoonde hen op de Dag des Oordeels en een menigte van hun ‘sofisten’ keurde hypocrisie, valsheid en dubbelzinnigheid goed.
Maar Grégoire had zeker goede bedoelingen, zoals elk verlicht mens: ‘Laten we de Joden in burgers veranderen.’ Joden moesten worden ‘geregenereerd’: fysiek, psychisch en moreel. Ze moesten een gezonder, robuuster temperament krijgen en gedwongen worden tot verlichting en eerlijkheid. Hun hart zou worden bijgesteld door deugdzaamheid, hun handen gesterkt door arbeid. Vooral in de landbouw.
Grégoire wilde het grondig aanpakken: verlichte christelijke geestelijken, zoals hijzelf, moesten de opvoeding van de Joodse kindjes uit de handen van hun ouders overnemen. Hopelijk zou dit de Joden bevrijden van hun bijgeloof en Talmoedische dromen, ingeprent door hun ouders en rabbijnen. Een militaire aanpak was ook goed, dienstplicht zou hen moed en patriottisme bijbrengen. Aan de andere kant mochten Joden geen openbare functies krijgen waar publiek geld mee gemoeid was.
En zo moest men de Joden profijtelijk maken.
Participatieverklaring als regeneratiemiddel
Bill Kovach en Tom Rosenstiel schrijven in hun boek ‘The elements of journalism’ het volgende:
“[T]here remain clear principles we require of our journalism, principles that citizens have a right to expect… The first among them is that the purpose of journalism is to provide people with the information they need to be free and self-governing. To fulfill this task:
- Journalism’s first obligation is to the truth.
- Its first loyalty is to citizens.
- Its essence is a discipline of verification.”
Dus om vrij en soeverein te zijn hebben we recht op loyaliteit, waarheid en toetsbaarheid. De media die deze drie regels schenden, schenden onze rechten – ze roven onze vrijheid en ze domineren ons.
Analisten geloven dat we aan de vooravond staan van een revolutie. Bijvoorbeeld Bas Heijne in zijn essay ‘Onbehagen’ en Rob de Wijk in zijn boek ‘De nieuwe revolutionaire golf’ komen dicht in de buurt, maar ze leggen de vinger niet op de zere plek. Hieronder geef ik een betere verklaring voor het onbehagen de toenemende succes van populisten.
Op 21 december 1989 schreeuwde ik in mijn geboortestad in Roemenië: ‘Weg met de dictator!’ Ik was doodsbang omdat de buurvrouw me vermaande om niet te demonstreren: ‘Ze zullen jullie filmen en jullie zullen spoorloos verdwijnen, of nog erger.’ Inderdaad, in mijn stad alleen werden 79 levens door kogels genomen en er vielen 1104 doden in totaal.
Met hoongelach reageerde de wereld op een foto van een conferentie in Saoedi-Arabië over vrouwenrechten. Want alle deelnemers waren mannen. Aan deze foto moest ik denken toen de advocaat van Wilders Afshin Ellian citeerde en beweerde dat Marokkanen niet beschermd zouden moeten worden door de wet omdat zij oververtegenwoordigd zijn in de media. Marokkanen zouden voor zichzelf kunnen opkomen en Wilders tegenspreken. In mijn oren klonk dit vreemd, want ik leefde met de indruk dat vooral Germanen op de opiniepagina’s stonden. Met Germanen bedoel ik accentloze Nederlanders, met een aantal generaties voorouders in Nederland, vooral wit en vaak met een judeo-christelijke achtergrond.
In zijn getuigenis in het proces Wilders, betoogt professor Cliteur dat Marokkanen geen ras zijn, maar een nationaliteit. Wilders staat terecht voor belediging van een groep mensen wegens hun ras (artikel 137c) en van aanzetten tot haat en discriminatie van Marokkanen (artikel 137d). In deze artikelen, zegt Cliteur, staat geen nationaliteit, maar andere discriminatiegronden: ras, godsdienst, levensovertuiging, geslacht, hetero- of homoseksuele gerichtheid, lichamelijke, psychische of verstandelijke handicap. Omdat in de Wet Gelijke Behandeling ook andere discriminatiegronden staan – inclusief nationaliteit – concludeert hij dat de wetgever de nationaliteit met opzet uit artikel 137 heeft wegelaten. Jegens alle andere groepen mag je haatzaaien, aldus Cliteur. Ik zal aantonen dat Cliteur zich vergist.
Geert Wilders wil bindende referenda houden en liet Thierry Baudet en Paul Cliteur argumenten bedenken. Ik wil aantonen dat hun argumenten falen. Want slechts sommige besluiten kunnen via een referendum legitiem zijn. Veel andere beslissingen zijn daar ongeschikt voor.
Steeds meer accentlozen roepen dat hun cultuur de beste is. De immigrant zou die cultuur moeten overnemen of oprotten. En ze geven ook nog een argument met twee premissen. Ten eerste hun cultuur verdwijnt. Bijvoorbeeld Edith Schippers is bang dat haar dochter straks een boerka moet dragen. Ten tweede hun cultuur is de beste. Zij concluderen zoals de Borg in de serie Star Trek: Resistance is futile. You will be assimilated.
‘Je wordt bij de Politie gesommeerd,’ riep de hotelreceptioniste op een avond. Het was kort voor de anticommunistische revolutie onder dictator Ceausescu. Als bellboy bij een hotel in een skioord moest ik ’s avonds ‘Het Boek’ bij de politie brengen. Maar dit had ik die avond al gedaan, dus ik begon onrustig te worden. Want de polizei was niet je vriend, je stak de straat over als je een agent in de verte zag. Als je onvrijwillig bij het bureau moest komen, stond je zoals Alice voor het konijnenhol.
‘Onze cultuur is zoveel beter,’ zei Edith Schippers zonder enige bewijs in haar HJ Schoo-lezing. Dus mijn eerste uitdaging aan haar is: ‘Edith, bewijs eens dat jouw cultuur beter is dan die van mij.’ Want zij bedoelde met ‘wij’, de blonde christelijke accentlozen, dus ik – als migrant – hoor daar niet bij. Maar voordat ik een antwoord krijg, zal ik zelf speculeren waarom zij zulke dingen roept.
Ik was 16 en schoor mijn kop kaal, onder communistische dictator Ceausescu. De schooldirectrice vond mijn coiffure een ‘misdaad tegen de socialistische revolutie’ en het feit dat ik het logische verband tussen kaalheid en revolutie niet wilde begrijpen, was een daad van zieke rebellie.
Later stak ik een veiligheidsspeld door mijn oor, droeg een broek volgens mijn eigen design en een Pink Floyd tas. Mijn tenue – filosofeerde de polizei met een knuppel in een politiekelder – was in strijd met de revolutie.
Zo ontdekte ik de toverkracht van het woord ‘revolutie’. Zodra ambtenaren ‘revolutie’ riepen, wonnen zij het argument met 10-0. Het was dé troefkaart in elk mogelijk argument.
Bikini’s zijn onderdrukking. De vrouw kiest niet vrij voor de bikini, maar is gedwongen door de achterlijke christelijke cultuur. Zij is preuts en schaamt zich als gevolg van eeuwenlange indoctrinatie door de mythe van Adam en Eva, die zich plotseling voor hun naakte lichaam schaamden, na het bijten in een appel. Het is dus hoogtijd om vrouwen te bevrijden en de bikini te verbieden. Alle vrouwen moeten voortaan naakt op het strand.
In zijn stuk in de Volkskrant van 22 augustus, noemt René Cuperus een briljant idee ‘bezopen’. Hij kraakt twee jonge mensen af, Andrea Wagemans en Mays Talib, terwijl zij juist tegen onze dogma’s en taboes durven denken. Zij pleiten in Trouw dat men slechts na een stemexamen zou mogen stemmen.
Waarom is het bezopen?
In zijn stuk van 22 april, beweert Jonathan van het Reve dat satire – in een vrij land – volstrekt onbeperkt moet zijn. Dit blijkt onjuist als we bewust worden dat satire bedoeld is om macht te nivelleren en fouten te corrigeren.
Met het referendum over Oekraïne, testten de rechtspopulisten een nieuw wapen in de strijd om de wereld in een conservatieve heilstaat te veranderen. Zij willen drie rechtse waarden – die in de tijd terrein hebben verloren – doen herleven: hiërarchie, tribalisme en sociaaldarwinisme. Zowel nationaal als internationaal.
Een paar weken geleden stuitte ik op een document uit 1918 in het archief van Qatar. Emir Faisal ontmoette Britse ambtenaren en waarschuwde hen: de Britten moesten Ibn Saud niet helpen, want hij zou extremistisch zijn. Saud’s Wahabisme was volgens hem een militante ideologie, intolerant voor alles buiten hun ‘sekte’. Ondanks deze waarschuwing brachten de Britten Ibn Saud toch op de troon in Saudi Arabië, allang voordat men er olie ontdekte. Ook het feit dat hij 400.000 mensen afslachtte en 350.000 ledenmaten afhakte (van 7% van de bevolking), had voldoende reden moeten zijn om hem te dumpen. Het Westen houdt de Saudis tot de dag van vandaag aan de macht.
Bewapend met ideeën van nazi-denker Carl Schmitt voert een kleine groep invloedrijke Amerikaanse conservatieve juristen een aanval op de rechtsstaat en volkenrecht uit, zonder dat iemand van ons dit in de gaten heeft. Als zij hun zin krijgen verandert de VS in een autoritaire staat en een globale despoot. Meer dan dat nu al het geval is. We kunnen een nieuwe koude oorlog verwachten en in het ergste geval een nieuwe wereldoorlog, tegen China of tegen moslims. Deze neorealisten krijgen hoge functies binnen de Amerikaanse regering, zoals John Yoo (de schrijver van de ‘torture memo’s’) en Jack Goldsmith. Zij beïnvloeden de rechters via brieven, artikelen en boeken.
Bij de geboorte ben ik onbeperkt vrij. Geen enkele regel kan mij iets vertellen, geen enkele moraal kan mij iets gebieden, geen enkele wet kan mij iets verbieden. Ik mag liegen, stelen, martelen, vermoorden en oorlogen voeren. En als ik de atoomraketten van een grootmacht kan lanceren en de wereld vernietig, mag ik dat doen. Ik mag doen wat ik wil, tenzij er een goed argument bestaat om het niet te doen. Dus ook terrorisme mag, tenzij er een tegenargument bestaat.
Een atheïst geniet van de zon op een terras. Naïef als hij is, legt hij zijn autosleutels op tafel. Een autokoper komt langs en neemt de sleutels mee. De atheïst springt voor de koper en komt in verweer.
De baas van een nettenfabriek voert het volgende gesprek met een atheïst:
Baas: Er is een redelijke kans dat roze olifanten, met de volledige werken van Shakespeare getatoeëerd op hun huid, uit de hemel zullen vallen op auto’s op snelwegen. Met vele doden als gevolg. Mijn fabriek is bereid om alle snelwegen met een net te bedekken. Spotprijs: honderdmiljard euro.
Atheïst: Bewijs het. Bewijs dat de kans redelijk is. Is het 100% kans? Is het één op twee? Is het één in een miljard? Ik wil eerst een rationeel argument zien dat het aannemelijk maakt dat deze kans voldoende groot is om geld uit mijn belastingzak te trekken.
Historicus Han van der Horst verdedigt religie in dit stuk. Hij gelooft zelf niet, maar is zeker van ‘veel buitenaardse beschavingen’. Dit is rationeel, zegt hij. Op dezelfde manier is het ‘redelijk om in God te geloven’. Ik wil hieronder het tegendeel beweren: het is irrationeel en immoreel om in God te geloven. Mijn argument is in het kort als volgt:
In zijn stuk van 8 september beweert Baudet dat we aan oikofobie lijden. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene.’ Hij ziet oikofobie vooral in de Europese integratie, modernisme en multiculturalisme. Deze stelling doorstaat geen enkele toetsing der feiten, maar ik zal hier slechts over multiculturalisme praten.
Sinds PVV de grootste in de peilingen is, hoor ik drie argumenten ter verdediging van de Wildersstemmers: het zijn proteststemmers, ze hebben het recht om naar hun hart te stemmen en Wilders zegt ook goede dingen. Deze argumenten zijn slecht.
Obama’s dilemma ligt tussen privacy en veiligheid, riepen exegeten – zoals Paul Brill in de Volkskrant – toen Edward Snowden het zoveelste Amerikaanse spionageschandaal begon. Fout. Want Obama’s keuze is tussen wereldvrijheid en de VS als wereldtiran.
Ik wil internationale hoven tegen Thierry Baudet verdedigen en suggereren dat hij een machtsdenker is. In zijn boek ‘De aanval op de natiestaat’ valt Baudet deze hoven aan. Hij vat zijn argument als een verdediging van de natiestaat tegen ‘supranationalisme’. Hij ziet supranationalisme als:
In zijn boek “De aanval op de natiestaat” is Thierry Baudet sceptisch over internationale mensenrechtenhoven. Hij stelt dat rechters een uniforme cultuur moeten hebben om rechtvaardig te zijn en, omdat de culturen verschillen, zijn internationale hoven ongewenst.
In dit stuk beargumenteer ik het tegenovergestelde, dat de mensheid een wetmatigheid volgt in de ontwikkeling van waarden; en dat alle culturen gedeelde waarden hebben en ontwikkelen. Deze groeiende ‘overlappende consensus’ maakt het mogelijk dat internationale rechters conflicten beslechten.
In zijn persbericht van vijf december schreef Wilders: “Het Marokkanengeweld is bovendien puur racisme want de slachtoffers zijn zelden of nooit Marokkanen of islamieten.” Dit is hoogstwaarschijnlijk een leugen.
Thierry Baudet pleit voor ongebreidelde vrijheid van meningsuiting in het NRC van 30 november: aanzetten tot haat moet kunnen; “Der ewige Jude” in de bioscoop ook. Slechts aanzetten tot geweld mag verboden zijn. Ik heb de neiging om Baudet gelijk te geven. Echter – om meer vrijheid te hebben – moeten we beter worden in argumenteren. Anders schept vrijheid slechts onrechtvaardigheid.
Roald Vogels reageert op mijn stuk over de grenzen van de vrijheid van meningsuiting, maar zijn tegenargument is niet overtuigend. Zijn argument is als volgt:
Premisse 1: Onze vrijheden ‘botsen’ en ‘schuren’ met elkaar.
Premisse 2: Er bestaat geen objectieve manier om te bepalen of een mening beter is dan een andere.
Conclusie: Dat moet je voor lief nemen en geen regels proberen te zoeken over de grenzen van de vrijheid van meningsuiting. Everything goes, suggereert Roald.
In haar stuk over Luuk Koelman, beschrijft Lamyae Aharouay vrijheid van meningsuiting als een darkroom: iedereen naait iedereen en daar moet je dan ook nog verplicht van genieten. Als je het niet leuk vindt om genaaid te worden, dan is dat jouw probleem. Maar dat is niet zo, als we de logica voor democratie en vrijheid van meningsuiting onderzoeken.
In 1967 heeft dictator Ceausescu abortus en contraceptie in Roemenië verboden. Eén jaar later ben ik geboren en ze noemen onze generatie de kinderen van Ceausescu. De wet heeft het aantal nieuwe baby’s verdubbeld. Zonder de abortuswet had je dit stukje misschien nooit gelezen.
Na de wet moest elke vrouw maandelijks langs de gynaecoloog gaan, voor een kut-inspectie. En als ze zwanger bleek werd ze achtervolgd tot aan de geboorte. De geheime politie hield dokters, verpleegsters en ziekenhuizen nauwlettend in de gaten. Ik had liever niet bestaan, dan mijn bestaan te danken te hebben aan een dergelijke perversiteit.
Wilders heeft bijna gelijk. Hij heeft 10 punten bedacht om het Westen te ‘redden’ en wil cultuurrelativisme bestrijden. Hij wil de grondwet veranderen en verklaren dat de ‘Joods–Christelijke’ traditie en de ‘humanistische’ cultuur de baas zijn. Helemaal niet nodig. Ik stel dat waarderelativisme inderdaad in coma ligt. Maar de cultuurrangschikking van Wilders snijdt geen hout.
Ik zal betogen dat er twee soorten (morele) waarden bestaan: belangrijk en minder relevant. De belangrijke kernwaarden zijn altijd en overal aanwezig. Kernwaarden zijn sterk gerelateerd aan het overlevingsinstinct. Ze staan al in de grondwet en in de mensenrechtenverdragen vastgelegd. Ze zijn historisch en geografisch constant en we kunnen daarover universele overeenstemming bereiken. De minder belangrijke waarden verschillen van tijd tot tijd, groep tot groep en individu tot individu.
Het is schandalig dat ik – als allochtoon – sommige autochtonen de betekenis van het woord ‘tolerantie’ moet uitleggen. De autochtoon waant zich een almachtig opperwezen. Hij is iemand die vrijelijk over het lot van de allochtoon beslist. Hij bepaalt. Het is immers uit de goedheid van zijn hart dat hij wikt en beschikt. Want, laten we eerlijk zijn, wie weet er nou beter dan hij wat goed is voor de allochtoon?
Bovendien leeft de autochtoon met de indruk dat tolerantie een soort deugd is, een vrijwillig extraatje, een fooi die hij eenzijdig kan geven of ontzeggen, afhankelijk van zijn grillen. Als hij tolerant is, is hij gul, royaal en vrijgevig. Zijn beeld van het woord ‘tolerantie’ is een gevende hand in de richting van de bedelaar: de allochtoon.
Stiekem ben ik een vrijheidvanmeningsuitingsfundamentalist. Je moet alles, absoluut alles kunnen zeggen. Maar gelukkig luistert niemand naar mij. Laten we stil staan bij de reden waarom we vrijheid van meningsuiting willen.
Ik bekijk alle (morele) wetten – zeg maar de spelregels – vanuit de hemelpositie, en zie of ze goed of slecht zijn. De hemelpositie is een gedachte-experiment, geïnspireerd door filosoof John Rawls. De bedoeling van dit experiment is dat niemand regels in zijn eigen voordeel bedenkt; of in het nadeel van een ander.
Volgens Han van der Horst rechtvaardigt geen belediging een moordpartij, dus de Libiërs mogen de Amerikaanse ambassadeur niet vermoorden. Dit argument is bijna juist.
Stel je voor dat de bestaande continenten in een natuurramp verdwijnen en er een nieuw continent ontstaat. Jij met andere overlevenden, uit alle hoeken van de wereld, koloniseren dit nieuw continent. In het begin is er geen wet, geen staat, geen politie, geen rechter. Het lukt jullie om het land onderling te verdelen en iedereen heeft zijn eigen boerderij.
Na twintig jaar communistische dictatuur in Roemenië, ontdekte ik in Nederland met bewondering de macht van het individu over de staat. Stel bijvoorbeeld dat je onterecht een boete krijgt. Op de achterkant van de thuisgestuurde bekeuring staat alles wat je dient te weten om in beroep te gaan. Hiermee stelt de staat zich kwetsbaar op. Want als je die kennis niet meteen zou hebben, zou het moeilijker voor je zijn om de strijd tegen onrecht te beginnen en sommigen zouden het opgeven.
Het is een liberaal principe: het individu moet vrij zijn en de staat moet hem met rust laten. Het is als een partijtje tennis met de staat. Zolang de bal op het veld van de staat is, kan je rustig door met je leven. En als de staat de bal kaatst wil je heel snel van de bal af. Tjup, tjup, klaar.
Maar nu wil de VVD aan de spelregels morrelen en je leven moeilijk maken, door de staat veel sterker te maken. De VVD wil de grondwet veranderen.
“Rechts-geleertheid is een konst om nae de rechtvaerdigheid te leven.”, Hugo Grotius
Stel je voor dat je als Nederlands burger in Koeweit ontvoerd wordt – pistool in je rug – en beschuldigd van het verspreiden van videobanden met orgieën van de oh zo vrome sjeik Jaber Al-Sabah Al-Saud Al-Sabah. Geheimagenten timmeren je drie dagen in elkaar, dwingen je tot valse verklaringen en uiteindelijk smijten ze je op straat.
Eenmaal buiten grijpt de sjeik je opnieuw en geeft je een limousinetocht naar het paleis van zijn broer. De sjeik is wat excentriek in zijn hospitaliteit, zo dompelt hij je onder meer herhaaldelijk in een zwembad met lijken, bergt je in een kamertje op waar hij in olie gedrenkte matrassen in de fik steekt. Terug in Nederland lig je zes weken in het ziekenhuis, je lichaam is voor 25% verbrand en dokters noemen je een posttraumatisch stress-syndroom-geval. Dit is niet de nieuwste James Bond film, dit zijn de heuse avonturen van de Britse piloot Sulaiman Al-Adsani.
Op het internet vinden sommigen het nodig om hun adoratie voor ongebreideld kapitalisme te verklaren. Zij zijn dom omdat ze twee dingen zijn vergeten:
In deze blog wil ik een inconsistentie in de theorie van Emanuel Rutten aantonen. In zijn Openingstoespraak ‘Debat Godsargument’ schrijft hij:
“Er zijn vier kandidaten voor de wijze waarop iemand zou kunnen weten dat God niet bestaat. De eerste is te laten zien dat het begrip God contradictoir is. Er is echter op geen enkele wijze een logische tegenspraak af te leiden uit de idee van een persoonlijke eerste oorzaak. De tweede is het hebben van de intuïtie dat God niet bestaat. Echter, de uitspraak dat God niet bestaat is zeker niet zelfevident. De derde manier is niet-corrigeerbare empirische ervaring. Dit is echter ook niet mogelijk omdat we middels empirische ervaring, hoe dwingend en verstrekkend ook, nooit kunnen uitsluiten dat God bestaat. De vierde manier betreft een onfeilbare getuigenis. Echter, geen enkele getuige, hoe betrouwbaar ook, kan iemand in een zekere positie brengen ten aanzien van het niet bestaan van God. Kortom, het is inderdaad onmogelijk om te weten dat God niet bestaat.”
Twee blogs geleden heb ik aangetoond dat de vier manieren van kennis vergaren, die door Emanuel in zijn theorie worden geaccepteerd, noodzakelijk tot de conclusie leiden dat het onmogelijk is voor God om uit te sluiten dat er een andere oorzaak hem heeft veroorzaakt. Zodanig kan men niet weten of er een oneindige regressie van scheppers bestaat. Noch kan men weten dat er geen oorspronkelijke natuurlijke oorzaak voor alles bestaat. Welnu, als iets onmogelijk te weten is, dan is dat onwaar – volgens Emanuel. Dat betekent dat beide mogelijkheden noodzakelijk waar zijn: de wereld is tegelijkertijd door oneindige scheppers geschapen, en door een natuurlijke oorzaak veroorzaakt.
Emanuel Rutten baseert zijn argumenten op mogelijke werelden. Als jij zegt dat iets onmogelijk is, bedenkt Emanuel een mogelijke wereld waar dat onmogelijk zou zijn en daarmee beweert hij om je argument te hebben weerlegd. Bijvoorbeeld als je zegt dat het onmogelijk voor God te weten is dat hij niet door een ander oorzaak is veroorzaakt, zegt Emanuel dat er een mogelijke wereld bestaat, waar God weet dat hij niet door iets anders is veroorzaakt. Ik zal dus vandaag een soortgelijk argument gebruiken om zijn eerste premisse te weerleggen. Zijn eerste premisse is: “Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.”
Gisteren heb ik aangetoond dat het argument van Emanuel Rutten ook gebruikt kan worden om te ‘bewijzen’ dat alles een natuurlijke oorzaak heeft. En Emanuel heeft geen goede verdediging voor zijn argument geproduceerd. Kijk eerst naar zijn argument:
Rutten’s godsbewijs
Premisse 1: Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.
Premisse 2: De propositie ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onkenbaar.
Conclusie 1: ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onwaar.
Conclusie 2: Het is noodzakelijk waar dat God bestaat.
Vandaag maar liefst vier weerleggingen van Emanuel Rutten’s godsbewijs.
Premisse 1: Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.
Premisse 2: De propositie ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onkenbaar.
Conclusie 1: ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onwaar.
Conclusie 2: Het is noodzakelijk waar dat God bestaat.
‘God’ is in Emanuel’s argument een ultieme grond van een wereld, een persoon die bewust is, een persoonlijke eerste oorzaak.
In Emanuel’s argument is er geen enkele denkbare mogelijke wereld waar er een wezen kan weten dat God niet bestaat. Ongeacht hoeveel onderzoek men doet, er bestaat altijd een (minimale) kans dat men iets over het hoofd heeft gezien. Geen enkele persoon in geen enkele mogelijke wereld kan met 100% zekerheid weten dat God niet bestaat.
Hier komt de zoveelste weerlegging van Emanuel Rutten’s godsbewijs.
Premisse 1: Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.
Premisse 2: De propositie ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onkenbaar.
Conclusie 1: ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onwaar.
Conclusie 2: Het is noodzakelijk waar dat God bestaat.
‘God’ is in Emanuel’s argument een ultieme grond van een wereld, een persoon die bewust is, een persoonlijke eerste oorzaak.
In Emanuel’s argument is er geen enkele denkbare mogelijke wereld waar er een wezen kan weten dat God niet bestaat. Ongeacht hoeveel onderzoek men doet, er bestaat altijd een (minimale) kans dat men iets over het hoofd heeft gezien. Geen enkele persoon in geen enkele mogelijke wereld kan met 100% zekerheid weten dat God niet bestaat.
Ik werd aangespoord om de documentaire “Vrijheid, gelijkheid en broederschap” van Pieter Hilhorst te bekijken. De nadelen van televisie: in 50 minuut kan men weinig argument produceren. Maar waarom ben ik tegen vrijheid?
Een paar dagen geleden heb ik een eenvoudige quiz beantwoord en daaruit bleek dat ik een soort linkse libertarier zou zijn. Ik ben echter beledigd als iemand mij links noemt, want in mijn denken komen bekende linkse thema’s niet voor. Ik ben tegen ontwikkelingshulp, solidariteit, multiculturalisme en andere dingen. Maar ik verzet me ook tegen de liberale vrijheid, en ook tegen markt libertarisme.
Hier komt een nieuwe weerlegging van Emanuel Rutten’s godsbewijs.
Premisse 1: Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.
Premisse 2: De propositie ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onkenbaar.
Conclusie 1: ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onwaar.
Conclusie 2: Het is noodzakelijk waar dat God bestaat.
“Ik erken deze rechtbank niet, omdat u uw mandaat hebt gekregen van de Noorse politieke partijen die het multiculturalisme steunen”, vertelde Breivik de rechters. Een heel interessante vraag: met welk recht mag de maatschappij gedragsregels aan een individu opleggen?
Stel je voor, je wordt 18 jaar oud en je realiseert je dat je geen enkele plicht hebt om de wetten te volgen. Waarom zou de groep gerechtvaardigd zijn om zijn gedragsregels aan jou op te leggen en jij niet gerechtvaardigd zijn om jouw gedragsregels op te leggen aan de groep?
Laten we nog een weerlegging van Emanuel Rutten’s godsbewijs bekijken.
Premisse 1: Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.
Premisse 2: De propositie ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onkenbaar.
Conclusie 1: ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onwaar.
Conclusie 2: Het is noodzakelijk waar dat God bestaat.
Hier komt een nieuwe weerlegging van Emanuel Rutten’s argument.
Premisse 1: Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.
Premisse 2: De propositie ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onkenbaar.
Conclusie 1: ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onwaar.
Conclusie 2: Het is noodzakelijk waar dat God bestaat.
Emanuel maakt gebruik in zijn argument van mogelijke werelden. Als hij dat mag, mag ik het ook. Hier komen mijn mogelijke werelden:
Emanuel Rutten reageerde op mijn twee vorige blogs [1, 2]– waar ik snel zijn argument weerlegde. Hij adviseerde dat ik zijn twee stukken zou lezen [1, 2]. In deze twee stukken zou hij mijn tegenargumenten hebben weerlegd. Ik heb nu de stukken gelezen en ik zie nergens een weerlegging van mijn tegenargumenten. Vandaag wil ik zijn eerste premisse op een andere manier weerleggen. Hier is zijn eerste premisse:
Emanuel Rutten – promovendus in de wijsbegeerte bij VU – heeft het nieuwste slechte bewijs dat God zou bestaan.
Premisse 1: Voor alle p geldt dat als p noodzakelijk onkenbaar is, dan is p noodzakelijk onwaar.
Premisse 2: De propositie ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onkenbaar.
Conclusie 1: ‘God bestaat niet’ is noodzakelijk onwaar.
Conclusie 2: Het is noodzakelijk waar dat God bestaat.
René van Leeuwen – masterstudent Sociologie – schreef een goed opiniestuk in de Volkskrant. Maar in zijn drang om een intelligente uitsmijter te schrijven, heeft hij een loze leuze geproduceerd:
“Zaak is dat de nieuwe garde zich niet verliest in elitaire-navelstaarderij zoals de bestuurlijke generaties voor hen dat hebben gedaan. Niet teveel zweverige ideologie alsjeblieft, en neem je sociaal-culturele maakbaarheidsidee mee naar dromenland, verschillen bestaan. Realistische duurzaamheid, in alles, daar ligt de grootste uitdaging.”
MTNL/AT5 vroeg me wat de toekomst is van de multiculturele Nederlandse samenleving. En dit is mijn antwoord:
De Franse toneelschrijver Eugéne Ionesco – zelf een allochtoon want hij was van Roemeense afkomst – schreef in zijn toneelstuk Rhinocéros: “You can only predict things after they’ve happened.” Dus we moeten ons bewust blijven dat mijn visie op het toekomstige Nederland slechts een speculatie is.
Ik zie twee mogelijke scenario’s, een positieve en een negatieve. Ze zijn beide afhankelijk van de economische ontwikkelingen in de wereld. Maar voordat ik deze twee scenario’s beschrijf, wil ik inzicht geven over hoe technologie de machtsstructuren in de wereld verandert.
We voeren vandaag dezelfde strijd als vele malen in het verleden. Het is de strijd van Copernicus en van Darwin. Dezelfde angst. Copernicus beweerde dat de Aarde niet meer in het midden van het heelal was. Darwin beweerde dat de mens niet meer in het midden van het heelal was. Vandaag zien we ontelbare soldaten die de mens nog steeds in het centrum van de wereld willen plaatsen en houden. De mens is speciaal – weten zij. De mens heeft liefde, moraal, bewustzijn. De mens is anders dan de rest. De mens is superieur. De mens is tussen beesten zoals een Nederlander tussen allochtonen. Zoals de blanke tussen negers. Zoals het Westen tussen de Derde Wereld. Dat is de mens.
(Aangevulde versie van mijn ingezonden brief in de Volkskrant)
Sander Terphuis – ontvlucht uit Iran – schrijft een open brief aan Mark Rutten in de Volkskrant. Maar hij haalt zijn eigen argument onderuit. Eerst zegt hij dat een liberale rechtsstaat alle burgers gelijkwaardig behandelt. Daarna vraagt hij Rutte om bij Wilders te lobbyen om Sander te zien als een ‘verrijking’ voor de samenleving. Wat Sander niet weet is dat deze twee criteria – gelijkheid en verrijking – met elkaar botsen.
Nu dat Tariq Ramadan zijn stokpaardje heeft bereden en Nausicaa Marbe haar merrie, laat ik het ook doen en jullie vertellen hoe het precies zit. Merah is slechts een symptoom van twee grote kwalen in Internationaal Recht: soevereiniteit en statisme.
Een 45-jarige man heeft bekend 16 auto’s te hebben bekrast in Alphen aan den Rijn. De homegrown wijkterrorist, zeg maar. Het ging vooral om benzine slurpende auto’s zoals SUV’s. Nou is de vraag of deze man het recht in eigen hand mag nemen?
Zelfverdediging
Theodor Holman vertelt in het tweede stuk van zijn interview: “Ik ben echt een darwinist. Laat de sterkste maar winnen. Wat overtuigt, moet winnen.”
Ook andere mensen beweren dat het in argumentatie gaat om overtuigen. Bijvoorbeeld Afshin Ellian:
“Overtuigen
Een politieke leider die met zijn opvattingen en kwaliteit een machtscentrum met anderen kan creëren, is in waarheid een grote denker. Want om zo’n machtscentrum in een democratisch systeem te kunnen scheppen, dient men over de kwaliteiten te beschikken om anderen van zijn of haar gedachten te overtuigen.”
Ik wil hieronder aantonen dat ‘waarheidsvinding’ het doel is van argumentatie; en ‘het overtuigen’ is slechts secundair.
Eugene Volokh is a Machiavellianist but sometimes he has good arguments. This time he has a good one. In his latest blog he tries to answer the question whether laws are illegitimate if they are inspired by religious motives. His answer is no and he is right about that.
Marcel Bullinga schrijft in zijn column dat Nederland failliet gaat. Hij tast in de goede richting, maar legt de vinger nog niet op de zere plek. Nederland gaat failliet om een andere reden: omdat de wereld ook failliet gaat. Wat is de oorzaak en wat is de oplossing?
Professor Tai-Heng Cheng has a new book: “When International Law Works: Realistic Idealism After 9/11 and the Global Recession”. It has already been prized as essential reading. I know I’m a fool for writing about it, but from what I hear I already fear.
In sommige landen verlies je je kiesrecht als je bepaalde misdaden pleegt. Mijn stelling is dat de maatschappij dat recht niet heeft om je het kiesrecht te ontnemen.
Denk aan de 289 Amerikanen die jaren later na hun veroordeling onschuldig zijn bewezen door DNA-materiaal. Ze hebben gemiddeld 13,5 jaar in de gevangenis gezeten en sommigen waren bij de ontdekking van hun onschuld al geëxecuteerd.
Neem precies dezelfde politicus en verander iets aan de vorm, bijvoorbeeld de naam. Verder is het dezelfde politicus, met dezelfde inhoud, met dezelfde uiterlijk. Vertel eerst aan het publiek dat de politicus Femke Halsema heet en is made in Haarlem. Je zult een heel ander resultaat bereiken als je iets aan de vorm sleutelt en je het publiek vertelt dat de politicus Nebahat Albayrak heet en op het etiket staat: made in Turkey. Een heel kleine verandering aan de vorm, met grote gevolgen. Oh nee?
Andreas Kinneging beweerde in Pauw & Witteman dat in de politiek inhoud vitaal moet zijn en vorm secundair. Zijn stelling geldt voor meer situaties, maar we verliezen dat uit het oog terwijl we steeds meer belang aan uiterlijk hechten.
Laat ik het argument illustreren met de werking van de rechtspraak. Stel je voor dat jij door het OM van een moord wordt beschuldigd. Je bent onschuldig. En je wilt zeker niet dat de rechter je achter de tralies zet, slechts omdat de aanklager een geniaal PowerPointje presenteert. Is dat denkbaar? Ja.
Naema Tahir en Andreas Kinneging willen asociale journalisten van het Binnenhof afweren en vertelden hun verhaal in Pauw & Witteman van gisteren. Paul Witteman, echter, verdedigt de slechte journalistiek en politiek, met een drogreden.
Menig politieke commentaar verwijt de exit van Cohen aan zijn charme.1 Men weet geen enkele voorbeelden van zijn slechte argumenten, bijvoorbeeld wat te doen met Nederland, met de economie, met de gezondheidszorg, met het onderwijs; men weet slechts voorbeelden van zijn slechte optreden in de media en debatten. Hij kan zichzelf niet verkopen. Zijn mediatrainer had hem geen effectieve trucjes tegen Castricum geleverd. Tegen de Wilders t-shirt-trekkerij kreeg ook zijn debatcoach hem niet geharnast. Deze nadruk groeit wereldwijd – op de vorm en ontkenning van de inhoud – en zal uiteindelijk tot de ondergang van de mensheid leiden.
Today we have got a presentation about the International Court of Justice from Judge Kenneth Keith. And I have asked the same question I have asked Judge Abdul G. Koroma last time. Of course I have received again a diplomatic answer. Here comes my question:
Judge Keith,
Some international legal scholars are mesmerized by the concept that states are free to do whatever they please and they cannot be bound by any rule without their consent. (There seems to be a correlation between the fact that the gross of this trend is citizen of a state with huge number of weapons and veto power in the Security Council.) For instance Austen Parrish, Professor of Law and the Vice Dean at Southwestern Law School, does not seem troubled by the fact that “some states, like the U.S. remain opposed to restricting their conduct abroad.”
Daan Evers en Niels van Miltenburg halen in een column in de Volkskrant uit naar Dick Swaab en zijn stelling dat er geen vrije wil bestaat. Maar hun argument is een rits drogredenen.
Zij doen onderzoek naar vrije wil en toch zijn ze niet in staat de resultaten van hun onderzoek te vertellen, noch noemen zij geen enkel ander wetenschappelijk onderzoek, dat vrije wil aannemelijk zou maken. Omdat die onderzoeken niet bestaan.
Rechters liegen; hebben de Amerikaanse legal realists ons in de jaren ’20 van de vorige eeuw verteld. Rechters beslissen rechtszaken volgen hun eigen privémotieven en daarna vissen ze in het wetboek naar de wetten die bij hun beslissing passen. Aan de hand van deze wetten fantaseren ze een juridisch verhaal. En wij trappen daarin.
Realisten adviseerden ons om onze naïviteit over de rechtelijke beslissingen over boord te gooien en de rechtspraak op dezelfde manier te bestuderen als de empirische wetenschappen de fysieke werkelijkheid. Ondanks het feit dat ze “armchair metaphysics’’ en “transcendental nonsense”1 verafschuwden, hebben realisten zelf geen onderzoek gedaan en baseerden ze zich nog steeds op hun eigen, of van opbiechtende rechters afkomstige intuïties.
Volkskrantcolumnisten Arie Elshout, Amanda Kluveld, Paul Brill, Nausicaa Marbe, Tim Sweijs en Stephan De Spiegeleire herinneren me aan de Iraakse minister van informatie die de overwinning op Amerika uitriep, seconden voordat de Amerikaanse soldaten zijn deur intrapten. Deze columnisten zijn vastgeroest in de werkelijkheid van 1918, toen kolonialisten 85% van de aarde en 70% van haar bevolking controleerden. Toen was het modieus om machtsdenker te zijn. Onze columnisten missen het inzicht dat technologie de machtsstructuren in de wereld volstrekt verandert, zowel binnen de staten als internationaal.
Opiniestukken bevatten veel te veel drogredenen. Dat heeft twee nadelen: het belemmert de maatschappelijke vooruitgang en tast gerechtvaardigde belangen van individuen of groepen aan.
Wat is een drogreden?
Een drogreden is slechts een denkfout, al dan niet opzettelijk. Het is een premisse (veronderstelling) of argumentatiestap (bewering), irrelevant voor de beoogde conclusie. Neem bijvoorbeeld het volgende argument:
Pietje: Je moet me 10.000 euro geven.
Jantje: Hoezo?
Pietje: Omdat het gras groen is.
Jantje: Nou en? Waarom is de graskleur relevant?
In een debat in de Tweede Kamer heeft Wilders het volgende gezegd:
“Wilders: Wij hebben gezegd dat een moslim taqqiya kan plegen. Wij hebben daarbij gezegd dat het zeker niet zo is dat iedere moslim taqqiya pleegt. … Wij hebben gezegd: het kan. Zodra een moslim taqqiya pleegt — dat is inderdaad soms zelfs een gebod in de islam — betekent dit dat hij redenen kan hebben om niet de waarheid te vertellen. Een moslim die vindt dat homoseksualiteit niet deugt, zegt dat niet als hij daarnaar gevraagd wordt, omdat hij bang is dat hij vervolgd wordt of omdat het maatschappelijk onacceptabel is, terwijl hij dit misschien wel vindt. Het is gesimplificeerd, maar dit is taqqiya. Een moslim kan dit doen, maar dat wil niet zeggen dat een moslim dit ook doet.
Femke Halsema: En wanneer weet u dat?
Wilders: Het grote probleem is dat je dat nooit weet.”[1]
Over dit debat wil ik een paar blogs schrijven en de drogredenen van Wilders bloot leggen. Hey jij, lezer, niet zeiken dat ik de drogredenen van Halsema over het hoofd zie.
Als een historicus een citaat in het Latijn produceert – de taal van die leuke antieke oneliners – boezemt dat bij mij ontzag in. Ik ben immers niet zo intelligent om die taal te kennen. Hetzelfde gebeurde toen ik Boekestijn’s twitter las: “Ius potentia definitur schreef Spinoza. Recht wordt door macht bepaald.” Kijk, dacht ik, hier komt een groot man; hij schrijft een column of twittert en op het moment dat hij iets wil vertellen, herinnert hij zich dat hij Spinoza had gelezen en essentiële citaten in zijn privékaartenbak heeft bewaard. Hij trekt de juiste kaart op het juiste moment uit. Of hij kent Spinoza uit zijn hoofd.
Waar gebeurd verhaal
Het was een schitterende ochtend in september. De zuivere, scherpe lucht wekte je longen, de zilvergouden zonnestralen beloofden je lichaam voor de rest van de dag met levensenergie te vullen. Geen enkele bries bewoog de weinige, nog aan de takken hangende goudbruine bladeren.
Dokter Goldenberg veegde de gevallen bladeren op de oprijlaan, bij elkaar en maakte een hoop voor verbranding, later op de dag. Het geknerp van zijn voetstappen door de bladeren leek de vogels, die misleid waren door het mooie zomerse weer, niet te storen in hun gezang.
Uit de verte hoorde dr. G. eerst de hoeven van een paard op de harde ondergrond: klok, klok, klok, klok. Langzamerhand werd dit geluid door de onmiskenbare klank van kinderstemmetjes vergezeld, kinderen die met elkaar ontzettend veel lol hebben. De kar reed langs en zijn twee dochters riepen dr. Goldenberg: “Papa, papa kijk eens!”
Stel je voor, zei Robert Nozick, dat je een ervaringsmachine zou hebben, die al je begeerten, in een virtuele wereld, tot “werkelijkheid” zou kunnen omtoveren.1 Zou je dan je huidige leven voor een leven in deze machine omruilen? Nozick geeft ons drie tegenargumenten2 en concludeert dat DE MEESTE MENSEN niet voor de machine zouden kiezen. Hij viel hiermee de utilitaristen en de hedonisten aan, die van mening zijn dat we het plezier zoeken in alles wat we doen. David Cronenberg, in zijn film eXistenZ, herinnert Nozick een aantal dingen:
De staat is de natuurlijke vijand van het individu. Daarom moet het individu middelen hebben om de staat te temmen, zoals uitgebreide mogelijkheden om staten bij internationale rechtbanken te kunnen aanklagen. Op 7 juli 2011 heeft Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) een uitspraak gedaan in de rechtszaak Al-Skeini v. UK. Maltese Rechter Giovanni Bonello heeft een prachtige concurring opinion geschreven, een pleidooi voor een vergroting van de macht van het individu op de staat.
Ik wil hieronder een drietal dingen doen:
Een debat is een paradoxale zeeslag. Twee admiraals leiden twee vloten, met schepen van verschillende grootte, stootkracht, pantser en bewapening van verschillende effectiviteit. De deelargumenten zijn schepen. Een admiraal verdedigt een stelling op een tropisch eiland, met ongekende lekkernijen en schaars geklede, wilde dames. Hij probeert de stelling te versterken terwijl de andere admiraal, de opponent, de stelling wil vernielen.
Volgens ridderlijke eer schieten ze ieder op hun buurt op de schepen van de ander. En na een bloedige zeeslag kijkt men welk laatste schip van welke vloot blijft drijven. Als het een schip is van de verdediger, wordt de stelling gepresenteerd als minder kwetsbaar dan daarvoor. Als het een schip is van de aanvaller, mag deze de stelling triomfantelijk plunderen en een andere vesting in zijn plaats bouwen.
Ik heb vandaag het masterdiploma in Wijsbegeerte ontvangen en we moesten een 5 minuut voordracht over het scriptieonderwerp houden. Daar komt ie:
Stel je voor dat je als Nederlandse burger in Koeweit ontvoerd wordt en wordt beschuldigd van het verspreiden van seksuele videobanden met daarop Sjeik Jaber Al-Sabah Al-Saud Al-Sabah. In de gevangenis van de veiligheidsdienst word je drie dagen lang in elkaar geslagen, gedwongen om valse verklaringen te tekenen en uiteindelijk vrijgelaten.
Eenmaal buiten ontvoert de Sjeik je opnieuw en brengt je naar het paleis van de broer van de Emir van Koeweit. Je wordt herhaaldelijk in een zwembad met lijken ondergedompeld, opgesloten in een kleine kamer, waar de Sjeik in olie gedompelde matrassen in de fik steekt. Terug in Nederland verblijf je voor zes weken in het ziekenhuis, je lichaam is voor 25% verbrand en dokters constateren dat je aan posttraumatische stress-stoornis lijdt.
Dit is niet de nieuwste James Bond film maar wat de Britse piloot Sulaiman Al-Adsani is overkomen.
PiratePete reageerde op een van mijn stellingen over terrorisme en internationale rechtbanken. Zijn stelling vond ik de moeite waard in een aparte blog nader te bekijken. Ik zal beginnen met mijn oorspronkelijke stelling, zijn reactie en daarna zal ik aantonen waarom zijn reactie geen goed tegenargument is.
In your “1998 Frankel Lecture: Bringing International Human Rights Home” you urged us “to promote obedience to international law” and told us that “we have a duty not simply to observe transnational legal process, but to try to influence it.” This is what I’m going to do, try to influence the U.S. through you. As a philosopher I am not convinced by your above arguments. I’ll have a couple of questions and two suggestions for improvement of the International Law.
Imagine that the relatives of Osama bin Laden disagree with your legal argument and wish to challenge it in a court of law, as they told New York Times. Is there any court where they can do that?
Volkskrant heeft mijn onderstaand ingezonden stuk niet geplaatst. Daarentegen publiceerde VK twee bla-bla columns van Thomas von der Dunk en Stieven Ramdharie, over hetzelfde onderwerp. Give me a break guys. Je moet me niet vertellen dat deze stukken beter zijn dan het mijne.
Zij herkauwen banaliteiten en clichés, houden de lezers binnen veilige denkramen, zoals imampreken in een Afghaans dorp, waar nooit een auto is geweest. Hun stukken bevatten gossip en drogredenen. Mijn stuk is een onweerlegbaar rationeel argument, origineel, out of the box, afwijkend van het officiële dogma.
Mark Rutte complimenteerde Obama met het doden van Osama bin Laden (OBL), ondanks het feit dat Nederland geen doodstraf kent, ondanks het feit dat er…
Een drogreden van pro-Israëlische debatteerders is dat hun tegenstanders zich over andere volkeren niet bekommeren. Slechts over de Palestijnen. Hier een voorbeeld:
“Maak jij je (wellicht elders, want hier hoor ik jou daar niet over) ook zo druk over het recht op externe zelfbeschikking van de Koerden, die dus wel een echt apart volk vormen, in tegenstelling tot de zg. ‘Palestijnen’?
En de Koerden worden in de diverse staten die zich over hun aloude grondgebied uitstrekken wel gruwelijk gediscrimineerd.”, AJ-Raalte