Ik hoor steeds vaker in het publieke democratische debat dat Palestina-supporters in gesprek moeten gaan met Israël-supporters. Dat is zinloos. Palestina-supporters hebben sinds 1899 rationele argumenten aangedragen, maar Israël-supporters hebben altijd gekozen voor geweld en politieke macht. Wat heeft het voor zin om te praten als de gesprekspartners niet voor rede vatbaar zijn?
Onlangs schreef Laurens Kok een opiniestuk over het arrestatiebevel tegen de Israëlische premier Netanyahu. Het stuk bevatte vier drogredenen. Hier wil ik me richten op…
Israël-supporters beschuldigen de ICC-aanklager van anti-Israëlische bias, maar hij trekt juist Israël voor.
Ontdek de juridische gronden voor de dekolonisatie van Palestina en de strijd voor zelfbeschikking, gebaseerd op internationaal recht en expertanalyses.
In dit blogbericht neem ik de stelling in dat het Israëlisch-Palestijnse conflict diep geworteld is in koloniale geschiedenis en internationaal recht, in tegenstelling tot wat sommige pundits beweren dat Palestina niets met dekolonisatie te maken heeft. Door de evolutie van mandaatgebieden, de Balfour-verklaring, en de oorlogen en bezettingen die volgden te analyseren, bied ik een grondige onderbouwing voor de bewering dat de bezette Palestijnse gebieden gedekoloniseerd moeten worden conform internationaal recht. Het artikel dient als een weerlegging van simplistische of misleidende interpretaties en benadrukt de juridische plicht van de internationale gemeenschap om actie te ondernemen.
Alles wat u over de oorlog van 1948 tussen Israël en de Arabieren moet weten is een diepgaande analyse van het Israëlisch-Palestijns conflict. Het artikel betwist de gangbare opvattingen en belicht de genuanceerde realiteit. Het bespreekt de VN-verdeling van 1947, de reactie van de Palestijnen, en de houding van de zionisten. Het artikel benadrukt dat veel Palestijnen bereid waren om te onderhandelen en vrede te sluiten, maar dat deze pogingen werden genegeerd of afgewezen door zionistische leiders. Het stelt ook dat de zionisten nooit echt akkoord gingen met de verdeling.
Rechts beweert voortdurend dat links intolerant is. De waarheid is dat zowel links als rechts evenveel cancelen.
Hieronder betoog ik dat de media interne ‘regels’ hebben, die niet bedoeld zijn om Palestijnen te discrimineren, maar deze regels veroorzaken een anti-Palestijnse bias.
Freek Vergeer van CIDI schreef in het AD dat de hervormingsplannen van Netanyahu voor de rechtsstaat niet per se slecht zijn, aangezien de Knesset een democratisch orgaan is en het Hooggerechtshof niet. Echter Vergeer vergeet dat deze plannen dictatoriaal voor de Palestijnen onder bezetting zijn. De plannen zijn bedoeld om de Palestijnen makkelijker te onteigenen, zonder bemoeienis van de rechters.
De Westerse duiders geloven in de mythe van Israël als een normale rechtsstaat: de huidige regering zou alleen een aberratie zijn en zodra Netanyahu weg is, dan is Israël alweer de goede oude. Echter Israel is nooit een rechtsstaat voor de Palestijnen onder bezetting geweest. Het Israëlische Hooggerechtshof helpt met het landjepik en de etnische zuivering.
Het ANP maakte een bericht over een VN-resolutie van 30 december, waar de VN het Internationaal Gerechtshof een adviesopinie vraagt “over de juridische gevolgen van de Israëlische bezetting van Palestijnse gebieden.” Echter het bericht eindigt misleidend:
“Het in Den Haag gevestigde IGH is het hoogste VN-gerechtshof dat zich uitspreekt over geschillen tussen staten. De uitspraken zijn bindend, hoewel het hof niet de middelen heeft ze af te dwingen. Het IGH boog zich voor het laatst over het conflict tussen Israël en de Palestijnen in 2004, toen het oordeelde dat een Israëlische scheidingsmuur onwettig was.” [mijn vet]
Jeannette Gabay van de lobbyorganisatie Thinc herhaalt de mythe dat Israël de Golanhoogten nodig heeft omdat Syrië voortdurend Israël beschoot. Dit is een leugen.
Israël-supporters beweren dat Joden zelfbeschikkingsrecht hadden en daardoor het recht op Palestina. Ze hebben echter geen flauw benul wat dit recht is en hoe het werkt.
Professor Robbie Sabel vertelde in Reformatorisch Dagblad dat in de Palestijnse Gebieden “geen sprake is van bezetting in klassieke zin” (RD 9/7/2022). Ook de manualen van de Israël-lobby adviseren de Israël-supporters om iedereen te corrigeren dat de Westbank ‘betwist’ is, niet ‘bezet’. Hieronder zal ik aantonen dat de Westbank bezet is.
Negentien Amerikaanse congresleden dienden een resolutie in dat de Amerikanen het recht op boycot hebben. De resolutie was tegen het stijgende aantal anti-BDS wetten in meerdere Amerikaanse staten. CIDI schreef onmiddellijk een stuk met de titel “Radicaliserende Democraten VS vergelijken Israël met nazi’s in pro-BDS-motie.” En in de tekst staat: “De vergelijking is volgens de IHRA-definitie antisemitisch.” Ik zal hieronder aantonen dat de resolutie Israël niet met nazi’s vergelijkt en dat CIDI drogredeneert.
PVV stelde Kamervragen over het evenement van Palestina-supporters “Palestine & the ICC Paralysis: Is Justice still Possible for Palestinians?”, op 23 Mei. PVV wil dat Nederland niet meebetaalt en afstand neemt van het evenement. Ik zal hieronder aantonen dat de Palestina-supporters gelijk hebben: Het Internationaal Strafhof (ICC) is het laatste redmiddel.
CIDI betoogde in de rechtszaak dat Baudet de Holocaust bagatelliseerde en daarmee zou hij onnodige grief veroorzaken en het recht op privéleven van de holocaustoverlevende schenden. Maar dit is een drogreden en de rechter trapte daarin.
CIDI sleept Thierry Baudet voor de rechter omdat hij het coronabeleid met de Jodenvervolging vergelijkt. Bijvoorbeeld: ‘De ongevaccineerden zijn de nieuwe Joden, de wegkijkende uitsluiters zijn de nieuwe nazi’s en NSB-ers’. Baudet ‘bagatelliseert de Holocaust,’ aldus CIDI. Laten we vergeten dat CIDI een denkfout maakt, want als iemand van een mug een olifant maakt, wil niet zeggen dat hij de olifant futiliseert. Deze rechtszaak is kansloos, maar kan een gevaarlijk precedent scheppen: de Israël-supporters kunnen dit misbruiken om andere legitieme argumenten te verbieden. Hieronder drie voorbeelden.
Sacha Kester beweert over haar artikel: “Alles wat u moet weten over het conflict tussen Israël en de Palestijnen.” Ze vergeet echter de belangrijkste vraag: wie heeft het recht op de bezette gebieden? Hieronder zal ik aantonen dat de Palestijnen dat zijn.
“Kritiek op islam blijft grootste taboe in Nederlandse media,” schreef Angela de Jong in het Algemeen Dagblad en het klonk in mijn oren absurd, want ik had ooit in LexisNexis (elektronische krantenbak) op “islam” gezocht en 666 artikelen gevonden, in voorgaande 7 dagen.
‘Neem kritiek op Internationaal Strafhof serieus,’ roepen Bas Belder, Bert-Jan Ruissen en Kees van der Staaij in hun opiniestuk van 22 juli in Trouw (voortaan noem ik hen ‘de schrijvers’). Echter zij voeren onterechte kritiek op het hof, wat suggereert dat zij westerse misdadigers willen helpen.
De overheid heeft twee Telegraaf-journalisten afgeluisterd, achtervolgd en opgepakt om hen te dwingen hun bronnen te verraden. Nadat alle rechters de staat bevoordeelden, stapten de Telegraaf, het Nederlands Genootschap van Hoofdredacteuren en de Nederlandse Vereniging van Journalisten naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) en hebben in 2012 gewonnen. Alle journalisten riepen toen dat de pers de waakhond van de democratie, rechtsstaat en mensenrechten is.
Steeds meer conservatieven overspoelen de media met de mythe van de Westerse zelfhaat. ‘Oikofobie vernietigt onze beschaving,’ beweert Sam van Rooy op Doorbraak, als steun voor de stelling van Dries van Langenhove dat scholen de kinderen ‘met een flinke dosis zelfhaat’ opzadelen. Ook in Nederland herhalen ze dit oneindig. Paul Cliteur eist drastische maatregelen: hij wil een meldpunt voor ‘oikofobe’ uitingen en ‘antiwesterse’ partijen verbieden. Ook Gert-Jan Segers, Nausicaa Marbe en Arend Jan Boekestijn klagen over zelfhaat. Thierry Baudet tweette dat ‘de Europese Unie een cultuurmarxistisch project is dat tot doel heeft de vernietiging van de Europese beschaving.’ Hij publiceerde zelfs een boek met de titel Oikofobie. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene’. Het idee dat het Westen zichzelf zou haten leek me absurd en ik zocht naar bewijzen.
Ik ontdekte dat Nationaal Comité 4 en 5 mei een interview met Thierry Baudet op haar site heeft en een stuk van hem in ‘Het vrijheidsboek’ publiceerde. Pardon?
Han ten Broeke twitterde: “We gaan niet toestaan dat achterlijke gewoonten uit het Midden-Oosten (geweld en intimidatie van andersdenkenden en ongelovigen) hier wortel schieten!” Nadia Bouras, Universitair Docent bij de Universiteit Leiden, vroeg Ten Broeke terecht: “Als je die landen in het Midden-Oosten zo achterlijk vindt, waarom doet de regering onder leiding van de VVD er gretig zaken mee?” Han reageerde niet inhoudelijk, hij suggereerde represailles tegen Bouras: “Maar ik heb nog banden met de @UniLeiden en dus alle reden om me ook functioneel zorgen te maken over niveau, niet alleen als alumnus.” Carel Stolker, de Rector Magnificus van de universiteit, mengde zich in de discussie: “Slechte tweet van alumnus Han ten Broeke. Zo ken ik ‘m niet. Debatteren – ook op Twitter – doe je op inhoud, en nooit ad hominem. En al helemaal niet door de werkgever er bij te betrekken.” Ik ben het met Stolker oneens: Ten Broeke debatteert zeldzaam op inhoud, tenminste niet in het Palestina-debat.
In een Bosnische kroeg vroeg een Amerikaanse journalist een Servische collega wie de grootste Servische serieverkrachter was in hun burgeroorlog. ‘Gruban Malic,’ antwoordde de Serviër en de Amerikaan gaf de informatie door aan het Joegoslavië-tribunaal. Gruban verscheen op posters met de meest gezochte oorlogsmisdadigers en de Joegoslaven hebben goed gelachen, want hij was een fictief personage uit een roman.
Met een burgeroorlog dreigde Gerard Joling in een interview, als hij zijn zin niet krijgt over migranten. Thierry Baudet profiteerde van dit interview om opnieuw in de media te verschijnen met een oud wetsvoorstel: de ‘Wet Bescherming Nederlandse Waarden’.
Waarom noemt hij de wet ‘Nederlandse waarden’? Waarom niet ‘belangrijke waarden’, of ‘superieure waarden’, of ‘fundamentele waarden’? Al deze benoemingen zijn mogelijk, maar Baudet kiest ‘Nederlands’ met opzet om minderheden te kunnen domineren en onderdrukken.
‘Internationaal recht bestaat niet!’, schreeuwde Thierry Baudet in het Syriëdebat. ‘Er bestaan geen internationale coalities…die zijn allemaal in jullie hoofd. Dat is niet echt. De orde in de wereld wordt gehandhaafd door legers, mét wapens!’ En later: ‘Er zijn mensen die geloven dat je door universele regels en door gesprekken met elkaar tot vrede kunt komen en ik zelf geloof dat niet…’ Uiteindelijk concludeerde Baudet dat Assad moet winnen omdat zijn overwinning tot ‘maximale stabiliteit’ zou leiden.
Na het lezen van het AD-stuk over Halbe Zijlstra wist ik het: hij is een epigoon van Oswald Spengler:
“Als minister van Buitenlandse Zaken zal hij zijn energie steken in het afbreken van buitenlandse verdragen, zegt zijn oude fractiewoordvoerder Henri Kruithof. In het regeerakkoord zijn daar ook afspraken over gemaakt. ‘Waar hij echt helemaal horendol van wordt, dat zijn mensenrechtenverdragen die de vrijheid van het Nederlandse handelen in de weg staan. BUPO is zo’n verdrag, maar ook EVRM.’”
Het valt me op dat Eddy Terstall vaak stromannen aanvalt. Hij legt valselijk woorden in de mond van anderen en gaat daarna zijn eigen fictie bevechten. Zo beweerde hij in zijn laatste stuk dat ‘links’ tegen de posters is van de Gemeente Rotterdam (voor een vrije partnerkeuze) omdat ze te provocatief zouden zijn, of ‘whiteness’ zouden promoten. Ik heb die argumenten niet in het publieke debat over de posters gehoord, dus Terstall zuigt uit zijn duim. De ethiek van argumentatie vereist dat hij het allerbeste argument van zijn ‘opponenten’ weerlegt, niet een zelfgemaakte stropop. En als er echt iemand heeft gezegd wat Terstall beweert, moet hij namen en rugnummers noemen. Ik als migrant voelde me aangevallen door de posters om onderstaande reden.
Op een dag in 1964 riep Amerikaans admiraal Horacio Rivero: “Ik wil dat eiland!” Het eiland heette Diego Garcia en het lag in het midden van de Indische Oceaan, zeer geschikt om snel Afrika, China, India, Rusland en het Midden-Oosten aan te vallen. Maar Rivero had twee problemen. Ten eerste was het eiland onderdeel van Mauritius, toen een Britse kolonie. Ten tweede was het bevolkt en Rivero kon niet vertrouwen dat “negers” Amerikaanse tanks erg lang zouden dulden.
In 1787 schreef de Koninklijke Sociëteit voor Kunsten en Wetenschappen in Metz een essaywedstrijd uit. Men stelde de meest verlichte geesten de vraag: ‘Bestaan er manieren om de Joden gelukkiger en nuttiger voor Frankrijk te maken?’ Een titanisch intellectueel karwei dus.
De jetset van de verlichtingsgozers, zoals Voltaire, Cobbett, Bauer en Michelet, vonden de Joden niet echt bruikbaar. D’Holbach zag hen als abjecte wezens. Rousseau, een oom van de moderne rechtsstaat en burgerrechten, beschreef hen als woeste zeloten. Voor Diderot waren Joden in staat tot elke schurkenstreek. Voltaire beschouwde de Joodse filosofie als onbestaand.
Abbé Grégoire, vandaag bekend als kampioen van rassengelijkheid, schreef over de Elzas, waar de grootste Joodse gemeenschap leefde, 20.000 zielen. Hij betoogde in één van de winnende essays dat Joden een verloederende, degenererende invloed op Frankrijk hadden. Joden waren parasieten, door inteelt gevoelig voor ziektes en ze waren geïndoctrineerd door hun religie om de ongelovigen te haten.
Rabbijnen zouden in hun preken de hele Bijbelse moraliteit hebben bedorven. De Joden geloofden niet dat ze zondigden als ze christenen bedrogen, want God verschoonde hen op de Dag des Oordeels en een menigte van hun ‘sofisten’ keurde hypocrisie, valsheid en dubbelzinnigheid goed.
Maar Grégoire had zeker goede bedoelingen, zoals elk verlicht mens: ‘Laten we de Joden in burgers veranderen.’ Joden moesten worden ‘geregenereerd’: fysiek, psychisch en moreel. Ze moesten een gezonder, robuuster temperament krijgen en gedwongen worden tot verlichting en eerlijkheid. Hun hart zou worden bijgesteld door deugdzaamheid, hun handen gesterkt door arbeid. Vooral in de landbouw.
Grégoire wilde het grondig aanpakken: verlichte christelijke geestelijken, zoals hijzelf, moesten de opvoeding van de Joodse kindjes uit de handen van hun ouders overnemen. Hopelijk zou dit de Joden bevrijden van hun bijgeloof en Talmoedische dromen, ingeprent door hun ouders en rabbijnen. Een militaire aanpak was ook goed, dienstplicht zou hen moed en patriottisme bijbrengen. Aan de andere kant mochten Joden geen openbare functies krijgen waar publiek geld mee gemoeid was.
En zo moest men de Joden profijtelijk maken.
Participatieverklaring als regeneratiemiddel
Volgens Roderick Veelo pleegt ‘onverdraagzaam links’ een karaktermoord op Thierry Baudet. Men zou Baudet een fascist en vrouwenverkrachter zonder onderbouwing noemen. Veelo nagelt ook mij aan de schandpaal voor een onaardige tweet. Ik geef toe dat de tweet scherp was, maar zoals elke verdachte, heb ik het recht op verweer.
Analisten geloven dat we aan de vooravond staan van een revolutie. Bijvoorbeeld Bas Heijne in zijn essay ‘Onbehagen’ en Rob de Wijk in zijn boek ‘De nieuwe revolutionaire golf’ komen dicht in de buurt, maar ze leggen de vinger niet op de zere plek. Hieronder geef ik een betere verklaring voor het onbehagen de toenemende succes van populisten.
Met hoongelach reageerde de wereld op een foto van een conferentie in Saoedi-Arabië over vrouwenrechten. Want alle deelnemers waren mannen. Aan deze foto moest ik denken toen de advocaat van Wilders Afshin Ellian citeerde en beweerde dat Marokkanen niet beschermd zouden moeten worden door de wet omdat zij oververtegenwoordigd zijn in de media. Marokkanen zouden voor zichzelf kunnen opkomen en Wilders tegenspreken. In mijn oren klonk dit vreemd, want ik leefde met de indruk dat vooral Germanen op de opiniepagina’s stonden. Met Germanen bedoel ik accentloze Nederlanders, met een aantal generaties voorouders in Nederland, vooral wit en vaak met een judeo-christelijke achtergrond.
In het proces Wilders betoogde diens advocaat Geert-Jan Knoops op basis van complottheorieën afkomstig van extremistische sites en drogredenen van opinieschrijvers. Een van deze drogredenen komt van Syp Wynia in Elsevier:
“Dat Marokkanen volgens het OM een ras zijn is natuurlijk buitengewoon vreemd, maar in juridische zin misschien niet per se onzin. Het OM maakte het nog wel een beetje gekker, door te benadrukken dat mensen ook nog eens niet aan het Marokkaan-zijn kunnen ontsnappen, omdat de Marokkaanse overheid het schrappen van de Marokkaanse nationaliteit onmogelijk maakt.
Dat is een heel aanvechtbare redenering. Dan zou de vrijheid van meningsuiting van Nederlandse burgers of politici aangaande Marokkanen extra ingeperkt worden door een Marokkaanse beleidslijn, die door Nederland ook nog eens wordt betreurd. Een beetje rechtbank veegt die overweging van tafel.”
In het proces Wilders gebruikte diens advocaat Knoops een sofisme. Hij zei dat het OM door Wilders te vervolgen een politiek correct antwoord wilde opleggen aan alle Nederlanders. Immers Wilders stelde de vraag of men meer of minder Marokkanen wilde. Als ‘minder’ een strafbaar antwoord zou zijn, dan zou ‘meer’ het enige legale antwoord zijn, aldus Knoops. Zijn drogreden heet ‘vals dilemma’. Er zijn immers meer dan twee antwoorden op deze vraag, zoals: gelijke aantallen; geen mening; het is geen legitieme vraag.
In zijn getuigenis in het proces Wilders, betoogt professor Cliteur dat Marokkanen geen ras zijn, maar een nationaliteit. Wilders staat terecht voor belediging van een groep mensen wegens hun ras (artikel 137c) en van aanzetten tot haat en discriminatie van Marokkanen (artikel 137d). In deze artikelen, zegt Cliteur, staat geen nationaliteit, maar andere discriminatiegronden: ras, godsdienst, levensovertuiging, geslacht, hetero- of homoseksuele gerichtheid, lichamelijke, psychische of verstandelijke handicap. Omdat in de Wet Gelijke Behandeling ook andere discriminatiegronden staan – inclusief nationaliteit – concludeert hij dat de wetgever de nationaliteit met opzet uit artikel 137 heeft wegelaten. Jegens alle andere groepen mag je haatzaaien, aldus Cliteur. Ik zal aantonen dat Cliteur zich vergist.
Geert Wilders wil bindende referenda houden en liet Thierry Baudet en Paul Cliteur argumenten bedenken. Ik wil aantonen dat hun argumenten falen. Want slechts sommige besluiten kunnen via een referendum legitiem zijn. Veel andere beslissingen zijn daar ongeschikt voor.
Thierry Baudet raakte gefrustreerd door zijn profiel in het NRC en tweette de auteurs: “ik publiceerde geen twee maar acht boeken. Ja, je wordt niet zomaar de belangrijkste intellectueel van NL!” Laten we deze stelling factchecken.
Thierry Baudet en Paul Cliteur bedachten voor Wilders argumenten voor het referendum. Hun zesde, oftewel het ‘deontologische argument’, hebben ze bij Immanuel Kant geshopt en het zou Wilders laten giechelen. Want het gaat over de vrijheid.
Het gaat als volgt. Het individu heeft onvervreemdbare rechten als uitdrukking van zijn individualiteit. “Het belangrijkste recht is daarom de persoonlijke autonomie het ‘zelfbeschikkingsrecht’, de vrijheid.” Uit het recht op vrijheid volgt dat “zaken die het leven van het individu bepalen kunnen daardoor eigenlijk niet buiten hem om worden genomen.” Dus gij zult referenda houden.
Steeds meer accentlozen roepen dat hun cultuur de beste is. De immigrant zou die cultuur moeten overnemen of oprotten. En ze geven ook nog een argument met twee premissen. Ten eerste hun cultuur verdwijnt. Bijvoorbeeld Edith Schippers is bang dat haar dochter straks een boerka moet dragen. Ten tweede hun cultuur is de beste. Zij concluderen zoals de Borg in de serie Star Trek: Resistance is futile. You will be assimilated.
‘Je wordt bij de Politie gesommeerd,’ riep de hotelreceptioniste op een avond. Het was kort voor de anticommunistische revolutie onder dictator Ceausescu. Als bellboy bij een hotel in een skioord moest ik ’s avonds ‘Het Boek’ bij de politie brengen. Maar dit had ik die avond al gedaan, dus ik begon onrustig te worden. Want de polizei was niet je vriend, je stak de straat over als je een agent in de verte zag. Als je onvrijwillig bij het bureau moest komen, stond je zoals Alice voor het konijnenhol.
‘Onze cultuur is zoveel beter,’ zei Edith Schippers zonder enige bewijs in haar HJ Schoo-lezing. Dus mijn eerste uitdaging aan haar is: ‘Edith, bewijs eens dat jouw cultuur beter is dan die van mij.’ Want zij bedoelde met ‘wij’, de blonde christelijke accentlozen, dus ik – als migrant – hoor daar niet bij. Maar voordat ik een antwoord krijg, zal ik zelf speculeren waarom zij zulke dingen roept.
Ik was 16 en schoor mijn kop kaal, onder communistische dictator Ceausescu. De schooldirectrice vond mijn coiffure een ‘misdaad tegen de socialistische revolutie’ en het feit dat ik het logische verband tussen kaalheid en revolutie niet wilde begrijpen, was een daad van zieke rebellie.
Later stak ik een veiligheidsspeld door mijn oor, droeg een broek volgens mijn eigen design en een Pink Floyd tas. Mijn tenue – filosofeerde de polizei met een knuppel in een politiekelder – was in strijd met de revolutie.
Zo ontdekte ik de toverkracht van het woord ‘revolutie’. Zodra ambtenaren ‘revolutie’ riepen, wonnen zij het argument met 10-0. Het was dé troefkaart in elk mogelijk argument.
Bikini’s zijn onderdrukking. De vrouw kiest niet vrij voor de bikini, maar is gedwongen door de achterlijke christelijke cultuur. Zij is preuts en schaamt zich als gevolg van eeuwenlange indoctrinatie door de mythe van Adam en Eva, die zich plotseling voor hun naakte lichaam schaamden, na het bijten in een appel. Het is dus hoogtijd om vrouwen te bevrijden en de bikini te verbieden. Alle vrouwen moeten voortaan naakt op het strand.
Veel islamcritici achten het Westen superieur, want moslims zouden denken met de logica van 1400 jaar geleden. Ik toetste de argumenten in drie opiniestukken over het TV-programma Zomergasten met Dyab Abou Jahjah. Hoe rationeel is de Westerling zelf?
In haar opiniestuk van 27 juni 2016 in de Volkskrant, valt Elise Friedmann een stropop aan.
Volgens haar heeft Israël geen plichten aan Europa, omdat het land geen cadeau van Europa aan de Joden was, als compensatie voor de Holocaust. (Friedmann herhaalt het argument van de Israëlische president Reuven Rivlin voor het Europees Parlement.) ‘Europa heeft geen enkel recht om Israël de maat te nemen en zijn wil op te leggen,’ aldus Rivlin en Friedmann. Dit argument gaat fout om drie redenen.
De Duitse rechter heeft Böhmermann verboden om gedeelten van zijn gedicht in het openbaar te uiten. De islamcritici zijn opgefokt want zonder belediging en haatzaaierij kunnen zij geen goede kritiek op de islam leveren, menen ze. Als we kijken naar de jurisprudentie van Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM), zien we dat Böhmermann niet bij voorbaat zou winnen als hij door zou procederen. Hieronder de redenen.
WTF dacht ik toen Thierry Baudet een link tweette naar een opiniestuk in de New York Times. De auteur, Nicholas Kristof, beweert dat Amerikaanse universiteiten conservatieven discrimineren. Slechts 6 à 11 procent van de hoogleraren in de geesteswetenschappen stemt op Republikeinen; in de sociale wetenschappen tussen 7 en 9 procent. ‘Ik ben het equivalent van iemand die homo was in Mississippi in 1950,’ zegt een conservatieve professor. Verontrustend dacht ik, hier moeten we iets aan doen.
In zijn stuk van 22 april, beweert Jonathan van het Reve dat satire – in een vrij land – volstrekt onbeperkt moet zijn. Dit blijkt onjuist als we bewust worden dat satire bedoeld is om macht te nivelleren en fouten te corrigeren.
Met het referendum over Oekraïne, testten de rechtspopulisten een nieuw wapen in de strijd om de wereld in een conservatieve heilstaat te veranderen. Zij willen drie rechtse waarden – die in de tijd terrein hebben verloren – doen herleven: hiërarchie, tribalisme en sociaaldarwinisme. Zowel nationaal als internationaal.
De supporters van de Palestijnen roepen al lang dat Israël de grootste schender van VN-resoluties is. De Israël-supporters trekken dan meestal de antisemitismekaart als troef uit de mouw. Ze roepen dat de VN slechts ‘anti-Israël’ resoluties aan neemt en weinig resoluties tegen andere, echte boeven.
Op 26 maart stelde Han ten Broeke Kamervragen over de benoeming van de Canadese Michael Lynk als VN-rapporteur. Lynk gaat rapporteren over mensenrechtenschendingen in de Palestijnse gebieden. CIDI kopte met lichtsnelheid: ‘VN benoemt partijdige mensenrechtenrapporteur. Anti-Israëlische partijdigheid lijkt langzamerhand een voorwaarde voor deze functie.’ Ik ging het factchecken. Vooral omdat ik al boos was dat de Israëlische lobby rechtsgeleerde William Schabas eerder kapot maakte, toen hij voor een dergelijke commissie werd benoemd. Men ging zijn vuilniszakken doorwroeten totdat Schabas er genoeg van kreeg en de functie weigerde. Dit terwijl hij de meest integere, deskundige en gerespecteerde jurist is.
Daar stond hij en beloofde minder Marokkanen in Nederland te ‘regelen’. En na meer dan vijfduizend aangiftes, beriep hij zich nijdig op vrijheid van meningsuiting. Ik was ook tegen zijn eerste proces, want het is altijd eng om iemand monddood te maken. Maar als immigrant vrees ik steeds meer voor mijn welzijn en geloof steeds meer dat slechts de rechter gerechtigheid kan brengen. Waarom? Omdat Wilders vals speelt.
‘Onze manier van leven staat onder druk,’ schreef Halbe Zijlstra op de site van de VVD. Want de moslims bedreigen ‘onze’ liberale waarden. Zij kwamen hier voor ‘ons’ geld en niet omdat ze vervolgd werden; niet omdat ze ‘onze’ normen en vrijheid willen. Om zijn stelling te bewijzen, schrijft Zijlstra onder andere: ‘Denk aan de vele scholen waar men de Holocaust niet of nauwelijks behandelt om daarmee problemen met moslim leerlingen te voorkomen.’ Omdat ik deze zorgwekkende stelling een paar keer eerder heb gehoord, ging ik haar controleren. Hier komen mijn bevindingen.
Een paar weken geleden stuitte ik op een document uit 1918 in het archief van Qatar. Emir Faisal ontmoette Britse ambtenaren en waarschuwde hen: de Britten moesten Ibn Saud niet helpen, want hij zou extremistisch zijn. Saud’s Wahabisme was volgens hem een militante ideologie, intolerant voor alles buiten hun ‘sekte’. Ondanks deze waarschuwing brachten de Britten Ibn Saud toch op de troon in Saudi Arabië, allang voordat men er olie ontdekte. Ook het feit dat hij 400.000 mensen afslachtte en 350.000 ledenmaten afhakte (van 7% van de bevolking), had voldoende reden moeten zijn om hem te dumpen. Het Westen houdt de Saudis tot de dag van vandaag aan de macht.
Journalist Wierd Duk tweette een paar dagen geleden dat ‘die tientallen VN resoluties’ over Israël een ‘farce’ zouden zijn. Niet waar. Je kan stoppen met lezen. Duk tweette dit als weerlegging van een argument en ik wil aantonen dat resoluties relevant zijn voor argumenten over het conflict in Palestina.
Ebru Umar kwam voor Jan Roos op in de NRC. Maar ik zie in haar stuk geen enkel bewijs dat Marokkanen Roos zouden hebben aangevallen en niet andersom, noch zie ik in haar stuk een rationeel argument. Zij veronderstelt slechts dat de Marokkanen fout zijn en Jan Roos de waarheid vertelt, maar onderbouwt haar overtuiging niet. Dus haar betoog is een drogreden, een petitio principii.
De Volkskrant doet haar best om te bewijzen dat IS islamitisch is. Niet alleen in passé, zoals Adjiedj Bakas op 21 februari. Maar ook als hoofdboodschap, zoals Paul Brill, die stelde: ‘IS is niet onislamitisch, maar hyperislamitisch.’ Obama riep dat IS onislamitisch is, in zijn oorlogstoespraak, om de Amerikaanse moslims tegen aanslagen te beschermen. Maar de Volkskrant voelde de drang om een blog van Daniel Pipes te vertalen, met de titel ‘Sorry meneer de president, IS is 100 procent islamitisch’.
Bewapend met ideeën van nazi-denker Carl Schmitt voert een kleine groep invloedrijke Amerikaanse conservatieve juristen een aanval op de rechtsstaat en volkenrecht uit, zonder dat iemand van ons dit in de gaten heeft. Als zij hun zin krijgen verandert de VS in een autoritaire staat en een globale despoot. Meer dan dat nu al het geval is. We kunnen een nieuwe koude oorlog verwachten en in het ergste geval een nieuwe wereldoorlog, tegen China of tegen moslims. Deze neorealisten krijgen hoge functies binnen de Amerikaanse regering, zoals John Yoo (de schrijver van de ‘torture memo’s’) en Jack Goldsmith. Zij beïnvloeden de rechters via brieven, artikelen en boeken.
Bij de geboorte ben ik onbeperkt vrij. Geen enkele regel kan mij iets vertellen, geen enkele moraal kan mij iets gebieden, geen enkele wet kan mij iets verbieden. Ik mag liegen, stelen, martelen, vermoorden en oorlogen voeren. En als ik de atoomraketten van een grootmacht kan lanceren en de wereld vernietig, mag ik dat doen. Ik mag doen wat ik wil, tenzij er een goed argument bestaat om het niet te doen. Dus ook terrorisme mag, tenzij er een tegenargument bestaat.
De marcherende wereldleiders in Parijs leven in ontkenning. Want niet de moslim is het probleem, maar de Westerse mentaliteit.
Hij wordt onderdrukt. Onderdrukt door Zwarte-Piet-haters. Onderdrukt door ‘vergaarbakken van linksigheid’ zoals Pauw en DWDD, met hun ‘orgie van zelfkastijding en masochisme’. Onderdrukt door hun drang om hem schuld aan te praten. Daarom bestijgt Baudet zijn witte onderdanige merrie om een lans te breken voor discriminatie.
De ruzie in Palestina duurt nu al honderd jaar, sinds Groot Brittannië deze Ottomaanse koloniën in 1917 bevrijdde. Twee grote argumenten domineren dit debat. Een kamp zegt dat alle moslims de joden willen uitroeien en dat de vrede pas zal komen als de moslims Israël leven zullen gunnen. Het andere kamp zegt dat Israël meer land wil bemachtigen dan volkenrecht haar gunt. En dat er pas vrede zal komen als Israël een Palestijnse staat accepteert in het gebied tussen de groene lijn en de Jordaan, plus Gaza. Ik ben zelf niet neutraal en denk dat volkenrecht de Palestijnen het recht op dit gebied geeft. Maar zelfs als ik niet neutraal ben, is mijn oplossing dat wel.
Historicus Han van der Horst verdedigt religie in dit stuk. Hij gelooft zelf niet, maar is zeker van ‘veel buitenaardse beschavingen’. Dit is rationeel, zegt hij. Op dezelfde manier is het ‘redelijk om in God te geloven’. Ik wil hieronder het tegendeel beweren: het is irrationeel en immoreel om in God te geloven. Mijn argument is in het kort als volgt:
Voor misdaadreporters valt de dood van Els Borst als manna uit de misdaadhemel. De goede reporters gaan meteen op pad, driftig op zoek naar bewijs; hopend op de ultieme scoop; dromend van geld, roem en valentijnskaarten. De andere reporters hangen in hun fauteuil en zuigen uit hun duim. Want één toevalstreffer – zoals bij koffiedikkijken – brengt glorie, ondanks de andere negenennegentig losse flodders.
Gerlof Leistra, van Elsevier, speculeert vanuit zijn fauteuil:
‘Vaak gaat het bij gewelddadige roofovervallen om mobiele dadergroepen uit voormalig Oost-Europa. Ze bereiden hun misdrijven grondig voor en gebruiken geweld als ze betrapt worden.’
Dus hij ziet Oost-Europeanen als de beste verklaring, want andere groepen noemt hij niet.
In zijn stuk van 8 september beweert Baudet dat we aan oikofobie lijden. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene.’ Hij ziet oikofobie vooral in de Europese integratie, modernisme en multiculturalisme. Deze stelling doorstaat geen enkele toetsing der feiten, maar ik zal hier slechts over multiculturalisme praten.
In zijn stuk van 4 september reageert Alexander Hijstek op mijn stuk van 29 augustus. Ik wil hier op zijn argument ingaan en daarna aangeven dat volkenrecht drie correcties moet ondergaan om humanitaire interventies acceptabel te maken.
Als het om oorlog gaat, is de historiek vol smoezen. Europa was voortdurend in oorlog om onderdrukte minderheden te beschermen. Hitler viel Sudetenland binnen om de Duitse minderheid te ‘redden’. Voorbeelden van humanitaire interventies als smoes voor oorlog zijn er zat en slechts weinig voorbeelden van oprechte interventies. Daarom sluit Volkenrecht humanitaire interventies zonder toestemming van de Veiligheidsraad uit.
Volkenrecht wordt langzaam sterk en rechtvaardig
Sinds PVV de grootste in de peilingen is, hoor ik drie argumenten ter verdediging van de Wildersstemmers: het zijn proteststemmers, ze hebben het recht om naar hun hart te stemmen en Wilders zegt ook goede dingen. Deze argumenten zijn slecht.
Bij het lezen van het boek ‘De aanval op de natiestaat’ viel het me op dat Thierry Baudet telkens uit zijn duim zuigt. Bijvoorbeeld dat er geen universele mensenrechten zouden bestaan:
“Strikt juridisch gezien bestaan er dus geen universele rechten. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties (1948) mist elke rechtskracht omdat het een verklaring is en geen verdrag. De internationale verdragen inzake Burgerrechten en Politieke Rechten enerzijds, en Economische, Sociale en Culturele rechten anderzijds (beide gesloten in 1966) stellen niet dat ze ‘mensenrechten’ codificeren, maar burgerrechten, politieke rechten, economische rechten, enzovoorts. Wat deze rechten overigens betreft: ze bestrijken een zo breed spectrum aan beleidsgebieden dat ze het hele idee van universeel natuurrecht dat altijd en overal in gelijke mate zou gelden, volkomen uithollen.”(1)T. Baudet, De aanval op de natiestaat. Amsterdam: Bakker, 2012, p.120.[mijn vet]
References
| ↑1 | T. Baudet, De aanval op de natiestaat. Amsterdam: Bakker, 2012, p.120. |
|---|
Baudet beweert dat het recht op leven geen universeel mensenrecht is. Hij bewijst hiermee zijn ongezond scepticisme en onkunde van volkenrecht.
Ik wil internationale hoven tegen Thierry Baudet verdedigen en suggereren dat hij een machtsdenker is. In zijn boek ‘De aanval op de natiestaat’ valt Baudet deze hoven aan. Hij vat zijn argument als een verdediging van de natiestaat tegen ‘supranationalisme’. Hij ziet supranationalisme als:
In zijn boek “De aanval op de natiestaat” is Thierry Baudet sceptisch over internationale mensenrechtenhoven. Hij stelt dat rechters een uniforme cultuur moeten hebben om rechtvaardig te zijn en, omdat de culturen verschillen, zijn internationale hoven ongewenst.
In dit stuk beargumenteer ik het tegenovergestelde, dat de mensheid een wetmatigheid volgt in de ontwikkeling van waarden; en dat alle culturen gedeelde waarden hebben en ontwikkelen. Deze groeiende ‘overlappende consensus’ maakt het mogelijk dat internationale rechters conflicten beslechten.
Op een dag in 1964 riep de Amerikaanse admiraal Horacio Rivero: “Ik wil dat eiland!” Dát eiland heette Diego Garcia en het lag in het midden van de Indische Oceaan, zeer geschikt om snel Afrika, China, India, Rusland en het Midden-Oosten aan te vallen. Maar Rivero had twee problemen. Ten eerste was het eiland onderdeel van Mauritius, toen een Britse kolonie. Ten tweede was het bevolkt en Rivero kon niet vertrouwen dat negers Amerikaanse tanks voor lang zullen slikken.
Ik ben dol op samenzweringstheorieën. Dus ik genoot maximaal van De Winter’s stukje in De Dagelijkse Standaard. Zijn stelling: de klimaatparanoia is een links complot om kapitalisme door de achterdeur te vernielen. Briljant – waarom heb ik daar niet aan gedacht? Het inspireerde me om mijn eigen samenzweringstheorie te bedenken:
Stelling: Leon de Winter wil genocide plegen.
Stel je voor dat je op vakantie in Koeweit ontvoerd wordt en beschuldigd van het verspreiden van videobanden met orgieën van de oppersjeik. Geheimagenten timmeren je drie dagen in elkaar, dwingen je tot valse verklaringen en smijten je op straat.
Eenmaal buiten grijpt de sjeik je opnieuw en geeft je een limousinetocht naar het paleis van zijn broer. Hij is wat excentriek in zijn gastvrijheid, zo dompelt hij je in een zwembad met lijken en bergt je in een kamertje op waar hij in olie gedrenkte matrassen in de fik steekt.
Thierry Baudet pleit voor ongebreidelde vrijheid van meningsuiting in het NRC van 30 november: aanzetten tot haat moet kunnen; “Der ewige Jude” in de bioscoop ook. Slechts aanzetten tot geweld mag verboden zijn. Ik heb de neiging om Baudet gelijk te geven. Echter – om meer vrijheid te hebben – moeten we beter worden in argumenteren. Anders schept vrijheid slechts onrechtvaardigheid.
In het begin schreven de overwinnaars de geschiedenis. Later kwamen er professionele historici. Nu – in de postmoderne chaos – wordt geschiedenis gemaakt door de grootste monden. Zoals Max Pam en Theodor Holman. En de krant van bijna wakker Nederland.
Dit is de geschiedenis van de slechte David (Dries Van Agt) die de goede Goliath (Israël) ging vernietigen. Bewapend met een PowerPointje, trok David ten strijde tijdens het symposium over de interreligieuze en interculturele dialoog in Nijmegen, afgelopen donderdag. David’s strijdkreet was: Duitsland heeft de Joden onrecht gedaan, dus Duitsland moest boeten, niet de Palestijnen. Israël had in een deel van Duitsland opgericht moeten worden.
“Rechts-geleertheid is een konst om nae de rechtvaerdigheid te leven.”, Hugo Grotius
Stel je voor dat je als Nederlands burger in Koeweit ontvoerd wordt – pistool in je rug – en beschuldigd van het verspreiden van videobanden met orgieën van de oh zo vrome sjeik Jaber Al-Sabah Al-Saud Al-Sabah. Geheimagenten timmeren je drie dagen in elkaar, dwingen je tot valse verklaringen en uiteindelijk smijten ze je op straat.
Eenmaal buiten grijpt de sjeik je opnieuw en geeft je een limousinetocht naar het paleis van zijn broer. De sjeik is wat excentriek in zijn hospitaliteit, zo dompelt hij je onder meer herhaaldelijk in een zwembad met lijken, bergt je in een kamertje op waar hij in olie gedrenkte matrassen in de fik steekt. Terug in Nederland lig je zes weken in het ziekenhuis, je lichaam is voor 25% verbrand en dokters noemen je een posttraumatisch stress-syndroom-geval. Dit is niet de nieuwste James Bond film, dit zijn de heuse avonturen van de Britse piloot Sulaiman Al-Adsani.
MTNL/AT5 vroeg me wat de toekomst is van de multiculturele Nederlandse samenleving. En dit is mijn antwoord:
De Franse toneelschrijver Eugéne Ionesco – zelf een allochtoon want hij was van Roemeense afkomst – schreef in zijn toneelstuk Rhinocéros: “You can only predict things after they’ve happened.” Dus we moeten ons bewust blijven dat mijn visie op het toekomstige Nederland slechts een speculatie is.
Ik zie twee mogelijke scenario’s, een positieve en een negatieve. Ze zijn beide afhankelijk van de economische ontwikkelingen in de wereld. Maar voordat ik deze twee scenario’s beschrijf, wil ik inzicht geven over hoe technologie de machtsstructuren in de wereld verandert.
(Aangevulde versie van mijn ingezonden brief in de Volkskrant)
Sander Terphuis – ontvlucht uit Iran – schrijft een open brief aan Mark Rutten in de Volkskrant. Maar hij haalt zijn eigen argument onderuit. Eerst zegt hij dat een liberale rechtsstaat alle burgers gelijkwaardig behandelt. Daarna vraagt hij Rutte om bij Wilders te lobbyen om Sander te zien als een ‘verrijking’ voor de samenleving. Wat Sander niet weet is dat deze twee criteria – gelijkheid en verrijking – met elkaar botsen.
Theodor Holman vertelt in het tweede stuk van zijn interview: “Ik ben echt een darwinist. Laat de sterkste maar winnen. Wat overtuigt, moet winnen.”
Ook andere mensen beweren dat het in argumentatie gaat om overtuigen. Bijvoorbeeld Afshin Ellian:
“Overtuigen
Een politieke leider die met zijn opvattingen en kwaliteit een machtscentrum met anderen kan creëren, is in waarheid een grote denker. Want om zo’n machtscentrum in een democratisch systeem te kunnen scheppen, dient men over de kwaliteiten te beschikken om anderen van zijn of haar gedachten te overtuigen.”
Ik wil hieronder aantonen dat ‘waarheidsvinding’ het doel is van argumentatie; en ‘het overtuigen’ is slechts secundair.
Professor Tai-Heng Cheng has a new book: “When International Law Works: Realistic Idealism After 9/11 and the Global Recession”. It has already been prized as essential reading. I know I’m a fool for writing about it, but from what I hear I already fear.
Antônio Augusto Cançado Trindade is mijn nieuwe superheld. In zijn dissenting opinion in de rechtszaak Germany v. Italy heeft hij de Keizer in zijn blote schoonheid beschreven. Hij legde één van de slechte erfenissen in International Recht (IR) bloot: de staatsimmuniteit. Staatsimmuniteit lijkt op het eerste gezicht een onpartijdige regel, maar zoals andere IR-regels, uiteindelijk trekt hij de machtigen voor en schept onrecht voor individuen. Antônio is een van de rechters die zich daartegen verzet, zwemmend tegen de stroom in.
Jurisdictional Immunities of the State (Germany v. Italy: Greece intervening)
Mensen die aan de linkerkant van de weg rijden zijn heel goed in cultuur-relativistische logica. En ik zal een voorbeeld geven.
Deze zomer heeft Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens uitspraak gedaan in de zaak Al-Skeini v. UK. Een aantal Irakezen heeft Groot Brittannië aangeklaagd voor schendingen van mensenrechten in Irak, onder bezetting.
Wacht even, zei GB voor de rechter, je kan het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens niet zomaar in Irak toepassen: “The rights protected by the Convention, as interpreted by the Court, reflect the particular values of the contracting states and are not universal norms.” Waarna GB een uitspraak van hun eigen rechter citeerde:
Het is Wilders gelukt om op de tweede dag van de Algemene Beschouwingen vier drogredenen binnen slechts één enkele minuut te produceren. Hieronder komt hun algemene beschouwing.
Op de eerste dag van de Beschouwingen speelde Wilders niet op de bal maar op de man, met ad hominems zoals ‘grote gedoger’, ‘mede-klungelaar’, ‘schoothondje’ en ‘bedrijfspoedel’ aan het adres van Cohen. Daarop kwam veel kritiek uit de Tweede Kamer, vooral van Emile Roemer.
(Medeonderzocht door Flip Vandyke) Ik heb tot nu toe drie beweringen in het boek[1] van Martin Bosma gecontroleerd. Bij alle drie beweringen hangt er een…
Daan Evers en Niels van Miltenburg halen in een column in de Volkskrant uit naar Dick Swaab en zijn stelling dat er geen vrije wil bestaat. Maar hun argument is een rits drogredenen.
Zij doen onderzoek naar vrije wil en toch zijn ze niet in staat de resultaten van hun onderzoek te vertellen, noch noemen zij geen enkel ander wetenschappelijk onderzoek, dat vrije wil aannemelijk zou maken. Omdat die onderzoeken niet bestaan.