Theodor Holman is geen columnist die zoekt naar waarheid maar een bullshitter die feiten offert aan zijn politieke agenda. In mijn blog leg ik uit hoe zijn sofisterijen niet alleen het debat vergiftigen maar ook het recht ondermijnen.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu reageerde op de verklaring van de Franse president Emmanuel Macron om Palestina te erkennen als volgt: “Wij accepteren geen morele preken over een Palestijnse staat van mensen die onafhankelijkheid weigeren aan Corsica, Nieuw-Caledonië en Frans-Guyana.” Dit is een drogreden: een whataboutisme. Daarom is er geen vrede in het Midden-Oosten, omdat noch Israël, noch de Israël-supporters in het Westen rationele argumenten kunnen maken of begrijpen.
Uri Rosenthal beschuldigde de aanklager van het ICC van leugens en antisemitisme, om ervoor te zorgen dat Netanyahu straffeloos oorlogsmisdaden kan plegen.
Sylvain Ephimenco stelt dat rechters zich niet moeten uitspreken over controversiële columns. Ik beweer het tegenovergestelde: wanneer columnisten laster verspreiden en daarmee individuen of groepen onterecht schaden, moeten mensen hun rechten bij de rechter kunnen verdedigen.
Israël-supporters zijn boos omdat de UvA de samenwerking met een Israëlische universiteit voorlopig heeft stopgezet. Ze beweren dat de UvA voor geweld is gezwicht. Ik…
Ik hoor steeds vaker in het publieke democratische debat dat Palestina-supporters in gesprek moeten gaan met Israël-supporters. Dat is zinloos. Palestina-supporters hebben sinds 1899 rationele argumenten aangedragen, maar Israël-supporters hebben altijd gekozen voor geweld en politieke macht. Wat heeft het voor zin om te praten als de gesprekspartners niet voor rede vatbaar zijn?
In de Nederlandse media worden Palestina-supporters vaak beschuldigd van antisemitisme, terwijl Israël-supporters zelden op dezelfde manier worden aangevallen. Dit duidt op een dubbele standaard in de journalistiek: opinies waarin Palestina-supporters worden neergezet als haatzaaiers krijgen volop ruimte, terwijl opiniestukken die Israël-supporters kritisch benaderen nauwelijks verschijnen.
De media hanteren een pro-Israëlische dubbele standaard: progressieven moeten zich uitspreken over vermeende misstanden, zoals antisemitisme, terwijl rechts nooit hoeft te reageren op Israëlische oorlogsmisdaden.
In haar dissenting opinion over de juridische status van Israëls bezetting van Palestijnse gebieden heeft ICJ-rechter Julia Sebutinde plagiaat gepleegd. Haar argumenten blijken grotendeels overgenomen uit pro-Israëlische lobbybronnen zoals Abraham Bell, Eugene Kontorovich, Mitchell G. Bard, PragerU en Douglas J. Feith—zonder bronvermelding. Deze lobbyisten en organisaties staan bekend om het verspreiden van juridische en historische verdraaiingen ter rechtvaardiging van Israëls nederzettingenbeleid. De Israël-lobby verwelkomde Sebutinde’s benoeming als president van het Internationaal Gerechtshof, en haar opinie weerspiegelt hun standpunten eerder dan een onafhankelijke juridische analyse. Haar gebruik van het uti possidetis juris-principe als rechtvaardiging voor Israëls aanspraken wordt door serieuze volkenrechtjuristen nauwelijks serieus genomen. Sebutinde’s dissenting opinion roept vragen op over de invloed van lobbygroepen op het ICJ en de integriteit van internationale rechtspraak.
Rechtse drogredenaars raakten opgefokt nadat rechters twee mannen tot gevangenisstraf veroordeelden voor het projecteren van racistische leuzen, waaronder “White Lives Matter,” op de Erasmusbrug. Dit leidde tot felle discussies. Rechtspopulisten beschuldigden de rechtbank van “anti-blank racisme,” maar negeerden cruciale feiten.
Steije Hofhuis beweert in NRC dat de macht van rechters moet worden ingeperkt. Ik pleit juist voor het tegenovergestelde: we hebben sterke rechters nodig om te voorkomen dat we in een “wolvendemocratie” belanden, waar de machtigen de zwakken overheersen. Onafhankelijke, krachtige rechters zijn cruciaal om rationele beslissingen te garanderen en de machtelozen te beschermen, zoals de Palestijnen, wier rechten bedreigd worden door machtige politieke netwerken.
Vrijheid van meningsuiting is een hoeksteen van de democratie, maar wordt vaak misbruikt door machthebbers om kwetsbare minderheden aan te vallen. In mijn opiniestuk analyseer ik de zaak rond minister Mona Keijzer, die haar omstreden uitspraken over moslims en antisemitisme verdedigt onder het mom van vrije meningsuiting, terwijl ze zelf juridische stappen onderneemt tegen kritiek. Ze is hypocriet.
Ik laat zien hoe Europese rechtspraak vrijheid van meningsuiting inperkt voor machtigen en deze beschermt voor minderheden.
Keijzers uitspraken passen in een zorgwekkende trend van islamofobie en intimidatie, met schadelijke gevolgen voor moslims en het maatschappelijk debat over Palestina.
Op 21 december 1989 riep ik in mijn geboortestad in Roemenië: “Weg met de dictator!” Mijn angst was groot, zeker nadat een buurvrouw me waarschuwde: “Ze filmen jullie en jullie verdwijnen spoorloos, of erger.” Die angst was terecht. Alleen al in mijn stad werden 79 mensen door kogels gedood; landelijk vielen 1.104 doden.
Politici eisen dat migranten Nederlandse normen en waarden omarmen. Migranten die strafbare feiten plegen, riskeren het verlies van hun paspoort. Waarom geldt dit niet voor autochtonen met een dubbele nationaliteit?
Onlangs schreef Laurens Kok een opiniestuk over het arrestatiebevel tegen de Israëlische premier Netanyahu. Het stuk bevatte vier drogredenen. Hier wil ik me richten op…
Het Internationaal Strafhof (ICC) vervolgt Netanyahu en Gallant voor misdaden tegen de menselijkheid, maar negeert de grootste dreiging: de Israëlische nederzettingen, die een onafhankelijke Palestijnse staat onmogelijk maken. Het ICC moet prioriteit geven aan de vervolging van deze oorlogsmisdaad.
In mijn nieuwste blog bespreek ik hoe Dilan Yesilgöz-Zegerius (VVD) en Mirjam Bikker (CU) antisemitisme inzetten als politiek wapen om de Israëlische bezetting te verdedigen en kiezers van links te trekken. Ondanks hun beweringen dat antisemitisme vooral voorkomt bij linkse Palestina-supporters, blijkt uit onderzoek dat rechts-conservatieve groepen en Israël-supporters vaker antisemitische uitspraken doen. Ook wordt in hun antisemitismenota onterecht gewezen naar organisaties als The Rights Forum en de Britse Labour Party. Ik betoog dat als VVD en CU werkelijk de strijd tegen antisemitisme willen leiden, ze ook de Israëlische bezetting en het antisemitisme binnen hun eigen achterban moeten aanpakken.
Dilan Yesilgöz verheerlijkt in haar tweets het doden van mensen en papegaait de propaganda van het CIDI na, zonder oog te hebben voor de onderliggende oorzaken van het conflict: de voortdurende Israëlische bezetting van Palestijns gebied.
Dit stuk is een reactie op het recente debat in Trouw tussen Dick Pruiksma en Ruben Vis over de houding van christenen ten opzichte van Israël. In mijn betoog wijs ik op twee denkfouten die beide heren maken: ten eerste dat religieuze verbondenheid met Israël betekent dat christenen alle daden van de Israëlische staat moeten steunen en ten tweede dat religieuze overwegingen de basis kunnen vormen voor het kiezen van een zijde in dit conflict.
Religieus gedreven steun leidt onvermijdelijk tot het recht van de sterkste. Internationaal recht, zoals onlangs bevestigd door het Internationaal Gerechtshof, moet de basis vormen voor een rechtvaardige oplossing van het conflict.
In mijn opiniestuk bekritiseer ik de schijnbare bereidheid van media, zoals Trouw, om te luisteren naar hun lezers. Hoewel Trouw benadrukt open te staan voor dialoog, merk ik in de praktijk dat kritiek op het publiceren van drogredenen vaak wordt genegeerd. Met name in het debat over het Israëlisch-Palestijnse conflict blijven dezelfde misleidende argumenten decennialang circuleren.
Ik bespreek het concept van “argumentdarwinisme”, het idee dat valide argumenten vanzelf winnen en drogredenen uitsterven doordat lezers intelligent genoeg zijn om het verschil te zien. Deze theorie houdt echter geen stand, aangezien drogredenen niet alleen blijven bestaan, maar ook beleidsbeslissingen beïnvloeden die de rechten van Palestijnen schenden.
Historische en recente voorbeelden tonen aan hoe drogredenen doorwerken van opiniepagina’s tot politieke arena’s, zowel nationaal als internationaal. Ik roep media op om hun verantwoordelijkheid te nemen en actief drogredenen te weren uit hun publicaties. Tot slot vraag ik me af: als rationele kritiek geen effect heeft, zijn er dan wel voorbeelden waarbij lezersfeedback daadwerkelijk tot verandering heeft geleid?
De Universiteit van Amsterdam heeft het proefschrift van Martin Bosma voor de tweede keer afgewezen. Dit roept vragen op over de verantwoordelijkheid van politici die zich op het wetenschappelijke terrein begeven.
In dit stuk leg ik uit waarom de Israëlische nederzettingen ongetwijfeld oorlogsmisdaden zijn. Deze uitleg zou ook handig zijn voor de burgers, omdat de media daar niet over schrijven. Burgers kunnen slechts een objectieve mening over het conflict vormen als ze alle feiten kennen, waaronder het feit dat de nederzettingen oorlogsmisdaden zijn.
Kranten plaatsen vaak ongegronde antisemitisme-beschuldigingen tegen Palestina-supporters, maar zelden persoonlijke aanvallen op Israël-supporters. Dit toont vooringenomenheid en belemmert een eerlijk debat.
In dit stuk deel ik mijn ervaring met censuur op social media, nadat ik de intelligentie van Nederlanders in twijfel trok. Dit roept vragen op over de inconsistenties in de handhaving van vrijheid van meningsuiting en de bescherming van minderheden.
Ik betoog dat minderheden vrij moeten zijn om kritiek te uiten om machtsverhoudingen te corrigeren, vooral in een politiek klimaat waarin extreemrechtse stemmen toenemen. Ik verwijs naar jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens die aantoont dat bijdragen aan het democratische debat bescherming verdienen. Daarbij onderstreep ik het belang van rationele, drogreden-vrije discussies voor een gezonde democratie.
CIDI-medewerker Freek Vergeer vertelt onzin over het advies van het Internationaal Gerechtshof.
In deze blog wordt onderzocht of het Internationaal Gerechtshof (ICJ) Israël expliciet heeft beschuldigd van apartheid in hun recente advies. Terwijl sommige media, zoals de Volkskrant, hebben gerapporteerd dat de rechters stelden dat Israël schuldig is aan apartheid, toont een diepgaande analyse van de uitspraak aan dat dit niet het geval is. Het ICJ heeft vastgesteld dat Israël artikel 3 van het Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie (CERD) schendt, wat rassenscheiding en apartheid omvat. Echter, het Hof heeft niet expliciet bepaald welke van de twee Israël schendt. Verschillende rechters hebben hun eigen opinies gegeven, waarbij sommigen stelden dat Israël apartheid pleegt, terwijl anderen het Hof bekritiseerden voor het gebrek aan duidelijke kwalificatie. De blog biedt een gedetailleerde bespreking van deze uiteenlopende standpunten en concludeert dat het debat over Israëls beleid en de kwalificatie ervan als apartheid nog steeds openstaat.
Op 19 juli zal het Internationaal Gerechtshof een baanbrekende adviesopinie uitspreken over de Israëlische bezetting. Deze uitspraak kan fundamentele vragen beantwoorden over de legaliteit van de langdurige bezetting, de kolonisatie en annexatie van Palestijns gebied sinds 1967. De VN wil weten of deze bezetting illegaal is, of Israël zich schuldig maakt aan apartheid, en welke juridische consequenties dit heeft voor de internationale gemeenschap. De uitspraak kan leiden tot strengere maatregelen tegen Israël en meer druk op westerse landen om actie te ondernemen. Lees verder om te ontdekken waarom deze adviesopinie van cruciaal belang is voor de toekomst van het internationaal recht en de Palestijnse kwestie.
In dit artikel weerleg ik de bewering van brigadegeneraal Ari Singer dat Israël historische rechten heeft op de Westbank gebaseerd op de Bijbel. Ik leg uit waarom territoriale rechten uitsluitend door het volkenrecht worden bepaald en niet door religieuze teksten. Historische claims van 2000 jaar geleden zijn ongeldig; anders zouden inheemse volkeren wereldwijd aanspraak kunnen maken op hun vroegere gebieden.
Als universiteiten de banden met Israël niet verbreken, kan Nederland zijn juridische plichten niet vervullen. Volgens het Internationaal Gerechtshof moeten staten niet bijdragen aan de situatie veroorzaakt door de bouw van de muur en moeten ze samenwerken om deze illegale situatie te beëindigen. De Adviesraad Internationale Vraagstukken adviseerde in 2012 dat de EU haar betrekkingen met Israël zou moeten beperken als Israël de kolonisering van de bezette gebieden niet stopt. Vooraanstaande hoogleraren benadrukten dat het nederzettingenbeleid van Israël een schending is van internationaal recht en dat Nederland verplicht is bij te dragen aan Palestijnse zelfbeschikking. Nederland heeft tijdens zittingen van het Internationaal Gerechtshof erkend dat annexatie van bezet gebied illegaal is en dat nederzettingen in bezet gebied oorlogsmisdaden zijn. Als universiteiten en bedrijven blijven samenwerken met Israël alsof er niets aan de hand is, komt Nederland zijn verplichtingen niet na en blijft de bezetting voortduren.
In mijn nieuwste column richt ik de aandacht op de echte schuldige in het Israëlisch-Palestijns conflict: Israël. Harrie Verbon beweert in het AD dat de Palestijnen de enige schuldigen zijn, maar de historische feiten vertellen een ander verhaal. Vanaf de vroege dagen van het politieke zionisme streefde Israël naar expansie en dominantie in Palestina. Van Ben-Gurion’s onverzettelijke visie op een Joodse staat tot Sharon’s invasieplannen in Libanon, de geschiedenis is doordrenkt van pogingen om meer grondgebied te veroveren en de Palestijnen te marginaliseren. Pas wanneer de wereld grenzen stelt aan Israëlisch expansionisme, zal er echte vrede mogelijk zijn. Lees verder om de gedetailleerde historische context te ontdekken die Verbon over het hoofd ziet.
In mijn nieuwste blog bespreek ik hoe Kustaw Bessems, net als vele anderen, zich laat misleiden door de Israël-lobby. In zijn artikel in de Volkskrant stelt hij dat de historische band van Joden met Palestina betekent dat Israël geen koloniaal project kan zijn. Deze gedachtegang wordt vaak gebruikt door de Israël-lobby om de legitieme dekolonisatiebeweging van Palestijnen te delegitimeren. Echter, volgens het internationaal recht is de situatie in Palestina een onderbroken proces van dekolonisatie. Het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen wordt erkend en ondersteund door het internationaal recht, wat inhoudt dat de bezetting van de Westbank en Gaza illegaal is. Bessems’ misvattingen zijn een duidelijk voorbeeld van hoe de Israël-lobby invloed uitoefent op de media en publieke opinie.
Ruben Brekelmans, verantwoordelijk voor het buitenlands beleid bij de VVD, werd door journalist Sven Kockelmann op Radio 1 gevraagd naar het verzoek tot arrestatiebevel van…
Dat privépersonen staten in internationale hoven zouden moeten kunnen aanklagen, was de stelling van mijn masterscriptie in filosofie. Waarom kunnen de Oekraïners niet naar een…
Israël-supporters beschuldigen de ICC-aanklager van anti-Israëlische bias, maar hij trekt juist Israël voor.
**Exerpt: Pieter Klok trapt in drogredenen Israël-lobby**
In zijn reactie op de lezerskritiek over het opiniestuk van de Israëlische ambassadeur, beweert Pieter Klok, hoofdredacteur van De Volkskrant, dat de krant onbeperkte interesse heeft in de belevingswereld van anderen. Dit argument negeert echter de kernkritiek dat het stuk van de ambassadeur vol drogredenen zit, die de Israëlische bezetting legitimeren.
Een voorbeeld hiervan is de stelling dat er geen Palestijns volk bestaat, zoals geuit door PVV’er Raymond de Roon en voormalig Israëlisch premier Levi Eshkol. Deze drogreden is al decennia oud en beïnvloedt zelfs intellectuelen, waardoor kolonialisme in Palestina gerechtvaardigd lijkt.
Daarnaast trapt Klok in een drogreden door het vergelijken van de Israëlische ambassadeur met Hitler als antisemitisch te bestempelen, volgens de IHRA-definitie. Dit argument wordt misbruikt om analogieën te diskwalificeren en kritiek op Israël monddood te maken. Hierdoor worden opinies gepresenteerd die de rechten van Palestijnen ondermijnen.
Kortom, door drogredenen te publiceren, draagt De Volkskrant bij aan de manipulatie van publieke opinie en de rechtvaardiging van de Israëlische bezetting.
PVV’er Raymond de Roon ontkent het bestaan van een Palestijns volk. Dit is historisch en juridisch onjuist. Het Internationaal Gerechtshof en Israël zelf erkennen het Palestijnse recht op zelfbeschikking. Tijd voor feiten boven mythes!
De Volkskrant publiceerde een opiniestuk vol drogredenen van de Israëlische ambassadeur over Pro-Palestijnse demonstraties.
In haar opiniestuk van 13-05 in het NRC, schrijft Jessica V. Roitman dat het Israëlisch-Palestijns conflict onterecht door de bril van het kolonialisme wordt bekeken. Dit is een betwistbare claim. Volgens het Internationaal Gerechtshof is de situatie in Palestina een onderbroken geval van dekolonisatie, veroorzaakt door oorlogen en bezetting, die hebben geleid tot ontzegging van het recht op zelfbeschikking voor het Palestijnse volk.
In een essay in Vrij Nederland toont Frans Timmermans zijn hypocrisie en koloniale machtsmentaliteit aan. Het is tijd om de westerse manier van denken te dekoloniseren.
Hoogleraren Erik Borgman en Arnold Huijgen beschuldigen in Trouw de supporters van Palestina van hypocrisie met drogredenen. Nederland moet, conform het internationaal recht, haar juridische verplichtingen nakomen en geen bijdrage leveren aan de voortzetting van illegale situaties, zoals de bezetting van Palestijnse gebieden.
Nederland verklaarde voor het Internationaal Gerechtshof dat de annexatie van bezet gebied illegaal is en dat nederzettingen oorlogsmisdaden zijn. Toch stemde de meerderheid van de parlementariërs tegen een motie die precies hetzelfde stelde. De parlementariërs zijn medeplichtig aan de Israëlische oorlogsmisdaden.
Ontdek hoe media bijdragen aan de beeldvorming rond de Israëlische bezetting. Ons opiniestuk ontrafelt de invloed van drogredenen en bevooroordeeld nieuws, en roept op tot kritische evaluatie. Lees hoe we naar verantwoordelijke verslaggeving kunnen streven.
De Nederlandse getuigenis voor het Internationaal Gerechtshof over de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden toont aan dat opinieschrijvers en journalisten het publiek 56 jaar lang op een dwaalspoor hebben gezet.
Ik las een debat in de Tweede Kamer over het erkennen van de Palestijnse staat en realiseerde me dat onze parlementariërs nergens verstand van hebben. Zij genereren willekeurige teksten, op het niveau van de teksten van ChatGPT 1.0. Als experiment vroeg ik ChatGPT 4.5 om een debat te simuleren waarin Tunahan Kuzu pleit voor erkenning van de Palestijnse staat en Han ten Broeke ertegen is.
Ontdek de juridische gronden voor de dekolonisatie van Palestina en de strijd voor zelfbeschikking, gebaseerd op internationaal recht en expertanalyses.
In deze blog onderzoeken we de recente controverse rondom congreslid Elise Stefanik, die beweert dat Amerikaanse universiteiten, zoals Harvard, UPenn en MIT, genocide op Joden goedkeuren. Deze explosieve beschuldiging is gebaseerd op een retorische truc.
In deze blogpost verkennen we de theorie dat de significante verschuiving naar rechts in de westerse politiek voortkomt uit een diepgewortelde angst voor een dreigende ineenstorting van de aarde. We onderzoeken hoe westerlingen zich, wellicht onbewust, voorbereiden op een naderende strijd om de schaarse overlevingsmiddelen in een snel veranderende wereld.
Schokkend! Duitsland eist dat immigranten Israëls bestaansrecht erkennen – gaat dit te ver? Heeft Israël het Recht te Bestaan?
In een tijd waarin het Israëlisch-Palestijnse conflict steeds meer aandacht krijgt, wordt de discussie vaak vertroebeld door het onrechtmatig gebruik van antisemitisme-beschuldigingen. Dit fenomeen werd recentelijk weer onder de aandacht gebracht door de controversiële cartoon van Jos Collignon in de Volkskrant. Deze kwestie roept belangrijke vragen op over de grenzen van vrije meningsuiting en de verantwoordelijkheid van media in het weergeven van politieke conflicten.
Westerse intellectuelen raakten extatisch van een toespraak van Obama waarin hij beweerde dat het Israëlisch-Palestijnse conflict complex is en dat hij als president niets kon doen. Obama liegt en gebruikt drogredenen.
Robbert de Witt, chef van EW Magazine, bracht onlangs een opvallende stelling naar voren: “Kennelijk geldt het oorlogsrecht niet voor Hamas”. Hij beweert dat, terwijl van Israël geëist wordt het oorlogsrecht te respecteren, dergelijke eisen niet aan Hamas gesteld worden. Na een beknopte factcheck blijkt de werkelijkheid echter omgekeerd te zijn.
In reactie op het recente opiniestuk van Bente Becker, waarin zij stelt dat het tijd is om een belangrijke bron van terreurverheerlijking aan te pakken,…
In dit blogbericht neem ik de stelling in dat het Israëlisch-Palestijnse conflict diep geworteld is in koloniale geschiedenis en internationaal recht, in tegenstelling tot wat sommige pundits beweren dat Palestina niets met dekolonisatie te maken heeft. Door de evolutie van mandaatgebieden, de Balfour-verklaring, en de oorlogen en bezettingen die volgden te analyseren, bied ik een grondige onderbouwing voor de bewering dat de bezette Palestijnse gebieden gedekoloniseerd moeten worden conform internationaal recht. Het artikel dient als een weerlegging van simplistische of misleidende interpretaties en benadrukt de juridische plicht van de internationale gemeenschap om actie te ondernemen.
Een kritische blik op het controversiële voorstel om de inwoners van Gaza naar Egypte te verplaatsen: Wie staat erachter en wat zijn de implicaties? Lees hoe Nederland, de zelfverklaarde hoofdstad van het internationaal recht, tekortschiet in het aankaarten van deze complexe kwestie.
Ontdek hoe westerse irrationaliteit het Israëlisch-Palestijnse conflict voedt. Van Israël’s plannen om een Palestijnse staat te blokkeren tot de rol van westerse zeloten en drogredenaars: dit blog onthult de verborgen krachten die een vreedzame oplossing belemmeren.
De Tweede Kamer lijkt Israëlische oorlogsmisdaden in Gaza door de vingers te zien.
Is het labelen van Israël als een koloniaal project gelijk aan antisemitisme? Absoluut niet. Deze bewering komt vaak voor in emotioneel geladen discussies, maar mist een grondige basis in feiten en academisch onderzoek.
Alles wat u over de oorlog van 1948 tussen Israël en de Arabieren moet weten is een diepgaande analyse van het Israëlisch-Palestijns conflict. Het artikel betwist de gangbare opvattingen en belicht de genuanceerde realiteit. Het bespreekt de VN-verdeling van 1947, de reactie van de Palestijnen, en de houding van de zionisten. Het artikel benadrukt dat veel Palestijnen bereid waren om te onderhandelen en vrede te sluiten, maar dat deze pogingen werden genegeerd of afgewezen door zionistische leiders. Het stelt ook dat de zionisten nooit echt akkoord gingen met de verdeling.
In dit blogpost neem ik de controversiële uitspraken van premier Mark Rutte over het Israël-Palestina-conflict onder de loep. Is Nederland wel in de positie om morele en juridische uitspraken te doen over Palestijns verzet? Ik onderzoek de discrepanties tussen Nederland’s internationale verplichtingen en haar daadwerkelijke standpunten. Ontdek waarom Rutte misschien niet het spreekrecht heeft dat hij denkt te hebben.
Rechts beweert voortdurend dat links intolerant is. De waarheid is dat zowel links als rechts evenveel cancelen.
Na zijn terugkomst van een CIDI-reis naar de Palestijnse bezette gebieden, schreef journalist Wybe Fraanje in een column dat hij ‘vóór nederzettingen’ is ‘omdat dit land nu eenmaal aan de Joden toebehoort’. Hij schendt de argumentatieregels, de Nederlandse wetten, de essentie van de Nederlandse staat en de journalistieke normen.
Wie de grondbeginselen van JA21 leest, huivert. JA21 is net zo schadelijk voor de mensenrechten als FvD.
BBB is schadelijk is voor de rechtsstaat, mensenrechten en volkenrecht. Daarom moeten rationele en morele mensen niet op BBB stemmen.
SGP-Senator Diederik van Dijk berispte de minister van Buitenlandse Zaken over het Nederlandse stemgedrag in de Verenigde Naties. Gelukkig maakte de minister korte metten met zijn vragen.
Hieronder betoog ik dat de media interne ‘regels’ hebben, die niet bedoeld zijn om Palestijnen te discrimineren, maar deze regels veroorzaken een anti-Palestijnse bias.
Israël-supporters willen geen VN-resoluties over het conflict in het Midden-Oosten omdat de resoluties antisemitisch zouden zijn. Wat schuilt er daarachter?
Freek Vergeer van CIDI schreef in het AD dat de hervormingsplannen van Netanyahu voor de rechtsstaat niet per se slecht zijn, aangezien de Knesset een democratisch orgaan is en het Hooggerechtshof niet. Echter Vergeer vergeet dat deze plannen dictatoriaal voor de Palestijnen onder bezetting zijn. De plannen zijn bedoeld om de Palestijnen makkelijker te onteigenen, zonder bemoeienis van de rechters.
Israël-supporters beweren vaak dat de bezetting bestaat omdat er geen partner voor onderhandelingen is. In werkelijkheid hebben de Palestina-supporters niemand om mee te praten.
De Westerse duiders geloven in de mythe van Israël als een normale rechtsstaat: de huidige regering zou alleen een aberratie zijn en zodra Netanyahu weg is, dan is Israël alweer de goede oude. Echter Israel is nooit een rechtsstaat voor de Palestijnen onder bezetting geweest. Het Israëlische Hooggerechtshof helpt met het landjepik en de etnische zuivering.
CIDI beweert in alle interviews en opiniestukken dat je Israël mag bekritiseren. Echter ik ken geen enkel voorbeeld van kritiek die door CIDI goed is gekeurd. Zodra iemand Israël bekritiseert, roept CIDI (of een andere Israël-supporter): “Antisemitisme!”
Het ANP maakte een bericht over een VN-resolutie van 30 december, waar de VN het Internationaal Gerechtshof een adviesopinie vraagt “over de juridische gevolgen van de Israëlische bezetting van Palestijnse gebieden.” Echter het bericht eindigt misleidend:
“Het in Den Haag gevestigde IGH is het hoogste VN-gerechtshof dat zich uitspreekt over geschillen tussen staten. De uitspraken zijn bindend, hoewel het hof niet de middelen heeft ze af te dwingen. Het IGH boog zich voor het laatst over het conflict tussen Israël en de Palestijnen in 2004, toen het oordeelde dat een Israëlische scheidingsmuur onwettig was.” [mijn vet]
Ulysse Ellian en Gert-Jan Segers schreven een initiatiefnota tegen antisemitisme, waar zij antisemitisme misbruiken om politieke doelen te bereiken. Hun paragraaf over links antisemitisme bevat geen onderbouwing. Hun enige voorbeelden zijn fake: ze noemen de Britse Labour Partij onder Jeremy Corbyn en de Nederlandse The Rights Forum. Deze voorbeelden zijn leugens.
Israëls VN-ambassadeur Gilad Erdan zei in 2019: “Jews resolve things in court, Arabs pull out a weapon.” Echter hij stemde net tegen een nieuwe adviesopinie van het International Gerechtshof. Dit weerlegt de Israëlische mythe dat het conflict is een strijd tussen redelijke, vreedzame Israëli’s en irrationele, oorlogszuchtige Arabieren. In feiten kozen de Arabieren vaak voor de gang naar de rechter en Israël voor de oorlog.
Na elk pro-Palestijns opiniestuk publiceren de kranten ook een pro-Israëlisch stuk met drogredenen en leugens. Dit is een valse balans, want de lezer kan het beste argument niet bepalen.
Mark Rutte bezocht Israël en de Palestijnse Gebieden. Volgens de kranten probeert Mark Rutte ‘beide partijen zo gelijkwaardig mogelijk te behandelen.’ Dit is onwaar. Rutte is zeer goed bevriend met John Manheim. Manheim was jarenlang voorzitter van de buitenlandcommissie van de VVD en 24 jaar actief betrokken bij CIDI, als bestuurslid en daarna als voorzitter. Het Nederlandse buitenlandbeleid over de kwestie Palestina komt daardoor overeen met wat CIDI wil. Dus Rutte is corrupt want Nederland schendt volkenrecht om Ruttes vriend een plezier te doen.
Jeannette Gabay van de lobbyorganisatie Thinc herhaalt de mythe dat Israël de Golanhoogten nodig heeft omdat Syrië voortdurend Israël beschoot. Dit is een leugen.
In de Schoo-lezing riep Dilan Yesilgöz-Zegerius dat wokisten de vrijheid van meningsuiting bedreigen. Echter VvMU is voor de wokisten om de regering te bekritiseren, niet voor de minister om naar beneden te schoppen. Sterker nog, ze heeft een dubbele moraal.
In de Schoo-lezing waarschuwde Dilan Yesilgöz-Zegerius tegen de afbrokkeling van de democratische rechtsstaat. Maar ook zij en haar partij bedreigen de rechtsstaat.
Buiten het Westen is er weinig animo voor sancties tegen Rusland, ook dankzij westerse hypocrisie ten opzichte van Israël. In volkenrecht is het verbod op oorlog een jus cogens norm. Deze zijn normen waarvan geen afwijking is toegestaan en ze staan boven alle andere normen. Staten zijn verplicht om samen te werken om schendingen van deze normen te stoppen. Maar sommige westerse landen ontkennen dat er zo’n plicht bestaat, vooral de landen met vetomacht. Dit doen ze om macht, zodat ze illegale oorlogen kunnen voeren en om te voorkomen dat er sancties tegen Israël komen. Maar door deze ontkenning, kan het westen moeilijk aandringen dat ook andere landen sancties tegen Rusland invoeren.
Sara van Oordt-Jonckheere beweert in Reformatorisch Dagblad dat de Palestijnse Autoriteit jaarlijks, “250 miljoen euro uitdeelt aan Palestijnse terroristen die Joden hebben vermoord.” Zonder deze betalingen zouden de Israëli’s een onafhankelijke Palestijnse staat toestaan. Deze uitspraak was door Washington Post gecontroleerd en hij klopt niet helemaal. Bovendien er is echter geen enkel bewijs dat terrorisme in de weg staat tegen staat.
Duizend Israëli’s sommeerden Ben & Jerry’s om hun hoofdkwartier in Vermont te ontruimen, want het staat op ‘illegaal bezet land’ van de Abenaki-indianen. B&J zou hypocriet zijn want de ijsmaker wil geen ijs meer in de Israëlische nederzettingen in de Palestijnse Bezette Gebieden verkopen. Echter ze slaan de plank mis want voor het grootste gedeelte van de geschiedenis was het legaal om grond te veroveren. Ook in de zeventiende eeuw, toen de Europese kolonisten de Abenaki verdreven, was het legaal. Pas rond 1900 wordt het illegaal in het volkenrecht om territorium te veroveren. Dus de brievenschrijvers plegen een mislukte drogreden: een jij-bak.
Bij elke explosie tussen Israël en de Palestijnen, probeert iedereen hen te bedaren. Maar juist geweld is het beste. Tijdens de rust vergroot Israël illegaal haar territorium en verkleint het aantal Palestijnen binnen haar toekomstige grenzen. Alleen bij veel bloed grijpt de wereld in en dwingt Israël om volkenrecht te respecteren.
Israël-supporters beweren dat Joden zelfbeschikkingsrecht hadden en daardoor het recht op Palestina. Ze hebben echter geen flauw benul wat dit recht is en hoe het werkt.
Professor Robbie Sabel vertelde in Reformatorisch Dagblad dat in de Palestijnse Gebieden “geen sprake is van bezetting in klassieke zin” (RD 9/7/2022). Ook de manualen van de Israël-lobby adviseren de Israël-supporters om iedereen te corrigeren dat de Westbank ‘betwist’ is, niet ‘bezet’. Hieronder zal ik aantonen dat de Westbank bezet is.
Washington Post publiceerde net een opiniestuk van Ronald S. Lauder, president van World Jewish Congress. Hier smeekt hij Joe Biden om iets te doen want:
“The nation faces a grave existential threat … from its own demographics. In 2020 the Arab population living between the Mediterranean Sea and the Jordan River rose slightly above the Jewish population… This small Palestinian majority will become a significant one in a decade or two. This means that if the status quo persists and Israel continues to rule over the West Bank, it will in a relatively short time face a cruel dilemma: If it gives Palestinians full citizenship — and therefore full rights — it will no longer be Jewish. If it doesn’t do so, it will no longer be democratic. Either way, Israel, as a Jewish democratic state, will cease to exist.
…
No external threat is as dangerous to the Zionist enterprise as this internal one. The basic premise of Zionism is that there should be one place on earth where Jews are the majority — so that this majority can exercise its right to self-determination within a democratic framework. If the Jews do not have a solid majority in their own land, Zionism will collapse.
…
The emerging demographic reality and the increasingly confrontational Palestinian mind-set foretell the Palestinian demand Israel will likely soon face: one person, one vote.”
Negentien Amerikaanse congresleden dienden een resolutie in dat de Amerikanen het recht op boycot hebben. De resolutie was tegen het stijgende aantal anti-BDS wetten in meerdere Amerikaanse staten. CIDI schreef onmiddellijk een stuk met de titel “Radicaliserende Democraten VS vergelijken Israël met nazi’s in pro-BDS-motie.” En in de tekst staat: “De vergelijking is volgens de IHRA-definitie antisemitisch.” Ik zal hieronder aantonen dat de resolutie Israël niet met nazi’s vergelijkt en dat CIDI drogredeneert.
Ik heb Unilever gemaild:
Met teleurstelling heb ik het nieuws gelezen dat Unilever Ben & Jerry’s in Israël heeft verkocht aan de huidige licensie houder Avi Zinger om het alsnog mogelijk te maken om in de Palestijnse Bezette Gebieden het Amerikaanse merk te verkopen. Het ijs zal in Israël en de Westelijke Jordaanoever voortaan worden verkocht onder de Hebreeuwse en Arabische naam, maar het merk behoudt dezelfde ‘look en feel’ en het blijft hetzelfde ijs. Unilever sprak in een toelichting van een “complexe en gevoelige kwestie” en zegt te geloven dat dit de beste uitkomst is voor Ben & Jerry’s in Israël. Dit toont aan hoe hypocriet het bedrijf de Palestijnen discrimineert, omdat men in maart de headlines kon lezen: “Consumer goods giant Unilever to suspend its Russian imports, exports.”
Toen Twitter Geert Wilders schorste, uitte columniste Emine Ugur kritiek op de drogreden van Dominique van der Heyde, chef politieke redactie van de NOS. Van der Heyde tweette: “Geert Wilders speelt al ruim 18 jaar een rol in onze democratie. Of je zijn mening nu wel of niet op prijs stelt, hij vertegenwoordigt veel Nederlandse kiezers.” Het is een drogreden omdat het irrelevant is hoeveel volgelingen een politicus heeft. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens vindt juist dat hoe meer bereik iemand heeft, hoe minder haat hij mag zaaien.
Aan Hoekstra moest ik denken toen ik een artikel over Hannah Arendt in het blad European Journal of Political Theory las. Hoekstra vertelde de Tweede Kamer over het recente rapport van Amnesty International dat Israël apartheid zou plegen. Hij erkende dat Amnesty grondig onderzoek deed, dat de bezetting het Palestijnse leven verslechtert, de ongelijke status van de Palestijnen onder bezetting, dat Israël volkenrecht schendt en dat de nederzettingen illegaal zijn. Maar dan trekt hij een rare conclusie:
De legende wil dat een journalist de fameuze bankrover Willie Sutton vroeg waarom hij banken beroofde. “Omdat daar het geld is,” antwoorde hij. Aan Sutton’s logica moest ik denken toen ik het argument van de Israëlische premier Naftali Bennett las. Waarom, vroeg men, liet hij de Israëlische vlaggenmars door het bezette Oost-Jeruzalem gaan en niet op een alternatieve route? Omdat de mars door de Arabische wijken: “Strengthens sovereignty… If we hadn’t done it through the normal route, we would effectively never be able to go back to it. It could have been a withdrawal of sovereignty.”