Dilan Yesilgöz verheerlijkt in haar tweets het doden van mensen en papegaait de propaganda van het CIDI na, zonder oog te hebben voor de onderliggende oorzaken van het conflict: de voortdurende Israëlische bezetting van Palestijns gebied.
Dit stuk is een reactie op het recente debat in Trouw tussen Dick Pruiksma en Ruben Vis over de houding van christenen ten opzichte van Israël. In mijn betoog wijs ik op twee denkfouten die beide heren maken: ten eerste dat religieuze verbondenheid met Israël betekent dat christenen alle daden van de Israëlische staat moeten steunen en ten tweede dat religieuze overwegingen de basis kunnen vormen voor het kiezen van een zijde in dit conflict.
Religieus gedreven steun leidt onvermijdelijk tot het recht van de sterkste. Internationaal recht, zoals onlangs bevestigd door het Internationaal Gerechtshof, moet de basis vormen voor een rechtvaardige oplossing van het conflict.
In mijn opiniestuk bekritiseer ik de schijnbare bereidheid van media, zoals Trouw, om te luisteren naar hun lezers. Hoewel Trouw benadrukt open te staan voor dialoog, merk ik in de praktijk dat kritiek op het publiceren van drogredenen vaak wordt genegeerd. Met name in het debat over het Israëlisch-Palestijnse conflict blijven dezelfde misleidende argumenten decennialang circuleren.
Ik bespreek het concept van “argumentdarwinisme”, het idee dat valide argumenten vanzelf winnen en drogredenen uitsterven doordat lezers intelligent genoeg zijn om het verschil te zien. Deze theorie houdt echter geen stand, aangezien drogredenen niet alleen blijven bestaan, maar ook beleidsbeslissingen beïnvloeden die de rechten van Palestijnen schenden.
Historische en recente voorbeelden tonen aan hoe drogredenen doorwerken van opiniepagina’s tot politieke arena’s, zowel nationaal als internationaal. Ik roep media op om hun verantwoordelijkheid te nemen en actief drogredenen te weren uit hun publicaties. Tot slot vraag ik me af: als rationele kritiek geen effect heeft, zijn er dan wel voorbeelden waarbij lezersfeedback daadwerkelijk tot verandering heeft geleid?
De Universiteit van Amsterdam heeft het proefschrift van Martin Bosma voor de tweede keer afgewezen. Dit roept vragen op over de verantwoordelijkheid van politici die zich op het wetenschappelijke terrein begeven.
In dit stuk leg ik uit waarom de Israëlische nederzettingen ongetwijfeld oorlogsmisdaden zijn. Deze uitleg zou ook handig zijn voor de burgers, omdat de media daar niet over schrijven. Burgers kunnen slechts een objectieve mening over het conflict vormen als ze alle feiten kennen, waaronder het feit dat de nederzettingen oorlogsmisdaden zijn.
Kranten plaatsen vaak ongegronde antisemitisme-beschuldigingen tegen Palestina-supporters, maar zelden persoonlijke aanvallen op Israël-supporters. Dit toont vooringenomenheid en belemmert een eerlijk debat.