Paul Brill produceert in zijn laatste column een bijzondere tu quoque. Het is bijzonder omdat het heel goed illustreert waarom deze drogreden een drogreden is. Hier komt het:
Achtergrond
Brill reageert op een kritische column in het dagblad Le Monde waar een groep anonieme “hoge Franse diplomaten de vloer aan[veegde] met het buitenlandse beleid van president Nicolas Sarkozy.” Deze (voormalige) diplomaten en hoge ambtenaren bekritiseren Sarkozy ook voor de steun aan de Arabische tirannen.
En hier komt de tu quoque:
“Maar wat het artikel in Le Monde vooral ongeloofwaardig maakt, is dat volledig voorbij wordt gegaan aan het feit dat de wel zeer hartelijke relatie met allerhande Arabische potentaten, die de regering-Sarkozy nu wordt nagedragen, haar oorsprong vindt in het beleid van vorige Franse presidenten. Op dit punt is er juist sprake van een grote mate van continuïteit. Zowel François Mitterrand als Jacques Chirac onderhield een nauwe band met Hosni Mubarak. Mitterrand was het eerste Europese staatshoofd dat Yasser Arafat officieel ontving, Chirac was dik met Abdelaziz Bouteflika van Algerije en toonde zich diep bedroefd toen Arafat overleed (waar anders dan in Parijs).”